ခံရမသက်သာသော

ခံရမသက်သာသော

 

 

 

၁၉၃၃ ခုနှစ်၏ အေးမြသော ဆောင်းညတွင်ဖြစ်ပါသည်။ မီးလင်းဖိုမှ လွန့်လူးသောမီးရောင်သည် ဖြာကျလျက် ရှိနေသည်။ ၁၈ နှစ်သမီးလေး ထွေးငယ် သည် ခိုက်ခိုက်တုန်လျက်ရှိသည်။ ဆောင်းကြောင့် မဟုတ်၊ ကြောက်ရွံ့စိတ်ကြောင့်တည်း။ သူမတစ်ကိုယ်လုံးတွင် အဝတ်အစားမရှိ၊ မီးရောင်သည် သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ပြေးလျက်၊ မွေ့ယာခုံကြီးပေါ်တွင် ကွေးကွေးလေး၊ ခုံပေါ်တွင် ဒူးထောက်လျက်သားမှ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းသည် ခုံ နောက်မှီ အထက်တွင် တွဲလောင်းဖြစ်လျက်ရှိသည်။ သူမ၏ ရင်သား များသည် တွဲလောင်းဖြစ်လျက်၊ ခြေထောက်များသည် ခုံ လက်ရမ်းတစ်ဖက်စီတွင် ကျဲကားလျက်၊ သူ့ အဖုတ်နှင့် တင်ပါးတို့သည် ဖြဲထားသလိုဖြစ်နေကြောင်း ခံစားမိရသည်။

သူမသည် ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်လျက် ရှိသလို အားကိုးရာလည်း မဲ့လျက်ရှိသည်။ မမြင်ရသော်လည်း နောက်ကျောဖက် တွင် သူ့အလုပ်ရှင်ဖြစ်သူ သခင်ကြီးဒေးဗစ် ၏ အဝတ်အစားများ ချွတ်ချ ပစ်နေသံကို ကြားနေရသည်။ သခင်ကြီးဒေးဗစ် အိမ်တွင် အိမ်ဖော်အဖြစ် မိဘမဲ့ကျောင်းမှ ရောက်လာသည်မှာ တစ်လ သာ ရှိပါသေးသည်။ ထိုစဉ်က သူမသည် ကံကောင်းသူတစ်ဦးဟု ထင်ခဲ့မိသည်။ ခန်းနားသောအိမ်ကြီး၊ အခန်းကြီး များအား သန့်ရှင်းပြင်ဆင် ရမည်ဟု ဂုဏ်ယူခဲ့ရသည်။ အစားအသောက်များက ကောင်းမွန်သလို နေထိုင်ရပုံကလည်း သူကြုံခဲ့ဘူးသည့် မိဘမဲ့ကျောင်းနှင့် မယှဉ်သာအောင် မြင့်မားလှပေသည်။

ဤသို့သော အလုပ်မျိုးကိုရခဲ့သည်မှာ သူမကံကြီးပေလို့သာ။ စီးပွားပျက်ကပ်အတွင်း ဆင်းရဲခြင်း အနာကို ခံစားကြရသူများအလယ် သူကား ထွန်းထွန်းပေါက်ပေါက်ဟု ဆိုရမလို၊ သူနှင့်အတူ မိဘမဲ့ကျောင်းတွင် နေခဲ့ပြီး ၁၈ နှစ်ပြည့်သွားသူတို့အဖို့ ကံဆိုးမွုများ ဆက်တိုက်ကြုံကြရချိန်တွင် သူ့ဘဝက အပေါ်စီးရောက်ခဲ့ သည်။ ဤသို့ဖြင့် သူသည် သခင်ကြီးဒေးဗစ် ၏ အပျိုရည်ဖျက်မွုကို ကိုယ်တုံးလုံး စောင့်နေရသော အဖြစ်သို့ရောက်ခဲ့ပေသည်။ အမှန်ကတော့ သူ အလုပ်စဝင်သည်မှသည် အဆိုး မှ ပို၍ဆိုး ဆိုး လာခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အစမှာတော့ တကိုယ်လုံး အဝတ်အစားမပါသလို စူးစူးရဲရဲ အကြည့်ခံရရာ မှသည် သူအလုပ်လုပ်နေစဉ် မတော်တဆ ထိမိတွေ့မိသည် သို့ ပြောင်းလာခဲ့သည်။

ဖန်ခွက်ကွဲ သည်ကို ဒဏ်ပေးရာမှ သူမ၏ ဖင်ပိုင်းတစ်ခုလုံး သူ့ပေါင်ပေါ်သို့တင်ကာ အတွင်းခံ ပေါ်သည်အထိ လုံချည်ကိုလှန်၍ အရိုက်ခံရသည့်အခါ ဗိုက်ကို မာတောင်နေသော သူ့ပစ္စည်းဖြင့် ထိုးထားခြင်း ခံရ သည်။ နေ့စဉ်ပင် သူ၏လုပ်ရပ်များက တစ်နေ့တခြားသိသာလာကာ ည အချိန်များကတော့ ဖြင့် အဆိုးဝါးဆုံးပင် ဖြစ်သည်။ သူမကို စာကြည့်ခန်းအတွင်းသို့ခေါ်သည်။ ညအိပ်အဝတ်ရှည်ကို ဝတ်ထားသော်လည်း ယင်းအောက်တွင် ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေမှန်းမကြာခင်တွေ့ရသည်။ သူ့ရှေ့တွင် သူမကို ရပ် နေခိုင်းကာ ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်သည်။ နောက် ပိုင်းတွင် သူ့ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ခိုင်းကာ လရေ ထွက်သည်အထိ အစုတ်ခိုင်းသည်။ ယခုညတော့ဖြင့် သူမသည် ခုံပေါ်တွင် ကိုယ်တုံးလုံး ကုန်း နေရပြီ။ ဒီည သူ့ကို လိုးတော့မည်ဟု လည်း ကြိုပြောထားသည်။ သူမနောက်ကျော တွင် ရပ်လျှက် ဖြဲထားသော သူ့ အဖုတ်ကို တောင်နေသော လီးကြီးနှင့် ပွတ်၍ နေသည်။ သူ့ အပျိုရည်ကို လုံးဝပျက်စီးသွားအောင် အပျိုမှေးကို ဖောက်၍ ထိုးထည့်လိုက်သည့်အခါ အော်ငိုမိသည်။

သူ့ပါးစပ်မှ ညည်းညူသံများထွက်လာသည့်တိုင်အောင် သူမ၏ သွေးများနှင့် ချောမွေ့စေသွားသော အဖုတ်အတွင်းသို့ စကာ လိုးနေလေပြီ။ ထွေးငယ် သည် ငါးပေ ငါးလက်မ ကျော် အရပ်ရှိသည်ဖြစ်ရာ မိန်းကလေးထဲတွင် အတန်မြင့်သည်။ ဆံပင် ညိုညို ရှည်ရှည်မှလွဲ၍ သူ့တွင် ထူးခြားသော သွင်ပြင် မရှိလှပါ။ ယခုတော့ ယင်းဆံစများသည် သူမ၏ ခါးကိုကျော်ကာ တင်ပါး ပေါ်ထိ ဖုံးလျက်ရှိသည်။ ထွေးငယ် ၏ဘဝ တွင် ပိုင်ဆိုင်သည့်အရာဆို၍ ဆံပင်ရှည်ကိုသာ ပြရပေမည်။ မိဘမဲ့ကျောင်းတွင် အစားအသောက် ချို့တဲ့ခြင်းကြောင့်ပင် ကိုယ်လုံးက သေးသွယ်သည်။ သူ့ရင်သားများသည် သေးငယ်သော်လည်း မာကျစ်သည်။ နို့သီးများမှာ ညိုဖျော့ဖျော့၊ လက်သန်းဖျားခန့်ရှိမည်။ ခါးသေးပြီး လုံးဝန်း ကျစ်လျစ်သော တင်ပါးများရှိသည်။ နီညိုရောင် အမွေးများက သူ့ အဖုတ်လေးကို ဝန်းရံထားသည်။ အဆိုးနှင့်စခဲ့သည့် ထွေးငယ်၏ ဘဝက ၁၈ နှစ် အရွယ်တိုင်အောင် ထူးပြီး ကောင်းလာခဲ့သည်ကို မတွေ့ရ၊ ၃ နှစ်သမီး အရွယ်တွင် သူ့မိဘနှစ်ပါးလုံး မီးထဲပါသွားခဲ့သည်။

ဆွေမျိုးများက လည်း မစောင့်ရှောက်နိုင်သည်ဖြစ်ရာ အစိုးရ လက်ထဲ သို့ ထိုးအပ်လိုက်ကြသည်။ ယင်းမှသည် သူသည် မိဘမဲ့မိန်းကလေး ကျောင်း အဆင့်ဆင့် ကို ပြောင်းရွေ့ လာခဲ့ရရာ ကလေးမွေးစားလိုသည့်သူ များ ၏ လာရောက် ကြည့်ရွုခြင်းကို တစ်ခါတစ်ရံ ကြုံရသော်လည်း အတော်များများ မိသားစုများ က မွေးစားလိုသည်မှာ နို့စို့ ကလေး အရွယ်သာဖြစ်ပြီး ဆယ်ကျော်သက်ရွယ် မဟုတ်ကြရာ အရွယ်ရောက် လာသည်နှင့် အမျှ မျှော်လင့်ချက်နည်းပါးလာခဲ့သည်။ တိုင်းပြည်စီးပွားရေးကျသည်နှင့် အမျှ မိဘမဲ့ကျောင်းနေဘဝကလည်း ကြပ်တည်းလာသည်။ နဂိုကမှ အစားအသောက် ပါးရှားသော ကျောင်းတွင် ပို၍ ပင် လျော့နည်းလာသည်။

ကိုယ့်ကလေးကိုယ် မကျွေးနိုင်တော့သော မိသားစုများ တိုးလာသည်နှင့် အမျှ အဆောင် အခန်းများတွင် လူဦးရေများလာကာ ၂၀ ဆန့်သော အခန်းတွင် ၃၀ နေရသည်။ ကလေးငယ်များကို အကြီးများနှင့် တွဲ အိပ်စေသည်။ ၁၈ နှစ်ပြည့်သည်နှင့် အစိုးရက ထောက်ပံ့မွု ရပ်ဆိုင်းလိုက်သည်ဖြစ်ရာ ရက်စက်သော လောက အတွင်းသို့ လွတ်လိုက်ခြင်းခံရတော့သည်။ စီးပွားပျက်ကပ် ဆိုးရွားလာသည်နှင့်အမျှ အလုပ်လက်မဲ့ တိုးပွားလာကာ အသက်မွေးပညာ နည်းပါးသူတို့ သည် ပြည့်တန်ဆာများအဖြစ်သို့ ရောက်ရှိသွားကြတော့သည်။ ထွေးငယ် ကတော့ သူ့ဘဝ က နောက်ဆုံးတွင် အကောင်းသို့ရောက်လာပြီဟု ထင်ခဲ့သည်။

လွန်ခဲ့သောလက သူမ၏ ၁၈ နှစ်မွေးနေ့မတိုင်ခင် တနလာင်္တစ်ရက်မှစခဲ့သည်။ အဆောင်ထဲက အများပင် သူတို့ ၁၈ နှစ်ပြည့်မည့်နေ့ကို တွေးကြောက်ကြသလို ပင် ထွေးငယ် လည်းကြောက်ရွံ့ခဲ့သည်။ မိန်းမဆောင်က သူ့ကို ပညာသင်ပေးခဲ့သော်လည်း အသက်မွေးနိုင်မည့် တစ်ခုခု ကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်တတ်ခဲ့သည်လည်းမဟုတ်ပဲ အပြင်လောကသို့ဝင်ရတော့မည် မဟုတ်ပါလား။ ထွေးငယ် သည် ရုံးခန်းက အခေါ်ခံရပြီ။ ဦးဖေခင် သည် ကျောင်းအုပ်ကြီးဖြစ်ခဲ့သည်မှာ ၅ နှစ်ကြာခဲ့ပြီ။ သန့်ရှင်းရေး များပင် မိန်းကလေးများဖြစ်သော ဤ တဝန်းလုံးတွင် သူသည်တစ်ဦးတည်းသော ယောကျာ်းဖြစ်သည်။ ဗိုက်ခေါက်ထူ ထူ ထိပ်ပြောင်ပြောင်နှင့် ၄၅ နှစ် အရွယ်ခန့်ရှိမည့် ဦးဖေခင်အတွက် တော့ အစားအသောက် နွမ်းပါးသည် မရှိပေ။ အဆောင် မှာသာ အစာပြတ်ချင်ပြတ်မည်။

သူကတော့ လစာ အထောက်အပံ့နည်းသည်ကို အကြောင်းပြ၍ ကျောင်း စားစရိတ်များမှ ဖြတ်ယူထားသည်။ ချမ်းသာသော တကိုယ်ရည်တကာယ များထံ မိန်းကလေးများ ဆက်သွင်းသည့် အလုပ်ဖြင့်လည်း ပိုက်ဆံရှာသည်။ တိုင်းပြည်စီးပွားရေး ကြပ်သည်ဆိုသော်လည်း အလွန်အမင်းကြွယ်ဝနေသူများက ရှိနေသည်။ အိမ်စေများဖြင့် သူတို့၏ ချမ်းသာမွုကို ပြသကြရုံသာမက သူတို့မွေးထားသော အိမ်ဖော်များဖြင့် မိတ်ဆွေ များကို ဧည့်ခံကြသည်။ ကြာလာလျှင် အရသာပျက်သွားနိုင်သည်ဖြစ်ရာ အပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေးများ အမြဲ လိုနေသည်။

ဦးဖေခင်၏ မိဘမဲ့ကျောင်းသည် ယောကျာ်းလေးများနှင့် မထိတွေ့နိုင်အောင် ထိန်းထားပေးသည် ဖြစ်ရာ သူတို့ အကြိုက်များကို မွေးပေးနိုင်သည်။ မိန်းကလေးများအတွက် ကာမကိစ္စ ဆို၍ အမြင့်ဆုံး မှာ အကြီးများက အငယ် များကို သင်ပေးတတ်သော ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဖြေ ဖျောက် ခြင်းမျှလောက်သာ တတ်ကြသည်။ ဦးဖေခင် သည် သူ့လုပ်သက်တလျှောက် ယင်း သူဌေးများ လိုချင်သော အနေအထားများကို ဖန်တီးပေးနိုင်ခဲ့သည်။ ထွေးငယ် ကို မနှစ်က စ၍ သတိထားမိလာသည်။ သူမ၏ ဆံပင်ညိုညိုလေးသည် သူ့ကျေးဇူးရှင်ဖောက်သည် များအတွက် အကြိုက်တွေ့နိုင်ပေသည်။ သူသည်တစ်ခါတလေ ထွေးငယ်ကို ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် ဆံပင်များ တင်ပါးပေါ် ဖုံးလျှက်၊ နီညိုရောင် စောက်မွေးများက အဖုတ်ပတ်လည် ဝန်းရံလျက် မြင်ကြည့်ဘူးသည်။ ကလေးမကို သူသည် ဦးဆုံး လိုးရသူဖြစ်ချင်သည်။ သို့ရာတွင် ပထမဆုံးအကြိမ်အတွက် သူ့ကို ထိုက်ထိုက်တန်တန်ပေးမည့် သူများကလည်း ရှိနေပေသည်။ သူ့ဆန္ဒကိုဖြည့်ပေးမည့် အပျိုမငယ်များစွာက အရန်သင့်ရှိနေပေသည်။

သူ့တွင် အာသာဖြေစရာ တစ်ယောက်တော့ အမြဲရှာထားသည်။ ရုံးခန်းသို့တစ်ပတ် တစ်ခါလောက်ခေါ်ကာ ကျောင်းတွင်း အမှားတစ်ခုခုကြောင့် ဒဏ်ပေးရာမှ စ၍ လိုင်းသွင်းယူသည်။ ရုံးခန်းတံခါးကိုပိတ်၊ အဝတ်အစားများချွတ်ပြီး ခုံပေါ်တွင် ကုန်း ခိုင်းပြီး ကြိမ်နှင့် ဆော်သည်။ သူ့ကြိမ်ရိုက်ချက်သည် အလွန်နာသည်ဖြစ်ရာ ဒဏ်ပေးခံရသူ ကလေးမငယ်ခမျာ တစ်ပတ်ခန့် ဆက်တိုက်နာနေရသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် တော့ ထိုဒဏ်ကို မခံနိုင်သော မိန်းကလေးသည် ပါးစပ် အတွင်း အလိုးခံရခြင်း မှသည် နောက်ဆုံးဖင် အလိုးခံရခြင်းအထိ ကြိမ်ဒဏ်မှ သက်သာအောင် လုပ်ပေးရရှာတော့ သည်။ တံခါးခေါက်သံကြားရပြီး ထွေးငယ် အခန်းတွင်းသို့ဝင်လာသည်။ ဒေးဗစ် သည် အခန်းတစ်ဖက်တွင် ထိုင်နေကာ ဦးဖေခင် က စားပွဲနောက်တွင်ထိုင်နေသည်။

သူသည် ထွေးငယ် နှင့်ပတ်သက်၍ ဒေးဗစ် သဘောကျပါက ကျပ် ၅၀၀ ဖြင့် လွဲပေးရန် သဘောတူပြီးဖြစ်သည်။ ၅၀၀ ဆိုသောငွေသည် သူ့လစာ ၆ လစာလောက်ရှိသည်ဖြစ်ရာ အငန်းမရ လိုချင်နေသည်နှင့် အတူ ထွေးငယ် အား တင့်တင့်တယ်တယ်ဖြစ်စေရန် ၂ ကျပ်ဖိုးခန့် အရင်းတည်၍ အဝတ်အစား သစ်များဆင်ပေးထားပေသည်။ ထွေးငယ် သည် ဦးဖေခင် လှမ်းခေါ်လိုက်သော အခန်းတွင်း၌ လူစိမ်းတစ်ဦး ရှိနေသည်ကို အံ့သြသွားသည်။ သူ့ကို အဝတ် သစ်များဆင်ပေးထားသည် ကို သတိထားမိသော်လည်း ယင်းမှာ မနက်ဖြန် တွင် ကျောင်းမှ ထွက်ရတော့ မည်ဖြစ်၍ ဟုသာ ထင်နေသည်။ မဝတ်ဘူးသော အဝတ်များဖြင့် သူ့ဘဝတွင် အလှဆုံးဖြစ်နေသည်။ ဘလောက်စ် အကျီ ၤနှင့် စကတ်ထမီ သည် သူ့ကိုယ်လုံးကို ပေါ်စေသည်။ ဝတ်စုံပေါ်တွင် သူ့ဆံပင်ညိုလေးများက ဝဲကျလျက်၊ ဒေးဗစ် က သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေကြောင်းသတိထားမိသည်။ “ဆရာကြီး ကျွန်မကို ခေါ်သလားရှင်” “ဟုတ်တယ်၊ ထွေးငယ်။

ငါ ညည်းကို သတင်းကောင်း တစ်ခုပြောမလို့။ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ညည်းလည်း ၁၈နှစ် ပြည့် ပြီ ဆိုတော့ ကျောင်းက ထွက်ရတော့မယ်။ တိုင်းပြည်ကလည်း စီးပွားကျနေတော့ အလုပ်အကိုင်ရဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မလွယ်ဘူး။ ခုတော့ ငါ့ မိတ်ဆွေ ဦး ဒေးဗစ် က အိမ်ဖော် အသစ်တစ်ယောက် လိုချင်နေတာနဲ့ အံကျသွားတယ်။ ညည်း အကြောင်း လည်း ငါပြောပြထားပြီးပြီ” “ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကြီး။ သမီးလည်း ဒီနေ့ပြီးရင် ဘာလုပ်ရမယ် ဆို တာ မသိပါဘူး။ အဆောင်က ထွက်သွားတဲ့ အမ တွေလည်း အဆင်ပြေတယ် ကြားရတယ်ကိုမရှိဘူး။ လမ်းပေါ်မှာ ပဲ လို့ကြားနေရတာ..” “ဒေးဗစ်၊ အဲဒါ ထွေးငယ် ပဲလေ” “အေး၊ ထွေးငယ်၊ ငါ က အိမ်ဖော် တစ်ယောက် လိုချင်နေတာ။ ငါ့ခြံက မြို့စွန်မှာ။ အိမ်က အခန်း ၁၅ ခန်း၊ အိပ်ခန်းချည်းပဲ ၆ ခန်းရှိတယ်။ တစ်ယောက်တည်းနေပေမယ့် ဧည့်သည်တွေ ဧည့်ခံရတာ တစ်ခါတလေ ရှိတတ်တယ်။ ညည်းအတွက် အခန်းတစ်ခန်းနဲ့နေရမယ်။ လစာလည်း ကောင်းကောင်းရမယ်။ အဝတ်အစားလည်း ဆင်ပေးမယ်။

ငါဆင်ပေးတဲ့ အဝတ်အစားတွေဝတ်ရမယ်။ အလုပ်ကတော့ တစ်ပတ်ကို ရ ရက်လုံး အချိန်မရွေး လိုအပ် တဲ့အချိန်မှာ လုပ်ပေးရမယ်။ ငါ့ကို သခင်ကြီးဒေးဗစ် လို့ခေါ်ပြီး ငါလိုအပ်တာတွေကို အစအဆုံးလုပ်ပေးဖို့ပဲ။ သက်သက်သာသာ တော့ နေရမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကောင်းကောင်းနေကောင်းကောင်းစားရမယ်။ ညည်းအတွက် အခန်းကိုယ်က ရေချိုးခန်းတွဲလျက် အဆင့်အတန်းမြင့်မြင့်နေရမှာ။ လစာကလည်း ဒီခေတ် လူတွေ ရဖို့မလွယ်တဲ့ ပိုက်ဆံမျိုးပေးမှာပဲ။ အဲတော့… ငါ့အလုပ်ကို လက်ခံနိုင်မလား ကလေးမ” ထွေးငယ် သည် ဒေးဗစ် ကို စိုးရွံ့စွာကြည့်မိသည်။ သူသည် ဦးဖေခင် နှင့် ရွယ်တူလောက်ဖြစ်ရာ သူလို ၁၈ နှစ် အရွယ်အတွက်တော့ အဘိုးကြီးဖြစ်သည်။ သို့သော် ဦးဖေခင် ထက် ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေး အများကြီးသာသည်။ အရပ်က၅ ပေ ၁၀ လက်မလောက်ရှိကာ အသားညိုညို တောင့်တောင့်တင်းတင်းဖြင့် ပို၍ နုပျိုပုံရှိသည်။

သူသည် အိမ်ကြီးတစ်ခုတွင် သခင်ကြီးတစ်ဦးနှင့် အတူနေရမည်။ သို့ရာတွင် သူ့အတွက် ရွေးချယ်စရာ များများမရှိ။ မနက်ဖြန် တွင် လမ်းပေါ်သို့သွားမလား။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ရသည့်အလုပ်ကို အဆင်ပြေအောင် လုပ်ရမည်သာဖြစ်သည်။ အလုပ် သည် မလွယ်မှန်းသူသိသော်လည်း သူ့ဘဝတွင် လွယ်သည့်အလုပ်လည်း မရှိခဲ့ဘူးသေး။ “ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်ကြီး ဒေးဗစ် ။ သမီး ..အဲ ကျွန်မ သခင်ကြီး သဘောကျအောင် နေပါ့မယ်။ သမီးကို ယုံကြည်လို့ အလုပ်ရှာပေးတဲ့ ဆရာကြီး ကိုလည်းကျေးဇူးတင်ပါတယ်” ဦးဖေခင် သည် ဒေးဗစ် ကို ပြုံးပြသည်။ “ဒါဆို မင်းကို နက်ဖြန်မနက် ၁၀ နာရီ ကားနဲ့လာခေါ်လိမ့်မယ် ထွေးငယ် ညည်း ပစ္စည်းတွေ အဆင်သင့် သိမ်းထုတ်ထားပြီး အလုပ်လုပ်ဖို့ပြင်ပေတော့။ ကိုဒေးဗစ်ရေ ခင်ဗျားလည်း သူ့ကို သဘောကျမှာပါ။

သူလည်း လမ်းပေါ်အရောက်ခံမှာမဟုတ်ဘူး။ ဆောင်းလည်းဝင်လာပြီဆိုတော့ အပြင်မှာ အတော် ချမ်းနေပြီ။ ထွေးငယ် ညည်းလည်း အခန်းပြန်ပြီး သူငယ်ချင်းတွေကို နွုတ်ဆက်ပေတော့။ နက်ဖြန်ဆို ညည်းဘဝ စပြီ။ Good luck” “ကျေးဇူးပါပဲ ဆရာကြီး ဦးဖေခင်၊ သခင်ကြီးဒေးဗစ်ကို လည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျွန်မကို စိတ်ပျက်စရာ မဖြစ်စေရပါဘူးရှင်” ထွေးငယ် အခန်းထဲမှလှည့်ထွက်သွားသည်နှင့် မျက်လုံးများက သူမ ဖင်ပေါ်တွင် ကပ်ပါသွားကြ သည်။ ထွေးငယ် ပျောက်သွားတော့မှ ဒေးဗစ် ဦးဖေခင် ဖက်သို့လှည့်လိုက်သည်။ “သူ့ကြည့်ရတာ မဆိုးပါဘူး။ အကြာကြီး သင်ပေးနေရမယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး။ ခင်ဗျား ကြည့်ရတာ သူ့ကို သဘောကျနေပုံပဲ။ ၂ လ လောက်ဆို လာခဲ့လေဗျာ။ ခင်ဗျားကို ခွဲကျွေးမှာပေါ့။

သူက အရင် ဟာတွေနဲ့စာရင် တကဲ့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်လေးပဲ။ ကဲ ဒီမှာ ငွေ ၅၀၀။ ဆံပင်ညိုညိုလေးဆိုတော့ ကျုပ် မိတ်ဆွေတွေလည်း အကြိုက်တွေ့လောက်တယ်ဗျ။” ဒေးဗစ် ပိုက်ဆံပေးပြီး ထွက်သွား တော့သည်။ ဒေးဗစ်တို့ ထွက်သွားသည်နှင့် ဦးဖေခင် သည် ငွေများကို ရေတွက် လျက်ကျန်နေခဲ့သည်။ သူသည်အပျော်ကြီး ပျော် လျက်၊ ထွေးငယ် ကို စဉ်းစားရင် တောင်လာသော သူ့ လီးကို ဆန္ဒဖြည့်ဖို့ ကြံနေတော့သည်။ “ဒေါ်ကေသီ ရေ နော်နော့်ကို ကျွန်တော့် ရုံးခန်းလွတ်ပေးပါ။ ခင်ဗျားလည်း ဒီနေ့ ရုံးစောစောဆင်းချင်ဆင်တော့ဗျာ။ ခင်ဗျားလည်း မိုးချုပ်မှ ပြန်ရတာ များနေပြီဆိုတော့ ဒီနေ့ စောပြန်ဖို့ တန်ပါတယ်။” ဦးဖေခင် သည် ပြုံးလျက်၊ သူသည် သူ၏ နောက်ဆုံး သားကောင်ဖြစ်သော နော်နော် ကို စားချင်နေသည်။ ဒေးဗစ် သည် ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေသော ထွေးငယ် ကို ဖက်လျက် လိုးနေပုံ၊ သူမ၏ ဆံပင်ရှည် ညိုညိုများ သည် ကုတင်ပေါ်တွင် ပြန့်ကျဲလျက် ရှိပုံ၊ ဒေးဗစ်၏ လီးကြီးက နက်ရှိုင်းစွာ လိုးသွင်းလျက်ရှိပုံ တို့ကို မှန်းလျက် သူ့ လီးမှာ မာတောင်လျက်ရှိသည်။

“ဟုတ်ကဲ့ ဦးဖေခင်၊ ကျေးဇူးပဲရှင်၊ ကျွန်မကလေးတွေတော့ စောစောပြန်လာတာမြင်တာနဲ့ အံ့သြကုန်ကြတော့မှာ ပဲ၊ နော်နော့် ကို ဒဏ်ပေးမလို့မဟုတ်လား၊ သူ မနေ့ကဒေါ်ဝင်းမ ရဲ့ အတန်းမှာ ပေါက်ကရလုပ်တယ်ဆိုတာ ကျွန်မ ကြားပါတယ်” ဒေါ်ကေသီသည် ဦးဖေခင် က နော်နော်ကို ကာမလွန်ကျူးနေမှန်း ရိတ်စားမိသည်။ သို့ရာတွင် သူ့ အလုပ် မဟုတ်၊ သူ့တွင် လစာသင့်သောအလုပ်ရှိနေပြီး ဒီလို ခပ်မိုက်မိုက် မိဘမဲ့ ကလေးငယ်တစ်ယောက်ကြောင့် အလုပ်ပြုတ် ခံရလို့ မဖြစ်ပေ။ “အေးဗျာ။ ဒီကလေးမကတော့ ကျုပ်တို့ကျောင်းကို ဖျက်ဆီးတော့မှာပဲ။ အပတ်တိုင်း သူ့ကို တစ်မျိုးမဟုတ် တစ်မျိုး နဲ့ ဒဏ်ပေးနေရတယ်။ အင်းလေ။ ကျုပ်တို့ ကျောင်းက ထွက်လို့ ဆိုးဝါးတဲ့လောက ထဲ ရောက်မသွားခင် တတ်နိုင်သမျှတော့ လူ့စည်းကမ်းတွေ နားလည်အောင်သင်ပေးရမှာပါပဲ။ ကျောင်းပြင်ကတော့ ဆိုးဝါးတဲ့လောက ပဲဗျို့။

ဒီနေ့ ကောင်းသတင်းကတော့ ခုနက သခင်ကြီးဒေးဗစ် က ထွေးငယ် ကို အိမ်ဖော် ခေါ်သွားဖို့ သဘောတူလိုက်ပြီဗျ။ နက်ဖြန် မနက် ၁၀ နာရီ လာခေါ်လိမ့်မယ် သူ့ကို အဆင်သင့် လုပ်ခိုင်းထားလိုက်အုံးနော်” “ဟုတ်လား ထွေးငယ် က နည်းနည်း ရိုးပေမယ့် လိမ္မာတဲ့ကလေးပဲ၊ ကောင်းတာပေါ့။ အိမ်ဖော်အလုပ်ကတော့ ကောင်းကောင်း လုပ်နိုင်မှာပဲ” ဒေါ်ကေသီသည် ဦးဖေခင်၏ မိတ်ဆွေ သူဌေးများနော်ပါသွားသော သူ့ကျောင်းသူ လေးများ မည်သို့ဖြစ်သွားကြသည်ကို သိပါသည်။ သူတို့သည် သူတို့မလုပ်ချင်သော တစ်ခုခုကို လုပ်ကြရပေလိမ့် မည်။ သို့ရာတွင် မိဘမဲ့ကလေးဘဝအတွက် ထင်သလောက်တော့ ဆိုးမည်မဟုတ်ဟု သူတွေးသည်။ “ဟုတ်ကဲ့ ဒါဆို ကျွန်မသွားတော့မယ်ဆရာကြီး ၊ နော်နော့် ကို ခဏချင်းရောက်အောင် လွတ်လိုက်ပါမယ်နော” ဒေါ်ကေသီ ပစ္စည်းများ ကိုသိမ်း၊ တံခါးကိုပိတ်ကာ နော်နော် ကို ဆရာကြီး ဦးဖေခင် ခေါ်နေကြောင်း သွားပြောရန်ထွက်ခဲ့သည်။ ဒေါ်ကေသီ သည် အပျိုပေါက် ကလေးငယ်များ နေရာ အခန်းထဲသို့ဝင်လာခဲ့သည်။

နော်နော် သည်တော့ ထွေးငယ် လို ကံကောင်းမည်မဟုတ်၊ ဦးဖေခင် သည် သူ့ကို ကောင်းကောင်း စားနေပြီမို့ အပျိုစင် ရိုးရိုးလေးများကို သာကြိုက်သည့် သူ့ မိတ်ဆွေ သူဌေးများထံ ရောင်းမည့် ပုံမရှိ၊ ထိုသူတို့သည် အပျိုလေးများကို အရှက်ကုန်အောင် အစုံလုပ်ခိုင်းပြီးမှ အပျိုရည်ကို အရယူ ခြင်းဖြင့် အရသာခံတတ်ကြသည်။ လမ်းပေါ်မှာ အချိန်မရွေး ဝယ်လို့ ရနိုင်သည့် အတွေ့အကြုံရှိပြီး မိန်းကလေးများကို မလို ချင်ကြ၊ “နော်နော်၊ ညည်းကို ဆရာကြီး ဦးဖေခင် က ရုံးခန်းကို ချက်ခြင်း လာဖို့ ခေါ်နေတယ်။ ညည်းမနေ့က ဒေါ်ဝင်းမ အခန်းမှာ ပေါက်ကရ လုပ် အသံပေး တယ်မဟုတ်လား။ ဒဏ်ပေးဖို့ ပဲဖြစ်မယ်။ ညည်း သင်ခန်းစာပဲယူမလား နောက်ထပ်ပဲ ဆက်ဒဏ်ပေးခံနေအုံးမလား စဉ်းစားပေတော့” ဒေါ်ကေသီ သည် ပြောရင်း ကလေးမကို စိုက်ကြည့်သည်။ သူ့အတွက် စိတ်ထဲကတော့ မကောင်း။

သို့သော် ဒီကိစ္စသည် သူ့ နေ့စဉ်ဘဝအတွက် ဘာမှတော့ အရေးမပါလှပေ။ နော်နော် သည် အိပ်ယာထဲမှ တုန့်ဆိုင်းတုန့်ဆိုင်း ထလာရသည်။ သူတော့ ဦးဖေခင် ၏ ကာမကျူးမည့် ဒဏ်ကို ခံရပေအုံးတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း သိနေသည်။ တစ်ခါက သူ့ပါးစပ်ထဲတွင် ပြီးသွားသည်အထိ လီးကြီးကို စုတ်ပေးခဲ့ ရဘူး ပြီ၊ အရင်အပတ်ကလည်း ခုံတန်းရှည်ပေါ်တွင် ကိုယ်တုံးလုံး မှောက်ခိုင်း၊ ဖင်ကိုမြှောက်ခိုင်းပြီး သူ့ အဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် အပျိုရည်ဖျက်ခဲ့ဘူးပြီ။

နောက်တစ်ခါဆိုရင် ဖင်ချခံရမည် ဟုလည်း ပြောလိုက်သေးသည်။ သူလို ကလေးတစ်ယောက်အတွက် တစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ထဲ လီးကြီးထည့် လိုးလို့ရမယ်လို့တော့ မယုံနိုင်၊ သူ့ဖင်ပေါက်သည် သေးသေးလေးဖြစ်ပြီး သူတွေ့ဘူးသည့် ဦးဖေခင်၏ လီးကြီးက အလွန်ကြီးသည်ဖြစ်ရာ ဘယ်လိုမှ မဆန့်နိုင်ဟုသာ ထင်မိသည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အဝတ်အစားများကို ဆွဲဖြန့်သတ်ယတ်အောင် လုပ်ပြီး ဦးဖေခင်၏ အခန်းဖက် သာသာလျှောက်လာကာ တံခါးကို ခေါက်သည်။ “လာလာ နော်နော်၊ ဝင်ခဲ့၊ ငါ စောင့်နေတာ” ဦးဖေခင် သည် ပုဆိုးအောက်မှ လီးကြီးကို ပွတ်နေရင်း နော်နော် ဝင်လာ သည်ကို ကြည့်နေသည်။ “ တံခါးပိတ်ပြီး မင်းတုန်းချလိုက်” အမိန့်ပေးသည်။ နော်နော် သည် ထွေးငယ် နှင့် အရပ် အတူတူလောက်ရှိသော်လည်း ကျန်တာ ဘာမှ မတူ။ နော်နော်၏ ဆံပင်များသည် မည်းညစ်ညစ်၊ နို့ကြီးများက အတန် ကြီးပြီး ဖင်ကတော့ လျှောသည်။ သူသည် အလိုးခံဖို့ မွေးလာသည်ဟုသာ စဉ်းစားပြီး ရသလောက် အမြတ်ထုတ်ဖို့သာ ဦးဖေခင် စဉ်းစားသည်။

“ဒေါ်ဝင်းမက မနေ့ကသူ့အတန်းထဲမှာ ညည်း စကားများတယ် လို့တိုင်တယ် ဟုတ်လား၊ ဘာမှ အတွန့်တက်ဖို့မစဉ်းစားနဲ့၊ ဘယ်လို အဆော်ခံရမယ် ဆိုတာ နင်သိတယ် မဟုတ်လား” ဦးဖေခင် ပြောရင်း ခုံကို စားပွဲမှလွတ်အောင် ဆွဲထုတ်သည်။ သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် နော်နော် မှောက်ဖို့ နေရာ ရအောင် ခြေထောက်ကို ချဲလိုက်ပြီး မှောက်ချဖို့ လက်ဖြင့် ပြသည်။ နော်နော် သည် ဦးဖေခင်၏ အမိန့်စကား သံအကြားတွင် ရှက်ကြောက်ခြင်းဖြင့် ခေါင်းများပူကနဲဖြစ်သွားသည်။ သူ့ဖင်ကို သုံးလေးရက် ထိုင်လို့မရအောင် ရိုက်အုံးတော့မည်ထင်၏။ ကြိမ်လုံး ဆိုသည့် စကားတော့ မကြားရ သဖြင့် နည်းနည်းများသက်သာလေမလား တော့ မျှော်လင့်နိုင်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့ ပါဆရာကြီး ရှင့်” ဦးဖေခင်နား တိုးကပ်သွား ပြီး ပေါင်ပေါ်တွင် အသာလေး မှောက်ချလိုက်ရသည်။ သူ့ခေါင်းသည် ကြမ်းပြင်သို့ စိုက်နေပြီး တင်ပါးမှာ ပေါင်ပေါ် တွင် ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပေးသလိုဖြစ်နေသည်။ ဦးဖေခင်၏ လီးကြီးတောင်နေသည်ကို သူမ၏ ဗိုက်တွင် သိနေရ သည်။ သူမ၏ကျောပေါ်တွင် သူ့လက်ဖြင့် ပွတ်ကာ အရသာယူရင်း ဖင်ကို ပွတ်နေကြောင်း ခံစားမိသည်။ လုံချည်ကို လှန်တင်လိုက်ကာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားလိုက်တာ ခံရသည် သောအခါ ကိုယ်ကို ကျုံ့လိုက်မိသည်။

လုံချည် မှာ ခါးအထိ အတွင်းခံပေါ်အောင် ဆွဲလှန်ထားခံလိုက်ရပြီး ပြောင်ရှင်းနေသော ခြေထောက်များ ကို လက်ဖြင့် ပွတ်သတ်ခြင်းခံနေရပြီ။ ဦးဖေခင် သည် နော်နော် ၏ ချောမွတ်သော အသားကို အရသာ ခံ၍ နေရင်း လုံချည်ကို ခါးအထိ ဆွဲလှန်သောအခါ အတွင်းခံ ကောဆက် ရှင်မှီး သည် ရင်ပတ်မှ ပေါင်ကြားထိ တစ်ဆက်တည်း ဖြစ်နေကြောင်း သတိထားမိသွားသည်။ “ဒီ ဟာကြီးဝတ်ထားလို့တော့ နင်နဲ့ မဖြစ်ဘူး။ ငါက ဖင်လှန်ရိုက်မှာ။ အဲတော့ မတ်တတ်ရပ်ပြီး အဝတ်တွေ အားလုံး ချွတ်လိုက်စမ်း နော်နော်.”နော်နော် တွေ နေသည်။ ဤအမိန့်သည် သူ့ အတွက် တုန်လွုပ်မွုကို ပိုတိုးစေသည်။ သူ ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်ရတော့ မည်။ မည်သို့ဖြစ်စေ သူ မတ်တတ်ရပ်၍ အဝတ်များကို ချွတ်ချပစ်ရသည်။ ပြီးတော့ ခဏရပ်နေသည်။ ထို့နောက် တစ်စတည်းနှင့် ချုပ်ထားသော ရှင်မှီးအတွင်းခံကို ဆက်ချွတ် ရသည်။ သူ့ရင်သားများသည် ကြပ်တည်းစွာချုပ်နှောင် ထားရာမှ လွတ်ထွက်သွားသည်။ အစကို ဆွဲချသည်နှင့် အဖုတ်လည်း ပေါ်လာတော့သည်။

အားလုံးကို ကြမ်းပေါ်သို့ ချွတ်ချပြီးသောအခါ လက်တစ်ဖက်က ရင်ပတ်ပေါ် နောက်တစ်ဖက်က အဖုတ်ကို ဖုံးဖို့ကြိုးစားသည်။ ခေါင်းကို ငုံ့ထား သည်။ ဦးဖေခင်၏ မျက်လုံးများကို သူရင်မဆိုင်ချင်။ “မတ်တတ် ဆန့်ဆန့်ရပ်ပြီး လက်တွေကို ဘေးချထားစမ်း။ နင့်ကိုယ်လုံးက လှတော့ ငါ သေချာ ကြည့်လို့ရအောင်” နော်နော်၏ လက်များ ဘေးသို့ ချလိုက်ရသည်။ ရင်သားများသည် ကြီးသော်လည်း တင်းနေသည်။ အတန်ကြီး သော နို့သီးခေါင်းများမှာ အခန်းတွင်းလေအေးကြောင့် ထောင်မတ်၍ နေသည်။ “ခြေထောက်တွေကို ချဲလိုက်” အမိန့်အရ နော်နော့် ခြေထောက်များ ချဲလိုက်ရသောအခါ အဖုတ်ဝသည် ဖြဲပြီးဖြစ်သွားသည်။ နော်နော့်မျက်နှာတွင် ရှက်ရိပ်နှင့် ရဲ နေသည်ကို ကြည့်ရင်း သူ့ လီးတောင်လာသည်။ “တုံးလုံးနေရတာ ရှက်မနေပါနဲ့ဟ။ ညည်းက ကိုယ်လုံးလှတာပဲ။ ချွတ်ကြည့်ရတာ ငါတောင် သဘောကျသွားပြီ။ ကဲ ခုနအတိုင်းပြန်နေတော့။” နော်နော် သည် ဦးဖေခင်၏ ပေါင်ပေါ်တွင် မှောက်ရပြန်သည်။

ဒီတစ်ခါတွင် တော့ သူမ၏ အကာ မပါတော့သော ရင်သားများသည် သူ့ခြေထောက်များကို ထိလျက်နေသည်။ တောင်နေသောလီးကြီးက သူမဗိုက်ပြောင်ပြောင်ကို ထိုးမိနေသည်။ လက်များဖြင့် ပြန်ပွတ်လာတာကို ခံစားရသည်။ တင်သားများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်သဖြင့် ရဲ လာသည်။ လက်တစ်ချောင်းသည် ဖင်ကြားထဲသို့ တိုးဝင်လာသဖြင့် ဖင်ကို ရွုံ့ထားမိသည်။ “ဖြန်း” အသံသည် တစ်ခန်းလုံးကြားရအောင် ကျယ်သည်။ ဦးဖေခင် သည် နော်နော် ၏ ညာဖက် တင်ပါးကို အရမ်းနာ အောင် လက်ဖြင့် လွဲရိုက်လိုက်ပြီး ဖင်ရွုံ့ထားခြင်းရှိမရှိ ပြန်ကြည့်သည်။ ထို့နောက် ဘယ်ဖက် တင်ပါးကို လွဲရိုက် ပြန်သည်။ တဖြန်းဖြန်းအသံများ တစ်ခန်းလုံးဆူသွားသည်။ သူမ၏ ညည်းသံနှင့် အတူ တင်ပါးများ ရဲတွတ်လာသည် ကို ဦးဖေခင်မြင်နေရသည်။ “ဆရာကြီးရယ်။ အရမ်းနာတယ်။ တော်လောက်ပါပြီနော်” သူမ တိုးတိုးတောင်းပန်သည်။ တောင်းပန်လို့ မရမှန်း လည်း သူမ သိသည်။ ရိုက်လိုက်တိုင်း သူမဗိုက်ကို ထိုးနေသော လီးကြီးက တင်းကနဲဖြစ်သွားမှန်း သတိထားမိ သည်။ ခုလို ရိုက်ရတာ သူကျေနပ်နေပုံရသည်။ ဘယ်တစ်လှည့် ညာတစ်လှည့် ရိုက်ချက်များက ဆက်၍ ကျရောက် လာသည်။ တစ်ချက်ထက် တစ်ချက် ပိုအားပါလာသည်။

ပို၍ စပ် နာ လာ ရင်း ဗိုက်ကို ထိုးနေသော လီးကြီးက ပိုတင်း လာနေရင်း သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် သူမ လိမ်တွန့်နေသည်။ ဦးဖေခင် သည် သူ့ရှေ့မှ လွဲရိုက်ခံနေရသော ကိုယ်တုံးလုံးမလေးဗိုက်က သူ့လီးကြီးကို သူ့လီးကြီးကို ပွတ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေတာကို ဖီးတက်နေသည်။ ၁၅ ချက်လောက် ဆက်တိုက်ရိုက်ပြီးသောအခါမှ ခဏ နားလိုက်သည်။ ဖင်ကိုရိုက်ခံရတာ ရပ်သွားသောအခါ နော်နော့် ဖင်သည် မီးလောင်သကဲ့သို့ပူနေပြီ။ သူမ ညည်းတွားရင်း မျက်ရည် တွေကျနေသည်။ ပူနေသော တင်ပါးများကို ဆက်အပွတ်ခံရသောအခါ အရမ်းစပ်သည်။ ဦးဖေခင်၏ လက်များသည် စားပွဲပေါ်မှ အုန်းဆီပုလင်းကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ ပုလင်းကို ဖွင့်ပြီး သူ၏ အသားပြောင်ပြောင်ပေါ်သို့ တစ်စက်ချင်း ချသည်။ စပ်နေသော အသားပေါ်သို့ ဆီဖြင့် ပွတ်ပေးနေသည်။ “ဖင်ကို ရွုံ့မထားနဲ့ လျှော့ထားစမ်း။ ငါ ဆက်ရိုက်လိုက်ရမလား” နော်နော် ဖင်ကို ဆန့်ပေးလိုက်ရသည်။

သူ၏ ဆီစွတ် ထားသော လက်ချောင်းများသည် ဖင်ကြားသို့ စမ်းဝင်သွားသည်။ ဖင်ဝကို ပွတ်လိုက်သောအခါ သူမ အသာ ဖင်ရွုံ့လိုက် ပြန်မှန်းသတိထားမိသည်။ “ငါ နောက်ဆုံးသတိပေးတာနော်၊ နော်နော်။ ဖင်ကို လျှော့ထားစမ်း” နော်နော် လျှော့ချလိုက်ရပြီး လက်ချောင်းများသည် ဖင်ကြားထဲသို့ တိုးဝင်ကာ တင်ပါးနှစ်ခုကို ဆွဲ ချဲ့သွားသည်။ ဖင်အဖြဲခံရသည် နှင့် နော်နော် အရမ်းရှက်နေသည်။ လေအေးတိုးမွုကြောင့် ဖင်ဝ ဖြဲခံထားရမှန်းသိနေရသည်။ ဆီများ ပိုစိုလာပြီး ဖင်ဝကို အသာထိုးထည့်လိုက်သော လက်ချောင်းသည် စွပ် ကနဲ အတွင်းထဲထိ တိုးဝင်သွားသည်။ဦးဖေခင် ၏ လက်ချောင်းကို သူမ ဖင်က ညှစ်လိုက်သည်။ ပြုတ်တူနှင့် ညှပ်ထားသလိုဖြစ်နေသည်။ ဖင်ထဲသို့ လီးထိုး ထည့်ပါက မည်သို့ ခံစားရမည်ကို သူ စဉ်းစားမိနေသည်။ ဒီညတော့ ဒီကလေးမ ဖင်ကို ချရမည်။

ဖင် အတွင်းထဲသို့ နက်နက် နှိုက်လိုက်သောအခါ သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် တွန့်သွားမှန်း သိနေသည်။ သူမ ကိုယ်ကို တင်းလိုက်ပြန်ပြီ။ “လျှော့ထား နော်နော်။ ငါ နင့်ဖင်ကို ဖွင့်ပေးနေတာ။ ငါ့လီးထည့်လို့ရသွားအောင်။ ခု နေ နင် သည်းမခံရင် ခဏနေ လီးနဲ့ တွေ့တဲ့အခါ နင် ကွဲသွားမယ်”ဖင်ထဲသို့ လက်ထည့်ခံနေရသည်မှာ အခံရဆိုးလှသည်။ ပေါင်ပေါ်တွင်တွန့်လိန်၍ နေသည်။ ဒီလို တွန့်သည်ကပင် သူ့အတွက် ဇိမ်ကျအောင် လီးကြီးကို ဗိုက်နှင့် ပွတ်ပေးလိုဖြစ်နေသည်။ လက်ချောင်းတစ်ဆုံး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေခြင်း ကြောင့် မသက်မသာ ဖြစ်လျက်ရှိသည်၊ လက်တစ်ချောင်းမှသည် နှစ်ချောင်း ဖြစ်လာပီး ဖင်ဝကို ဆွဲဖြဲ သောအခါ “အရမ်းနာတယ်။ တော်ပါတော့ ဆရာကြီးရယ်” ဟု တောင်းပန်ရပြန်သည်။

လက်များသည် ဖင်ထဲသို့ မြွေဝင်ထွက် နေသည့်နှယ် ဖြစ်နေသည်။ ဖင်ထဲသို့ ဆီတွေ အတော်လေးဝင်ကုန်ပြီ။ ဦးဖေခင် သည် သူမ နွုတ်ဖျားမှ အားကနဲထွက် အောင် ပြင်းပြင်းနက်နက် တစ်ချက် စိုက်သွင်းလိုက်ပြီး လက်ကို ပြန်နွုတ်ယူလိုက်သည်။ “ကဲထစမ်း။ ငါ့ကို ကျောပေးပြီးရပ်” နော်နော် သည် ဦးဖေခင်၏ ရှေ့တွင် ကျောပေးပြီး ရပ်နေ ရသည်။ ဦးဖေခင် က သူမ၏ ပေါင်များကို ဆွဲယူပြီး သူ့ဖက် တိုးကပ်သည်။ သူ့ ပေါင်များကို ကျောပေးလျက် ခွ စေပြီး ခြေထောက်ကို ၃ ပေခန့် ဆွဲကားလိုက်သဖြင့် သူမ ပေါင်များကြားသို့ မာတောင် နေသော လီးကြီး နှင့် ထိုးမိသွား သည်။ လီးကြီးသည် ပေါင်ကြားတစ်လျှောက် လျှောက်သွားနေသည်။ ခြေထောက်များဖြဲကား ထားရသဖြင့် ဖင်ဝ ဟပြဲနေသော နော်နော်ကို ဦးဖေခင် ပေါင်ပေါ်သို့ အသာ ဆွဲချသည်။ “ဖင်ဝကို လျှော့ထားနော် နော်နော်၊ ဒါဆို နင်အတော်လေး သက်သာမယ်” အဝင်ချောစေရန် သူ့လီးကြီးကို ဆီ ဖြင့် ပွတ်လိမ်းသည်။ သူ့လီးထိပ်ကြီးကို သူမ ဖင်ဝက အသာလေးမြိုနေသည်ကို ခံစားကြည့်နေသည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်သွား နေပြီ။ နော်နော် သည် သူ့ကို ဆွဲ နှိမ့်ချခံရသောကြောင့် ဖင်ထဲသို့ လီးကြီးဝင်လာနေမှန်း အထိတ်တလန့်သိနေရသည်။

“ဖင်ကို မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်။ အဖုတ်ထဲပဲ ချပါလားဟင်။ ဘာများထူးလို့လဲ” သူ ကြောက်လန့်စွာအော် သည်။ ဦးဖေခင် သူ့စကားကို အလေးထားမည်ဟု ထင်ပုံရသည်။ ဖင်ဝသို့ ထိုးနေသော လီးကြီးလက်မှ လွတ်ရာလွတ် ကြောင်း ပြောမိသည်။ သူ့လက်များကတော့ ဖင်ထဲသို့ လထစ်ကြီးဝင်သွားအောင် ဆွဲ ချနေသည်။ နော်နော် ရုန်း၍ မရ။ “မလုပ်ပါနဲ့ရှင်။ အရမ်းနာတယ်” သူမ၏ မျက်ရည်များ တရောသောပါး ကျဆင်းလာသည်။ ဦးဖေခင် သည် နော်နော် ကို ဖင်ဝထဲ ထည့်ခံထားရသည့် အနေအထားတွင် ခဏလေး အနားပေးလိုက်သည်။ သူမသည် ထိုင်တစ်ဝက် ထတစ်ဝက် ဖြစ်နေသည်။ ဖင်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးမှာ လီးကြီးနှင့် ထိုးဖြဲခံထားရသည်။ ခုဆိုလျှင် လထစ် ကြီး သာဝင်သေးသည်။ အပြင် ၆ လက်မလောက် ကျန်နေသေးကြောင်း သူမ သိ သည်။ သူသည် ကလေးမ၏ အသားများကို ပွတ်သတ်ပေးနေရင်း အသာ ဆွဲနှိမ့်ချတော့သည်။

ဖင်ထဲရှိအပူငွေ့က လီးကြီးကို နွေး တေးတေး ဖြစ်စေမွုကို ဇိမ်ယူနေသည်။ “ကဲ အတော်လေးဝင်သွားပြီ။ ငါ့လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံး ဝင်အောင်ထည့်ရမယ်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆက်ထိုင်စမ်း နော်နော်။” တစ်ကိုယ်လုံးကို လွုပ်ခံနေရရင်း နော်နော် ငိုနေသည်။ လက်ဖြင့် သူ့ကိုယ်လုံးကို ဆွဲချခံရသောအခါ ဖင်ထဲသို့ စို့ ကြီး ထိုးခံရသလို နာကျင်ရသည်။ လီးကြီးပေါ်မှ အကြောများ အဖု အထစ်များကို သူ့ဖင်က သိနေသည်။ သူ့ကို ဆွဲ ချလိုက် မတင်လိုက်လုပ်သည်။ ထို့နောက် ပို နိမ့်အောင် ဆွဲချသည်။ အရေပြားများ ပြဲစုတ်ကုန်သလို ခံစားရသည်။ စိုနေသလို လည်းခံစားရသည်။ ဆီ တွေစိုနေတာလား သူမ၏ သွေးတွေလား သူမသိ။

ဖင်ထဲသို့ နက်နက် စိုက်အောင် ဆွဲချခံရသည့် အခါတိုင်း နော်နော် စူးနေအောင် အော်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူသည် လီးကြီး တစ်ချောင်းလုံး စိုက်ဝင်လျက် ဦးဖေခင်၏ ပေါင်ပေါ်တွင် ထိုင်မိနေကြောင်း သတိထားမိသည်။ “ခဏလေး နေပါအုံး ဆရာကြီးရယ်။ လွုပ်လိုက်တာနဲ့ နာလွန်းလို့ပါ။” ငြိမ် ထိုင်နေရသောအခါ နည်းနည်းသက်သာသည်။ ဖင်ထဲတွင် လီးကြီး တစ်ချောင်း လုံး ဝင်နေသည်ကို မနှစ်မျို့သော်လည်း ဆွဲထုတ်ခံရသည်ထက်တော့ သက်သာပါသေးသည်။ ဦးဖေခင် သည် သူ့လီးကြီးကို နော်နော်၏ ဖင်ခေါင်းတလျှောက် နှိပ် နယ် ပေးနေသလို ခံစားရခြင်းအား ကျေနပ် လျက် ရှိသည်။ ဖင်ဝကြွက်သားများက သူ့လီးအားတွန်းထုတ် ညှစ်ပေးနေသည်။ သူ့လက်များက နော်နော့် နို့တွေကို ပွတ်သတ်နေသည်။ နို့သီးခေါင်းကို ညှစ်ခြင်း၊ ချေပေး လှိမ့်ပေးခြင်းတို့ဖြင့် နို့သီးများ မာလာအောင် လုပ်သည်။ နော်နော် သည် သူမ၏ အပျိုနို့ နုနု လေးများအား နာကျင်အောင် ညှစ်ခံရသဖြင့် ရုန်းသည်။ ဖင်ထဲသို့ လီးကြီးက ပို၍ ဆောင့်ဝင်လာသည်။ နို့ကနာလိုက် ဖင်က နာလိုက် ဖြစ်နေရသည်။

“ကဲ ငါ့ကို နင့်ဖင်ဝနဲ့ လိုးပေးစမ်း နော်နော်။ ကောင်းကောင်းလုပ်ရင်လုပ် မလုပ်နိုင်ရင် ကြိမ်လုံး သာ ကြည့်ထားပေတော့” အမိန့်စကား ကြောင့် နော်နော် တွန့်သွားသည်။ သူ့လီးကို သူမ ဖင်ဖြင့် လိုးခိုင်းနေသည်။ အလွန်အမင်းလည်း နာလှသည်။ မလုပ်ပေးပါလျှင် ကြိမ်လုံးစာမိမည်။ ကြိမ်ဖြင့် အဆော်ခံရပြီး နောက်ဆုံးတွင် ဖင်ချခံရအုံးမည်သာ ဖြစ် နိုင်ပေသည်။ နော်နော် အားယူ၍ တင်ပါးဆုံကို အသာဆွဲတင်သည်။ လီးကြီးသည် အသာလေး လျှောထွက် ကျန်ခဲ့သည်။ ဆွဲထုတ်လိုက်သောအခါ ဖင်ထဲမှာ ဟာသွားသည်။ ဖင်ဝ ကြွက်သားက လဒစ်ကြီးကို ညှစ်ထားသည် အထိ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ဦးဖေခင်၏ လက်များ သူ့ တင်ပါးဆုံပေါ် ပွတ်သောအခါ သူ့ကို ပြန်ထိုင်စေချင်မှန်း သိလာရသည်။ သူမ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ထိုင်ချရသည်။ သူက တော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း သွက်သွက် လုပ်စေချင်နေပုံရသည်။ ဦးဖေခင် သည် နော်နော် ကို ဆွဲချလိုက်သည်။ သူ့ လီးကြီးသည် ဖင်ထဲသို့ တိုးဝင်သွားသည်နှင့်အမျှ ညှစ်ထားခြင်း ခံရပြန်သည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲချခြင်းဖြင့် သူ့ လီးကို ပိုမာတောင်လာအောင်လုပ်သည်။ နော်နော် ပါးစပ်က အော် ညည်းသံ ထွက်လာသော်လည်း အပျိုစင်ဖင်ကို လိုးနေရသည့်အတွက် ပို၍ ထန်လာသည်။

လီးကြီးတစ်ချောင်း လုံး အရသာရှိရှိ ဝင်နေအောင် ဆွဲဆောင့်ချလိုက်ပြီးမှ “ပြန်ထ၊ ငါ့လီးကို ဖင်ထဲက ထုတ်ပလိုက်စမ်း” အမိန့်ပေးပြန်သည်။ နော်နော် သည် အသားကို စူးထိုးခွဲသကဲ့သို့ လီးကြီး ဝင်ထွက်နေအောင် တွန်းတင် တွန်းချ ခံနေရသည်။ သူ့ ဖင်သည် ရက်စက်သောလီးကြီး၏ အကြမ်းပတမ်း လိုးသွင်းခြင်းကိုခံစားရသည်။ လက်ဖြင့် အတွန်း အဆွဲ က အလိုးကို ပို၍ မြန်ဆန်လာစေသည်နှင့်အမျှ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်က တွန်းကန်ထုတ်နေသည်။ လီးအသွင်းက ပို၍ နက်ရှိုင်းလာပြီး သူ့ အူလမ်းကြောင်း ကို ထိုးခွဲလာသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူ့ကိုယ်တွင်းသို့ အနက်ဆုံးဖြစ်အောင် ဖိချခံရပြီးသောအခါ လီးကြီး ၏ ဆတ်ကနဲ တုန်ခါမွုနှင့်အတူ လရေများ ထိုးသွင်းခံလိုက်ရသည်။ သူမ ငိုသည်။ သူ့ဖင် သည် လရေထုတ်စရာနေရာတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့ရပြီ။ သူ၏ ဖင်ပေါက်သည် အဖုတ်ကဲ့သို့ပင် ဦးဖေခင်၏ လီးကြီးအား ဂွင်းတိုက် ပေးစရာ ပစ္စည်း တစ်ခုဖြစ်ရခြင်းကို မယုံကြည်နိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။ ဖင်ထဲသို့ ပူနွေးသော လရေများ ဆက် တိုက် ထပ်ဝင်လာသည်။ ဦးဖေခင် သည် နော်နော့် ဖင်အပြည့် လရေများ ထုတ်ပြီးသွားသောအခါ သူ့လီးကြီးကို ညှစ်ပေးသလိုဖြစ်နေသော လှပသည့် ဖင်ဝလေးကို ကြည့်နေသည်။

ခွေကျသွားသော နော်နော်ကိုကြည့်ရင်း ပျော့ကျလာနေသော သူ့လီးကြီးကို လျှော့လိုက်ကာ “ငါ့လီးကို ထုတ်လိုက်တော့” ဟု အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ သူ့ပေါင်ပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထသွားစဉ် ဖင်ထဲမှ လီးကြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းထွက်လာကာ နီရဲ ကာ ဟောင်းလောင်းပေါက်ဖြစ်ကျန်ခဲ့သော ဖင်ဝ လေးကို သေချာကြည့် နေသည်။ ဖင်ဝမှ လရေများ ပွက်ကနဲ ထွက်ကျလာသည်ကို မြင်ရသည်။ သူမကို အသာတွန်းဖယ်လိုက် ပြီး “အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီး အခန်းပြန်တော့ နော်နော်၊ နောက် အတန်းထဲမှာ ကောင်းကောင်းနေ၊ မှတ်ထား” ဟု ပြောကာ ရုံးခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည်။ အခန်းထဲတွင် ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် နော်နော်သည် မျက်ရည်များက ကျဆင်းလျက်၊ လရေများက ဖင်ဝမှ သည် ပေါင်များတလျှောက် စီးဆင်းလျက် ကျန်ခဲ့တော့သည်။ ” အပိုင်း (၂) နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် ထွေးငယ် တစ်ယောက် အကြီးအကျယ် စိတ်လွုပ်ရှားနေသည်။

တစ်ညလုံး အိပ်၍ မရ၊ သူငယ်ချင်းများကို နွုတ်ဆက်သည်။ သူ့အနာဂတ်ကို တွေးတောနေသည်။ မိဘမဲ့ကျောင်း၏ လုံခြုံသောအရိပ်မှ ထွက်ရတော့မည်ကို လည်း ကြောက်ရွံ့သည်။ တစ်ဖက်ကလည်း အားမာန်တွေက ရှိနေသည်။ သူသည် ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ်ကိုယ်ရပ်ရတော့မည်ဟု ယုံကြည်နေသည်။ ဦးဖေခင် သည် သူ့ဘဝအတွက် မျှော်လင့်သလို ဖြစ်လာအောင် လုပ်ပေးခဲ့သည်ဟုထင်သည်။ သူလုပ်ရမည်မှာ “သခင်ကြီးဒေးဗစ်” လိုချင်တာ ပြည့်စုံဖို့သာဖြစ်မည်။ သူ့အနေနှင့် သခင်ကြီးဟု ခေါ်ရမည်ကတော့ အနည်းငယ် ထူးဆန်းနေသည်။ သို့ရာတွင် သူရမည့် အခွင့်အရေးနှင့် စာလျှင် စာဖွဲ့နေစရာမရှိ၊ ထွေးငယ် သည် သူမ၏ ရှိမဲ့စုမဲ့လေးများကို ထုတ်ပိုးကာ အကြိုကိုစောင့်နေသည်။

ခန်းနားသော အမဲရောင် ကားကြီးတစ်စီး သည် သူ့ကို ခေါ်ရန်ရောက်လာခဲ့သည်။ သူသည် ကားများအကြောင်း၊ အထူးသဖြင့် ဈေးကြီးသော ကားကြီးများအကြောင်း နားမလည်သော်လည်း အဆင့်အတန်းမြင့်မားမှန်းတော့ သိသည်။ ကားတွင်းသို့ဝင်လိုက်သည်နှင့် သူမ၏ မျက်နှာပေါ်တွင် တောက်ပသောအရိပ်များ ပေါ်လာသည်။ သူ့ဘဝသစ် စခဲ့လေပြီ။ ရာဂျူး သည် ထွေးငယ် ကို တံခါးဖွင့်ပေးရင်းပြုံးနေသည်။ ကားထဲသို့ငုံ့ဝင်စဉ် သူ့ကို ကျောခိုင်းသွားသော ထမီတို အောက်မှ ဖူးထွက်လာသော တင်ပါးဆုံ လေးကို ကြည့်သည်။ သူသည် ဒေးဗစ်၏ ကာမဆန္ဒနှင့် ဒေးဗစ်တို့ အသိုင်းအဝန်း၏ အရသာခံစားမွု အမျိုးမျိုးကို ကောင်းကောင်းသိပေသည်။ သူသည် ဒေးဗစ်တို့ သူငယ်ချင်းများ၏ ပါတီအပြီး ညသန်းခေါင်များ တွင် အမျိုးသမီးတို့ကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးရတတ်သည်။ ယင်းတို့သည် အားလုံးကို အကြိမ်ကြိမ် အသုံးတော် ခံပြီး ပြန်လာရသည်သာဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ တွင် အကြမ်းပတမ်းလုပ်ခံလာရသည်။ သို့ရာတွင် ယနေ့ ကာလတွင် ငွေသည် အပျိုစင်ဖြစ်မွုနှင့်တကွ အားလုံးကို ဝယ်ယူနိုင်နေလေပြီ။ ယခုတစ်ကြိမ်သည် ဒေးဗစ်၏ အိမ်တွင် ဒုတိယအကြိမ် အချိန်ပြည့်အိမ်ဖော်တစ်ယောက် ထားရှိမွု ဖြစ်သည်။

အရင်က အိမ်ဖော်မှာ တစ်ပတ်သာ ခံခဲ့သည်။ ယခင်ကမူ ဒေးဗစ်သည် ညအလုပ်လုပ်ပေးမည့် အချိန်ပိုင်း အိမ်ဖော်များ သုံးစွဲခဲ့သည်။ များသောအားဖြင့်မှာ အိမ်ကို စောင့်ရှောက်နိုင်သည့် အတန်ရင့်ကျက်သူများသာဖြစ်သည်။ ထွေးငယ် ကမူ တစ်မူ ထူးနေသည်။ ဒေးဗစ် က သူ့သူငယ်ချင်းများအား သူ့အတွက် အထူး လိင်ကျွန် တစ်ယောက် ဖြစ်လာမည့် ကိုယ်ပိုင် အိမ်ဖော်တစ်ယောက် ခေါ် ထားတော့မည့်အကြောင်း ပြောနေသံကို သူကြားခဲ့ဘူးသည်။ သူငယ်ချင်းများက ဝိုင်းအားပေးရင်း သူတို့ကိုလည်း အမြည်းပေးပါရန် တောင်းသည်ကို ကြားခဲ့ရသည်။ ထွေးငယ် ပေးမည့် အရသာ များကို သူလည်း တစ်ယောက် ရှယ်ရာ ပါရလေမည်လားဟု စိတ်ကူးယဉ်ရင်း ရာဂျူး လီးကြီးတောင်လာသည်။

သူသည် ထွေးငယ် အတွက်တော့ အနည်းငယ် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသလိုရှိသည်။ သို့သော် ထွေးငယ်တွင် ဒီအလုပ်မလုပ်ဖို့ ငြင်းနိုင်သည့်အခွင့်အရေး ရှိသဖြင့် ထူးထူးခြားခြား စာနာပေးစရာတော့မရှိ။ သူမနေအဖြင့် ငွေကိုယူပြီး ဒေးဗစ်လိုတာပေးမလား၊ သူ့သိက္ခာကို ပဲ ထိန်းသိမ်းနေမလား ရွေးနိုင်သဖြင့် ကံဆိုးလှသည်ဟုမဆိုနိုင်ပေ။ ဒေးဗစ် သည် အလုပ်ရှင်ကြီး တစ်ဦး၏ ဟန်ပန်အပြည့်ဖြင့် ထွေးငယ် ရောက်လာသည်ကို တံခါးဝမှ ဆီးကြိုသည်။ “ညည်းနေရမယ့်အခန်း လိုက်ပြပေးမယ်။ ငါ့နောက်လိုက်ခဲ့။” ခန်းမလည်ရှိ ခန်းနားသောလှေခါးကြီးမှ အပေါ်ထပ်သို့ တက်ခဲ့ကြသည်။ “တစ်ခန်းကလွဲပြီး ကျန်တဲ့ အိပ်ခန်းအားလုံးက ဒီအထပ်မှာရှိတယ်။

နောက်ထပ် အိပ်ခန်းတစ်ခန်းက တော့ အောက်ထပ်က ငါ့ရဲ့စာကြည့်ခန်းဘေးမှာ၊ တစ်ခါတလေ အလုပ်လုပ်တာ ညဥ့်နက်သွားရင် ငါ အဲဒီမှာ အိပ်တတ်တယ်။ ညည်းအခန်းကတော့ ဒီခန်းမအဆုံးမှာ” ဒေးဗစ် သည် ခန်းမအဆုံးရှိ တံခါးတစ်ချပ်ကိုဖွင့်လိုက်သည် “ငါ့အခန်းက ဟိုဖက် အပေါက်ပဲ။ ညည်းအခန်း ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်က အခန်းတွေက ဧည့်သည် နေတဲ့ အခန်း တွေ၊ တစ်ခါတလေ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ငါ့ အိမ်မှာ ဧည့်ခံပွဲလုပ်ရင် သူတို့ ဒီအိမ်မှာ ပဲ အိပ်ကြလေ့ရှိတယ်။” ထွေးငယ် သည် ဤမျှ ခန်းနားသော အခန်းမျိုး ကိုတစ်ခါမှမမြင်ဘူး။ သူ့မိဘမဲ့ကျောင်းရှိ အဆောင် တစ်ခု နီးပါးမျှ ကျယ်သည်။ အခန်းတစ်ထောင့်တွင် ကုတင်ကြီးတစ်လုံးရှိသည်။ ကုတင်ခြေထောက်များသည် အကြီးဆုံးနေရာ၌ အချင်း ၃ လက်မခန့်တုတ်ပြီး သိမ်သွားကာ အဖျားတွင် လက်ချောင်းများသဖွယ် ဖြာထွက်သွားသည်။

ခေါင်းရင်း တွင် နာနတ်သီးပုံ ပန်းပုလက်ရာများ နှင့် ဖုလုံးများရှိသည်။ မဟော်ဂနီရောင်သည် အခန်း တွင်းရှိ ပရိဘောဂများနှင့် လိုက်ဖက် လျက်ရှိသည်။ ခန်းနားသော ဆက်တီကြီးလည်းရှိသည်။ အခန်းစွန်တွင် ရေချိုးခန်း တံခါးပေါက်ရှိသည်။ ခြေထောက်များပါသော သတ္တု ရေချိုးကန်သည် ရေချိုးခန်းအတွင်းတွင်မရှိပဲ အိပ်ခန်းတွင်း ထိုင်ခုံအနီးတွင် ရောက်နေသည်မှာ ထူးခြားသည်။ ထွေးငယ် အတွက် အဆန်းဖြစ်နေသော်လည်း မိဘမဲ့ကျောင်းတွင် နေခဲ့ရသော ဖတ်ဘူးသည့် စာအုပ်များထဲက လောက်သာ သိသော သူမအတွက် ဘာမှ ထူးပြီး နားမလည်ပေ။ ဒေးဗစ် သည် အခန်းတွင်းရှိ မှန်ချပ်ကြီးများစွာကို ပြသည်။ နံရံတိုင်းတွင် မှန်ချပ်ကြီးများရှိပြီး ယင်းတို့သည် အိပ်ယာ နှင့် ရေးချိုးကန်တို့ ကို အရိပ်ထိုးထားကာ မျက်နှာကျက်ပေါ်တွင် မှန်အကြီးကြီး ရှိသည်။ “ဒီအခန်းက ငါ့အမေ မသေခင်က နေခဲ့တဲ့အခန်းပဲ။

သူက အိုမင်းတဲ့အချိန်ထိအောင် လှတုန်းပဲ။ သူ့ကိုသူကြည့်ချင်လို့ ဒီမှန်တွေကို တပ်ထားခဲ့တာ။ ငါက အမေကို သတိရတဲ့အနေနဲ့ ဒီအတိုင်းပဲထားခဲ့တာပဲ။ ညည်းလည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကြည့်ချင်တိုင်း ကြည့်လို့ရတာပေါ့။ ဟုတ်လား”ထွေးငယ် လှည့်ပတ်ကြည့်သည်။ သူ့အရိပ်ကို နံရံများတွင် မြင်ရသည်။ သူ့ကိုယ်သူ ဆွဲဆောင်မွုရှိသည်ဟု မထင်သည့် အတွက် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင်တော့ ကြိုးစား ရအုံးမည်။ မိဘမဲ့ဘဝ ကကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မွု မွေးနိုင်ခဲ့သည်လည်းမဟုတ်။ သို့သော် — “ဟုတ်ကဲ့ပါ…… သခင်ကြီးဒေးဗစ်” စကားကို အမြန်ဖြည့်ပြောလိုက်သည်။ “ ဘီရိုထဲမှာ ညည်းနဲ့ သင့်တော်တဲ့ အဝတ်အစားတွေထည့်ထားပေးတယ်။ ငါပေးတဲ့ အဝတ်တွေကို ပဲ ဝတ်ရမယ်။ ဘာမှ ချုပ်တာ ပြင်တာမျိုုးလည်း မလုပ်ရဘူး ။ ငါ့အလုပ်သမား အနေနဲ့ ငါ စိတ်ကူးထားတဲ့ ပုံစံအတိုင်းပဲနေရမယ်။ ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး အတွန့်တက်တာ မကြားချင်ဘူးနော်။ ငါ ထားတဲ့ စည်းကမ်းတွေကို မကြိုက်ရင် ညည်းအနေနဲ့ အချိန်မရွေး အလုပ်ထွက်လို့ရတယ်။ ကြားလား” ဒေးဗစ် က ဘီရိုကိုဖွင့်ပြသည်။ချိတ်ဆွဲထားသော ဘလောက်စ် အကျ ႌများနှင့် စကပ်များကို တစ်ဖက်တွင်တွေ့ရသည်။

အောက်ခြေတွင် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်များ၊ အတော်များများက ခုံအမြင့်ကြီးများနှင့်။ ဒေးဗစ်က အံဆွဲ နှစ်ခု ကို ဆွဲထုတ်ပြသည်။ “အောက်ခံအဝတ်တွေက ဒီမှာ၊ ပိုး အတွင်းခံတွေနဲ့ ပိုးခြေအိပ်တွေ ဝတ်ရမယ်။ ညဝတ် ဆိုရင်လည်း ပိုးချုံထည်နဲ့ ညဝတ်ထည်တွေပဲ” ထွေးငယ် သည် ဤမျှလှပသော ဝတ်စုံများကို တစ်ခါမျှမမြင်ဘူး။ အတန်ကြမ်းသော ပိတ်စများသာ ဝတ်ခဲ့ဘူးသည် မဟုတ်ပါလော။ “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့် သခင်ကြီး သဘောအတိုင်း ဝတ်ပါ့မယ်။ အရမ်းလှတဲ့ အဝတ်တွေပါပဲ ရှင်။” “အေး။ ညည်းကို နာရီဝက်အချိန်ပေးမယ်။ အဝတ်အစားလဲပြီး အောက်ထပ်ဆင်းခဲ့တော့။ အိမ်ရဲ့ စည်းကမ်းတွေနဲ့ တာဝန်တွေ ငါရှင်းပြမယ်။ အချိန်တိကျအောင်လုပ်၊ ပြောတဲ့အတိုင်း တိတိကျကျ ရိုရိုသေသေ လိုက်နာမယ် မဟုတ်လား” ဒေးဗစ် ပြောပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားသည်။ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပေးသွားသည်။ ထွေးငယ် သည် သူ့အိပ်ကို အခန်းထောင့်တွင် ချထားလိုက်သည်။ ငါ ဒါတွေ မလိုတော့ပါဘူးလေ ဟုစဉ်းစားသည်။ ဘီရိုနားသွားကာ အဖြူရောင်အကျ ႌ နှင့် စကပ် အနက်ရောင်တစ်စုံကို ထုတ်ူးသည်။ အံဆွဲထဲတွင် ကြိုးပျောက် အဖြူရောင်ပိုးဘော်လီ နှင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကိုတွေ့ရသည်။ ယင်းနှစ်ထည်မှာ အစွန်းတွင် အဆက်ရှိသည်။ ပိုးခြေအိတ် တစ်စုံကိုလည်း ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ခါးပတ်ကလည်း အဆင်သင့်။

ဘီရိုထဲတွင် အမြင့်ဆုံးမဟုတ် သော်လည်း တစ်ခါမှ မဝတ်ဘူးသည့် အနက်ရောင် ထောက်မြင့်ဖိနပ် ကိုပါ ထုတ်ယူသည်။ အဝတ်များကို ချွတ်ကာ အိတ်ထဲသို့ ပစ်ထည့်သည်။ နက်ဖြန်ဆိုလျှင် ယင်း အထုတ်ကို လွင့်ပစ်ရပေတော့ မည်။ မှန်နံရံတွင်ကြည့်သည်။ သူ့ကိုယ်ကို ခြုံလွမ်းထားသော ဆံပင်ညိုညိုလေးကို စစ်ဆေးသည်။ ထွေးငယ် အတော်တော့ ပိန်သည်။ အထူးသဖြင့်တော့ ရင်သားတွေက သေးသေးငယ်ငယ်။နို့သီးညိုညိုများသည် လတ်သော သူ့အသားအရေ တွင် ထင်းလျှက်၊ ခြေထောက်များကြားမှ အညိုရောင် စောက်မွေးများကလည်း ဝင်းပလျှက်ရှိ၏။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကိုယူဝတ်သည်။ တိုင်းထားသည့်ပမာ အတိအကျ တန်နေသည်။ ထို့နောက် ဘော်လီကြိုးပျောက်ကို ဝတ်သည်။ အဝတ်များကိုကြည့်ရင်းပင် သူ့နို့သီးခေါင်းလေးများ မာတင်း နေသည်။ ခါးပတ်ပတ်ပီး ပိုးခြေအိတ်တို့ကို ဆင်သည်။ နောက် မှန်ကို ကြည့်ပြန်သည်။ အံ့သြစရာပင် သူသည် အတော်လေး ဆက်ဆီ ဖြစ်နေသည်။ နို့သီးများသည် ချွန်လျက်။ အကျီ င်္ကိုဝတ်သည်။

နောက်မှ စကတ်ကိုစွတ်သည်။ အတော်လေးတော့ကြပ်သည်။ တင်သားများပေါ်ထင်လှသည်။ ပြီး ဒေါက်ဖိနပ်ကို စွတ်သည်။ မှန်ကြည့်ပြန်တော့ သူ့ကိုသူ မယုံချင်။ ခုတော့ သူမသည် မိဘမဲ့ကလေးမဟုတ်တော့။ ကာမ ဆွဲဆောင်မွုပြည့်သည့် မိန်းမကြီးဖြစ်နေလေပြီ။ ထွေးငယ် တစ်ယောက် စာကြည့်ခန်းသို့ဆင်းခဲ့သည်။ ၄ လက်မဒေါက်မြင့်ဖိနပ်များသည် သူ့နှင့် နေသားမကျသေး။ မည်သို့ဖြစ်စေ ဒေးဗစ်၏ စာကြည့်ခန်းလောက်ရောက်သောအခါ သူအတော် အားရနေပြီ။ အခန်းပြင်တွင် ခဏရပ်ပြီး အဝတ်များကို သတ်ချ၊ စစ်ဆေးသည်။ ငါကတော့ လမ်းပေါ်မရောက်တာ သေချာပြီ ဟု တွေးမိသည်။ သက်ပြင်းချရင်း တံခါးကို အသာခေါက်သည်။ “ဝင်ခဲ့လေ။ ထွေးငယ်,” ဒေးဗစ် က ထူးသည်။ စာကြည့်ခန်း ကား စာကြည့်တိုက်တစ်ခုမျှ ကြီးမားသည်။ မဟောဂနီ ရောင် စားပွဲ ကြီးသည် မိဘမဲ့ကျောင်းက ညစာစားပွဲထက် ကြီးသည်။ နောက်တွင် အနက်ရောင် သားရေဖုံး ထိုင်ခုံရှိ သည်။ မီးလင်းဖိုနားတွင် ပက်လက်ကုလားထိုင်ကြီးရှိသည်။ မီးတောက် က ဝင့်ထည်လျက် ပြင်ပလေအေးကို တွန်း ထုတ်နေသည်။ နံရံတစ်ဖက်တွင် စာအုပ်စင်။ ကြမ်းပြင်မှ မျက်နှာကျက်ထိ စာအုပ်တွေမို့ စာအုပ်နံရံ ဟုသာပြောရ မည်။

စာအုပ်တက်ယူရန် လှေခါး နှစ်စင်း ပါတွေ့ရသည်။ ဒေးဗစ် သည် ခုံတစ်လုံးတွင်ထိုင်လျက် သူဝင်လာသော တံခါး ကိုကြည့်နေသည်။ သူမ ဝတ်ဆင်ထားပုံကို သဘောကျနေဟန်ပြုံးသည်။ “လာစမ်း အနားကို။ ဝတ်ထားတာ ကြည့်ရအောင်” မီးလင်းဖိုအနားမှဖြတ်ကာ သူ့ထံသွားရသည်။ ဒေးဗစ် က လျှောက် လာပုံကို ကြည့်နေသည်။ စကပ်သည် သူ့တင်ပါးဆုံတွင် တိတိကျကျ ဖြစ်နေသည်။ လမ်းလျှောက်သောအခါ အနည်းငယ် လွုပ်ခါသည်။ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကြောင့် အရပ်က ပိုမြင့်လာသည်။ သူသည် ခါးပတ်နှင့် ခြေအိတ်သာ ဝတ်ဆင် ထားသော ဒေါက်မြင့် ဖိနပ်ပေါ်မှ မိန်းကလေးအဖြစ်မြင်ကြည့်နိုင်နေသည်။ မကြာခင်တော့ သူမသည် သူ့ကို ပျော်တော်ဆက်ရပေတော့မည်။ ပိုးအကျ ႌလေးကိုသဘောကျနေသည်။ နို့ကလေးတွေသည် သိပ်မကြီးသော်လည်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ကိုမြင်နေရသည်။ “ကဲ လှည့်ပြစမ်း။ အဲ ဟုတ်ပြီ ရပ်တော့” သူမ ဖင်ကို ကြည့်သည်။ စကပ်သည် တင်သားများကို ချုပ်စည်းထားသည်။ ဒေးဗစ် သည် ဖင်ကြိုက်သူ။

မိန်းမ များတွင် ဖင်ထက် စိတ်ဝင်စား စရာ မရှိဟု ထင်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူမကို ကျောခိုင်းနေစေခြင်းဖြစ်သည်။ ထွေးငယ် သည် သူမ မီးလင်းဖိုဆီလျှောက်လာစဉ်ကပင် ဒေးဗစ်၏ မျက်လုံးများကို သတိထားကြည့်နေသည်။ သူမ အဝတ်များကို ချွတ်ကြည့်နေသည့် မျက်လုံးများကြောင့် အနည်းငယ် ကြောက်ရွံ့စိတ်လည်းဝင်လာသည်။ သူ စိတ်ကူး ယဉ်နေတာ ဖြစ်မှာပါဟုလည်း ဖြေ တွေး သည်။ ငါ့အလုပ်ငါလုပ်ရမှာပဲလေဟု စဉ်းစားသည်။ စုန်ချည်ဆန်ချည် ကြည့် နေခြင်းကို သူနားလည်သည်။ နောက်လှည့်ခိုင်းသောအခါ သူ့အဝတ်အစား ပုံကျမကျ ကြည့်ခြင်းဟု သာ ထင်သည်။ ဆန်းတော့ဆန်းသည်။ ဒေးဗစ် ကို မမြင်ရတော့လည်း ငေးကြည့်နေမှန်းတော့ ခံစားမိသည်။ အကြာကြီး ရပ်ခိုင်းထား သောအခါ မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်သည်။ ပြန်လှည့် ရသောအခါ သူမမျက်နှာ ရှက်သွေးဖြင့် ရဲ လာသည်။ “အဝတ်အစားတွေ နဲ့ တန်သားပဲ- ထွေးငယ်၊ နေ့တိုင်း ဒီလိုပုံဖြစ်ပါစေပေါ့။ ငါ ညည်းကို အဝတ်အစား စာရင်း တစ်ခု လုပ်ပေးထားမယ်။ ပေးထားတဲ့အတိုင်း ချွင်းချက်မရှိ ဝတ်ရမယ်။ ဒီအတွက် အမှားမခံဘူးနော်။ ငါပြောတဲ့အတိုင်း မလုပ်တဲ့နေ့ အလုပ်ပြုတ်ပြီသာမှတ်ထားပေါ့။

မင်း အခုရထားတဲ့ ရာထူးအတွက် တန်တဲ့ မိန်းကလေးတွေ အများကြီး ရှိတယ်၊ သူတို့ တော်တော်များများဟာ မင်းထက် ပိုလည်း ဆွဲဆောင်မွုရှိကြတယ်။ ငါပြောတာ နားလည်တယ် မဟုတ်လား ထွေးငယ်” “ဟုတ်ကဲ့ပါ” သူမ လက်ခံပါသည်။ သူမတွင် ထူးထူးခြားခြား ဆွဲဆောင်မွု မရှိလှပေ။ ဒေးဗစ်၏ ဓန နှင့်ဆိုလျှင် ကြိုက် ရာ မိန်းကလေးကို ရနိုင်ပေးသည်။ သူမအပေါ် စိတ်နှောင့်အယှက်မဖြစ်အောင် သာကြိုးစားဖို့ပဲရှိသည်။ “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်”. “မင်းရဲ့ အလုပ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး စည်းကမ်းတွေ ပြောထားမယ်။ ပထမအချက်ကတော့ ဒါဟာ ငါ့ရဲ့အိမ်ပဲ။ မင်းက ဒီမှာ ရောက်နေတယ်။ မင်းက မိန်းကလေးလည်းဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒါဟာ ငါ့အိမ်ပဲ။ ငါ့သဘောအတိုင်းပဲ ရှိရမယ်။ ငါ့မှာ မိတ်ဆွေတွေ အများကြီးရှိတယ်။ ယောကျ်ားတွေ၊ မိန်းမတွေ အစုံပဲ။

ငါတို့တွေ ဒီမှာ ပါတီပွဲတွေ ခဏခဏလုပ်ကြ တယ်။ အဲဒီအခါမှာ မင်းက စီစဉ်ပြင်ဆင်ပေးရလိမ့်မယ်။ မင်းအနေနဲ့ မမြင်ဘူး မတွေ့ဘူးတာတွေ၊ အထူးအဆန်း တွေ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်။ ဒါတွေကို မင်းအနေနဲ့ ကြိုက်ဖို့၊ မကြိုက်ဖို့ မဟုတ်ဘူး။ ဝေဖန်စရာလည်း မလိုဘူး။ မင်းတာဝန်က ငါတို့ကို လုပ်ကိုင်ပေးဖို့ပဲ။ ဒီအခါမှာ မင်းက အံ့သြတဲ့ပုံ၊ မကြိုက်တဲ့ပုံ။ အပြစ်တင်ချင်တဲ့ပုံ ပြတာနဲ့ မင်းအလုပ် ပြုတ် ပြီ ဆိုတာ သေချာမှတ်ထားပါ။ ငါတစ်ယောက်ထဲနေတဲ့အခါမှာလည်း ငါ က မင်း မမြင်ဘူးတဲ့ အဝတ်အစား ဝတ်ရင် ဝတ်မယ်။ နောက်ဆုံး ကိုယ်တုံးလုံးပဲ နေနေ ခုနက အတိုင်းပဲ။ မင်း ဖက်က ငါမကြိုက်တဲ့ တုန့်ပြန်မွုမျိုး မလုပ်မိစေနဲ့” ဒေးဗစ် က ပြောရင်း သူ့မျက်နှာတွင် မကျေနပ်မွု တစ်ခုခု ပြမပြ ကြည့်နေသည်။ ဘာမှ မတုန့်ပြန်တော့မှ ဆက်ပြောသည်။ “ငါ့ အိမ်သားအားလုံး အတွက် စည်းကမ်းက တင်းကြပ်တယ်။ ဝန်ထမ်းအားလုံးဟာ အကောင်းဆုံး စွမ်းဆောင်နိုင်ရ မယ်။ နမော်နမဲ့တွေ ငါ မကြိုက်ဘူး။ အမှားတစ်ခုခု ကျူးလွန်တာနဲ့ ခွင့်မလွတ်ဘူး။ အဲဒီအခါမှာ အလုပ်ထွက်ရင် ထွက်။

ဒါမှမဟုတ်ရင် ထိုက်တန်တဲ့ အပြစ်ပေးခံရတယ်။ ဒါကလည်း နောက်တစ်ခါ အပြစ်မလုပ်မိအောင် သတိပေးတဲ့ သဘောပဲ” ပြောရင်း ထွေးငယ်မျက်နှာတွင် အနည်းငယ် ကြောက်လန့်ရိပ် ကို တွေ့သည်။ သူမအနေဖြင့် အပြစ် ပေးခံရမွု ဆိုသည်မှာ ဘယ်သို့ဘယ်ပုံ မစဉ်းစားတတ်။ ဒေးဗစ်သဘောကျနေသည်။ သူမတော့ ခဏခဏ သူမကြိုက်တာလုပ်မိပြီး ဒဏ်ပေးတော့ ခံရတော့ မှာပဲ ဟု စဉ်းစားနေသည်။ သူ ကတော့ မိန်းကလေးရဲ့တင်ပါးကို ရိုက်ရသည် အထိ စောင့်မည်မဟုတ်။ “မင်းအနေနဲ့ ငါ လိုအပ်ရင် တစ်ပတ်မှာ ရ ရက်။ တစ်ရက်မှာ ၂၄ နာရီ အသင့်ရှိရမယ်။ သင့်တော်တယ်ထင်တဲ့ အချိန် တွေ မင်း အနားယူလို့ရမယ်။ အားလပ်ရက်မှာလည်း ငါ့ရဲ့ လက်ထောက် အဖြစ်နေရမှာပဲ။ မင်း ဒီမှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ အတွက် ခံစားခွင့်တွေလည်းရှိတယ်။ ဒါကတော့ ငါက အမြဲတမ်း ခိုင်းစေ နေမှာ မဟုတ်ဘူး။ တစ်ခါတလေဆို ငါ အိမ်မှာ မနေပဲ အကြာကြီး သွားနေတတ်တယ်။ မင်း အတွက် အေးအေးဆေးဆေး နားစရာ အချိန်ရမယ်။ အိမ်အလုပ်မရှိတဲ့အချိန် ငါ့ စာအုပ်တွေ ဖတ်လို့ရမယ်။ အမြင်လည်း ပိုကျယ်လာတာပေါ့။” သူ့တွင် စာအုပ်များစွာ ရှိသည်။

လိင်ဆက်ဆံမွုနှင့် ပတ်သက်သော စာအုပ်တွေ လည်း အတော်များသည်။ သူမကို ဒါတွေ ဖတ်စေချင်သည်။ သို့မှသာ သူနှင့် သူ့မိတ်ဆွေများ၏ ဆန္ဒကို ဖြည့်ဖို့ အတတ်ပညာ စုံမည် မဟုတ်ပါလား။ “ငါ့ မိတ်ဆွေ တွေ ပြောစကားကိုလည်း နာခံရမယ်။ မင်းအနေနဲ့ သူတို့လည်း ငါလိုပဲ။ မင်းသခင် တွေလို့ မှတ်ထား ရမယ်။ တစ်ခုခု ပြဿနာလုပ်မိတာနဲ့ အပြစ်ပေးခံရမယ် ဆိုတာ မှတ်ထားပါ” ပြောပြီး သူမ ဘယ်လို သဘောထား လဲ စိုက်ကြည့်ပြန်သည်။ သူ့မိတ်ဆွေများသည် ဆံပင်ညိုညိုလေးကို စိတ်လွုပ်ရှားကြပေလိမ့်မည်။ သူတို့သည် စောက်မွေး နီနီလေးကို သဘောကျမည်မှာသေချာပေသည်။ ထွေးငယ် သည် ဒေးဗစ် ၏ စည်းကမ်းများကို စဉ်းစားနေသည်။ မဆိုးလှပါ။ သူမသည် အလုပ်အကိုင် မညံ့။ အမှား များများ ပြုမိမည်ဟုလည်း မထင်။ မှားလို့ အပြစ်ပေးခံရလည်း သူ့အတွက် သိပ်နစ်နာစရာ ရှိမည်ဟု မထင်မိပေ။ ဒေးဗစ် ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်နေတတ်သည် ဆိုသည်ကို တော့ နည်းနည်း ပူသည်။

သူသည် ယောကျာ်း ကိုယ်တုံးလုံး ကို မိဘမဲ့ကျောင်းတုန်းက အတန်းကြီး သော အမကြီး များက ဖုံးဖုံးဖိဖိ ပြဘူးသည့် ဓာတ်ပုံ တချို့ကလွဲ၍ မမြင်ဘူး။ သို့သော် ဒေးဗစ်၏ အိမ်ဖြစ်သဖြင့် သူနေချင်သလိုနေ နိုင်သည်ကို လက်ခံသည်။ “ဟုတ်ကဲ့။ သခင်ကြီးဒေးဗစ်။ ကျွန်မ စည်းကမ်းတွေကို လိုက်နာပါ့မယ်။ ကျွန်မကို သဘောကျရပါစေ့မယ်” သူမ ပြုံး၍ပြောသည်။ ဒေးဗစ်က သူမနောက်ကွယ် တွင် ပြုံးနေသည်။ “ကဲ ခုတော့ မင်းတာဝန်က ငါ့အခန်း၊ ဒီ စာကြည့်ခန်းနဲ့ မင်း နေတဲ့အ ခန်းတွေ ကို ရှင်းဖို့ပဲ။ တစ်ခါတလေ တစ်အိမ်လုံး ရွုင်းတဲ့အခါ ဝိုင်း ကူရမယ်။ အစားအသောက်ကိုတော့ မီးဖို ဝန်ထမ်းတွေက လုပ်ပေးလိမ့်မယ်။ သူတို့က တခြား အလုပ်သမားတွေလိုပဲ ည ရ နာရီကိုပြန်တယ်။ ပါတီပွဲရှိရင်သာ နေတာ။ မင်းက ငါ့ကိုယ်စား သူတို့ကို အုပ်ချုပ် တဲ့ သဘော လုပ်ပေးလို့ရတယ်။ ငါခိုင်းတာ ပြီးရင် ကျန်တဲ့အချိန်နားနေပေါ့။

ညဖက် ငါ နားတဲ့အချိန်မှာ ရေချိုးတယ်။ အဲဒီအတွက် တော့ ည ၉ နာရီတိုင်းမှာ ရေချိုးဖို့ အဆင်သင့်လုပ်ပေးထားရမယ်။ မလိုတဲ့နေ့တွေဆို ငါကြိုပြောမယ်။ ဒါက နေ့တိုင်း ပုံမှန်ပဲ။ ငါ့အခန်းက ခေါင်းလောင်းက မင်းအခန်းနဲ့ တခြား အခန်းအားလုံးကို ဆက်ထားတယ်။ အသံကြား တာနဲ့ ချက်ခြင်းငါ့ဆီလာရမယ်။ ဒါ အရေးကြီးတယ်။ မင်း တာဝန်က ငါ့ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ဖို့ပဲ။ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား” ထွေးငယ် ခေါင်းညိမ့်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့။ သခင်ကြီးဒေးဗစ်။ စိတ်မပူပါနဲ့။ ကျွန်မက အအိပ်လည်း ဆတ်ပါတယ်။ သခင်ကြီး လိုတဲ့အချိန် ပြုစုပေးပါမယ်။” …ဒါပေါ့။ မင်းငါ့ကိုကောင်းကောင်းပြုစုရမှာပေါ့ ထွေးငယ်၊ မင်း ငါ့ကို လိုချင်တာဘာမဆိုပေးရမယ်။ မင်းရဲ့ အပျိုရည်ကို လည်းပေးရမှာပေါ့။… ဒေးဗစ် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ရေရွတ်နေသည်။ “ကဲ သွားနိုင်ပြီ။ ရာဂျူး က မင်းကို အိမ်တစ်ပတ် လိုက်ပြလိမ့်မယ်။

ဘယ်ဟာ ဘယ်မှာရှိတယ်ဆိုတာကို ..” သူ လက်ကိုဝှေ့ယမ်းပြလိုက်သည်။ ထွေးငယ် အခန်းထဲက ထွက်သွားသည်ကို ကြည့်နေသည်။ မြင့်သော ဒေါက်ဖိနပ်ပေါ်တွင် ထွေးငယ်၏ ခြေလှမ်းတိုင်း၌ လွုပ်ခါနေသော ဖင်များ ကိုကြည့်ရင်း လီးတောင်လျက်ရှိသည်။ ရာဂျူး သည် စာကြည့်ခန်းအပြင်တွင် စောင့်နေသည်။ “အဆင်ပြေလား ထွေးငယ်” “အင်း။ ကျွန်မ ရှင်နဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလို့ရမလားရာဂျူး” “ရတာပေါ့ ထွေးငယ်၊ ငါဘယ်သူ့မှ ပြန်မပြောပါဘူးဟ” “ဒီနေ့ ပြောတာ နည်းနည်းဆန်းတယ်ရှင့်။ သူက ကျွန်မ မှားတာရှိရင် အပြစ်ပေးမယ်တဲ့။ နောက် သူနဲ့ သူ့ မိတ်ဆွေ တွေနဲ့ ပါတီပွဲတွေ အကြောင်းလည်းပြောတယ်။ ဘာများ ကျွန်မ စိတ်ပူစရာရှိလဲ ဟင်” “အင်း။ ထွေးငယ်။ ငါ အမှန်အတိုင်းပြောပါ့မယ်။ ဒေးဗစ် က အင်မတန်ချမ်းသာတယ်။ ထူးလည်း ထူးခြားတယ်။ သူဌေး တွေဟာ အဲလိုပဲထင်ပါတယ်။

သူတို့က နင်တို့ ငါတို့လို ဆင်းရဲတဲ့ လူတွေကို သူတို့ လုပ်ချင်သလို လုပ်ကြတယ်။ ငါတို့က ရွေးစရာ မရှိဘူးလေဟာ။ သူတို့ ခိုင်းတာလုပ်ရင်လုပ် ပြီးရင် ကောင်းကောင်း နေမလား။ ဒါမှမဟုတ် မလုပ်ပဲ ဆင်းရဲတဲ့ဘဝ ပြန်သွားနေမလား။ ဒါပဲရှိတယ်။ ငါကတော့ ငါ့သဘောအတိုင်းပဲ။ ပထမဟာပဲရွေးခဲ့တယ်။ ငါ့သူငယ်ချင်း တွေ လမ်းဘေးမှာ အများကြီးပဲ။ သူတို့ တွေ ဘဝပျက်နေကြတယ်။ သူတို့လိုတော့ ငါက မဖြစ်ချင်ဘူးကိုး။ အရင် လ က ဒေးဗစ် က နင့်နေရာမှာ တစ်ယောက် ခန့်ဘူးတယ်။ တစ်ပတ်ပဲကြာတယ်။ ဒေးဗစ် က အပြစ်တွေ အများကြီး တွေ့တယ်။ အပြစ်ပေးဖို့လုပ်တယ်။ တင်ပါးကို ရိုက်မယ် လည်း လုပ်တယ်။ ကောင်မလေးက ဒါဟာ သူမှားတာထက် ပို အပြစ် ပေးခံရတယ် ဆိုပြီး ထွက်သွားတော့တာပဲ။ တစ်နေ့က နောက်ဆုံး ငါကြားတာတော့ အဲဒီ ကလေးမ လမ်းဘေး ရောက် နေပြီ။ သူဟာ နင့်လို မိဘမဲ့ကလေးပဲလေ။ အတတ်ပညာ ဘာမှ ရှိတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဖာသည် အဖြစ်နဲ့ ပဲ ဘဝ ဆုံးမှာ သေချာပေါက်ပဲ။ နင့်ကြည့်ရတာ မိန်းမကောင်းလေးပဲ။ smart ဖြစ်ပါတယ်။ ထွေးငယ်။ ငါက တော့ နင့်ကို အကြံပေးချင်တာက ဒေးဗစ် ကို ဆန့်ကျင်မယ် စိတ်ကူးရင် သေချာစဉ်းစားပြီးမှလုပ်ပါ။

ဒါက နင့်အတွက် တစ်ခု တည်းနဲ့ နောက်ဆုံး အခွင့်ကောင်း ပဲ။ ကန့်လန့်မတိုက်မိစေနဲ့” “သူက မိန်းကလေး တင်ပါး ကို ရိုက်ဖို့ လုပ်တယ် ။ ဟုတ်လား ရာဂျူးရယ်။ နည်းနည်းတော့ ဆန်းတယ်နော်။ ကျွန်မလို ကလေးမ ငယ်ငယ် လေး အတွက် ပြောတာပါ။” ထွေးငယ် သည် ပဟေဠိ မျက်နှာဖြင့် ရာဂျူးကိုကြည့်သည်။ ငါ့ ဖင်ကို ရိုက်မယ်ဆို ငါဘာလုပ်ရမလဲ.. စဉ်းစားနေသည်။ “သူဌေးတွေဟာ ထူးဆန်းတာပဲဟ။ နင်စဉ်းစားရမှာက ငါတို့ အသက်ရှင်အောင် ဘယ်လို မွေးမလဲ ပဲ။ စီးပွားရေးက တပြည်လုံးကျနေတာ။ လုပ်စားကိုင်စား လို့ ကောင်းလာတဲ့ အချိန်ထိ ငါတို့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ရှိနေဖို့ လိုတယ် ဟ။ ငါကတော့ နင့်အနားမှာ ကူညီဖို့ အမြဲရှိနေမှာပဲဆိုတာ တော့မှတ်ထား။” ရာဂျူး က ထွေးငယ် ကိုကြည့်နေသည်။ ဒေးဗစ်က တွယ်ချင်သလို တွယ်ပြီးရင်တေ့ာ ငါ ဒီဟာမလေးကို စားလို့ရမှာပဲလို့ တွေးနေသည်။ သူသည်လည်း စောက်မွေးနီနီနှင့် အဖုတ်လေးကို ချချင်သည်။ စဉ်းစားရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်း ကားထားသော သူမ ကိုယ်ပေါ် ရောက်ကာ သူ့လီးက ဆယ်ကျော်သက် အဖုတ်လေးထဲ နစ်ဝင်နေ သလို ခံစားကာ လီးက တောင်လာသည်။ “အင်း။ ဟုတ်ပါတယ် ရာဂျူးရယ်။

ကျွန်မ တာဝန်က ဒီအလုပ်မပြုတ်ဖို့ပဲ။ ကျွန်မလည်း ရှင်နဲ့ ပေါင်းရတာ သဘောကျ ပါ တယ်။ မိတ်ဆွေကောင်း တွေလို့ သဘောထားပါရှင်” “ကောင်းတာပေါ့။ ကဲ ငါ တစ်အိမ်လုံး လိုက်ပြမယ်” တစ်နေ့လုံး ရာဂျူး က တစ်အိမ်လုံး၏ ဆောင်ရန် ရှောင်ရန် များကို လိုက်ပြ ပြောပြသည်။ “ကဲ ငါ ပြန်ချိန်ရောက်ပြီ။ ဒေးဗစ် လည်း ညစာစား တော့မယ်။ နက်ဖြန်မှတွေ့ကြ တာပေါ့ ။ မင်း ရဲ့ ဒီအိမ်မှာ ပထမည ဆိုတော့ အဆင်ပြေပါစေဗျား။” ရာဂျူး ပြုံးလျက် ထွက်သွားသည်။ ဒီည ထွေးငယ် တစ်ယောက် ဒေးဗစ် ဘာလုပ်တာ ခံရမလဲတော့ မသိ။ ထွေးငယ် ညစာကို မီးဖိုထဲတွင် စားသည်။ ဒေးဗစ် ကတော့ စာကြည့်ခမ်းမှာ စားနေသည်။ အစားအသောက်တို့ သည် သူမဘဝတွင် အကောင်းဆုံး အရသာ အရှိဆုံး တွေဖြစ်သည်။ မိဘမဲ့ကျောင်းမှာ အသားဆိုတာ ရှားရှားပါးပါး။ ပန်းကန် များဆေးပြီးသောအခါ အိပ်ခန်းသို့ဝင်သည်။

၈ နာရီ ၄၅ တွင် ဒေးဗစ်၏ အိပ်ခန်းသို့ထွက်ခဲ့သည်။ တံခါးခေါက်သည်။ ဖြေသံမကြား။ အခန်းထဲဝင်သည်။ သူမ အိပ်ခန်းလောက် ကျယ်သော ရေချိုးခန်းကို ဖွင့်သည်။ ရေချိုးကန်ကို ရေနွေးဖြင့် ဖြည့် သည်။ ဆပ်ပြာရည် အနည်းငယ်ကို ထည့်စပ်သည်။ ရေချိုးကန်ပေါ် ကုန်းကြည့်နေစဉ် နောက်မှာ တစ်ယောက်ယောက် ရောက်နေကြောင်း ခံစားမိသည်။ “အံမလေး လန့်လိုက်တာ” ထွေးငယ် သည် တံခါးဝတွင် ဒေးဗစ် သူ့ကို ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သည်။ “ကြာပြီလား သခင်ကြီး” “မကြာသေးဘူး။ ဒီအိမ်မှာ အခန်းထဲမဝင်ခင် ညည်း တံခါး မခေါက်နဲ့။ အချိန်ကုန်တယ်။ အမြဲလို ညည်းနဲ့ ငါ နှစ် ယောက် ပဲ ရှိတယ်။

ငါက privacy သိပ် မလိုဘူး။ ဒါက ငါ့အိမ်၊ ပြီး ညည်းက ငါ့အတွက် ကူညီဖို့ထားတာ။ နင့် အခန်း အပါအဝင် ငါ ကြိုက် တဲ့နေရာ ငါသွားမယ်။ တံခါးတိုင်းမှာ သော့လည်း မရှိဘူး။ အပြင် တံခါးတွေပဲ ရှိတာ။ နားလည် လား။ ထွေးငယ်” “ဟုတ်ကဲ့။ သခင်ကြီးဒေးဗစ်” ရေကို ပိတ်ပြီး ရပ်လျက် ဖြေသည်။ “နောက် တစ်နာရီကြာရင် ငါ ရေချိုးပြီးလိမ့်မယ်။ အဲဒီအချိန် တစ်ခေါက်ဆင်းလာ။ ရေချိုးခန်းကို သန့်ရှင်း၊ ပြီးရင် စာကြည့်ခန်းကို လာခဲ့။ လာတဲ့အခါ ညဝတ်အကျ ႌ ဝတ်ခဲ့။ မင်းဝတ်ရမယ့် ဟာတွေ ငါ မင်းကုတင်ပေါ်မှာ တင်ထား ခဲ့ပြိ၊ ဟုတ်ပြီနော်” ဘာပြန်ပြောမလဲ ဒေးဗစ် စောင့်ကြည့်သည်။ ဘာမှ ပြန်မပြော။ “ရေချိုးခန်း ရှင်းပြီး အဝတ်လဲ ရရင် ကြာများကြာသွားမလား သခင်ကြီး” သူမအား ညဝတ်အကျီ ၤနှင့် မမြင်စေလိုသဖြင့် ကြိုးစား အတွန့်တက်ကြည့်သည်။ “ညည်းကို မေးနေတာမဟုတ်ဘူး ထွေးငယ်၊ အမိန့်ပေးနေတာ။ ငါ့ကို အတွန့်တက်နေတာလား” ဒေးဗစ် အသံကို မြှင့် ၍ ပြောသည်။ ထွေးငယ် ကို ခြောက်ကြည့်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ “မဟုတ်ပါဘူး သခင်ကြီးဒေးဗစ်၊ ခိုင်းတဲ့အတိုင်း ကျွန်မလုပ်မှာပါ။ နောက် ကို မမေးတော့ပါဘူးရှင်” ထွေးငယ် အမြန် ပြန်ဖြေသည်။

မရစ်မိစေနဲ့ ထွေးငယ်၊ သူစဉ်းစားသည်။ ငါ အလုပ်မပြုတ်ဖို့နဲ့ လမ်းဘေးမရောက်ဖို့ အရေးကြီးတယ် ဟု တွေးသည်။ “ကဲ သွားတော့” ချက်ခြင်း မောင်းထုတ်သည်။ သူမ ထွက်သွားနေရင်း မျက်လုံးထောင့်စွန်းတွင် သူ အဝတ်ချွတ်နေ သည် ကို တွေ့သည်။ အမြန် လျှောက်သည်။ သူ တုံးလုံး ချွတ်နေတာ သူမ မကြည့်ရဲ။ အိပ်ခန်းသို့ သူမပြန်သွားသောအခါ အိပ်ယာပေါ်တွင်ဖြန့်ထားပြီးသား ညဝတ်စုံကိုတွေ့ရသည်။ အပိုင်း နှစ်ပိုင်းသာ။ အနက်ရောင် ညဝတ်လွာစနှင့် နက်ပြာရောင် ခါးစည်းကြိုးသားဖြစ်သည်။ ချည်စသည် ထွင်းဖောက်မြင်သာပြီး အဝတ် မဝတ်သကဲ့သို့သာဖြစ်သည်။ ကြမ်းပြင်တွင်မူ ထောက် ၃ လက်မခန့်ရှိမည့် ဖိနပ်တစ်စုံ။ ထွေးငယ် အဝတ်များကို ချွတ်ပြီး ချိတ်ဘီရိုထဲထည့်သည်။ အဝတ်လဲနေရင်း သူ့ ဝတ်လက်စအထည်နှင့် ခြေအိတ်များ ကို လျှော်ဇလုံထဲထည့်စိမ်သည်။ ရှင်မီးခံဝတ်ရမလား။ မဖြစ်ပါ။ သူ့ကို ချပေးထားသည်မှအပ မဝတ်ရ ဟု ဆိုပြီး မဟုတ်ပါလား။ နွုးညံ့သော အစသည် သူ့အသားများကို ပွတ်တိုက်ပြီး နွုးညံ့သောအသားများကို တင်းမာစေသည်။

မှန်တွင်ကြည့်သောအခါ ညိုသော သူ့ အမွေးအမြှင်များသည် အနက်ရောင် တွင် ထင်းနေကြောင်းတွေ့လာရသည်။ ၁၀ နာရီထိုးကာနီးပြီ။ သွားတော့မှပဲ။ ငါ့အဝတ်တွေ တန်မတန်ကြည့်ရုံပဲဖြစ်မှာ။ ပြီးရင် အိပ်ချိန်ရောက်ပြီ ဟုတွေးသည်။ ထွေးငယ် စာကြည့်ခန်းထဲဝင်သည်။ တံခါးမခေါက်တော့ပါ။ ဒေးဗစ် က မီးလင်းဖိုရှေ့မှာ။ “လာ။ မီးဖိုရှေ့မှာရပ်စမ်း။ မအေးဘူးလား။” ဒေးဗစ် က သူလျှောက်လာသည်ကို ကြည့်နေသည်။ “ငါ့ဖက်လှည့်။ လက်တွေကို ဘေးချထား။ ဟုတ်ပြီ” “အဝတ်တွေ တန်သားပဲ။ ကောင်းတယ် ထွေးငယ်၊ လှည့်လိုက်စမ်း ငါ့ကို ကျောခိုင်းပြီးရပ်။ အင်း။ အဲဒီလို” ထွေးငယ် ညွန်ကြားချက်အတိုင်းလုပ်သည်။ ခုထိတော့သဘာဝကျဆဲ။ သူမ တုန့်နှေးမွုမရှိ။ သူ့နောက်ကျောကို စိုက်ကြည့် ခံနေရမှန်းတော့သိနေသည်။ မိနစ်ပေါင်းများစွာ နောက်ထပ် အမိန့်မရပဲ ကျော်သွားသည်။ “ကဲ ငါ့ဖက်လှည့်စမ်း ထွေးငယ်၊ ခါးပတ်ကို ဖြေချလိုက်စမ်း။ ငါ ညဝတ်သက်သက်ကြည့်မယ်” ထွေးငယ်မျက်နှာ ရှက် သွေး ရဲလာသည်။ ခုလိုစိတ်လွုပ်ရှားအောင်တမင်လုပ်နေခြင်းပင်။ “ငါထပ်မပြောဘူးနော်” အသံကိုမြှင့်ပြောသည်။ ထွေးငယ် စိတ်တွေ အမှန်ဖက်ရောက်အောင်ပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး ခါးစည်းကို ဖြည်ချသည်။ သူမမျှော်လင့်သော အမိန့် မဟုတ်ပါလား။

ဖောက်ထွင်းမြင်ရသော အဝတ်စနှင့် သူမ ရပ်နေပြီ။ သူ့ရင်သားတို့မှာ မကြီးလှသော်လည်း နို့သီးခေါင်းတို့က တင်းမာနေသည်။ “အဲလိုမှပေါ့။ ထွေးငယ်၊ ညတိုင်း မင်းငါ့စာကြည့်ခန်းကိုလာရမယ်။ ငါရေချိုးပြီးတဲ့အချိန်ပေါ့။ နားလည်လား။ ထွေးငယ်” “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်” သူသည် သူမကိုယ်ခန္ဓာကို ငေးကြည့်နေသည်။ ထောက်နေသော နို့သီးများမှသည် ၃လက်မ ဒေါက် ပေါ်မှ ခြေချောင်းများအထိ။ ကိုယ်တုံးလုံးနီးပါး ရပ်ပြနေရမွုကြောင့် သူမ မအီမသာဖြစ်နေသည်။ “ကဲ ဟိုဖက်လှည့်ပြီး မီးဖိုနဲ့ပိုကပ်လိုက်အုံး” “ဟုတ်ပြီ။ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးချ။ ခြေထောက်ကို ခုထက်ပိုခွဲလိုက်။ ထပ်ချဲအုံး” ငါတော့ ပိုပြီး တုံးလုံးဖြစ်ပြီ “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်” ၃ ပေလောက်ထိ ခြေထောက်ကို ကားထားရသည်။ “ငါမပြောမချင်း ထပ်မလွုပ်နဲ့တော့” ထွေးငယ် ဒေးဗစ်၏ ဝတ်ရုံလွုပ်ခတ်သံ၊ အသက်ရွုသံတို့ကို ကြားနေရသည်။ ငါးမိနစ်ကျော်ကြာသည်။ ခြေထောက် တွေတောင် ညောင်းလာသည်။ ထို့နောက်. . “ကဲ အိပ်တော့။ မနက်မှ တွေ့ကြတာပေါ့” ထွေးငယ် ခါးစည်းစကို ဆွဲယူပြီး မပြေးရုံတမယ် အခန်းထဲကထွက်ခဲ့သည်။

သူမအခန်းသို့ရောက်သည်နှင့် ဝတ်စုံကို ချိန်ကာ အိပ်ယာထဲဝင်တော့သည်။ စောင်ကို လည်ပင်းထိချုံပြီး မျက်စေ့မှိတ်ထားသည်။ မျက်လုံးထဲမှာ ဖြစ်ခဲ့သမျှ ကို ပြန်မြင်နေသည်။ ဒေးဗစ်၏ မျက်လုံးအောက်တွင် အဝတ်ပါးနှင့် ရပ်နေခဲ့ရခြင်းကြောင့် ထူးဆန်းသောခံစားမွု။ ဆင်းရဲမွုကြောင့် သူမသည် အရှက်တကွဲဖြစ်ရသည်ဟု ထင်သကဲ့သို့ပင် လွမ်းမိုးမွုကြီးသောသူတစ်ဦး၏ အရှိန်အဝါ ကြောင့်လဲ ခုလိုဖြစ်ရခြင်း။ စဉ်းစားနေရင်း သူမလက်များက အဖုတ်ဆီရောက်သွားကာ ပွတ်တိုက်နေမိတော့သည်။ အဖုတ်ထဲမှာ စိုရွဲနေကြောင်း အံ့သြစွာသိလိုက်ရသည်။ ဒေးဗစ်ရှေ့တွင် ကိုယ်တုံးလုံးရပ်လျှက်၊ ခြေထောက်များကား ကာ အဖုတ်ကို ဖြဲ ထားရသလို စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်လာရင်း အဖုတ်ကို ပို၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်မိကာ လက်ချောင်းများကို ပေါင်ကြားတွင် အတင်းညှပ်ထားရင်း သူမ ပြီးသွားတော့သည်။ မနက်မိုးလင်းတော့ ထွေးငယ် စိတ်ထဲတွင် အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်စဉ်းစားသည်။ ငါ ဒီည ခုလို ထပ်လုပ်ရအုံးမှာပဲ။ ဒါဆို ဘာဖြစ်မလဲ။

အင်း ..ဘာမှ မဖြစ်ဘူး သိပ်လည်း မဆိုးပါဘူး.. ဟု စဉ်းစားသည်။ နေ့ခင်းဖက်တွင် ထွေးငယ် တစ်ယောက် အရင်က ဒေးဗစ် လုပ်သလိုပင် အနားမှ ကပ်သွားတတ်သည်။ ဒေးဗစ်က တစ်ခါတစ်ခါ အနားကပ်လာ ရင်း သူမကို ပွတ်သွားလိုက်၊ လက်ဖြင့် ပုခုံး သို့မဟုတ် ကျောကို ပွတ်သွားလိုက် လုပ်သည်။ သို့သော် ညင်ညင် သာသာ အပြစ်ကင်းကင်းပင်။ ညရောက်သောအခါ ဒေးဗစ် ရေချိုးပြီးချိန် စာကြည့်ခန်းသို့ ထွေးငယ် ရောက်သွားပြီး မီးရောင်အောက်တွင် ရပ်ရပြန်သည်။ နောက်ထပ် ၂ ရက် ဒီအတိုင်း ဆက်ဖြစ်သည်။ ဘာမှ မပြောင်းလဲ။ ခုညတော့ ထွေးငယ် တစ်ယောက် ဒေးဗစ် ရေချိုးစဉ် “မင်္ဂလာ ညပါ သခင်ကြီး” ဟု နွုတ်ဆက်ရင်း ရောက်သွားကာ ပြုံးလျက် ရေ စပ် ပေးနေသည်။ “ကောင်းသောညပါ ထွေးငယ်၊ ဒီည ညည်းကို ငါရေချိုးနေတုန်း နေစေချင်တယ်။ ငါ့ကျောကုံးကို နည်းနည်း ချေးတွန်း ပေးစမ်းပါ။” ထွေးငယ် အံ့သြစိတ်ဖြင့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်သည်။ မငြင်းနိုင်သည့်အတူ . . “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်၊ လုပ်ပေးပါ့မယ်” ရေချိုးကန် ရေပြည့်သောအခါ ဒေးဗစ် အဝတ်ချွတ်နိုင်စေရန် ထွေးငယ် နောက်ဆုတ်ပြီး ကျောခိုင်းပေးသည်။ “မလိုဘူး ထွေးငယ်၊ ငါက သူတော်စင်လည်းမဟုတ်ဘူး။

ငါနဲ့အတူတူနေရင် ငါ့ကိုယ်လုံးကို မမြင်စရာလည်း မရှိဘူး။ ခုနလိုပဲ နေစမ်း” သူမပြန်လှည့်လာသည်ကို စောင့်ကြည့်ရင်း အဝတ်များကို စချွတ်နေသည်။ ဘောင်းဘီကို ချွတ်သော အခါ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေသော်လည်း မျက်လုံးများက ခါးအောက်ကို မဆင်းချေ။ “ရေနွေး က အနေတော်လေးပဲ။ ထွေးငယ် ညည်း ငါ့အကြိုက်ကို သိသား..” သူ ရေဝင်စိမ်သည်။ ထွေးငယ် စိတ်လွုပ်ရှားစွာအနားတိုးလာပြီး ချေးတွန်း ဖော့တုံးကို ယူကာ ဆပ်ပြာနှင့် သုတ်သည်။ “အကျီ ချၤွတ်လိုက်အုံး။ နင့်အဝတ်တွေ စိုကုန်အုံးမယ်။” သူစိုက်ကြည့်ရင်း အမိန့်ပေးသည်။ ထွေးငယ် ၏ လက်များက ကြယ်သီးများပေါ်သို့ ဖြေးဖြေးချင်းရောက်လာသည်။ ထို့နောက် တစ်လုံးချင်း အပေါ်မှ စကာ ချွတ်သည်။ အောက်ဆုံး ကြယ်သီး သို့ရောက်သောအခါ မော့ကြည့်သည်။ ပါးလွာသော ရင်စီးအောက်မှ ထောင်နေသော နို့သီးခေါင်းများအား စိုက်ကြည့်နေသည်ကို မြင်သည်နှင့် ရှက်သွေးဖြန်းသွားသည်။ ဆက်ချွတ်လိုက် ပြီး အကျီ င်္ကိုအနီးရှိခုံပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။ ဒေးဗစ်နောက်ကျောသို့ ရွေ့ကာ ချေးတွန်းပေးရန် ပြင်သည်။

ဒေးဗစ် က ခါးကိုင်းပေးသည်။ နောက်သို့လျှောက်သွားစဉ် ရင်စည်းအောက်မှ နို့သီးခေါင်းများကို မြင်လိုက်ပြီး ကျောကုံးကို ဖြည်းညှင်းစွာ အပွတ်ခံရင်း လီးတောင်လာသည်။ “ကောင်းတယ် ထွေးငယ် ညည်းတော်တယ်။ ဆက်လုပ်” ရပ်ခိုင်းသည့်တိုင် ထွေးငယ် ဆက်ပွတ်ပေးနေရသည်။ “ကဲ သွားလို့ရပြီ။ နာရီဝက်နေရင် ငါ့စာကြည့်ခန်းလာခဲ့တော့။” ဒေးဗစ် အမိန့်ပေးပြီး အပြေးအလွားထွက်သွား သော ထွေးငယ်ကို ကြည့်နေသည်။ မကြာခင် သူ့လီးကြီးကို သူမကိုယ်တိုင် ချေးတွန်းပေးရပေတော့မည်။ စိတ်ကူးထဲမှာ ထွေးငယ်၏ လက်ကလေးများ သူ့ လီးကြီးကို ဆုတ်ကိုင်ရင်း စုန်ချည်ဆန်ချည် ပွတ်နေသည်ကို မြင်နေသည်။ ထွေးငယ် ညည်းမကြာခင် ငါ့ လီးကို ညတိုင်းဂွင်းတိုက်ပေးရတော့မယ်။ နောက်တစ်ဆင့်နှစ်ဆင့်ဆို စာကြည့်ခန်းထဲမှာ ဒူးထောက်ပြီး ချိုမြိန်တဲ့ အပျိုစင်နွုတ်ခမ်းနဲ့ ငါ့လီးကြီးကိုစုတ်ပေးရမှာ။….. စဉ်းစားရင်း ထုနေသည်မှာ ရေချိုးကန်ထဲသို့ လရေများ ပန်းထည့်မိသည်အထိ။ အင်း… နောက်ဆို ဒါတွေ ညည်းပါးစပ်ထဲ ရောက်မှာပေါ့ ထွေးငယ်ရယ်။

အပိုင်း (၃) နောက်ထပ် ရက်အနည်းငယ်တွင် ထွေး သည် ဒေးဗစ် အနားသို့ ကပ်ရန် ပို ရဲလာသည်။ ခါးကိုင်း၍ အလုပ်လုပ်နေရင်း မော့ကြည့်မိလျှင် ဒေးဗစ် စိုက်ကြည့်နေသည်ကို မြင်ရတတ်သည်။ မီးဖို ကြမ်းပြင်ကို ကုံး၍တိုက် နေလျှင် ဒေးဗစ်ဝင်လာပြီး လေးဖက်ထောက်ထား၍ ဖင်ထောင်နေသည်ကို မုန့်တစ်ခုခု ယူစားရင်း စိုက်ကြည့်နေသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ အိမ်တစ်ထောင့်တစ်နေရာမှ ရုတ်တရက်ထွက်လာရင်း လက်က ပျံထွက်လာပြီး သူမရင်ပတ်ကိုပုတ်သည်။ ရုတ်တရက်လို ဖြစ်သော်လည်း နည်းနည်းကြာမှ လက်ဖယ်သွားသည်။ ကြောင်အိမ် နား ကပ်ရပ် ကျောပေး နေစဉ် နောက်က ရောက်လာပြီး သူ့တင်ပါးကို ဝင်ကပ်တော့ တောင်နေသောလီးကြီး၏ အတွေ့ ကို ခံစားရသည်။ နောက်တော့ တစ်ခုက ဖြစ်လာသည်။ ဝိုင်ခွက်များကို မီးဖိုထဲတွင် ဆေးကြောနေစဉ် ရုတ်တရက် ချော်ပြီး ကြမ်းပေါ် ကျသွားသည်။ လှမ်း ဖမ်းသော်လည်း မမှီလိုက်တော့။ ဖန်ခွက်ကွဲသံသည် တစ်အိမ်လုံးဆူသွားသည်။ သူ ခဏလေး ငြိမ်ပြီး နားစွင့်မိသည်။ ဘာမှတော့မကြား။ အမှားအယွင်းတစ်ခုခုလုပ်မိလျှင် ဒဏ်ပေးခံရမည်ဟု ရာဂျူး က ပြောထား သည် မဟုတ်ပါလား။ သူမကြောင့် ခုလို ကွဲရှသည်မှာ ပထမဆုံး။ မတော်တဆပဲလေ ဟု တွေးမိသည်။ သို့သော်… “ဟေ့ ဘာဖြစ်တာလဲ” ဒေးဗစ် ၏ မေးသံကို ကြယ်လောင်စွာကြားရသည်။ “ဟုတ်ကဲ့၊ သခင်ကြီးဒေးဗစ်။ ကျွန်မ ချော်ပြီး လွတ်ကျသွားပါတယ်။

ဖမ်းပေမယ့် မမိလိုက်လို့ ဖန်ခွက်ကွဲသွားတာပါ ရှင့်။ မတော်တဆဖြစ်သွားတာပါ။ ခု ပဲ ရှင်းလိုက်ပါမယ်။” သူမ၏ အသံက တုန်ခါနေသည်။ ဒါလောက်နှင့် ပြီးသွား မည်ဟု လည်း မျှော်လင့်နေသည်။ “ဒီဖန်ခွက်က ငါ့အမေ အကြိုက်ဆုံး တစ်စုံထဲက ဟ။ သူဆုံးသွာကတည်းက ငါ နေ့တိုင်း ဒါနဲ့ သောက်ခဲ့တာ။ ခု ခွက် က နောက်ဆုံးပဲ။ ဘယ်လိုလုပ် အစားရမလဲ။ နင့်ကို ငါစိတ်ပျက်တယ် ထွေး။ နင့်ကို ငါ အလုပ်ကောင်းကောင်းပေး တယ်။ ဂရုစိုက်တယ်။ နင်က ခုလိုလုပ်ပစ်တယ်။ ငါ့ကို ဘာနဲ့ အလျော်ပေးမလဲ ဟေ။” “ဆောရီးပါ သခင်ကြီးဒေးဗစ်၊ နောက် မဖြစ်စေရပါဘူးရှင်။ သခင်ကြီးက ကျွန်မအတွက် အကောင်းဆုံး အလုပ်ရှင် ပါ။ ဒီအလုပ်ကိုလည်း ကျွန်မကြိုက်ပါတယ်” ဖြေသိမ့်နိုင်မလားလို့ ကြိုးစားပြောကြည့်သည်။ “ငါ လက်မခံဘူး။ နင်တကယ် စိတ်မကောင်းဖြစ်တယ်လည်း မယုံဘူး။ အဲတော့.. နင် ဒီည ရ နာရီခွဲ ငါ့စာကြည့်ခန်းထဲ လာခဲ့။ အလုပ်တွေပြီးအောင်လုပ်ခဲ့။ နင်နဲ့ တန်တဲ့ အပြစ်ပေးဖို့ ငါစဉ်းစားထားမယ်။ ကဲ။ ငါ ဒဏ်ပေးတာ လက်ခံမလား မခံဘူးလား ပြော။

ဒါမှမဟုတ်လည်း ကိုယ့် အဝတ်ကိုယ်ထုတ်ပြီး ခုချက်ခြင်း ထွက်သွားလို့ရတယ်။” ထွေး အလွန်ကြောက်မိသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လက်ခံရတော့မည်သာဖြစ်သည်။ ခုအလုပ်မှာ သူပျော်နေပြီ။ ဒေးဗစ် သည် သူ့ကို ကြောက်လန့်အောင် တမင်ခြောက်နေသည်ဟုသာထင်သည်။ သူဌေးတွေကြားထဲမှ မနေဘူး သဖြင့် သူ နားမလည်နိုင်။ ရွေးစရာလမ်းလည်းမရှိ၊ ၁၈ နှစ်သမီး မိဘမဲ့ တစ်ယောက်အတွက် ခုလို ဆောင်းရာသီတွင် တခြား လုပ်စရာ လည်း ဘာမှမရှိ။ “ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ သခင်ကြီး။ ကျွန်မ ကျေနပ်တဲ့အထိ အပြစ်ပေးခံပါ့မယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” ဒေးဗစ်၏ မျက်နှာကို ပြန်မကြည့်ရဲတော့ပဲ အကွဲ အစ များကို ရှင်းရန် လုပ်တော့သည်။ ခံရမှာပေါ့လေ.. ဟု တွေး မိသည်။ ရာဂျူး ပြောသလို တင်ပါးကို ရိုက်တယ် ပဲဆိုဆို ဘယ်လောက် ဆိုးမှာမို့လဲ။ လမ်းပေါ်ရောက်တာနဲ့စာရင် တော်ပါသေးတယ် ဟုတွေးနေရသည်။ ညရောက်ရင် ဘာဖြစ်နိုင်မလဲ တစ်ခါတလေ တွေးပြီး ပူသော်လည်း ထွေး တစ်နေ့လုံး အလုပ်ဆက်လုပ်နေသည်။ သူ့တင်ပါးကို လက်ဖဝါးနှင့် ရိုက်ခံရနိုင်သည်။ အတော်များနာမလား။ သူခံနိုင်မလား။

စဉ်းစားရင်း ညစာကို ဖြည်းဖြည်း စားသည်။ စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် အစာတော့မဝင်။ “အားလုံး OK ပဲလား ထွေး?” ရာဂျူး အသံကြောင့် သူလန့်သွားသည်။ “အင်း။ ကျွန်မတော့ အခက်တွေ့နေပြီ။ သူ့အမေ စိတ်ကြိုက် ဖန်ခွက်တွေ ထဲက နောက်ဆုံး တစ်လုံးကို ခွဲလိုက်မိတယ်။ ဒေးဗစ် ဒေါဖောင်းနေတယ်။ ဒီည ဒဏ်ပေးခံရမယ်တဲ့။ သူ ကျွန်မကို မရိုက်လောက်ပါဘူးနော်။ ဘယ်လိုထင်လဲဟင်” ရာဂျူး အံ့သြဟန်ပြသည်။ ဒေးဗစ် ဒီမနက်က သူ့ကို စာကြည့်ခန်းထဲခေါ်ပြီး အထူး စီမံထားသော ကုလားထိုင် အရှင် တစ်ခု လုပ်ပေးရန်ခိုင်းခဲ့သည်။ ခုံကို ဘယ်လို မျိုး အသုံးချဖို့ ဆိုတာ သူနားမလည်ခဲ့။ ခုတော့ သူ သဘောပေါက်ပြီ။ ဒေးဗစ် က ရိုက်ဖို့ ခုံ လိုချင်သည်ဖြစ်နိုင်သည်။ ခုံ အနေအထားကြောင့် ထွေး၏ ဖင်ကို ပေါ်လွင်အောင် လုပ်ထားပြီး ဖြစ်မည်။ ခုံမှာ တခြား ထူးခြားချက်တွေက ပါသေးသည်။ သူမ ဖင်ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ထိတွေ့နိုင်အောင်။

ကိုယ် ခန္ဓာသည် အားကိုးရာမဲ့နေအောင်၊ ဘယ်လိုလုပ်လုပ် ခံရအောင် ဒီဇိုင်းဆွဲထားပြီး ဒီစနေတနင်္ဂနွေ အပြီး လုပ်ခိုင်းထား သည်။ အင်း၊ ဒီည တော့ သူမ အရိုက်ခံရနိုင်သည်။ သို့သော် အစသာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ပိတ်ရက်မတိုင်မီ နောက်ထပ် အမှားများ ဆက်တိုက် တွေ့တော့မှာ သေချာပါသည်။ “အင်း။ ငါ နင့်ကို ခင်ပါတယ် ထွေး၊ ပြီး တော့ ဒီမှာ နင် အလုပ်လုပ်တာလည်း အကုန် ကောင်းတာပဲလေ။ ခုတော့ နင် အရစ် ခံရပြီပေါ့။ သူဌေးတွေအကြောင်း ငါလည်း ပြောပြဘူးသားပဲ။ သူတို့က ထူးဆန်းတယ်ဟ။ ဒေးဗစ် ရဲ့ မိတ်ဆွေ တွေဆိုရင် သူ့ထက် ဆိုးတယ်။ ဒါက နင့်အတွက် ဆုံးဖြတ်ရမယ့် အချိန်ပဲ။ အနာဂတ်အတွက်လည်း စဉ်းစားရမယ်။ နင့်မှာ သွားစရာနေရာလည်းမရှိ၊ ကျောင်းကလည်း ပြန်လက်ခံတော့မှာမဟုတ်၊ ဆောင်းကလည်း ဝင်လာနေပြီ စဉ်းစား ပေါ့ဟာ။ လမ်းပေါ်မှာ ဖာဖြစ်ရတဲ့ဘဝတော့ မရောက်စေချင်ဘူး။

နင့်အသက် ၁၈ နှစ်ဆိုတော့ အဲဒါမျိုးသွားလုပ်လည်း လတ်တလောတော့ အဆင်ပြေနိုင်ပါတယ်။ နောက် ၃ နှစ်လောက် ဆို လူလည်း ရစရာကျန်မှာမဟုတ်ဘူး။ နင် အဲလို တော့ မဖြစ်ချင်ဘူး မဟုတ်လား “ ရာဂျူး ပြောတာမှန်ပါသည်။ သူမအတွက် ရွေးစရာ မရှိလှ “အင်း။ ကျွန်မနားလည်ပါတယ်။ ကြောက်စရာပဲ။ ရွုင့်ကို တစ်ခါမှမပြောဘူးဘူး။ ကျွန်မဟာ အပျိုလေးပါ။ တစ်သက်လုံး ကျောင်းမှာပဲနေခဲ့ရပြီး ဘယ်ယောကျ်ားနဲ့မှ လည်း မပတ်သက်ခဲ့ဘူးပါဘူး။ ဒေးဗစ် က ကျွန်မကို ကြည့်တာ က မရိုးဘူး။ နောက်ပိုင်းမှာ ပွတ်တာထိတာတွေလည်း ပါလာတယ်ရှင်” ထွေး တစ်ယောက် ရာဂျူးကို ငေးရင်း ဘယ်လိုမှတ်ချက်ပေးမလဲ စောင့်သည်။ ဒေးဗစ် သည် အပျိုစင်လေးကို စားပေတော့မည်။ ငါလည်း သူ့ ဟာလေးကို တွယ်ချင်လိုက်တာ။ ဟင်း.. သူဌေး ငမိုက် တွေ။ အပျိုစစ်တွေဆို သူတို့ပဲ စားရတယ်။ ဒီကလေးမလည်း မကြာခင် အတွယ်ခံရတော့မယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး ရှိသမျှ အပေါက် တွေ အားလုံး ဒေးဗစ်ပစ္စည်း အထည့်ခံရတော့မှာသေချာတယ်။ ပြီးရင် သူ့သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့တွေ့မယ်။ ဟိုလူတွေက အင်မတန်ဆိုးတဲ့လူတွေ။ ဒေးဗစ်ထက် ကြမ်းတမ်းတယ်။

သူတို့ ပါတီတွေမှာ ငါတွေ့ဘူးတာ ဖာသည်မတောင် ကြောက် လန့်ပြီး ခံရရှာတယ်။ အင်း သူလိုးပြီးရင်တော့ ငါ့ကို လည်း အခွင့်အရေးပေးအုံးမယ် ထင်ပါရဲ့။ အင်း… “နားထောင်စမ်း ထွေး၊ ငါ နင့်ကို ထပ်မပြောချင်တော့ဘူးဟာ။ သူပြောတဲ့အတိုင်းပဲလုပ်။ ကန့်လန့်မတိုက်နဲ့။ နက်ဖြန် မှတွေ့ကြသေးတာပေါ့” ရာဂျူး ထွက်ခဲ့သည်။ လီးကတောင်နေသည်။ ကံကောင်းတဲ့ ငနဲတွေ ပါလား။ ရိုက် ဖို့ ခုံ လုပ်ပေးရင်းကို တွေးရင်း တင်း လာနေသည်။ အရင် လုပ်ဘူးသည့် ခုံ တွေနဲ့မတူအောင် ပို ကောင်းအောင် လည်း လုပ်ထားရာ ဒေးဗစ် ကြိုက်မည်မှာသေချာသည်။ တစ်ခါတလေ တော့ ထွေးကို ဒီခုံ မှာ သူ့လက်ထဲများ ထည့်လေမလား ..။ ရာဂျူးစိတ်ကူးယဉ်နေမိသည်. ထွေး အခန်းသို့ပြန်ကာ သန့်ရှင်းသည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မှန်ထဲကြည့် အကျီ ၤ၊ စကတ်၊ ဒေါက်ဖိနပ်၊ ခြေအိတ်နက် အားလုံး ကောင်းပါသည်။

ဒေးဗစ်သည် သူ့ကို ကြည့်ပြီး သနားလောက်ပါသည်။ စာကြည့်ခန်းဖက်သို့ ဆင်းလာခဲ့ သည်။ ဒေးဗစ် သည် ခန့်ညားသော ထိုင်ခုံကြီးပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ ခြေထောက်က ရှေ့က ခုံလေးမှာ တင်ထားသည်။ သူမဝင်လာသောအခါ ဖတ်လက်စ သတင်းစာကို ချလိုက်သည်။ သူသည် ဝတ်စုံပြည့်နှင့်။ “ကျွန်မ အပြစ်ပေးခံဖို့ လာတာပါ သခင်ကြီး။ ကျွန်မ လုပ်ခဲ့မိတာ အပြစ်ရှိတဲ့အတွက် သခင်ကြီးပေးတဲ့ အပြစ်ကို ခံပါ့မယ်” လျှော့လျှော့ပေါ့ပေါ့ဖြစ်စေရန် ကြိုးစား၍ ပြောရှာသည်။ ဒေးဗစ် က သူမကို ခပ်တည်တည်ကြည့်နေသည်။ “ဒါ နင့်အတွက် ပထမဆုံး အမှားပဲ ဆိုတာ ငါလည်းနားလည်ပါ တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒါကို ပေါ့ပေါ့ထားလိုက်ရင် နောက်ထပ် ဆက်ဖြစ်လာမှာ စိုးရိမ်ရတယ်။ ငါက စည်းကမ်းနဲ့ ပတ်သက်ရင် အလျှော့ပေးတဲ့လူမျိုးမဟုတ်ဘူး။ အဲတော့ အပြစ် ပေးမှသာ မသင့်တော်တာတွေ ဆက် မဖြစ်မှာလို့ပဲ ယုံကြည်တယ်။ အဲဒီတော့ နင်ဒီည အရိုက်ခံရတော့မှာပေါ့” ဒေးဗစ် ခုံမှ ထကာ “နင် ဒဏ်ပေးခံမယ် မဟုတ်လား” ထိုခဏလေးသည် ထွေး၏ ဘဝ အတွက် အဆုံးအဖြတ်ပင်ဖြစ်သည်။

ငြင်းလိုက်သည်နှင့် သူမဘဝသည် လမ်းပေါ်တွင် ဘာဆက်ဖြစ်မည် မသိ၊ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆိုလျှင် ယခု အလုပ်တွင် တည်မြဲနေမည်။ သူမ ဘာကြောင့် အလျှော့ပေးရမည် နည်း။ သူမ အလုပ်အတွက် လိုအပ်တဲ့ အခြေအနေအားလုံးကိုရင်ဆိုင်နိုင်ရပေမည်။ ခု သူမကို ရိုးရိုး တန်းတန်း ရိုက် မှာ မဟုတ်မှန်းသူ နားလည်သည်။ ဤသည်မှာ အစသာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဒေးဗစ် တွင် သူမအား တခြား ရည်ရွယ်ချက် များရှိမှန်း သူမ မကြိုက်တာတွေ လုပ်ရဖို့ ရှိနိုင်မှန်း သိသည်။ သို့သော်.. “ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ သခင်ကြီးဒေးဗစ်” သူမအနာဂတ် လမ်းတစ်ခုကို ရွေးလိုက်သည်။ ဒေးဗစ် က အဖြေအတွက် ပြုံးပြီးကျေနပ်နေသည်။ သူ မ ကို သူပိုင်သွားပြီ။ သူမအား ကြည့်ဖို့၊ ထိဖို့ အတွက် အကြောင်း ပြနေစရာမလိုတော့။ ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်မည်၊ တွန်းပို့မည်၊ ကြောက်လာအောင် လုပ်မည်။ “အနားလာခဲ့ ထွေး၊ ငါ့အနားကပ်စမ်း” လက်တကမ်းကို ခေါ်သည်။

ထွေး တစ်ယောက် လက်နှစ်ဖက် ဘေးချလျက် ဒေးဗစ် ရှေ့တွင် ရပ်နေသည်။ သူ၏လက်များက သူမကို ကိုင်တွယ် နေသည်ကို ခံစားရသည်။ ခါးကို သေချာ ကိုင်ကြည့်နေသည်။ သူ့လက်များက သူမ၏ ခါးထက်ပင် ကြီးမားနေသလို ရှိသည်။ သူမ ဖြည်းဖြည်းချင်း တုန်လွုပ်လာသည်။ လက်များက သူ့ကို လှည့်ခိုင်းနေသည်။ “လှည့်လိုက်စမ်း။ ဟုတ်ပြီ” ဒေးဗစ် လက်များက စကပ် အပေါ်နားကို အသာကိုင်လိုက်ပြီး တင်ပါးအတိုင်းဖြည်းဖြည်း ချင်း လျှောဆင်းသွားသည်။ “ငြိမ်ငြိမ်နေနော်” လက်များက ဖင်ကို သေချာကိုင်တွယ်သည်။ “နင့်ဖင်က လုံးနေတာပဲ ထွေး၊ အတီးခံဖို့ လုပ်ထားတာလား။ နင် အရိုက်ခံရဘူးလား” “ဟင့်အင်း၊ သခင်ကြီး” သူမ ချိုသာစွာဖြေသည်။

“တခြားမိန်းကလေးတွေတော့ ဦးဖေခင် ရိုက်တာ ခံရဘူးပါတယ်။ ပြန်တော့ ပြောမပြကြဘူး။ ကျွန်မတော့ ကံကောင်းလို့ တစ်ခါမှ မခံခဲ့ရပါဘူး။” မဟုတ်ပါ။ သူကံကောင်းသည်မဟုတ်။ ဦးဖေခင် သည် ဒေးဗစ်အတွက် စုဆောင်းထားခဲ့ခြင်းသာဖြစ်သည်။ တခြား မိန်းကလေးတွေ ဖင်လှန်အရိုက်ခံရသည်။ ကြိမ်ဆော်ခံရသည်။ နောက်ဆုံး သူတို့၏ အပျိုရည်ကို ဦးဖေခင်ထံ ပေး ကြရသည်။ မိဘမဲ့ကျောင်းမှမိန်းကလေးများစွာသည် သူတို့၏ အပျိုပါးစပ်၊ အပျိုအဖုတ်နှင့် အပျိုဖင် တို့ကို ပြင်းထန်စွာ ဖင်လှန်ရိုက်ခံရခြင်းနှင့် ကြိမ်လုံးစာမိခြင်းတို့ နောက်တွင် ဦးဖေခင်၏ စားပွဲပေါ်၌ ပေးခဲ့ကြရသည်။ “နင်လည်း ဒီမှာတော့ သိပ်ကံမကောင်းနိုင်တော့ဘူး ထွေး။

ရက်တောင်သိပ်မကြာသေးဘူး နင် အဆော်ခံရတော့မယ်” သူ့လက်ချောင်းများက သူမ၏ တင်ပါးများကို ပွတ်နေသည်။ ဖင်တစ်ခုလုံး ကို လုံးခြေနေသလို ကိုင်သည်။ “တစ်ပတ်လှည့် လိုက်အုံး” လက်များကတော့ မဖယ်။ “နင့် အကျီ င်္နဲ့ ရွုပ်မနေစေချင်ဘူး။ ချွတ်လိုက်စမ်း” မေးခွန်း မဟုတ်၊ အမိန့်ပေးခြင်းသာဖြစ်သည်။ ထွေး သည် ဒေးဗစ် ရေချိုးနေစဉ် က ရှေ့တွင် အကျ ႌ ချွတ်နေဘူးခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခုတစ်ခါတွင် ယခင် လို မဟုတ်တော့မှန်း နားလည်သည်။ သူမ တင်ပါးပေါ်တွင် အေးဆေးစွာပွတ်သတ်နေသော လက်များက သူမအပေါ် ထိန်းချုပ်ထားနိုင်မွုကိုပြနေသည်။ သူမသည် ဒေးဗစ် ၏ မျက်လုံးများအောက်တွင် ကြယ်သီးများကို ဖြေးဖြေးချင်း ဖြုတ် နေသည်။ လက်မောင်းနှင့် ပုခုံးပေါ်မှ အသာကျော် ချွတ်လိုက်သည်။ ဒေးဗစ် ကြည့်နေစဉ် အကျ ႌကို အသာကိုင်ထား သေးသည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ငုံ့ကြည့်သောအခါ ပိုး ရင်စည်း အောက်မှ ရုန်းကန်ထွက်နေသော နို့သီးခေါင်းများကို မြင်ရသည်။ ဒေးဗစ် က အကျႌကို လှမ်းယူပြီး ဘေးရှိခုံပေါ်တွင် တင်ထားလိုက်သည်။

“နင့်နို့တွေက ငယ်သေးပေမယ့် နို့သီးခေါင်းတွေက ကြီးသားပဲ။ ဟုတ်လား။ ချွတ်ပြစမ်းပါအုံး ကြည့်ရအောင်” ဒေးဗစ် က ပြောရင်း သူမရှက်နေသည်ကို ကြည့်ရင်းပြုံးနေသည်။ “ပြဖို့တောင် မလိုလောက်ပါဘူးသခင်ကြီး။ ကျွန်မမှာ နို့သီးခေါင်းကကြီးပါတယ်။ ပိုးစကြောင့် ထောင်ထွက်နေတာပါ” သူရှက်ရှက်နှင့် အော်မိသည်။ ဘာကြောင့် ခုလို ဇွတ်ပြောမိသည် မသိ။ ဟုတ်ကဲ့ ဟုရိုးရိုးပြောလိုက်ရင်လည်း ရသားပဲ ဟု တွေးမိသည်။ “အေး။ စကတ်ဝတ်ထားရင် ရိုက်တဲ့အခါ နင်သိပ်နာမှာမဟုတ်ဘူး ချွတ်အုံးမှဖြစ်မယ်။ လှည့်လိုက်စမ်း။ ငါချွတ်ပေး မယ်” သူ့လက်များဖြင့် အသာဆွဲလှည့်ရင်း “မှန်ကို သေချာကြည့်ထား။ ငါ ဘယ်လိုလုပ်တယ်ဆိုတာ နင်မြင်မှ ဖြစ်မယ်” အမိန့်ပေးသည်။ သူမရှေ့တွင် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးတစ်ခုရှိနေသည်။ တစ်ခါမှ သတိမထားမိခဲ့။ ခုမှ ဒီမှန် ကြီး ရှိနေခြင်း၏ အဖြေကို နားလည်ရတော့သည်။

သူမဖင်လုံးပေါ်တွင် လက်များက တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်သတ် ပေးနေသည်ကို မြင်ရသည်။ ကြယ်သီးများဆီသို့ ရွေ့သွားပြီး သုံးလုံးလုံး ဖြုတ်ပြီးသောအခါ စကတ်ကို ဖြည်းဖြည်း ချင်းချွတ်ချလိုက်သဖြင့် သူ့ခြေထောက်ပေါ်သို့ ပြုတ်ကျလာသည်။ ငုံ့ကြည့်လျှင် ရင်စည်းနှင့် ပိုးခြည်ဖြင့် တွဲထားသော အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုမြင်ရသည်။ “သေချာ ရှေ့ကိုကြည့်နေနော်။ စကားနားမထောင်ရင် အပို ပြစ်ချက်တွေ တိုးလာမယ်” သူ့ဖက်သို့ အသာလေး လှည့် ကြည့်လိုက်သော တောင်းပန် မျက်လုံးများကို မြင်လိုက်သဖြင့် စကားသံထွက်လာသည်။

သူသည် ပိုး ဘောင်းဘီ အောက်မှ ဖင်များကို ကြည့်နေသည်။ သူမက လှတော့ လှသည်။ ဒေါက်ဖိနပ်ကြောင့် မြင့်နေသော ခြေထောက်များမှ အနက်ရောင်ခြေအိပ်များတွင် ပေါင်သားတို့သည် တောက်ပလျှက်။ ဘောင်းဘီထဲအစွန်းတွင် တိုးထွက်နေသော အနီရောင် စောက်မွေးလေးများကိုပင် မြင်နေရသည်။ ဒီညတော့ သူ အတွင်းခံကို ချွတ်ဖို့ စိတ်မကူး။ နောက်တစ်ကြိမ် မှာ တစ်ဆင့်တိုး လာဖို့ ချန်ထားသည်။ နောက်ဆုံးချိန်ထိ အရသာကို တိုးတိုးခံစားရမည်ဖြစ်သည်။ အပြစ် ဘယ်လိုတိုးတိုးခံရဦးမည်လဲ။ သူမသည် ခါးကို ဆန့်ထားသည်။ ပိုးဘောင်းဘီ တလျှောက် လက်များက ပွတ်သတ်နေသည်။ ဖင်လုံးများအား လွုပ်ခါကြည့်နေသည်။ ဖင်ကြားထဲ လက်ထည့်သောအခါ ဖင်ကိုအသာစေ့ ထားမိသည်။ လက်များကအတင်းမတိုး။ ပတ်ဝှေ့သွားနေသည်။ နောက်တော့ ဘောင်းဘီအောက် မှ ပေါင်သားများ ပေါ်သို့ ရောက်သည်။ ပေါင်ကြားတလျှောက် ပွတ်နေပြန်သည်။

“ခြေထောက် ကိုချဲလိုက်စမ်း ထွေး” ဆုံးဖြတ်ချက်အမှတ်ကို လွန်ခဲ့ပြီမို့ သူမသည် အမိန့်နာခံရန်သာရှိတော့သည်။ လက်များက ပေါင်ကြားကို တွန်းထိုးပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ကားသွားအောင် လုပ်ပေးသည်။ “ကားအုံး။ နင်ဒီထက် ပို လို့ရပါသေးတယ် ထွေးရဲ့” ပေါင်များပိုကားလာအောင် ကြားထဲကို လက်ထည့်ပြီးတွန်းပေးသည်။ “နည်းနည်း ပို လိုက် အုံး။ ခုပုံမျိုး မှန်ထဲမှာမြင်ရတာ ကြိုက်ရဲ့လား ထွေး?” ထွေး ခြေထောက်ကို ပိုချဲ့လိုက်သည်။ ခုဆိုလျှင် ၂ ပေခန့် ကားထားပြီးပြီ။ ပေါင်ကြားများသည် ဒေးဗစ်၏ သေချာ ပွတ်ပေးမွုကို ခံနေရသည်။ တစ်ဝက်တစ်ပျက် တုံးလုံးဖြစ်နေသော သူ့ပုံရိပ်တွင် ဘော်လီအောက်မှ ထောင်နေသော နို့သီးခေါင်းမာမာလေးများ၊ ပိုးသား ပင်တီ အဖြူရောင် နှင့် ခြေအိတ်ကို ဆွဲထိန်းထားသော ခါးပတ်စများ ကို မြင်နေရသည်။ သူ့မေးခွန်းကို ဘယ်လိုဖြေရမယ်မှန်းမသိ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လှသည်ဟု တစ်ခါမှမထင်ခဲ့ဘူးပေ။ သူမသည် သာမာန်ရုပ်ရေသာရှိသည်။ နို့အုံများက သေးငယ်သည်။ သို့သော် ဖင်ကကြီးသည်။ “သခင်ကြီး ကျေနပ် ရင် ပြီးတာပါပဲရှင့်” ခုလိုဖြေရင် သဘောကျမည်ဟု ထင်သည်။ “ငါ ကျေနပ်အောင် အမြဲလုပ်နေရင် ခုလို ရိုက်စရာ အကြောင်းမပေါ်ဘူး။ ကဲ ခုတော့ အချိန်ကျပြီ။ ဆိုဖာခုံပေါ်တက်လိုက် စမ်း။ ဒီဖက်ကို။ ဟုတ်ပြီ ဒူးထောက်လိုက်။

မှန်ဖက်ကို ကြည့်ထား” ဒေးဗစ်၏ လက်များက သူလိုချင်သည့် ပုံစံအတိုင်းပြင်ပေးသည်။ ဒေဗစ်လိုချင်သည့် ပုံစံအရ ထွေး သည် မှန်ကို မျက်နှာမူလျက် ထိုင်ခုံပေါ်တွင် လေးဖက်ထောက် အနေအထားဖြစ် သွား သည်။ မေးစေ့ကိုလက်ဖြင့် ပင့်တင်ပြီး သူမ ဘယ်လို လုပ်ခံရသည်ကို ကိုယ်တိုင် မြင်စေရန် မှန်ကို တည့်တည့် ကြည့်စေသည်။ ပေါင်များကို ပွတ်ပြီး ထပ်ကားအောင် လုပ်နေသည်ကို မြင်ရသည်။ “ဟုတ်ပြီ။ အကျယ်ဆုံးထိအောင် ပေါင်ကိုထပ်ကားလိုက်စမ်း။ ခုံနဲ့ ထိသွားအောင် ကြိုးစား။” ကားပြီး မှောက်ချလိုက် ရာ တကိုယ်လုံး ဖွင့်ပေးထားသလိုဖြစ်သွားပြီ “ဟုတ်ပြီ။ ကောင်းတယ်” ကျောကုံးကို အသာဖိချပြီး ခေါင်းကို ထောင် ပေးသည်။ နောက် ဗိုက်အောက်မှ လက်လျှိုကာ ဖင်ကို မြောက်နေအောင် ပြန်လုပ်သည်။ “ကဲ ဒီအတိုင်းနေ။ ထပ် မလွုပ် နဲ့တော့။ ပုံစံပြောင်းသွားလို့မရဘူးနော်” သူ မြင်ချင်သည့် ပုံအတိုင်း မြင်ရ၍ သဘောကျနေသည်။ သူမသည် လေ့ကျင့်ထားသော ခွေးလေးပမာဖြစ်နေသည်။ မှန်ထဲတွင် ကြည့်ပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်မယုံချင်။

ဖင်က မြောက် တက်နေသည်။ ပေါင်တွေကကားနေသည်။နောက်က ကြည့်လျှင် ဘယ်လိုမြင်ရမည်ကို စဉ်းစား၍ရသည်။ အလိုးခံရန် အသင့်ဖြစ်နေသည့် ဖာသည်မလေးပမာပင်တည်း။ လက်များက ဖင်ကို လာပွတ်ပြန်သည်။ သူမ အဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေ ထွက်လာသည်။ ဘုရားဘုရား။ ငါ အရည်ရွဲလာတာ သူမသိပါစေနဲ့။ ထွေး ကိုနောက်ကကြည့်ရသည် မှာ အတော်ပင် ဆွဲဆောင်မွုရှိလှသည်။ ကားထားသော ပေါင်များကြားတွင် စောက်မွေးလေး များပြူထွက်နေသည်ကို ပင်မြင်ရသည်။ ဖင်ကလည်း ထောင်လျှက်။ စနေနေ့ဆိုလျှင် သူ့အတွက် ခုံ အသစ်ရမည်။ ဒီထက်ပိုကောင်းသော ပိုဇေရှင် ကို ချိန်လို့ရပေမည်။ သူ့လက်များက ဖင်ကို ပွတ်ပြန်သည်။ ဖင်ကြားက စေ့ထားသည်။ “ငါ့ပစ္စည်း ကို တန်ဖိုးထားတတ်အောင် သင်ပေးရမှာပဲ” ပထမဆုံး လက်ဝါးက သူမ၏ ညာဖက် တင်ပါးပေါ်သို့ကျ လာသည်။

ဖြန်းကနဲရိုက်သံသည် စာကြည့်ခန်းထဲတွင် ပဲ့တင်ထပ်သွားသည်။ “အား” သူမ၏ ဖင်နုနုပေါ်သို့ ရိုက်ချက်သည် အရိုးမှသည် ဦးဏှောက်ထိ ရောက်သွားသည်။ လွုပ်ဖို့ ကြိုးစား သော် လည်း ဒေးဗစ်၏ လက်များက တင်ပါးဆုံကို မြဲမြဲကိုင်ထားသည်။ အရိုက်ခံထားရသော တင်ပါးကို ပွတ်နေပြန်သည်။ နောက်တစ်ချက် “အား” ဒီတစ်ခါ ဘယ်ဖက် တင်ပါး။ လက်က ပွတ်ရင်း ဖင်ကို မြှောက်ပေးထားသည်။ “အများကြီးကျန်သေးတယ်။ ဖင်ကို ပြန်မြှင့်ထားစမ်း။ ထောင်ထား” “ခြေထောက်ကို ထပ်ကားအုံး” ပေါင်ကြားထဲက လက်များက ပိုကားအောင် ချဲ့နေသေးသည်။ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို တစ်ချက်စီ အမြန်ထပ်ရိုက်လိုက်သည်။ နောက် ဆက် ပွတ်ပေးနေသည်။ ဘောင်းဘီ အနားစွန်းတွေကို ပွတ်နေခြင်းဖြစ်ရာ ကားသော ပေါင်ကြားထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လိတ် ဝင်သွားသည်။ ပင်တီတွေ စိုရွဲလာနေသည်ကို မြင်နေရသည်။ ဒီတစ်ခါ ၂ ချက် ထပ်ရိုက်သောအခါ ရိုက်ချက် သည် ဘောင်းဘီပေါ်မဟုတ်တော့။ ပေါ်လာနေသော ဖင်သားများပေါ် ဖြစ်နေပြီ ။

ဖင်များ က လိုးချင်စရာ တုန်ခါ နေသည်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ နောက် ထပ် နှစ်ချက်။ “ကောင်းတယ် ထွေး “ လက်များက ပေါင်ကြားထဲရောက်လာ ပြီး အတွင်းတစ်ဖက်တစ်ချက်ကို ရိုက်သည်။ ပေါင် က ပိုကားသွားကာ ပင်တီ ထဲမှ အမွေးတွေ ပို ထွက်ကျလာသည်။ သူ့လက်ချောင်းများက ဘောင်းဘီ ခလယ်စွန်းကို ဆွဲလိုက်သဖြင့် ဖင်ကြားထဲညပ်နေသလို ဖြစ် လာသည်။ အဖုတ်ကြား ညပ်နေသော ဘောင်းဘီစမှတစ်ဆင့် သူ့လက်ချောင်းများ စိုလာသည်။ “နင် အဆော်ခံရတာ နဲ့ အဖုတ်တွေရွဲနေပြီ။ ဟုတ်လား ထွေး?” ထွေး ဒေးဗစ် ကို မှန်ထဲမှကြည့်ရင်း ရှက်လှသည်။ သူမရွဲနေမှန်း၊ စိတ်လွုပ်ရှားနေမှန်း သူသိနေပြီ။ ခုလိုပုံစံမျိုး လုပ်ခိုင်း ၍ စိုလာသည်လား ရိုက်ခံရလို့ စိုသည်လား သူမ မသိ။ သို့သော် နောက်ထပ် ရိုက်ချက်ကို ဆက်ခံရဖို့ သေချာသည်။ “တော်ပါတော့ သခင်ကြီး” လေသံဖြင့် ပြောသည်။

“ကြောက်ပါပြီရှင်” ဒေးဗစ် လက်တစ်ဖက်က ဗိုက်အောက်ကို ထပ်ဝင်လာပြီး ဖင်ကို မြောက်အောင် တွန်းတင်ပြန်သည်။ နောက်ထပ် နှစ်ချက် အမြန်ရိုက်သည်။ သူမ၏ နာကျင်မွု နှင့် ညည်းတွားသံများနောက်တွက် သူ့လီးက တောင် နေပြီ။ သူ့လက်များက ပေါ်နေသော ဖင်သားများကို ပွတ်နေသည်။ လက်ချောင်းတို့သည် အပျိုလေး၏ လုံးကျစ်သော ဖင်များကြားသို့ ဝင်သည်။ ဒီတစ်ခါတွင် ဖင်သည် စေ့မထားတော့။ ပို၍ အတွင်းကျသော နေရာများထိ လွယ်လွယ် ကိုင်၍ ရလာသည်။ “ဟုတ်ပြီ ထွေး၊ လျှော့ထား။ အဲလိုဖြစ်ရမှာပေါ့” သူ့လက်ချောင်းက ဖင်ကြားထဲသို့တိုးလာသည်။ ဘောင်းဘီကို ဖင်ကြားထဲ ပိုတိုးထည့်လိုက်သည်။ ဖင်ကြားက ညှစ်လိုက်သည်ကို လက်များက သိလိုက်သည်။ လက်က ပေါင်ကြားကို ပိတ်ရိုက်လိုက်သည်။ အရမ်းကို ကားစန့်သွားသော ပေါင်များကြားမှ ပင်တီကို ပွတ်သည်။

ချိုင့်နေသော နေရာလေးနားတွင် စက်ဝိုင်းပုံ ပွတ်ပေးနေသည်။ ဖင်ပေါက်လေးကို ပွတ်သောအခါ တုန်လွုပ်သွားသည် ကို ခံစားမိသည်။ “ဖင်ဝကို ထိုးတာ ကြိုက်ပုံရတယ်။ ဟုတ်လား ထွေး” လက်က ဖင်ကြားထဲ ဘောင်းဘီစခံလျက် တိုးဝင်လာသည်။ သူမကိုယ်ခန္ဓာက ပြန်ညှစ်ထုတ်သည်။ သို့သော် အခြားလက်တစ်ဖက် ရှေ့မှ ပြန်တွန်းနေသည်။ နောက် ထပ် ၂ ချက်ရိုက်ပြန်သည်။ ဖင်ကြားထဲသို့ပင် ထိအောင် ဆော်သည်။ ထွေး သည် သူမဖင်ကြားမှ လက်များကို ခံစားမိနေသည်။ သူ့ဖင်ကို လျှော့ချထားလိုက်ခြင်းဖြင့် လက်ထိုးထည့်မွု ကို ဖွင့်ပေးထားသလိုဖြစ်နေသည်။ လက်က ဖင်ကြားထဲ ပိုတိုးဝင်နေသည်။ သူဘာဆက်လုပ်မည်ကို မသိသော်လည်း ဖင်ဝကို ကစားနေမွုတွေင် သူမ စိတ်လွုပ်ရှားနေသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ သူ့ကိုယ်က ပြန်ညှစ်ထုတ်တော့ ရှေ့က လက်တွေက ပြန်တွန်းပြန်သည်။ မှန်ထဲမှာမြင်နေရသည်။ ဒေးဗစ်သည် သူမ၏ မည်သည့် တွန်းလှန်မွု ကိုမျှ မလိုချင်။ နောက်ထပ် ၂ ချက်ရိုက်ပြန်သည်။ ဖင်နှိုက်၍ သူဘယ်လို ဇိမ်ကျသည်တော့မသိ။

သူမကိုယ်မှာ ကြောက်လန့်မွုက ပြည့်နေသည်။ လက်က အောက်ဖက်ပိုရွေ့ကာ အဖုတ်ပေါ်သို့ အုပ်ကိုင်လာသည်။ လက်မက အဖုတ်ထဲ တိုးဝင်သည်။ လက် နှစ်ချောင်း ရှေ့နောက်ထိုးကိုင်ထားမွုမှာ ဘောလုံးညှစ်ထားသလိုဖြစ်နေသည်။ ဒေးဗစ် က သူမ၏ အဖုတ်ကို ဆုတ်ပြီး နောက်ကို ဆွဲခြင်းဖြင့် ပွင့်အောင်လုပ်နေသည်။ “လေးချက် ကျန်သေးတယ်။ နှစ်ခါစီပေါ့။ ဒီတစ်ခါ အဖုတ်ကို တီးမယ်။ ပွင့်အောင်လုပ်ထား။” လက်များက ပေါင်ကြားကို တွန်းကားကာ လုံးဝ ဖွင့် ပေးထားသည်။ ထွေး သည် နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ်ရိုက်ချက်များအတွက် စိတ်ကိုတင်းထားသည်။ အဖုတ်ကိုရိုက်မည်ဆိုသည်ကို မည်သို့ မျှ နားမလည်၊ သို့သော် သူ့ကို ထားထားပုံက သေချာပေါက်လုပ်မှာမှန်း သိသာသည်။ အဖုတ်သည် နူးညံ့သော အစိတ်အပိုင်းမို့ လန့်လည်းလန့်သည်။ ပို၍ပင် စိုရွဲလာသည်။ နာတော့မည်မှန်းလည်း သိသည်။ သိရင်းပင် အရသာ တွေ့သလိုဖြစ်နေသည်။ နှစ်ချက် ဆက်တိုက် တီးခံရပြီ။ စိုနေသော ဘောင်းဘီစ ကို အဖုတ်သွင်းရိုက်သွင်းလိုက် သလို။ “အိုး။ အား။ ဘုရားဘုရား။ ကြောက်ပါပြီ” ဒေးဗစ် လက်များ သူမ၏ အဖုတ်မှ အရည်များကြောင့် စိုကုန်သည်။

စိုနေသော ဘောင်းဘီ ပေါ်မှ အဖုတ်ကို ဆက်ပွတ် ပေးနေခြင်းဖြင့် နာကျင်မွုကို ဏှာ စိတ်သို့ပြောင်းပေးနေသည်။ မိန်းမပျိုလေးများသည် သူတို့၏ ဏှာ အင်္ဂါ များအား အလွန် နွုးညံ့ အထိမခံ ဟုထင်တတ်ကြသည်။ ဒေးဗစ်ကတော့ ယင်းတို့သည် အကြမ်းပတမ်း အပြစ်ပေး ခံရဖို့ လုပ်ထားသည်ဟု နားလည်သည်။ ထူသော အဖုတ်နွုတ်ခမ်းသားများနှင့် ပန်းရောင်အတွင်းသားများ ကို ရိုက်ပြီး တုန့်ပြန်မွုကို ကြည့်သည်။ နောက်တစ်ခါရိုက်လို့ရမည့် အချိန်ကို စောင့်ကြည့်နေသည်။ မကြာပါ။ သူမသည် ပြန်ကား သွားကာ နောက်တစ်ကြိမ်အတွက် စောင့်နေလေပြီ။ “နှစ်ချက်ပဲ ထွေး၊ နင်က အတော်ရွဲနေပြီ။ ပြီး သွားတော့မယ် ထင်တယ်။ အရိုက်ခံရရင် ပြီးတယ်ပေါ့။ ဟုတ်လား” ထွေး ရှေ့မှ မှန်ကိုကြည့်ရာ သူ့မျက်လုံးမှ ရမ္မက် အပြင် ရိုက်လိုက်တိုင်း ညဝတ်အကျႌအောက်မှ တိုးထွက်နေသော လီးကြီး တောင်တက် တက် သွားသည်ကို မြင်နေရသည်။ နောက်ဆုံးရိုက်ချက် နှစ်ချက်ကို အနှေးပြကွက် ကြည့်ရ သလို မြင်လိုက်ရသည်။ လက်ဖဝါးသည် သူမ ဖင်နောက်တွင် ပြောက်ကွယ်သွားသည်ကို မြင်ရပြီး ခဏအတွင်း အလွန် အမင်း နာကျင်မွုသည် အဖုတ်နွုတ်ခမ်း မှသည် အတွင်း အင်္ဂါများအထိ ပျံ့နှံ့သွားသည်။

“အား” သူမ ဟစ်၍ အော်သည်။ သို့သော် ဖင်ကို ထောင်လျက် အနေအထားမှ မပျက်။ ဒေးဗစ် က လက်များကို အဖုတ်ပေါ်တွင် ကစားနေသည်။ လက်မက အဖုတ်တွင်းဝင်နေသော ရွဲနေသည့် ဘောင်းဘီ ကို အထက်အောက် သွားနေစေသည်။ သူ မ အဖုတ်သည် ပြီးမည့် အချိန်ကို မျှော်လင့်နေမှန်းသိသည်။ ခုတော့ ဘယ် ရမလဲ။ သူမကို သူ ပြီးအောင် လုပ်မှာပေမယ့် ယခု မဖြစ်စေရပေ။ သူမကို ရွဲနေသော အခြေအနေတွင် ထားပြီး သူ လို သလို ဆက်လက် သုံးစွဲဦးမည်သာ။ “ညည်း မဆိုးဘူး။ ဒဏ်ပေးတာကို ကောင်းကောင်း ခံတယ်။ ကဲ အခု သင်ခန်းစာ ရထားပြီဆိုတော့ အိမ် ထိန်းသိမ်းရေးအတွက် ဘာတွေ ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိလောက်ပြီ။ နောက်ဆို ငါ့စကား အတိုင်း သေချာ နေတတ်ထိုင်တတ်ပြီဖြစ်မယ်။

” ထွေး တစ်ယောက် အရမ်းကို ပြီးချင်နေသည်။ သူမသည် ဒေးဗစ်၏ အမိန့်အတိုင်းသာ လုပ်ရကိုင်ရ နေထိုင်ရမည် ကိုလည်း သိသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လုပ်ရမှာပေတည်း။ ထရပ်လိုက်ရင်း ဝတ်စုံအောက်မှာ လီးတောင်ထွက် နေသော သူ့ပုံရိပ်ကို မှန်ထဲတွင်တွေ့ရသည်။ “ညည်း မအိပ်ခင် တစ်ခု ပြောထားအုံးမယ်။ ထွေး၊ ခုကစပြီး ငါညဖက်ရေချိုးရင် လာစရာမလိုတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် မအိပ် ခင် ငါလိုတာ လုပ်ပေးရမယ်။ကဲ ထပြီး ဒီနားလာစမ်း။ ငါ ညည်းကို ဒီည တစ်ခုသင်ပေးစရာရှိသေးတယ်။ ငါ့ အတွက် ဇိမ်ကျအောင် လုပ်ပေးရမှာ။ လုပ်ပေးမယ် မဟုတ်လား ထွေး” ဒေးဗစ် ပြန်ထိုင်သည်။ ထွေး ဆိုဖာမှ ထလာသည်ကို ကြည့်နေသည်။ သူမသည် အလွန် ဆက်ဆီ ဖြစ်နေသည်။ သူ၏ ရိုက်ချက်များကြောင့် ချွေးများပြန်ကာ အသားက ပို၍ စိုနေသည်။

ကားနေအောင် အကြာကြီး ကုန်းထားရာမှ ထလာရ ၍ ဖြေးဖြေးချင်း လွုပ်ရှားနေရသည်။ ဖင်ရိုက်ချက်များအား ဘောင်းဘီစိုစိုဖြင့် ပွတ်တိုက်မွုကြောင့် လွုပ်တိုင်း နာနေသည်။ သူမကိုယ်ပေါ်မှာ ဘော်လီ၊ ခါးစည်း၊ ပင်တီ၊ ခြေအိပ်နှင့် ဒေါက်ဖိနပ် တို့ သာရှိသည်။ ဒေးဗစ်က ဆိုဖာခုံ ကို ဆွဲဖယ် လိုက်ကာ သူ့ရှေ့တည်းတည့်တွင် ခေါင်းအုံးတ်တစ်လုံးကို ချထားလိုက်သည်။ “ဒီကိုလာ ထွေး” လက်ယပ် ခေါ်သည်။ “ဒီခေါင်းအုံးပေါ်မှာ ဒူးထောက်လိုက်စမ်း။ အေး ။ ဟုတ်ပြီ” လက်များက ပုခုံးကို ကိုင်၍ ထိုင်ခိုင်းသည်။ သူမသည် ဒေးဗစ်ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ရင်း ကြောက်စိတ်ဖြင့် တုန်ရင်နေသည်။ သူမ ဘာလုပ်ပေးရမည်တော့သေချာ မသိ။ သို့သော် ဖြစ်နိုင်သည်မှာ သူ့လီးကို တစ်ခုခု လုပ်ပေးရပေတော့မည်။ လက်ကိုသုံးခိုင်းမလား။ ပါးစပ်နှင့်လား။ တစ်ခုမှ သူမလုပ်ဘူး။ သူ့ခြေထောက်က သူမပေါင်ကြားသို့ဝင်လာပြီး ကားခိုင်းနေပြန်ပြီ။

“ပေါင်ကားပြီး ထိုင်စမ်း။ နင့်ခြေထောက်တွေကားထားတာ ငါသဘောကျတယ်။ ဟုတ်ပြီ ထွေး” ပေါင်ကြားသို့လည်း ထိုးသေးသည်။ “နင် စိုရွဲနေတုံးပဲ ထွေး၊ ဒီတစ်ခါက ငါ့ကို ပြုစုပေးဖို့ပဲ။ ငါ့ လီးကို ဘယ်လို အရသာရှိအောင် လုပ်ပေး ရတယ်ဆိုတာ သင်ပေးမယ်။ သေချာ သင်ယူပြီး ညတိုင်း လုပ်ပေးရမယ်။ ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးရင် ငါဆုချမယ်။ မကောင်းရင်တော့ ထပ်အရိုက်ခံဖို့သာပြင်ထားပေတော့” သူရှေ့နည်းနည်းတိုးထိုင်လိုက်ပြီး ညဝတ်စုံကို ဟလိုက်ကာ လီးကြီးကို ထုတ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် မြင်လိုက်ရစဉ် ထွေး ထိတ်လန့်သွားသည်။ ထွေး သည် ၈ လက်မကျော်ရှည်သည့် လူကြီးလီးကြီးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်နေပြီ။ သူသည် ယောကျ်ားတန်ဆာများ အကြောင်း ကြားဘူးသော်လည်း ဤမျှကြီးမားမည်ဟု တစ်ခါမှ မထင်ဘူးခဲ့။ ထိပ်တွင် အဖူးကြီးပါသည်။ နီညိုရောင် ကြီးဖြစ်သည်။ ထိပ်ဖျားတွင် အပေါက်ငယ်လေးပါသည်။ အရည်လေး အနည်းငယ်ထွက်နေရာ အလင်းရောင်တွင် တောက်လျှက်ရှိသည်။ “လက်တွေ ပေးစမ်း ထွေး” သူမအားပြောနေသော်လည်း မကြားနိုင်။

မျက်လုံးထဲမှာ ရှေ့မှောက်ရှိ လီးကြီးကိုသာ အာရုံဝင်စားနေသည်။ သူ့လက်များက ထွေး မေးစေ့ကို မလိုက်ကာ “ငါ့ကို လက်တွေပေး ထွေး၊ မင်း ခု ကိုင်လို့ရ တော့မှာပေါ့” သူမ မျက်တောင်တစ်ချက်ခတ်လိုက်ပြီး လက်ကို လီးအနားတိုးလိုက်သည်။ “လက်တစ်ဖက် မြှောက်ပြီး တစ်ချောင်းလုံးကို အပေါ်အောက် ကိုင်လိုက်စမ်း။ ဖြည်းဖြည်း။ လက်ကို ဖွထား။ ဟုတ်ပြီ။ အင်း… ကောင်းတယ်။ ထွေး လက်တွေက နုသားပဲ။ ဟုတ်ပြီးဖြည်းဖြည်းဆင်း။ ကဲ ပြန်တက်၊ ပြန်ဆင်း အဲဒီနားမှာ ခဏနား။ အောက်ခြေကို ဆုတ်ထား ။ နောက် လက်ဝါးတစ်ဖက်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်တင်။ ဖြည်းဖြည်းလေးလုပ်။ ကောင်းတယ်။ လထစ်ကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဆုတ်လိုက်။ နည်းနည်းကြပ်။ ကဲ တက်လိုက်ဆင်းလိုက် ပြန်လုပ်။ လထစ်ကိုပါ ပွတ်။ အပေါက်လေး ပေါ်ကို လက်ချောင်းနဲ့ အုပ်။ အသာလေး ပွတ်။ လရည်လေးတွေ ထွက်နေတာ တွေ့လား။ ဟုတ်ပြီ အဲဒါကို လထစ်ပေါ် ဖြန့်ပွတ်လိုက်။ နင်လည်း ရွဲလာပြီ မဟုတ်လား။

နင့်နွုတ်ခမ်းလှလှလေးကို ဖွင့်ပြီး လထစ်ကို လေနဲ့ မွုတ်လိုက်။ အိုး။ ကောင်းတယ်။ လေနွေးလေးက အတော်ကောင်းတာပဲ ထွေး။ နင် ဂွင်းတိုက်ပေးဘူးလား။ မလုပ်ဘူးဘူးလား။ နင်မဆိုးဘူးပဲ။ သဘာဝအတိုင်း လုပ်တာ ဒါမျိုးလုပ်သက်ရင့်နေတဲ့အတိုင်းပဲ။ ထွေး လက်များက ပူနွေးသော အသားကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူမထင်သလောက် မာတောင့် မနေ။ နူးညံ့၍ နွေးနွေးကြီးဖြစ်သည်။ ညွန်ကြားချက်များကို နားထောင်ရင်း လက်က လီးကြီးကို အစုန်အဆန် ပွတ်ပေးသည်။ လထစ်ကြီးကို ပွတ်သည်။ နွေးသော လရည်များကို စမ်းမိသည်။ လထစ်ပေါ်သို့ အရည်များကို ပွတ်ပေးသည်။ ခိုင်းသည့်အတိုင်း လေဖြင့် မွုတ်ပေးသည်။ မွုတ်လိုက်လျှင် တောင် တောင် တက်သွားသည်ကို ကြည့်နေသည်။ “ကျွန်မတစ်ခါမှမလုပ်ဘူးပါဘူး သခင်ကြီး” “ကျွန်မလုပ်တာ မှန်ရဲ့လားရှင်” ဒေးဗစ် က သူမလက်တစ်ဖက်ကို ဆုတ်၍ ဂွေးဥများဆီသို့ ပို့ကာ ကိုင်ခိုင်းသည်။

ဒါက တစ်မျိုးဆန်းသည်။ ဥ နှစ်လုံးက ကပ္ပယ်အိတ်ထဲတွင် လှိမ့်၍နေသည်။ အနည်းငယ် ညှစ်လိုက်သောအခါ ဒေးဗစ်၏ ညည်းသံကိုကြားရသည်။ “ဖြည်းဖြည်း ထွေး၊ ဥတွေကို သိပ်မညှစ်နဲ့။ အဲဒီထဲမှာ နင် အရသာခံဖို့ လရည်တွေ တထောကြီးရှိတယ်။” သူခုံပေါ်တွင် သေချာပြန်ထိုင်ရင်း ထွေး ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်ကို ကြည့်နေသည်။ ခုမှစလုပ်ဘူးသော သူမသည် သင်ယူမွု အတော်လေးမြန်သည်ဟုဆိုရမည်။ အစုန်အဆန် ထုပေးနေရင်း လက်မဖြင့် လထစ်ကို ပွတ်ပေးသည်။ လက်သည်းများက လထစ် အရစ်ကို အသာချစ်သည်မှာ သူ့ကို စ နေသလိုဖြစ်သည်။ “မင်းလက်တွေက အတော် ကောင်းတာပဲ ထွေး။ လီးတစ်ချောင်းကို ဘယ်လို ကိုင်တွယ်ရန်မှန်းသိနေပြီ” ထွေး အဖုတ်ထဲတွင် ပြန်ရွဲလာပြန်သည်။

သူ့ လီး ကြီးကို ထုပေးနေရသည့် အလုပ်အပေါ် ဖီလင်ရနေသည်။ ထုသည့် နွုန်းကို နှေးလိုက်သောအခါ ဒေးဗစ် ခါးက ကြွပြီးရှေ့တိုး လာသည်။ လဥမျာကို ညှစ်သောအခါ နည်းနည်းများသွား လျှင် ဖင်ကြွလာပြီး ညည်းသံထွက်လာသည်။ တစ်ခါမှ မလုပ်ဘူးသော်လည်း နားလည်လာကာ ဒေးဗစ်၏ ချီးမွန်း အားပေး သံတို့က ဆက်တိုက် ထွက်လျက်။ “အင်း။ အား လားလား။ အရမ်းကောင်းတယ် ထွေး။ မြန်မြန်လေး ထုစမ်း။ ငါ ထွက်တော့မယ်။ ထွက်တာနဲ့ ငါ နင့်ပေါ်ကို တည့်တည့်ထားလိုက်မယ်။ နင့်ကိုယ်ပေါ်ကို လရည်တွေ ပန်းပစ်လိုက်မယ်။ ဟုတ်ပြီ လား ထွေး” ထွေး ကျောင်းနေစဉ် တချို့ မိန်းကလေးတွေက လီး က ပူနွေးသော လရည်တွေ ပန်းထွက်လာတတ်မှန်း ပြောတာ ကြားဘူးပါသည်။

သို့သော် ဘယ်လိုဖြစ်မည်ဆိုတာ သူမ မမှန်းနိုင်။ အရည်တွေ ခုနလည်းထွက်လာသားပဲ။ သို့သော် လထစ်ပေါ်က စိမ့်ရည်မျှသာ။ ဒါမျိုးပဲ ဆိုရင်တော့ သူမပေါ်ကို ပန်းနိုင်မည် မထင်။ “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်” သူ့လက်များက လီးကြီးကို သူမဖက်ချိန်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ ခုံပေါ်တွင် ထိုင်နေရင်းမှ ဒေးဗစ် သူမနား ပိုတိုးကပ်လာသည်။ လီးကြီးက ပိုမာတောင့်လာည်။ လက်တစ်ဖက်က လထစ်ပေါ်တွင်လည်းကောင်း တစ်ဖက်က ဥများကို အသာညှစ်ရင်းဖြင့် လည်းကောင်း ထွက်လာအောင် လုပ်ပေးသည်။ “ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်။ အား။ ခွေးမ။ ငါ့လရေတွေ ထွက်ကုန်ပြီ” သူ့ကိုယ် ရှေ့သို့ တိုးရင်း ပန်းသည်။ ဒေးဗစ် တစ်ယောက် ဥများအားညှစ်ကာ ရှေ့သို့ ထု ထုတ်ခြင်းကြောင့် အရည်များစွာ ဆွဲထုတ်ခံရသလို ခံစားရသည်။ “အား” ပထမအသုတ် လရည်များ ပန်းထွက်ကာ ထွေး၏ ဘော်လီပေါ်၊ မျက်နှာပေါ် ကျကုန်သည်။ ထွေး က ပထမသုတ် လရည်များပန်းသည်ကို တအံ့တသြ ကြည့်နေသည်။ သူထင်သည်ထက် ပို၍ အရှိန်ပြင်းသည်။ နွေးနွေးအရည်များ သူမကိုယ်ပေါ်ကျလာသည်။ လက်က ဆက်၍ ထုပေးနေသည်။

နောက်တစ်ဖက်က ဥကို ညှစ်ပေး နေသည်။ နောက် တသုတ် ထပ်ထွက်လာပြီ။ တချို့က သူမလက်ထဲကို ပန်းသည်။ လီးကြီးတလျှောက် လရည်များ ပေကုန် သောကြောင့် ပို ၍ မြန်မြန် ဆက်ထုပေးနေ ရသလိုဖြစ်သည်။ နောက် ထပ် တစ်သုတ်။ လက်ဝါးထဲသို့ကျ သည်။ အားက လျော့သွားသည်။ နောက်တစ်ကြိမ်လာအုံးမလားလို့ သူမ ပိုမြန်မြန် တိုက် ပေးနေသည်။ ထွက်တော့လာသည်။ လီးထိပ်မှ အရည်များ သာ စီးလာပြီး လီးကြီးတစ်ခုလုံး နှင့် ထုပေးနေသော လက်များကို စိုစေသည်။ “အား။.. သိပ်ကောင်းတယ်။ ပြီးအောင် ဘယ်လိုထုရမယ်ဆိုတာ နင်ကောင်းကောင်းသိသားပဲ” ပူနွေးသော လရည်များ သူမပေါ်တွင် ပေကုန်ပြီ။ “ငါလိုးမ။ အင်း.. ကောင်းတယ်” နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ် သူမလက်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီးတော့ ထိုင်ခုံပေါ်သို့ ပစ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ လီးကြီးမှာလည်း ပျော့ကျသွားသည်။ “ကိုင်း သွားလို့ရပြီ ထွေး။ နင် ကောင်းကောင်း လုပ်တတ်တယ်။ သေချာ သင်ယူလိုက်သားပဲ” ထွေး ထလိုက်ပြီး အဝတ်များကို ကောက်ယူကာ ပြန်မဝတ်တော့ပဲ ထွက်ခဲ့သည်။ သူမ အလွန်ရှက်နေသည်။ အခန်းထဲ ပြေးဝင်ပြီး တံခါးကို အမြန်ပိတ်သည်။

အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားသည်။ မျက်လုံးထဲတွင် သူမ ဒေးဗစ်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်လျက် လရည်များ ပန်းထွက်ကာ သူမကိုယ်ပေါ်ကျလာတာ မြင်နေသည်။ သူမလက်များက အဖုတ် ဆီရောက်သွားကာ အစေ့လေးကို ပွတ်သည်။ သူမ ဖင်က ကော့တက်လာသည်။ ပိုကြမ်းကြမ်းပွတ်သည်။ “အားလားလား” သူမညည်းသည်။ လက်ကို ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး ပြီးသွားမွုကို အသံမထွက်အောင် ကြိုးစားသည်။ လက်က စောက်ရည်များကို အရသာခံမိသည်။ လျှာဖြင့် လက်ချောင်းများကို လျက် ရင်း ထပ်ပြီးသွားပြန်သည်။ ပါးစပ်ထဲတွင် လက်မှာပေနေသော လရည်များပါ ဝင်သွားသည်။ သူ့ဘော်လီကလည်း လရည်တွေ စိုရွဲနေဆဲ။ မနက်ကျတော့ ထွေး လန်းဆန်းစွာထလာသည်။ သူ ညက ပြီးသွားတိုင်း ဒီလိုထလာမြဲ။ မိဘမဲ့ကျောင်းက မိန်းကလေး များက သူမကို သင်ကြားပေးခဲ့သည်။ ယောကျ်ားလေး မရှိသော်လည်း အပြန်အလှန် လုပ်ကြကာ ကြီးလာလေ ပိုလုပ်ဖြစ်လေဖြစ်သည်။ ညက သူမ အရှက်ရခဲ့သည် တစ်ကိုယ်လုံး လရည်များ အဖြန်းခံရသည်။ ဒီနေ့ တွေ့လျှင် ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမည်လဲ သူမသိ။

စိတ်လွုပ်ရှားစေသည်။ အဝတ်လဲပြီး မီးဖိုထဲသွားကာ မနက်စာ စားသည်။ ရာဂျူးက ရောက်နှင့်နေကာ ကော်ဖီတစ်ခွက်ကို မော့နေပြီ။ သူမဝင်လာသည်ကို ကြည့်နေသည်။ “မင်္ဂလာပါ ရာဂျူး” “ညက အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား ဟ” သူ့မျက်လုံးများက အနည်းငယ်အရောင်တောက်လျှက် မေးသည်။ “အင်း။ ပြေပါတယ်” သူမ ညက ဒဏ်ပေးခံရမည်ကို ရာဂျူးသိပြီးမှန်း မေ့နေသည်။ ခုတော့ သူ့မျက်လုံးထဲမှာ ပြီတီတီ အကြည့် တစ်ချို့မြင်ရသည်ဟုထင်သည်။ သူမ ဘယ်လိုလုပ်ခံရမယ် ဆိုတာ သူ သဘောပေါက်ပြီးသား ဖြစ်နေမလား။ “ကောင်းတာပေါ့ ထွေး၊ ဒါကြောင့် ငါ နင့်ကို သဘောကျတာ။ နင်က ဘယ်လို နေရမယ်။ ဒေးဗစ် ကျေနပ်အောင် ဘယ်လို ထိုင်ရမယ် သိသားပဲ။ ကဲ သွားတော့မယ်။ နင်လည်း လုပ်စရာတွေ အများကြီးရှိသေးတယ်မဟုတ်လား” စနေနေ့တွင် အပြီးပေးဖို့ ခုံ ကို အမြန်ဆက်လုပ်ရအုံးမည်။ သူ့ စိတ်ကူး စိတ်သန်းကြောင့် ဒေးဗစ် စိတ်လွုပ်ရှား နေသည်။ ထွေးကို ခုံပေါ်တွင် ကုန်းလျက်၊ ဖင် ဘူးတောင်း ထောင်လျက်၊ ပေါင်များကားလျက် မြင်နေသည်။

တစ်နေ့တော့ ဒေးဗစ်က သူမကို ပေးနိုင်သည်။ သူ လည်း အဲလို နောက်က ဆော်ရမည်ထင်သည်။ ဖင်ကိုပါ ချရလျင် ပိုကောင်းမည်။ စိတ်ကူးနှင့် လီးတောင်လျှက် သူ့ အလုပ်ရုံဆီသို့ သွားသည်။ ထွေး စားသောက်နေစဉ် ဒေးဗစ် မီးဖိုထဲဝင်လာသည်။ ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်ယူကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။ နေ့ခင်းကျမှ စာကြည့်ခန်းခေါ်ပြီး နည်းနည်း သွေးတိုးစမ်းကြည့်ဦးမည်။ ထွေး က ဒေးဗစ် ကို နွုတ်ဆက်လိုက်သော်လည်း စကားသံထွက်လာချိန်မှာ ဒေးဗစ်မရှိတော့ပြီ။ ညက ဖြစ်ခဲ့တာ တကယ်မှ ဟုတ်ရဲ့လား။ ဒေးဗစ်သည် သူမကို ရှိသည်တောင်မထင်။ ကဲ ထားပါတော့လေ။ သူမ ပုံမှန်အလုပ်များကို စသည်။ အခန်းများကို ရှင်းသည်။ ဒေးဗစ်၏ အိပ်ခန်း၊ နောက် စာကြည့်ခန်း။ ဆိုဖာခုံကို ကြာကြာကြည့်မိသည်။ သူဒူး ထောက်ခဲ့ခြင်း၊ ဖင်နှင့် ပေါင်ကြားများကို ရိုက်ခံခဲ့ရခြင်း။ ပြီးနောက် ဒေးဗစ်၏ ထိုင်ခုံ၊ သူမပေါ် လရည်များပန်းချသည် ထိ ထုပေးခဲ့ရသောနေရာ။ ခေါင်းထဲမှ မနည်းထုတ်ပစ်ရသည်။ ပြန်တွေးတိုင် အဖုတ်က စိုလာသည်။ မနက်ခင်းက လျှင်မြန်စွာ ကုန်သွားသည်။

နေ့လည်စာအကြာကြီးစားသည်။ ထို့နောက် အလုပ်ဆက်လုပ်သည်။ ရာဂျူးနှင့် ဆုံသော အခါ သူမ စာကြည့်တိုက်ထဲရောက်နေသည်။ “ဒေးဗစ် က သူ့စာကြည့်ခန်းထဲလာခဲ့ဖို့ခေါ်နေတယ် ထွေး” သူမ တုန့်ပြန်မွုကို စူးစမ်းရင်း လာပြောသည်။ ထွေး အနည်းငယ် အံ့သြသွားသည်။ “ကျေးဇူးပဲ ရာဂျူး” သူမ တစ်ခုခု များ မှားလုပ်ခဲ့မိသေးလား။ ထွေး အခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် နားလည်လိုက်သည်။ ဒေးဗစ် က ခုံမှာထိုင်နေသည်။ ဆိုဖာက သူ့ရှေ့ကြမ်းပြင်မှာ။ ညဝတ်စုံကို ဝတ်ထားသည်။ “ငါ ဒီည အပြင်သွားစရာရှိတယ်။ ဒီတော့ ဒီနေ့ အလုပ်ကို ခုပဲ လုပ်လိုက်ရအောင်။ ဒီကိုလာ ထွေး.” သူ့အသံက လောလော လောလော နှင့် တောင်းဆိုသည်။ ထွေး လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးချလျှက် သူ့ရှေ့ရောက်သွားသည်။ “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်.” သူ့လက်များက သူမ ခါးကို ကိုင်ကာ ရှေ့ဆွဲလိုက်သည်။ ဝတ်စုံကို အသာဟထား၍ လီးကြီးကို တစ်စိတ်တပိုင်း မြင် နေရသည်။ “ဒီနေ့ နင့်ဖင်တွေနာနေလား ထွေး?” သူမကို လှည့်ပြီး ဖင်ကို ကြည့်သည်။

အသာပုတ်လိုက်သည်။ “ထပ် ချရအုံးမလား” နောက် တင်ပါးတစ်ဖက်ကို ထပ် ပုတ်သည်။ “သိပ်မနာတော့ဘူး သခင်ကြီးဒေးဗစ်။ မနက်ကတော့ အတော်နာတယ်။ နည်းနည်းတော့ နာသေးတယ်။ အခု။” သူ့ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းလို တင်ပါးများကို ကိုင်ကြည့်နေတာ ခံရသည်။ ပွတ်သတ် ဆုတ်နယ် နေပြန်သည်။ “ငါ စကတ် ချွတ်ကြည့်မယ်” ကြယ်သီးများကို အမြန်ဖြုတ်ကာ စကတ်ကို ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ “ချွတ်လိုက် ထွေး၊ ပြီးတော့ အကျႌ၊ ချွတ်လိုက်စမ်း မြန်မြန်လေး။ ငါအချိန်မရဘူး။” ထွေး အမြန်ချွတ်လိုက်ပြီး ဘော်လီ၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီ၊ ခါးစည်း၊ ခြေအိတ် တို့သာ ကျန်တော့မှ ဒေးဗစ်ကို ကျော ပြန်ပေးလိုက်သည်။ ဒေးဗစ်လက်များက ပိုးသား ပင်တီ ပေါ်မှ ပွတ်နေသည်ကို ခံစားရသည်။ “ပေါင်ကားလိုက်အုံး။ ထပ် ကား။ ဟုတ်ပြီ” ခြေထောက်တွေက ခြဲထားတာ ၃ ပေလောက် ရှိပြီ။ “ခါးကိုင်းပြီး ဒူးတွေကို လက်နဲ့ကိုင်လိုက်စမ်း၊ ဟုတ်ပြီ။ ကုန်း၊” ခါးကို လက်ဖြင့် ဖိချပြီး ဖင်ကို မြောက်နေအောင်လုပ်သည်။ တင်ပါးများက သူ့မျက်နှာရှေ့မှာ ဖျားယောင်း နေသည်။ “ဟုတ်ပြီ ကောင်မလေး။ ပေါင်ကြားကနေ ငါ့မျက်နှာကို ကြည့်နေနော်။” ထွေး စိတ်လွုပ်ရှားနေသည်။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံး ဖွင့်ပေးထားသလိုဖြစ်နေသည်။

ဖင်များက သူ့မျက်နှာရှေ့မှာ။ ပေါင် ကြားမှ သူလှမ်းကြည့်တော့ အားလုံးက စောက်ထိုး။ သူက သူမ တင် များကို သေချာကြည့်နေသည်။ အသားများကို ပွတ်သတ်နေသည်။ ပေါင်ကြားကို ပွတ်သည်။ ဘောင်းဘီ စွန်းမှပြူနေသော စောက်မွေးလေးကို အသာဆွဲ ထုတ်သည်။ နာသဖြင့် သူမညည်းသည်။ ဒေးဗစ်က သူမ၏ ဘောင်းဘီကို ဆွဲပြီး ဖင်လုံးများ ပေါ်လာအောင်လုပ်သည်။ ဘောင်းဘီစက အဖုတ်ထဲသို့ တိုးဝင်သွား ပြီး အဖုတ်နွုတ်ခမ်းများကို ခွဲလိုက်သည်။ လက်ချောင်းများက ဖင်ကြားထဲ ထိုးဝင်ပြီး ရွေ့ကာ အဖုတ်အထိ ရောက်သွားသည်။ ဘောင်းဘီမှာ စိုလာမှန်းသူသိသွားသည်။ “ရွဲလာပြန်ပြီလား ထွေး? ပေါင်ကြားမှ သူမမျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ရင်း လက်ချောင်းများ အဖုတ်နွုတ်ခမ်းပွတ်သည်။ ဖင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းတစ်ချက်ပုတ်လိုက်ပြီး “ဒူးထောက်ပြီး ရှေ့မှာထိုင်စမ်း။ မြန်မြန်” အကျႌထဲမှ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ “ငါ့ကို ထပ် ဂွင်းတိုက်ပေးစမ်း။ သင်ပေးစရာ မလိုတော့ဘူးမဟုတ်လား။ ဟေ” ထွေး အဖုတ်ထဲမှာ ယားပြီး စိုနေပြီ။ သူမ ပြန်ရပ်လိုက်ပြီးမှ ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။ “ရပါပြီ သခင်ကြီး။ ကျေနပ်အောင် သမီး လုပ်တတ်ပါပြီ” လက်တစ်ဖက်က လီးကြီးကိုကိုင်၊ နောက်တစ်ဖက်က ဥများကို အသာ ကိုင် သည်။ ဂွင်း စ ထုပေးပြီ။ လေနှင့်လည်း အသာမွုတ်ပေးသည်။ ဥကို အသာလေး ညှစ်ပေးသည်။

တစ်ဖက်က ဖွဖွလေး စုန်ချီဆန်ချီ တိုက်ပေးသည်။ “ဒီတစ်ခါ ငါ ပြီး ရင် နင့်မျက်နှာကို ပန်းမယ်။ အဝတ်တွေပေါ် မကျစေနဲ့။ မျက်စေ့ကို လည်း ပိတ်မထားမိစေနဲ့။ ငါ ပြီးရင် နင့်မျက်လုံးတွေကို မြင်ချင်တယ်” ခုံပေါ်တွင် မှီထိုင်ရင်း ချစ်စရာ မိန်းမပျိုလေးက ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်ကို ခံစားနေသည်။ လေနှင့် မွုတ်ပေးနေသဖြင့် သူ့ လီးကြီးမှ နှစ် လက်မ လောက်သာ ဝေးသော သူမ မျက်နှာကို သေချာ ကြည့်နေသည်။ အရသာ အလွန်ရှိသည်။ ကောင်းတဲ့ မိန်းကလေးပဲ။ သို့သော် ဒီညသည် သူ့ကို ဂွင်းတိုက်ပေးရတာ နောက်ဆုံးညသာ ဖြစ်ပေမည်။ နက်ဖြန် ဆိုလျှင် စနေနေ့။ သူမ၏ ပါးစပ်ကို စသုံးရတော့မည်။ ပြီးရင် လုပ်ခိုင်းထား သော ခုံအသစ်ကို သုံးရမည်။ ကြည့်နေရင်း သူသည် ပြီးကာနီးလာပြီ။ သူမလက်များက လည်း ပိုမြန်လာသည်။ “ကပ်ထား။ နင့်မျက်နှာကို” ပထမဆုံး လရည် တစ်သုတ်က သူမ နှာခေါင်းကိုတည့်တည့်ပန်းသည်။ ရုတ်တရက် ထွက်လာသော လရည်များကြောင့် သူမ နောက်ကို တစ်ချက် တွန့်သွားသည်။ နောက်တစ်ချက်က ပါးပေါ်သို့ ကျသည်။

ပါးစပ်နားသို့ရောက်သည်။ “ငါ မပြောမချင်း သုတ်မပစ်နဲ့အုံး” သူမ ခေါင်းကို ဆွဲကပ်လိုက်ပြီး “ဆက်ထု။ နောက်တစ်ခေါက်ထွက်အောင် လုပ်စမ်း ထွေး ” သူမ ဆက်လုပ်နေသည်။ ဥလေး များကို ညှစ်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ သူမနွုတ်ခမ်းများကို ပန်းသည်။ သူက နွုတ်ခမ်းပေါ်က လရည်များကို ဆွဲ စု ကာပါးစပ် တစ်ဖက်မှ တစ်ဖက်စွန်းသို့ ဖြန့်သည်။ “ကဲ နွုတ်ခမ်းတွေပြောင်အောင် လျက်လိုက်စမ်း ထွေး။ ဘာမှ မကျန် စေနဲ့” ထွေး မျက်နှာပေါ်သို့ လရည်များ ပန်းခံရပြီ။ ပူနွေးသော လရည်များက မျက်နှာပေါ်မှာ စီးနေစဉ် ပို၍ ပို၍ သိမ်ငယ် သွားသလို ခံစားရသည်။ သုတ်မပစ်ဖို့လည်း ပြောသည်။ မျက်နှာကို ဆွဲကပ်ပြီး နောက်ဆုံး တစ်သုတ်ထွက်အောင် လုပ်ခိုင်းသည်။ သူမနွုတ်ခမ်းကို ပန်းချင်မှန်း နားလည်သည်။ နွုတ်ခမ်းကိုလျက်ခိုင်းနေပြီ။ သူမ မလုပ်ချင်။ သို့သော် မငြင်းပယ်နိုင်။ ညက သူ့လရည်များကို ကိုယ့်လက်ကို စုတ်ရင်း အရသာခံဘူးပြီ။ လျှာကို အသာထုတ်ကာ နွုတ်ခမ်း များကို သတ်သည်။ ပါးစပ်ထဲ လျက်သွင်းသည်။ ချွဲချွဲ ငံကျိကျိ အရသာကို ခံစားရင်း လျှာဖြင့် နွုတ်ခမ်းကို ထပ်သတ် နေသည်။ “ငါ လရည်ထွက်လာတုန်း နင် နောက်ကို တွန့်သွားတယ်မဟုတ်လား။ နင် နက်ဖြန်ညကျ တစ်ခါ ဒဏ်ပေးခံရမယ်။ ကဲ သွားတော့။

ငါလည်း အပြင် သွားတော့မယ်” ထွေး အဝတ်များကို ကိုင်ကာ အပြင်ပြေးထွက်ခဲ့သည်။ နှာခေါင်းနှင့် ပါးပေါ်မှာ လရည်တွေနှင့်။ နက်ဖြန်ည ဒဏ်ထပ် ပေးခံရမည် ဆိုသောကြောင့် မျက်ရည်တွေလည်း ကျဆင်းနေသည်။ ဒီတစ်ခါ ဆို အရင်တစ်ခါထက် ပိုဆိုးမည်မှန်း လည်း သိသည်။ အခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ ငိုညည်းနေသည်။ လက်များက ရွဲနေသော အဖုတ်ဆီရောက်သွားကာ အစေ့ ကို ရှာသည်။ မာတောင်နေသော အစေ့ကို ပွတ်သည်။ ခါးက ကုတင်ပေါ်မှာ တစ်လွုပ်လွုပ်နှင့် ပြီးသွားသည် အထိ ပွတ်နေသည်။ သူမလက်ချောင်း တချို့က မျက်နှာပေါ်က လရည်များကို သုတ်ကာ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးထည့်သည်။ ကျန်လက်များကို ပေါင်ကြားထဲမှာ ညှပ်ထားသည်။ အခန်း (၄) ထွေး အိပ်ယာပေါ်မှာထထိုင်သည်။ မျက်နှာတွင် ထိတ်လန့်ခြင်းဖြင့်။ တစ်ခုခုတော့မှားနေပြီ။ အိပ်မက်ဆိုးမှ လန့်နိုး စဉ် မသက်မသာ ဖြစ်သလိုမျိုးလား။ အာရုဏ်တက်နေပြီ။ ပြူတင်းမှ အလင်းရောင် စတင်ထိုးကျလာနေသည်။ အခန်း ထောင့်တစ်နေရာတွင် လွုပ်ရှားမွု တွေ့လိုက်သလိုရှိသဖြင့် ရုတ်ချည်း လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

အိပ်ချင်မပြေသေး သော မျက်လုံးများက အရိပ်မည်းတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “သခင်ကြီးဒေးဗစ်၊ ဟုတ်လားဟင်?” အခန်းထောင့် ရှိထိုင်ခုံပေါ်သို့ သူ့မျက်လုံးများက စူးစိုက်ကြည့်မိသွားပြီး ကြောက် လန့်တကြား မေးမိသည်။ ပိုရှင်းရှင်းမြင်ရလာသည်။ ဒေးဗစ်သည် အခန်းထောင့် ခုံပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ ညက ဝတ်ထားသော ညဝတ်ရုံကို ဝတ်ထားပြီး သူမကို ကြည့်နေသည်။ “ဘာကြောက်စရာရှိလည်း ထွေး။ ဒါ ငါ့အိမ်လေ။ ငါ ကြိုက်တဲ့နေရာကို ကြိုက်တဲ့အချိန် သွားမယ် လာမယ် ပြောထားသားပဲ” ထွေး စောင်ကို လည်ပင်းထိခြုံလိုက်သည်။ သူမကိုယ်ပေါ်မှာ ကိုယ်ကြပ်ပိုးအတွင်းခံသာ ရှိကြောင်း သတိရ၍ဖြစ်သည်။ “ခွင့်လွတ်ပါ သခင်ကြီး၊ အဲဒါပြောတာမဟုတ်ပါဘူး။ ဝင်လာတာ မသိလိုက်လို့ လန့်သွားတာပါ။”

“ငါရှိနေတယ်ဆိုတာ ရိုးနေမှဖြစ်မယ်။ ငါ က နင့်အခန်းအပါအဝင် တစ်အိမ်လုံးကို အချိန်ပြည့်သုံးမှာပဲလေ။ ကဲ အိပ်ယာ မြန်မြန်ထ၊ ဒီနားကိုလာစမ်း။ ဒီနေ့ စနေနေ့။ နင့်မှာ လုပ်စရာ အများကြီးရှိသေးတယ်။ ညကျရင်လည်း ဒဏ်ပေး ခံရအုံးမယ်။ ငါ တစ်နေကုန် စောင့်မနေနိုင်ဘူး” ညကျအပြစ်ခံရအုံးမည်ဆိုသောစကားမျှနှင့်ပင် ထွေး အိပ်ယာထဲက ခုန်ထလိုက်သည်။ နောက်ထပ် အနာခံရမှာ ကြောက်နေသည်မဟုတ်လား။ အတွင်းခံများကို အသာဆွဲဆန့်သည်။ ပိုးစသည် သူမ၏ အရေပြားတစ်ခုနှယ် ကပ် နေသည်။ ဝတ်ထားသော်လည်း တုံးလုံး လိုပင်ဖြစ်နေသည်။ အပေါ်ပိုင်းကလည်း ဟိုက်လွန်းသဖြင့် ရင်နှစ်မွာကြား က ထင်းထင်းပေါ်နေသည်။

ကျန်အဝတ်အစားတို့က သူမ၏ သေးသောခါး၊ ကျစ်လျစ်သော တင်နှင့် အတူ အဖုတ် ကိုပါ ရေးရေးမြင်နေရသလိုရှိသည်။ သူမ အမြန်လာသည်ကို ဒေးဗစ် ကြည့်နေသည်။ ခြေပြောင်နှင့် လျှောက်လာစဉ် လှမ်းလိုက်တိုင်း တင်ပါးဆုံတို့က ဏှာထဖွယ် လွုပ်ရှားနေသည်။ ညက သူ့မိတ်ဆွေများနှင့် သောက် နေခဲ့သည်။ ထုံးစံအတိုင်း မိန်းကလေးတွေ နှင့်လည်း ဆုံသည်။ သို့သော် သူ ဝင်မပါခဲ့။ စိတ်ထဲမှာ ထွေးကို ဘယ်လို ကျင့်ပေးရမလဲ။ သူကြိုက်သည့် ပုံစံ ဘယ်လို သွင်းယူမလဲ သာ စဉ်းစားသည်။ ဒီခုံပေါ်မှာ ထိုင်နေတာ တစ်နာရီလောက်ပင်ရှိပြီ။ အိပ်နေသော ထွေးကို ကြည့်နေသည်။ နေရောက်က အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ အပြစ်ကင်းသော သူမမျက်နှာကို တွေ့သည်။ ဒီအပြစ်ကင်းမွု ကို မကြာခင် သူမထံမှ သူ ရယူသွားပေတော့မည်။ အသက်ရွုသည်ကိုကြည့်နေရင်း သူ့လီးက တောင်လာသည်။ သူမက ဂွင်းတိုက်ပေးနေသလို စိတ်ကူးယဉ်သည်။

သူမ၏ လျှာလေးဖြင့် စုတ်ပေးခံရသလို ဖီလင်ဖြစ်သည်။ လေနွေး လေးနှင့် လထစ်ကို မွုတ်ပေးနေသလို ခံစားသည်။ ညအထိ သူမစောင့် နိုင်တော့။ ချက်ခြင်းပင် ဆန္ဒဖြည့်ခိုင်းဖို့ လုပ် တော့သည်။ သူ့အနားလာရန် လက်ယတ်ခေါ်နေသည်ကို ထွေး တွေ့ရသည်။ သူ့လီးကို နောက်တစ်ကြိမ် ကောင်း အောင် လုပ်ပြီး သူမမျက်နှာပေါ် ပန်းဦးမည်လား။ မည်သို့ဖြစ်စေ သူ စိတ်ဆိုးမှာ မလိုလားသည့် အတွက် ရှေ့ကိုတိုးလာသည်။ သူ့လက်များက သူမကိုယ်ပေါ် ရောက်လာပြီ။ ဘောင်းဘီအောက်မှာ ချောမွတ်နေသာ တင်ပါးဆုံကို ဆုတ်ကိုင်သည်။ ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ တင်ပါးများကို ပွတ်နေသည်။ သူမ ဖင်ကို လျှော့ထားသည်။ ဖင်ရွုံ့ထားလျှင်လည်း အပြစ် တစ်ခု ဖြစ်ဦးမည်မှန်း သိနေသည်။

သူမခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို အပြည့်အဝ ထိတွေ့ခွင့် ပေးမှသာ ကျေနပ်မည်ဖြစ်သည်။ သူမအသားနုနုကို ကိုင်တွယ်ရင်း ဒေးဗစ် ကျေနပ်စွာ လီးတောင်နေသည်။ “ခြေထောက်” “ခြေထောက်တွေ ကားပေးစမ်း” ပေါင်ကားလိုက်သဖြင့် အတွင်းခံက ပိုကြပ်သွားသည်။ လက်က ပေါင်ကြားကို နှိုက်သည်။ အဖုတ်ပေါ်မှ အမွေးနုများကို စမ်းမိသည်။ စောက်မွေးနီနီလေးများဟု သူမြင်ယောင်သည်။ ချက်ခြင်းပင် ကြည့်ချင်လှပြီ။ “နင်ရေချိုးတာ ငါကြည့်ချင်တယ်။ လုပ်စမ်း” ထွေး သူ့ရှေ့မှာ တစ်ခါမှ ကိုယ်တုံးလုံးမချွတ်ဘူးသေး။ ခုတော့ ချွတ်ခိုင်းပြီး သူရေချိုးသည်ကို ကြည့်မည်ဟု ဆိုလာ သည်။

တွေတွေဝေဝေနှင့်ပင် ရေချိုးကန်ဆီသူမရောက်သွားသည်။ ရေပိုက်ကိုဖွင့်ပြီး ရေနွေးစပ်သည်။ ဒေးဗစ် သူ့ခုံ ကို ရေချိုးကန်နားရွေ့လာသည်ကို တွေ့ရသည်။ ကန် ခေါင်းရင်းမှာ နေရာချသည်။ အဲဒီနေရာဆိုလျှင် သူမရှေ့ပိုင်းကို သေချာမြင်ရမည်။ ဆပ်ပြာမြှတ်နဲ့ ချိုးရင် ပုံးသာ ကွယ်သာ ရှိမှာပဲဟု စဉ်းစားနေသည်။ “ငါ့ဖက်လှည့်စမ်း ထွေး၊ ခါးစည်းကို ဖြည်လိုက်။ နင့် နို့တွေ ငါမမြင်ဘူးဘူး။ နို့သီးခေါင်းတွေ ထောင် နေတာပဲ တွေ့ ဘူးတာ။ နင့် နို့သီးခေါင်းတွေကြီးတယ်လို့ ငါ့ကို ပြောဘူးတယ်မဟုတ်လား။ ကဲ ပြစမ်းပါအုံး။ ဟုတ်လား မဟုတ်လား အမြည်း ပေါ့။” ရယ်ရင်းပြောသည်။ သူမရင်သားများ ကမကြီးလှသော်လည်း ကျစ်လစ်လှပသည်ဟု ဂုဏ်ယူလေ့ရှိခဲ့သည်။ တချို့မိန်းကလေးတွေဆိုလျှင် နို့ကြီး ကြီး များရှိကြပြီး ငါးနှစ်လောက်ကြာရင် ဗိုက်ပေါ်ရောက်တဲ့ အထိ တွဲကျသွားနိုင်သည်ဟု ပြောခဲ့ကြသည်။ ခါးစည်းကို အသာဖြုတ်ရင်း ဘော်လီကို ဖြည်ချသည်။

လက်များက ဖြည်လက်စပုံစံဖြင့် ရင်သားများကို တစ်စိတ်တစ် ပိုင်း ကာကွယ်သည်။ ဒေဗစ်၏ လက်များက သူ့ဘောင်းဘီဆီရောက်သွားပြီး ဇစ်ကို ဆွဲဖွင်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက် ရသည်။ ဇစ်နောက်သို့ လက်ထည့်လိုက်ကာ သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ “နင် ငါ့ကို လီးတောင်အောင် လုပ်တာပဲ ထွေး၊ နင်ဘာလုပ်ပေးရမယ်ဆိုတာ သိတယ်မဟုတ်လား။ လုပ်မလား?” ကိုယ့်ဟာကို ဂွင်းတိုက်ပြနေသော သူ့လက်များကို သူမငေးကြည့်နေသည်။ သူမကို လုပ်ခိုင်းတော့မည်။ “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်” “နို့ကိုပြစမ်း။ နို့သီးခေါင်းကို” ဒေးဗစ် စိတ်မရှည်တော့။ လန့်သွားပြီ။

ထွေးငယ် ဘော်လီကို ခါးသို့ လွတ်ချလိုက်သည်။ သူမရင်သားများကို ပထမဆုံးအဖြစ် ဒေးဗစ်ကို ဖော် ပြလိုက်ရသည်။ လက်များကို ဘေးမှာချလျက်။ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ မဆုံးဖြတ်တတ်သေး။ အဝတ်ချွတ်ခိုင်းခြင်း မှာ သူမ တုန်လွုပ်နေသည်။ သူမကိုကြည့်ရင်း ဒေးဗစ် နွုတ်ခမ်းများကို လျှာနှင့်သပ်မိသည်။ ဖြူနုသော အသားအရေပေါ် တွင် အညိုရောင် အောက်ခြေ အရစ် မှ ချွန်တက်နေသော ပန်းရောင် နို့သီးခေါင်းလေးများ။ ဆံပင်နီညိုသူတို့သည် အသားဖြူပြီး နေလောင် ခံရတတ်သော အသားအရေရှိသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူမကို မျက်စေ့ကျခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး နီညိုရောင် စောက်မွေး လေးများရှိလိမ့်မည်ဟုလည်း တွက်ထားသည်။

စဉ်းစားရင်း သူ့လီးက ခုန်လျက်။ သူမသည် အလန့်တကြား ငေးလျက်။ သူနှင့် မျက်နှာချင်းမဆိုင်အောင်လည်း လွဲဖယ်လျက်။ ပထမဆုံးအနေဖြင့် သူမကို လုံးဝ ပြောင်သလင်းခါအောင်လုပ်ခိုင်းခြင်းဖြစ်သော်လည်း – “နို့သီးခေါင်းတွေကို လက်ထိပ်နဲ့ စမ်းကြည့်စမ်း။ မာ တင်း လာတာ ကြည့်ရအောင်” သူမသည် ဤနည်းများဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆန္ဓဖြည့်လေ့ရှိပါသည်။ ခါတိုင်းထက်ပိုစွာပင် ဒေးဗစ်ကို ဆန္ဓဖြည့် ပေးရ သည့် အခါအပြီးတွင် လုပ်မိသည်။ သို့သော် သူများရှေ့တွင် တစ်ခါမျှ မလုပ်ဘူးပါ။ ကိုယ့် နို့သီးခေါင်းလေးများကို စိုက်ကြည့်နေသော ယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက်ရှေ့တွင် ပွတ်သတ်မိသောအခါ ပို၍ သိသာသော ခံစားမွုကို ရသည်။ တင်းလာသော နို့များကို ဆက်ပွတ်သည်။ နို့သီးခေါင်းကို လက်သည်းနှင့် ဆိတ်မိပြီးရလာသည့် နာကျင်မွုတွင် ပို၍ အရသာတွေ့သည်။ နှိပ်စက်ခြင်းခံလိုသည့် ဏှာစိတ်မျိုးတွေသူမမှာ ဝင်နေလေပြီ။

ဒေးဗစ် က သူမ၏ နို့လေ့ကျင့်ခန်းကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူမမျက်လုံးများက တစ်ဝက်တပျက် မှိတ်နေပြီး ဖီလင် တက်နေသည်ကို တွေ့သည်။ သူမ ခါးတို့က အနည်းငယ်လွုပ်ခါကာ မည်မျှ စိုနေသည်ကိုပြသည်။ “လက်ကို တံတွေးဆွတ်ပြီး နို့ကိုပွတ် ထွေး” လက်နှစ်ချောင်း ကို ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ လျှာနှင့် တံတွေးဆွတ်သည်ကို ကြည့်ရင်း သူ့ လီးကြီးကို လျက်နေသယောက် ဒေးဗစ် လီးက ရွထလာသည်။ သူမသည် သူ့ကို စ နေပုံရသည်။ လက်ကို ပါစပ်ထဲ ထည့်လိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ထွေးသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မယုံနိုင်။ လက်ချောင်းများကို လီးလိုစုတ်မိနေသည်။ နောက် နို့သီးများကို အသာပွတ်သည်။ စိုသောလက် အထိအတွေ့ကြောင့် ပို စိတ်လွုပ်ရှားသည်။ အဖုတ်ထဲမှာ ပို စိုလာပြီ။

ရေချိုးရမှာ မို့ တော်သေးသည်။ သူမနို့များ ဤမျှတင်းလာသည်ကို မကြုံဘူး။ ခုတော့ ပေါက်ကွဲတော့မတတ်ပင်ဖြစ်နေသည်။ နို့သီး အခြေ လေးများကို ပွတ်ပြီး အရသာပိုတွေ့လာသည်။ သူမ၏ ဏှာအိပ်မက်သည် ဒေးဗစ်၏ အသံကြောင့် ဆုံးသွား သည်။ “အောက်ခံဘောင်းဘီကို ချွတ်စမ်း။ ငါ စောက်မွေးနီနီလေးတွေ ကြည့်ချင်တယ်” ဒေးဗစ် သည် ချွတ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း ဂွင်းတိုက်နေသည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်ရင်း စောက်မွေးလေးများကို ကြည့်ကာ ပြီးတော့မလိုပင် ဖြစ်သွားရ သည်။ ဒါမျိုးသူတစ်ခါမျှ မမြင်ဘူးသေး။ သူ စိတ်ကူးဘူးသည်။ သို့သော် တစ်ခါမှ မကြုံ။ ဦးဖေခင်၏ ဖုန်းဖြင့် သတင်း ပေးမွုကြောင့်ပင် ထွေး အကြောင်းကြားရင်း လီးတောင်ခဲ့ဘူးသည်။ ဈေးတော့ကြီးသည်ဟုဆိုနိုင်သည်။ သို့သော် သူ့ အနေနှင့် လက်လွတ်မခံနိုင်။

ခုတော့ တော်တော်တန်သည်ဟု ဆိုရမည်။ စောက်မွေးလေးများသည် ဆံပင်များကဲ့သို့ ပင် နီညိုရောင်တောက်လျက်။ တော်တော်လည်း ထူသည်။ သူ့ ပျော်တော်ဆက် မိန်းကလေးများကို အမွေးရိတ်ပေး လေ့ရှိသော်လည်း ဒီတစ်ယောက်တော့ မပါနိုင်ပေ။ ထွေး လက်ကျန်အဝတ်ကို ကြမ်းပေါ်ပစ်ချပြီး သူ့ရှေ့တွင် တုံးလုံးရပ်နေသည်။ သူ့ကိုကြည့်သောအခါ သူမမျက်နှာ ကို ကြည့်မနေ။ ပေါင်ကြားကိုသာ စူးစိုက်နေသည်။ အလွန်အမင်း ရှက်ဖွယ်ပင်ဖြစ်သည်။ မည်သို့ဖြစ်စေ လက်နှစ်ဖက် ဘေးချကာ နောက်ထပ် ဘာခိုင်းမလဲ စောင့်သည်။ “လှတဲ့ အမွေးနီလေးပဲ။ ဒါပေမယ့် ငါ အထဲကို ကြည့်ချင်သေးတယ်။ ရွုးပေါက်သလို ဖြဲပြစမ်း။ ပေါင်ကို ကားလိုက်။” ပေါင်နှစ်ဖက်ကို နှစ်ပေခန်းရောက်အောင်ကားလိုက်သည်။ လက်ကို အဖုတ်ပေါ်တင်ပြီး အသာပွတ်လိုက်သည်။ သူမလက်များက အမွေးနုလေးများကို သပ်တင်ကာ အဖုတ်နွုတ်ခမ်းလေးများကို အသာဖြဲပြ သည်။

အခန်းတွင်းလေအေးကြောင့် ရွဲစိုနေသော အဖုတ်အတွင်းသား လေးများ အေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အဖုတ်ကို ဖြဲပြရင်း မျက်နှာသည် ရဲတွတ်လျက်။ သူမလက်များက သူမ၏ အလျှို့ဝှက်ဆုံးနေရာကို သူတပါးကို လုံးဝဖွင့်ပြ နေရသည်။ “ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်” “ချစ်စရာလေးပဲ ထွေး၊ ပန်းရောင် အတွင်းသားလေးကို အနီရောင် ချုံပုတ်လှလှလေးနဲ့ ဝိုင်းထားတာပဲ” ဒေးဗစ်၏ လက်များက သူ့လီးကို ဂွင်းဆက်တိုက်နေသည်။ “ရေချိုးကန်ထဲဝင်လိုက်တော့။ ချိုးတာငါကြည့်ချင်တယ်” ရှက်လွန်းနေသော ထွေး သည် ရေချိုးကန်ထဲသို့ ဝမ်းသာအားရ နှစ်စိမ်လိုက်သည်။ ဆပ်ပြာကို ယူကာ ဘေးခုံမှာ ထိုင်နေသော ဒေးဗစ် ကို လှည့်မကြည့်တော့ပဲ တကိုယ်လုံးတိုက်နေသည်။ ဒေးဗစ်ကတော့ လီးကိုကိုင်ပွတ်ရင်း ငေးနေသည်။ ရေချိုးရင်း သူ့ကို စိတ်ထဲကထုတ်ထားသည်။ တစ်ခါတစ်ခါတော့ အမိန့်တွေ ထပ်ကျလာသည့် အခါ သတိက ပြန်ပြန်ဝင်လာသည်။ ထပြီး အဖုတ်ကို ဆေးပြစမ်း၊ နောက်လှည့် ဖင်ဖြဲပြီး နှိုက်ဆေးစမ်း၊ စသည်ဖြင့်..။ ခိုင်းတိုင်း သူမက ချက်ခြင်းလုပ်ပါသည်။ နောက်ဆုံး ရေချိုးခြင်းအမွုပြီးသည်။ ရေကို ဖွင့် ထုတ်လိုက်ကာ မတ်တတ် ထရပ်သည်။. “ဒီကိုလာ ထွေး” ဒေးဗစ်၏ လက်များ လွုပ်ရှားလာသည်။ သဘက်စောင်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်ကာ သူမကို သူ့ခြေထောက်များ ကြား ဆွဲယူလိုကသည်။

လက်တစ်ဖက်က သူမနောက်ကျော။ နောက်တစ်ဖက်က ရှေ့မှာ ထားသည်။ “ပေါင်ကားအုံး။ ဒီတစ်ခါ ပိုကျယ်အောင်ကားနော်” သူ့မျက်နှာသည် အဖုတ်မှ လက်မ အနည်းငယ်သာ ကွာတော့သည်။ ရေချိုးဆပ်ပြာနံ့ ချိုချိုကို ရသည်။ လက်တစ်ဖက်က ရင်အုံကို အုပ်ကိုင်ရင်း နို့သီးလေးများ ပြန်ထောင် လာအောင် ပွတ်သည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးပွတ်သောအခါ သူမ ကိုယ်မှာ တုန်ရီလာသည်။ နို့သီးခေါင်း ကို နီရဲလာအောင် ညှစ်သည်။ အနည်းငယ်ညည်းမိသည်မှအပါ သူမ ဒီတိုင်းခံနေသည်။ နို့ကို လိမ်ဆွဲလိုက်သလို ဖြစ်ညှစ်သောအခါ သူမအံကြိတ်ထားရသည်။ အရမ်းကိုနာသည်။ သို့သော် သူမ မလွုပ်။ ညကျ လျှင် ဒဏ်ပေးခံရအုံးမည်ဖြစ်ရာ ဒဏ်တွေ ထပ်တိုးလို့မဖြစ်။ “အမ်း…..” ညည်းတွားမိသည်။ လက်တစ်ဖက်က ဗိုက်သားများကို ပွတ်ဆင်းကာ နီညိုရောင်စောက်မွေးလေးများပေါ်ရောက်လာသည်။ မွေးနုလေးများကို ဆွဲမွေသည်။ တချို့ အမွေးတွေ ကြွတ်ထွက်သဖြင့် သူမ နာကျင်စွာ ညည်းသံကို ကြားရသည်။ အဖုတ် အုံ တစ်ခုလုံးကို ဘောလုံးလို ဆုတ်ကိုင်သည်။ သူမ တင်ပါးဆုံကို နောက်ဆုတ်ပြီး လွတ်မလားကြိုးစား သည်။ နောက်လက်တစ်ချောင်းက ဖင်ကြားမှ စောင့်နေသည်။ ဖင်ထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးဝင်လာသည်။

သူမ တုန်တုန်ရင် ရင် ဖြစ်နေသည်။ ထွေး သည် သူ့ ကိုယ်ခန္ဓာကို ဒေးဗစ် သိမ်းပိုက်လိုက်သလို ခံစားရသည်။ လက်ချောင်းတစ်ချောင်းက သူမဖင်ထဲထိုး နေသည်။ ဖင်ကို လျှော့ဖွင့်ထားသဖြင့် ဆန်းပြားသော အတွေ့ကိုခံစားနေရသည်။ ဖင်ဝကြွက်သားကို လက်ချောင်းက ပွတ်ပေးနေသည်။ နောက်လက်တစ်ချောင်းက စောက်ရည်များ ဖုံးလွမ်းနေသည့် အဖုတ်နွုတ်ခမ်းများကို ပွတ်နေသည်။ သူမကိုယ်ခန္ဓာက သစ္စာဖောက်နေပြီ။ နောက်လက်တစ်ချောင်းက အစေ့ကို အထက်အောက် ပွတ်ပေးသည်။ အစေ့မှ သည် အဖုတ်ကြပ်ကြပ်ထဲအထိ။ ဒေးဗစ် က ထွေးကို စပြီး လက်နဲ့လုပ်နေပြီ။ ထွေးတစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲထွက်တော့မည်။ သူမကိုယ်က ရှေ့တိုး နောက်ငင် ဖြစ်နေသည် မှာ မဖုံးမဖိနိုင်။

ဖင်ထဲက လက်ချောင်းက ပို၍ ပို၍ ဝင်သွားသည်။ အဖုတ်က စိုရွဲနေပြီ။ သူ့လက်ချောင်းမှာ စောက်ရည်တွေ လူးလို့။ အဖုတ်နံ့က တစ်ခန်းလုံး ထောင်းနေသည်။ သူ့လက်များက အပျိုစင်ကိုယ် ထဲကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သည်။ မိန်းမကိုယ်၏ တုန့်ပြန်ညှစ်အားကြောင့် ကြပ်ကြပ်လေး ဖြစ်နေသည်။ ဖင်ဝက ချောဆီမပါသော်လည်း သူမက ရှေ့ပေါက် ထိုးချက်ကို တုန့်ပြန်လိုက်တိုင်း နောက်သို့ ဆုတ်သွားရသည်ဖြစ်ရာ ပို၍ တိုးဝင်ခံရပြီး နှစ်ဖက်ညှပ် လက်သွင်းလိုးမွုမှာ နာကြင်စွာညည်းမိသည်။ ထွေး ဏှာစိတ် အမြင့်ဆုံးထိ စတက်နေပြီ။ သူမကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြီးအောင် လက်နှင့်လုပ်ဘူးခြင်းနှင့် သိသာခြားနား သည်။

ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး သူမ၏ရတနာများကို ဒေးဗစ်၏ မျက်လုံးနှင့် လက်များထံ ဖွင့်ပေး ထားရသည်။ ဖင်ထဲက လက်ချောင်းသည် သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ဆုတ်ဖြဲလိုက်သလိုဖြစ်ကာ မစဉ်းစားဘူးသည့် အကြမ်းဖက်မွုကို ခံနေရသည်။ ဖင်ထဲကို မြွေတစ်ကောင်လို တိုးဝင်လိုက် ပြန်ထွက်လိုက်နှင့် ဆက်တိုက်ပင် လွုံ့ဆော် နေသည်။ နာကျင်သော်လည်း သူ့ကြောင့်ပင် အဖုတ်က ပိုရွဲရသည်။ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းက သူမကိုယ်ကို ဆုတ်ဖြဲ ကာ ဖင်ခေါင်းနှင့် စောက်ခေါင်းကြားရှိ အရေပြားကို ဖြဲချလိုက်သလို ခံစားမိပြီး “အန်း……” နာကျင်မွုနှင့် အရသာ ပေါင်းစပ်ကာ ညည်းတွားသည်။ ဒေးဗစ် ရှေ့တိုးလာပြီး ထွေးလက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူကာ သူ့လီးပေါ်တင်ပေးသည်။ “နင့်ကိုပြီးအောင်လုပ်ပေးနေတုန်း ငါ့ကိုလည်း ထုပေးအုံး” ခိုင်းတော့သည်။ လက်ဖဝါးနုနု က သူ့လီးကြီးကို စုန်ဆန် ပွတ်သတ်သည်။

လထစ်ကို အသာ ညှစ်ရင်း လက်သည်းက လထစ်အောက်ပိုင်းကို ချစ်မိသောအခါ လီးက တုန်တက်သွားသည်။ “အား။ ကောင်းတယ်။ လုပ်၊ ထွေး” လက်ချောင်းတစ်ချောင်းက သူမဖင်ထဲသို့ ထပ်တိုး လာသောအခါ နာကျင်မွုဖြင့် သူမရှေ့ကို ရုတ်တရက် တိုးလိုက်ပြီး ရှေ့ပေါက်က လက်က အပျိုမှေးကို ဖောက်တော့မလိုပင်ဖြစ်သွားသည်။ “သတိထား ထွေး၊ ငါ နင့် ကို အပျိုရည် မဖျက်ချင်သေးဘူး။ အဲဒါက ညကျမှ ငါ့လီးက လုပ်ပေးမှာလေ” ရေနွေး၏ အပူငွေ့နှင့် သူမကို နှိုက်နေသော လက်ချောင်းများ၏ ပြင်းထန်သော လွုံ့ဆော်မွုကြောင့် ထွေးကိုယ်မှာ ချွေးသီးချွေးပေါက်များကျလာသည်။ လက်မက သူမ စောက်စေ့ကို ပွတ်သည်။ သူမ တင်ပါးဆုံက ဘယ်ညာယိမ်း လာသည်။ လက်ချောင်းများ က သူမတစ်ကိုယ်လုံး ၏ ထိန်းချုပ်နိုင်မွုကို လွင့်ပစ်လိုက်ကာ သူမ ခြေချောင်းများ က ဆန့်တက်လာသည်။

ကားထားရ၍ နာနေသော ပေါင်တွင်း နာကျင်မွုနှင့်အတူ အဖုတ်က လိုးနေသော လက်ချောင်းကို ညှစ်လိုက်ရာ ကော့တက်သွားပြီး ဖင်ဝကို လက်နှစ်ချောင်းပူးအတွက် အစွမ်းကုန်ဖွင့်လိုက် ရင်း “အိုး…အန်း… ဘုရား ဘုရား” ထွေး ထပ်ပြီးသွားပြီ။ လက်များက ဆက်လိုးနေဆဲ။ စောက်စေ့ကိုလည်း လက်မဖြင့် ပွတ်ချေခံနေရဆဲ။ ဒေးဗစ် သည် ထွေး ပြီး တာတွေကိုကြည့်ရင်းပြုံးနေသည်။ သူမ၏ စောက်ရည်များသည် သူ့လက်တွင် စိုရွဲလျက်။ သူမအပေါ် သူ့လွမ်းမိုးနိုင်မွုကြောင့် ပိုထန်လာသည်။ ဖင်ထဲကို နာကျင်စွာ ကလိခြင်းခံနေရသည်။ သူမလက်ကလည်း သူ့ လီးကြီးကို ပွတ်တိုက်ပေးနေသည်။ လက်ကလည်း ပိုကြပ်ကြပ်ညှစ်ရင်း ပို၍ ပို၍ မြန်မြန် ထုသည်။ ပြီးမသွားအောင် ဒေးဗစ် က သွားကို ကိုက်ထားသည်။ သူမ ပြီး သွားသည်နှင့် ပါးစပ်ထဲသို့ လရည် ပန်းထဲ့ရန် ဖြစ်သည်။

သူမပြိုယိုင်လဲသွားသဖြင့် သူက ထိန်းကိုင်ပေးထားရသည့် အချိန်တွင် အနည်းဆုံး ၃ ကြိမ်လောက် ပြီး သွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ သူမ ဖင်ပေါက်ထဲက လက်များကို ညှစ်ထားသည့် စအိုကြွက်သားများကြားမှ ခက်ခက်ခဲခဲ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အဖုတ်ထဲကလက်များကတော့ စောက်ရည်များဖြင့် ပွနေသည်။ အဖုတ်မွေးနီနီလေးများပေါ်တွင် အရည်များ နံနက်ခင်းနှင်းပွင့် ပမာ လက်နေသည်ကို မြင်ရသည်။ သူ ထွေးငယ်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်အသာချလိုက်သည်။ သူမသည် ဘာကိုမှ မငြင်းဆန်နိုင်လောက်အောင် နွမ်းလျနေလေပြီ။ ဒီအချိန်သည် ဒေးဗစ်လိုသလို အမြတ်ထုတ် ရမည့် အချိန်ပင်တည်း။ သူမရှေ့ကြမ်းပြင်တွင် ခေါင်းအုံးတစ်ခု ချထားသည်။ ဒေးဗစ်က ဒူးတက်ထောက်စေလိုက်သည။ သူ မတ်တတ်ရပ် သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရစဉ် သူမလက်များက သူ့လီးကြီးပေါ်တွင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ထုပေးနေဆဲဖြစ်သည်။ ဒေးဗစ် လထိပ်ဖျားမှ ထွက်သော အရည်ကြည်များဖြင့် စိုရွဲနေသည်။ သူမမျက်နှာနှင့် သူ့လီးကြီး တပြေးညီဖြစ်သွားသောအခါ ဒေးဗစ် ဘာလုပ်စေချင်သည်ကို သူမရိတ်စားမိသွားသည်။

သူ့လီးကြီးကို စုတ်ခိုင်းတော့မှာ သေချာသည်။ ပိုသေချာ သည်က ထွက်လာသောအရည်များကို သောက်မျိုခိုင်းတော့မည်။ သူမ မငြင်းဆန်နိုင်မီ သူမ နွုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းများ တွင် လက်ချောင်းများဝင်လာပြီး ပါးစပ်ကို ဆွဲချဲ့ခံလိုက်ရသည် နှင့်မရှေးမနှောင်း ဒေးဗစ်၏လီးကြီးက တိုးဝင်လာသည်။ ပူနွေးသော လီးကြီးတွင် ပွဲကြိုရည်များဖြင့် ပေကျန်နေသည်။ သူမလျှာက လထစ်ကို ရမ္မက်ဖြင့် လျက်ယူလိုက်သည်။ ငံကျိကျိ အရသာ ကို ရလိုက်စဉ် လရည်တချို့ပန်းဝင်လာသည်။ သူမပါးစပ်က ရုတ်တရက် စေ့သွားမိသည်။ သွားက လထစ်ကို ကိုက်မိသွားသည်။ “အိုး” ဒေးဗစ် နာကျင်စွာအော်သည်။ “ခွေးမ” လီးကို ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ထွေး၏ ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်ဝါးဖြင့် ဘယ်ပြန်ညာပြန် ရိုက်လိုက်သည်။ ပါးများမှာ ရဲရဲနီသွားရသည်။ ထွေးဆံပင်ကို ဆွဲစုကိုင်လိုက်ပြီး မျက်နှာကို မော့စေ လိုက်သည်။ “မင်းဒီည တွေ့မယ် ထွေး” သူမ မျက်ရည်များကျလာသည်။ “နင့်သွား ကိုသိမ်းထား။ လုံးဝမထိစေနဲ့” ပါးရိုက်ချက်ကြောင့် သူမ ခေါင်းမှာပြာဝေနေသည်။ ဒေးဗစ်၏ လီးကြီး ပါးစပ်ထဲသို့ တိုးဝင်လာပြန်သည်။

ညဖက် ဘာ လုပ်ခံရမှာမှန်းမသိတာကို ကြောက်လှသဖြင့် ပါးစပ်ကို အသာလေးဖွင့်သည်။ သူ့လီးကြီးက အရွုံးပေးသွားသော သူမပါးစပ်ထဲသို့ တစ်ဆုံးထိုးဝင်သွားသည်။ သူမ သွားများကို နွုတ်ခမ်းဖြင့် ကာလိုက်ကာ လထစ်ကို ချောချောမွတ် မွတ် ဝင်စေလိုက်ရသည်။ ကြောက်ရွံ့ခြင်းဖြင့် သူမ တုန်ယင်နေသည်။ လီးကြီး၏ တိုးဝင်တိုးထွက်မွုကြောင့် ခက်ခဲစွာ အသက်ရွူနေရသည်။ “လထစ်ကို ဒီတိုင်းပဲထား။ လိမ်လိမ်မာမာနေ။ ငါ နင့်ကို လရည် ကျွေးမယ်” သူ ရယ်နေသည်။ အပြစ်ကင်းသော မိန်းကလေး၏ လျှာက သူ့လထစ်ကို ရစ်ပတ်နေတာကို သဘောကျနေသည်။ သူမမျက်လုံးများက အနားခံနေသည်။ လရည်တွေအားလုံး ဗိုက်ထဲရောက်သွားရင်တော့ လွတ်ပေးပေလိမ့်မည်။ “ကဲ လျှာနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းလျက်။ ထိပ်ဝကို ထိုးပြီး သုတ် ကို အရသာခံစမ်း” လက်များက သူမခေါင်းကို ထိန်းကိုင်ထားဆဲ။ “အမ်း…၊ အတော်ကောင်း လာပြီ။ ထွေး နင်က ပါရမီရှိတဲ့ လီးစုတ်မလေး ပဲ။ နည်းနည်း သင်ပေးပြီး ဒဏ်နည်းနည်းပေးခံလိုက်ရရင် အိုကေသွားပြီ။ ငါ က နှစ်မျိုးလုံး ပေးနိုင်တယ်။ ကဲ နည်းနည်း ပို မြိုလိုက်စမ်း” သူမ၏ ခေါင်းကို ဆွဲထားရင်း သူ့ခါးကို ရှေ့တိုးလိုက်သည်။

လီးကြီးက စိုနေသော လျှာပေါ်မှ ဖြတ်ကာ ပိုနက်အောင်ဝင်သွားသည်။ “လထစ်အောက်နားကို လျှာနဲ့လျက်စမ်း အိုး..ရေး။ ကောင်းလိုက်တာ ထွေးရယ်” လီးကြီးသည် သူမ၏ ပါးစပ်တွင်းသို့ ပိုနက်အောင် တိုးဝင်လာသည်။ အာခေါင်တွင်းသို့ရောက်လာမည်ကို သူမ စိုးရိမ် နေမိသည်။ မတားနိုင်ရင်တော့ ဒုက္ခပါပဲ။ နာကျင်မွု မှ သက်သာစေရန် လီးပေါ်ရှိ အဖုအထစ်အားလုံးပေါ်သို့ လျှာကို ကစားပေးနေသည်။ ငံကျိကျိ လရည်များ စိမ့်ထွက်လာကာ လျှာပေါ်တွင်တင်နေသည်။ ဒေးဗစ်က ခေါင်းကို ဆွဲ တည့် ပြီး လည်ချောင်းကို ဖြောင့်တန်းအောင်ပြင်ဆင်ရင်း လီးကို သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်လုပ်သည်။ လီးကို အဝင် ကြပ်အောင် ကြိုးစားမွုကြောင့် လျှာဖြင့် တပြတ် ပြတ် စုတ်သံက ဆူညံနေသည်။ “နက်နက်လေး ထွေး၊ အတော်လေး နက်နက် သွင်းရရင်ကောင်းမယ်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရွူစမ်း” ဒေးဗစ် သည် နောက်ဆုတ်ဖို့ကြိုးစားနေသော ထွေး၏ ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ဆွဲချုပ်ပြီးလိုးနေတော့သည်။ “အ ..အ.. အား” လထစ်ကြီး အာခေါင်ထဲသို့ဝင်လာသောအခါ ထွေး အော့ချင်လာသည်။

လယ်ချောင်းကို စစ်ဆေး မည့် ဆရာဝန်က တုတ်ချောင်းဖြင့် ထိုးနေသလို တစ်ဆို့ဆို့ကြီးဖြစ်နေသည်။ ယခု တုတ်ချောင်းကား ပို၍ကြီးမား သော အသားနွေးနွေး လီးတံကြီးတည်း။ ဆွဲထုတ်သွားသည်။ ရုတ်တရက်ပြန်ဝင်လာသည်။ “ဂ……လု” လထစ်ကို မျိုခိုင်းသလိုဖြစ်မွုကြောင့် ပို၍ အော့ချင်လာပြီ “အွမ်..” နှာခေါင်းမှ အသက်ကြိုးစားရွုသည်။ လယ်ချောင်းထဲမှာ ချွဲ လာသည်။ လယ်ချောင်းအတွင်းသားတို့ကို ဆွဲယူသည်။ အာသီးကို ကော်ဖြင့်သုတ်သည်။ ဗိုက်ထဲမှ လေဆန်သည်။ “အဲလိုဟုတ်တယ် ထွေး၊ နှာခေါင်းနဲ့ အသက်ကို ရအောင်ရွူ။ ပြီးတော့မှာ” ဒေးဗစ်က သူမ ကိုယ်ခန္ဓာ တုန်ခါလာသည် ကိုသိသည်။ အသက်ကိုခက်ခက်ခဲခဲရွူနေသည်။ လီးကြီးကို လထစ် လျှာပေါ်ရောက်သည်ထိ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး “အသက် ကို တစ်ချက် ဝဝရွူလိုက်စမ်း၊ ပြီးရင် မျိုချတဲ့ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရမယ်” ခါးကို ရှေ့ပြန်တိုးလိုက်သည်။ အာသီးကို ပြင်းထန်စွာထပ်ထိသည်။ လရည်များရွဲနေသော လီးကြီးသည် ချောမွတ်စွာပင် ဝင်လာသည်။ ထွေး အော့ သော်လည်း ယခင်လောက်မဆိုးတော့။ “ညည်းတော်တော် တတ်လာပြီ” သူ့လက်ချောင်းများက ကိုယ့် လီး၏ အခြေကို ကိုယ်ကိုင်ထားသည်။

မျက်နှာကို ဆက်လိုးရင်း တစ်ဖက်က ထုနေသည်။ လယ်ချောင်းထဲသို့ နှစ်လက်မ လောက်ဝင်သွားအောင် ဆောင့်သွင်းသည်။ ထွေး ရုန်းကန်ကြိုးစားသော်လည်း ခံရမသက်သာပါ။ ဒေးဗစ်က ဆံပင် ကို ဆွဲထားသည်။ သူမပါးစပ်သည် ခုတော့ လီးထည့်စရာနေရာ တစ်ခု ဖြစ်နေသည်။ သူမ မည်မျှခံနိုင်ဦးမည်ကို ကိုယ်တိုင်မမှန်းနိုင်။ မျက်နှာကို အဖုတ်လို သဘောထား သုံးခံနေရ၍ လယ်ချောင်းမှာ မီးတောက်နေသည်။ မြန်မြန်ကျော်သွားစေချင်လှပြီ။ သူ မြန်မြန်ပြီး သွားစေချင်လှသည်။ လရည်များ သူမ ပါးစပ်ထဲ ပန်းထည့်မည်ကို မုန်းတီးလှသော်လည်း မျက်နှာကို အလိုးခံနေရ ခြင်း ရပ်တန့်သွားဖို့က ပိုအရေးကြီးသည်။ သို့ဖြစ်၍ လျှာကို ကြိုးစားပြင်ဆင်ကာ ဝင်လာသော လီးကို လှည့်ပတ် လျက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က ပူလောင် လေးလံနေသော လဥများကို ဆုတ်ကိုင်သည်။ အသာညှစ်ပေးသည်။ မြန်မြန်ထွက်စေဖို့ရာတည်း။ “လရည်ထွက်အောင်လုပ် ထွေး …အား.. ကောင်းတယ်။ ငါ့ဥထဲကလာမည့် သုတ်တွေကို စုတ်စမ်း” လက်ဖဝါး နုနု လေးများက ဥကို နှိပ်နယ်ပေးနေသည်ကို ဖီးလ်ယူသည်။ လီးကို လျှာနှင့် လှည့်ပတ် လျက် နေမွုကြောင့် သူ ကြာကြာ မထိန်းနိုင်တော့။ သူမ လရည်အရသာ ခံလို့ရအောင် လယ်ချောင်းထဲက လထစ်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ “နင့်လက်နဲ့ ထုပြီး ပါးစပ်ထဲကို သုတ်တွေပန်းဝင်အောင် လုပ်စမ်း” သူမ၏ လက်တစ်ဖက်က လီး အခြေကို ကိုင်ကာစုန်ချည်ဆန်ချည် အမြန်ပွတ်သည်။

တစ်ဖက်က ဥများကို သာသာ ညှစ်သည်။ လထစ်ကြီးသည် လျှာပေါ်တွင် ဖိတင်နေသည်။ လထစ်ပတ်လည်ကို လျှာနှင့် လှိမ့်ပေးနေသည်။ ဥထဲတွင် လရည်များ လွုပ်ရှားနေသည်ကို စမ်းမိသည်။ လီးထိပ်ကြီး တုန်ခါသွားသည်နှင့် အတူ လည်ချောင်းထဲထိ တန်းဝင်လာ အောင် ပန်းလိုက်သော လရည်များကို ခံစားလိုက်ရသည်။ “အ ..အ..ဂ” ပါးစပ်အပြည့် လရည်များဝင်လာသည်။ အမြန် ပြည့်လာသဖြင့် အတင်းမျိုချသည်။ လက်က ဆက်ညှစ်ပေး ထုပေးနေသဖြင့် နောက်တစ်သုတ် က လာတော့မည်။ ဒေးဗစ် က တင်ပါးဆုံကို မြှင့်ပြီး တွန်းထည့်လိုက်သည်။ ဥထဲမှ သုတ်များကို အပျိုစင် နွုတ်ခမ်းများအတွင်းသို့ ပန်းသွင်း သည်။ ပါးစပ်ထဲတွင် လရည်များ ချက်ခြင်းပြည့်သွားသဖြင့် သူမမျက်လုံးတွေ ပြူး ဝိုင်း လာသည်ကို မြင်ရသည်။ အရည်တွေက မယုံနိုင်လောက်အောင် များလွန်းသည်။ သူမမျက်ရည်များကျလာသည်။ လက်များက မူ အလုပ်ရွုပ်လျက်။

နောက် လရည် တစ်သုတ်က ပါးစောင်ကို ပန်းသည်။ သူမ အမြန်မျိုချရပြန်သည်။ လျှာက သေးပေါက် တံကြီးကို လျက်နေသည်။ လထစ်က ခုန်နေသည်။ နောက်ထပ် တစ်သုတ် ပန်းပြန်ပြီ။ ဒေးဗစ်မှာ ဒါလောက်များသည့် လရည်တွေ ရှိသည်ကို ထွေးမယုံနိုင်။ ပါးစပ်ထဲမှာ မဆန့်သဖြင့် ဆက်တိုက်မျိုချနေ သည်။ ချွဲပျစ် ငံကျိသော အရည်တွေက အာသီးကို ခို နေသည်။ နွုတ်ခမ်းက လီးကို တင်းတင်း စေ့ စုတ်ထားသည်။ လီး ကြီးက လျှာကို ဖိထားသဖြင့် မလျက်နိုင်တော့ “ဂု ..ဂု.. အု…” ပျို့တက်လာသည်။ ပါးစပ်ထဲက လီးကြီး စတင် ပျော့ ကျသွားသည်ကို ခံစားမိသည်။ သူမသရေတွေနှင့် သူ့ သုတ်တွေလိမ်းထားသော ရာဘာချောင်းကြီး ကို ငုံထား ရသလိုဖြစ်သွားသည်။ “ငါ ပြန်ထုတ်လိုက်ရင် စင်အောင် သေချာ လျက် ပေး။ ငါ လိုးတဲ့အခါတိုင်း ပြီး ရင် လီးကို အဲလို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေး ရမယ်။ မှတ်ထားနော်” ခိုင်းသည်။ လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ်သောအခါ နွုတ်ခမ်းကို စေ့ပေးထားရသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ပါးစပ်ထဲက ပြွတ်ကနဲထွက်သွားသည်။ ဒေးဗစ်က သူမကို ငုံ့ကြည့်နေသည်။ မျက်ရည်များ လိမ်းကျန် ထားသော မျက်နှာ၊ နီရဲ စိုစွတ်နေသော နွုတ်ခမ်းများတွင် သူ့ လရည်တွေပေလျက်၊ မေးစေ့တွင် လရည် တစ်ချို့ ခြောက်လျက်။ “နင် လီးအစုတ်ကောင်းသားပဲ ထွေး” သူ ဖြေသိမ့်သည်။

“ဒါပေမယ့် နင်ဒီည ဒဏ်ပေးခံရအုံးမယ် နော်။ ငါ့လီးကို ကိုက်လို့” သူ ထ ရပ်သည်။ တံဘက်နှင့် အဝတ်များကို ဆွဲယူ၍ ကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက်နေဆဲ ထွေးငယ်ကို ထားကာ ထွက်သွားတော့သည်။ တံခါးကို အပြင်က စေ့ပေးခဲ့သည်။ အဆုံး (သို့မဟုတ်) အစ ရာဂျူး သည် သူ၏ လက်ရာ “လိုး စင်” ဟု ခေါ်နိုင်သော ဒဏ်ပေးခုံကြီးအတွက် ကျေနပ်လျှက်ရှိသည်။ စာကြည့်တိုက် အလယ်တွင် ဒေးဗစ်အတွက် လုပ်ပေးထားသော သစ်သား ခုံသည် ခန့်ခန့်ညားညား။ ကြမ်းပြင်မှ ၂ ပေခွဲခန့် မြင့်သည်။ မလွုပ်အောင် ခိုင်ခန့်လေးလံသော ခြေထောက်များရှိသည်။ တင်ပြီးလိုးရန် အမြင့်က အနေတော်။ ခုံရှေ့ပိုင်းတွင် မွေ့ယာခင်းထားသည်။ ခုံအစွန်းတွင် ပျဉ်ချပ်ကြီး ထောင်လျက်။ လက်နှစ်ဖက် နှင့် ခေါင်းကို ထိပ်တုံး လို ထည့်ထားဖို့ အပေါက် သုံးပေါက်ပါသည်။ ပျဉ် ၂ ပိုင်းကို ဆွဲလှန်ပြီး ခေါင်း၊ လက်များ ထည့်ကာ ပြန်ပိတ်လို့ရအောင် လုပ်ထားသည်။

ချုပ်ထားလျှင် ပါးစပ်က အလိုးခံဖို့ အတွက် ဟ နေလိမ့်မည်။ နောက်ပိုင်းက အရှင်လုပ်ထားသည်။ ခုံ၏ ခြေထောက် ၆ ချောင်း သည် ထောင့် အမျိုးမျိုးဖြင့် ကစား နိုင်အောင်၊ တစ်နည်းအားဖြင့် ပေါင်ကို အမျိုးမျိုးကား လို့ရအောင် လုပ်ထားသည်။ ပျဉ်ချပ်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ခြင်းဖြင့် သားကောင် ၏ ဖင်ကို လေထဲ ထောင်နေအောင် လုပ်နိုင်သည်။ တစ်ပြင်လုံးကို ကော်ဇောအုပ်ထားသည်။ ပိရမစ်ပုံ ခုံသည် နှိမ့်ခြင်း မြှင့်ခြင်း ဖြင့် ခြေထောက်ကို ကွေးစေကာ အဖုတ်ကို ဖြဲဟ အောင် လုပ်နိုင်သည်။ အလိုးခံမည့်သူ၏ ရင်အုံ အောက်နေရာလောက်တွင် စပရင် များ ထည့်ထားပြီး တွဲလောင်းဖြစ်နေမည့် နို့ကို ဆွဲဆုတ် သလိုဖြစ်အောင် စီမံထားသည်။ “သိပ်ကောင်းတယ်။ ရာဂျူး။ မင်းလက်ရာ အတော် ခန်းနားသေသပ်တာပါလား။ ထွေးတော့ ဒီည သဘောကျလောက်တယ်။ ငါ့လီးကို ကိုက်မိသွားလို့ ညကျရင် အကြွေးပြန်ဆပ်ရတော့မယ်ကွ။” စိတ်ကူးရင်းပင် ဒေးဗစ်၏ လီးကြီးက မာတောင်လာနေသည် ………ပြီးပါပြီ။

 

 

 

 

zawgyi

 

ခံရမသက္သာေသာ

 

 

 

 

 

၁၉၃၃ ခုႏွစ္၏ ေအးျမေသာ ေဆာင္းညတြင္ျဖစ္ပါသည္။ မီးလင္းဖိုမွ လြန႔္လူးေသာမီးေရာင္သည္ ျဖာက်လ်က္ ရွိေနသည္။ ၁၈ ႏွစ္သမီးေလး ေထြးငယ္ သည္ ခိုက္ခိုက္တုန္လ်က္ရွိသည္။ ေဆာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္၊ ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္ေၾကာင့္တည္း။ သူမတစ္ကိုယ္လုံးတြင္ အဝတ္အစားမရွိ၊ မီးေရာင္သည္ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ေျပးလ်က္၊ ေမြ႕ယာခုံႀကီးေပၚတြင္ ေကြးေကြးေလး၊ ခုံေပၚတြင္ ဒူးေထာက္လ်က္သားမွ သူ၏ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းသည္ ခုံ ေနာက္မွီ အထက္တြင္ တြဲေလာင္းျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ သူမ၏ ရင္သား မ်ားသည္ တြဲေလာင္းျဖစ္လ်က္၊ ေျခေထာက္မ်ားသည္ ခုံ လက္ရမ္းတစ္ဖက္စီတြင္ က်ဲကားလ်က္၊ သူ႔ အဖုတ္ႏွင့္ တင္ပါးတို႔သည္ ၿဖဲထားသလိုျဖစ္ေနေၾကာင္း ခံစားမိရသည္။

သူမသည္ ကိုယ္တုံးလုံးျဖစ္လ်က္ ရွိသလို အားကိုးရာလည္း မဲ့လ်က္ရွိသည္။ မျမင္ရေသာ္လည္း ေနာက္ေက်ာဖက္ တြင္ သူ႔အလုပ္ရွင္ျဖစ္သူ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ ၏ အဝတ္အစားမ်ား ခြၽတ္ခ် ပစ္ေနသံကို ၾကားေနရသည္။ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ အိမ္တြင္ အိမ္ေဖာ္အျဖစ္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွ ေရာက္လာသည္မွာ တစ္လ သာ ရွိပါေသးသည္။ ထိုစဥ္က သူမသည္ ကံေကာင္းသူတစ္ဦးဟု ထင္ခဲ့မိသည္။ ခန္းနားေသာအိမ္ႀကီး၊ အခန္းႀကီး မ်ားအား သန႔္ရွင္းျပင္ဆင္ ရမည္ဟု ဂုဏ္ယူခဲ့ရသည္။ အစားအေသာက္မ်ားက ေကာင္းမြန္သလို ေနထိုင္ရပုံကလည္း သူႀကဳံခဲ့ဘူးသည့္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းႏွင့္ မယွဥ္သာေအာင္ ျမင့္မားလွေပသည္။

ဤသို႔ေသာ အလုပ္မ်ိဳးကိုရခဲ့သည္မွာ သူမကံႀကီးေပလို႔သာ။ စီးပြားပ်က္ကပ္အတြင္း ဆင္းရဲျခင္း အနာကို ခံစားၾကရသူမ်ားအလယ္ သူကား ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ဟု ဆိုရမလို၊ သူႏွင့္အတူ မိဘမဲ့ေက်ာင္းတြင္ ေနခဲ့ၿပီး ၁၈ ႏွစ္ျပည့္သြားသူတို႔အဖို႔ ကံဆိုးမြဳမ်ား ဆက္တိုက္ႀကဳံၾကရခ်ိန္တြင္ သူ႔ဘဝက အေပၚစီးေရာက္ခဲ့ သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သူသည္ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ ၏ အပ်ိဳရည္ဖ်က္မြဳကို ကိုယ္တုံးလုံး ေစာင့္ေနရေသာ အျဖစ္သို႔ေရာက္ခဲ့ေပသည္။ အမွန္ကေတာ့ သူ အလုပ္စဝင္သည္မွသည္ အဆိုး မွ ပို၍ဆိုး ဆိုး လာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အစမွာေတာ့ တကိုယ္လုံး အဝတ္အစားမပါသလို စူးစူးရဲရဲ အၾကည့္ခံရရာ မွသည္ သူအလုပ္လုပ္ေနစဥ္ မေတာ္တဆ ထိမိေတြ႕မိသည္ သို႔ ေျပာင္းလာခဲ့သည္။

ဖန္ခြက္ကြဲ သည္ကို ဒဏ္ေပးရာမွ သူမ၏ ဖင္ပိုင္းတစ္ခုလုံး သူ႔ေပါင္ေပၚသို႔တင္ကာ အတြင္းခံ ေပၚသည္အထိ လုံခ်ည္ကိုလွန္၍ အ႐ိုက္ခံရသည့္အခါ ဗိုက္ကို မာေတာင္ေနေသာ သူ႔ပစၥည္းျဖင့္ ထိုးထားျခင္း ခံရ သည္။ ေန႔စဥ္ပင္ သူ၏လုပ္ရပ္မ်ားက တစ္ေန႔တျခားသိသာလာကာ ည အခ်ိန္မ်ားကေတာ့ ျဖင့္ အဆိုးဝါးဆုံးပင္ ျဖစ္သည္။ သူမကို စာၾကည့္ခန္းအတြင္းသို႔ေခၚသည္။ ညအိပ္အဝတ္ရွည္ကို ဝတ္ထားေသာ္လည္း ယင္းေအာက္တြင္ ကိုယ္တုံးလုံးျဖစ္ေနမွန္းမၾကာခင္ေတြ႕ရသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ သူမကို ရပ္ ေနခိုင္းကာ ကိုယ္လုံးကို ပြတ္သတ္သည္။ ေနာက္ ပိုင္းတြင္ သူ႔ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ခိုင္းကာ လေရ ထြက္သည္အထိ အစုတ္ခိုင္းသည္။ ယခုညေတာ့ျဖင့္ သူမသည္ ခုံေပၚတြင္ ကိုယ္တုံးလုံး ကုန္း ေနရၿပီ။ ဒီည သူ႔ကို လိုးေတာ့မည္ဟု လည္း ႀကိဳေျပာထားသည္။ သူမေနာက္ေက်ာ တြင္ ရပ္လွ်က္ ၿဖဲထားေသာ သူ႔ အဖုတ္ကို ေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးႏွင့္ ပြတ္၍ ေနသည္။ သူ႔ အပ်ိဳရည္ကို လုံးဝပ်က္စီးသြားေအာင္ အပ်ိဳေမွးကို ေဖာက္၍ ထိုးထည့္လိုက္သည့္အခါ ေအာ္ငိုမိသည္။

သူ႔ပါးစပ္မွ ညည္းညဴသံမ်ားထြက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ သူမ၏ ေသြးမ်ားႏွင့္ ေခ်ာေမြ႕ေစသြားေသာ အဖုတ္အတြင္းသို႔ စကာ လိုးေနေလၿပီ။ ေထြးငယ္ သည္ ငါးေပ ငါးလက္မ ေက်ာ္ အရပ္ရွိသည္ျဖစ္ရာ မိန္းကေလးထဲတြင္ အတန္ျမင့္သည္။ ဆံပင္ ညိဳညိဳ ရွည္ရွည္မွလြဲ၍ သူ႔တြင္ ထူးျခားေသာ သြင္ျပင္ မရွိလွပါ။ ယခုေတာ့ ယင္းဆံစမ်ားသည္ သူမ၏ ခါးကိုေက်ာ္ကာ တင္ပါး ေပၚထိ ဖုံးလ်က္ရွိသည္။ ေထြးငယ္ ၏ဘဝ တြင္ ပိုင္ဆိုင္သည့္အရာဆို၍ ဆံပင္ရွည္ကိုသာ ျပရေပမည္။ မိဘမဲ့ေက်ာင္းတြင္ အစားအေသာက္ ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ကိုယ္လုံးက ေသးသြယ္သည္။ သူ႔ရင္သားမ်ားသည္ ေသးငယ္ေသာ္လည္း မာက်စ္သည္။ ႏို႔သီးမ်ားမွာ ညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၊ လက္သန္းဖ်ားခန႔္ရွိမည္။ ခါးေသးၿပီး လုံးဝန္း က်စ္လ်စ္ေသာ တင္ပါးမ်ားရွိသည္။ နီညိဳေရာင္ အေမြးမ်ားက သူ႔ အဖုတ္ေလးကို ဝန္းရံထားသည္။ အဆိုးႏွင့္စခဲ့သည့္ ေထြးငယ္၏ ဘဝက ၁၈ ႏွစ္ အ႐ြယ္တိုင္ေအာင္ ထူးၿပီး ေကာင္းလာခဲ့သည္ကို မေတြ႕ရ၊ ၃ ႏွစ္သမီး အ႐ြယ္တြင္ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးလုံး မီးထဲပါသြားခဲ့သည္။

ေဆြမ်ိဳးမ်ားက လည္း မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ အစိုးရ လက္ထဲ သို႔ ထိုးအပ္လိုက္ၾကသည္။ ယင္းမွသည္ သူသည္ မိဘမဲ့မိန္းကေလး ေက်ာင္း အဆင့္ဆင့္ ကို ေျပာင္းေ႐ြ႕ လာခဲ့ရရာ ကေလးေမြးစားလိုသည့္သူ မ်ား ၏ လာေရာက္ ၾကည့္႐ြဳျခင္းကို တစ္ခါတစ္ရံ ႀကဳံရေသာ္လည္း အေတာ္မ်ားမ်ား မိသားစုမ်ား က ေမြးစားလိုသည္မွာ ႏို႔စို႔ ကေလး အ႐ြယ္သာျဖစ္ၿပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္႐ြယ္ မဟုတ္ၾကရာ အ႐ြယ္ေရာက္ လာသည္ႏွင့္ အမွ် ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နည္းပါးလာခဲ့သည္။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးက်သည္ႏွင့္ အမွ် မိဘမဲ့ေက်ာင္းေနဘဝကလည္း ၾကပ္တည္းလာသည္။ နဂိုကမွ အစားအေသာက္ ပါးရွားေသာ ေက်ာင္းတြင္ ပို၍ ပင္ ေလ်ာ့နည္းလာသည္။

ကိုယ့္ကေလးကိုယ္ မေကြၽးႏိုင္ေတာ့ေသာ မိသားစုမ်ား တိုးလာသည္ႏွင့္ အမွ် အေဆာင္ အခန္းမ်ားတြင္ လူဦးေရမ်ားလာကာ ၂၀ ဆန႔္ေသာ အခန္းတြင္ ၃၀ ေနရသည္။ ကေလးငယ္မ်ားကို အႀကီးမ်ားႏွင့္ တြဲ အိပ္ေစသည္။ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္သည္ႏွင့္ အစိုးရက ေထာက္ပံ့မြဳ ရပ္ဆိုင္းလိုက္သည္ျဖစ္ရာ ရက္စက္ေသာ ေလာက အတြင္းသို႔ လြတ္လိုက္ျခင္းခံရေတာ့သည္။ စီးပြားပ်က္ကပ္ ဆိုး႐ြားလာသည္ႏွင့္အမွ် အလုပ္လက္မဲ့ တိုးပြားလာကာ အသက္ေမြးပညာ နည္းပါးသူတို႔ သည္ ျပည့္တန္ဆာမ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားၾကေတာ့သည္။ ေထြးငယ္ ကေတာ့ သူ႔ဘဝ က ေနာက္ဆုံးတြင္ အေကာင္းသို႔ေရာက္လာၿပီဟု ထင္ခဲ့သည္။

လြန္ခဲ့ေသာလက သူမ၏ ၁၈ ႏွစ္ေမြးေန႔မတိုင္ခင္ တနလာတၤစ္ရက္မွစခဲ့သည္။ အေဆာင္ထဲက အမ်ားပင္ သူတို႔ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္မည့္ေန႔ကို ေတြးေၾကာက္ၾကသလို ပင္ ေထြးငယ္ လည္းေၾကာက္႐ြံ႕ခဲ့သည္။ မိန္းမေဆာင္က သူ႔ကို ပညာသင္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း အသက္ေမြးႏိုင္မည့္ တစ္ခုခု ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္တတ္ခဲ့သည္လည္းမဟုတ္ပဲ အျပင္ေလာကသို႔ဝင္ရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။ ေထြးငယ္ သည္ ႐ုံးခန္းက အေခၚခံရၿပီ။ ဦးေဖခင္ သည္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ၅ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ သန႔္ရွင္းေရး မ်ားပင္ မိန္းကေလးမ်ားျဖစ္ေသာ ဤ တဝန္းလုံးတြင္ သူသည္တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက်ာ္းျဖစ္သည္။ ဗိုက္ေခါက္ထူ ထူ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ၄၅ ႏွစ္ အ႐ြယ္ခန႔္ရွိမည့္ ဦးေဖခင္အတြက္ ေတာ့ အစားအေသာက္ ႏြမ္းပါးသည္ မရွိေပ။ အေဆာင္ မွာသာ အစာျပတ္ခ်င္ျပတ္မည္။

သူကေတာ့ လစာ အေထာက္အပံ့နည္းသည္ကို အေၾကာင္းျပ၍ ေက်ာင္း စားစရိတ္မ်ားမွ ျဖတ္ယူထားသည္။ ခ်မ္းသာေသာ တကိုယ္ရည္တကာယ မ်ားထံ မိန္းကေလးမ်ား ဆက္သြင္းသည့္ အလုပ္ျဖင့္လည္း ပိုက္ဆံရွာသည္။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရး ၾကပ္သည္ဆိုေသာ္လည္း အလြန္အမင္းႂကြယ္ဝေနသူမ်ားက ရွိေနသည္။ အိမ္ေစမ်ားျဖင့္ သူတို႔၏ ခ်မ္းသာမြဳကို ျပသၾက႐ုံသာမက သူတို႔ေမြးထားေသာ အိမ္ေဖာ္မ်ားျဖင့္ မိတ္ေဆြ မ်ားကို ဧည့္ခံၾကသည္။ ၾကာလာလွ်င္ အရသာပ်က္သြားႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ အပ်ိဳႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးမ်ား အၿမဲ လိုေနသည္။

ဦးေဖခင္၏ မိဘမဲ့ေက်ာင္းသည္ ေယာက်ာ္းေလးမ်ားႏွင့္ မထိေတြ႕ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းထားေပးသည္ ျဖစ္ရာ သူတို႔ အႀကိဳက္မ်ားကို ေမြးေပးႏိုင္သည္။ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ ကာမကိစၥ ဆို၍ အျမင့္ဆုံး မွာ အႀကီးမ်ားက အငယ္ မ်ားကို သင္ေပးတတ္ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖ ေဖ်ာက္ ျခင္းမွ်ေလာက္သာ တတ္ၾကသည္။ ဦးေဖခင္ သည္ သူ႔လုပ္သက္တေလွ်ာက္ ယင္း သူေဌးမ်ား လိုခ်င္ေသာ အေနအထားမ်ားကို ဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ေထြးငယ္ ကို မႏွစ္က စ၍ သတိထားမိလာသည္။ သူမ၏ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးသည္ သူ႔ေက်းဇူးရွင္ေဖာက္သည္ မ်ားအတြက္ အႀကိဳက္ေတြ႕ႏိုင္ေပသည္။ သူသည္တစ္ခါတေလ ေထြးငယ္ကို ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ ဆံပင္မ်ား တင္ပါးေပၚ ဖုံးလွ်က္၊ နီညိဳေရာင္ ေစာက္ေမြးမ်ားက အဖုတ္ပတ္လည္ ဝန္းရံလ်က္ ျမင္ၾကည့္ဘူးသည္။ ကေလးမကို သူသည္ ဦးဆုံး လိုးရသူျဖစ္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္အတြက္ သူ႔ကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ေပးမည့္ သူမ်ားကလည္း ရွိေနေပသည္။ သူ႔ဆႏၵကိုျဖည့္ေပးမည့္ အပ်ိဳမငယ္မ်ားစြာက အရန္သင့္ရွိေနေပသည္။

သူ႔တြင္ အာသာေျဖစရာ တစ္ေယာက္ေတာ့ အၿမဲရွာထားသည္။ ႐ုံးခန္းသို႔တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ေခၚကာ ေက်ာင္းတြင္း အမွားတစ္ခုခုေၾကာင့္ ဒဏ္ေပးရာမွ စ၍ လိုင္းသြင္းယူသည္။ ႐ုံးခန္းတံခါးကိုပိတ္၊ အဝတ္အစားမ်ားခြၽတ္ၿပီး ခုံေပၚတြင္ ကုန္း ခိုင္းၿပီး ႀကိမ္ႏွင့္ ေဆာ္သည္။ သူ႔ႀကိမ္႐ိုက္ခ်က္သည္ အလြန္နာသည္ျဖစ္ရာ ဒဏ္ေပးခံရသူ ကေလးမငယ္ခမ်ာ တစ္ပတ္ခန႔္ ဆက္တိုက္နာေနရသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေတာ့ ထိုဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေသာ မိန္းကေလးသည္ ပါးစပ္ အတြင္း အလိုးခံရျခင္း မွသည္ ေနာက္ဆုံးဖင္ အလိုးခံရျခင္းအထိ ႀကိမ္ဒဏ္မွ သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးရရွာေတာ့ သည္။ တံခါးေခါက္သံၾကားရၿပီး ေထြးငယ္ အခန္းတြင္းသို႔ဝင္လာသည္။ ေဒးဗစ္ သည္ အခန္းတစ္ဖက္တြင္ ထိုင္ေနကာ ဦးေဖခင္ က စားပြဲေနာက္တြင္ထိုင္ေနသည္။

သူသည္ ေထြးငယ္ ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဒးဗစ္ သေဘာက်ပါက က်ပ္ ၅၀၀ ျဖင့္ လြဲေပးရန္ သေဘာတူၿပီးျဖစ္သည္။ ၅၀၀ ဆိုေသာေငြသည္ သူ႔လစာ ၆ လစာေလာက္ရွိသည္ျဖစ္ရာ အငန္းမရ လိုခ်င္ေနသည္ႏွင့္ အတူ ေထြးငယ္ အား တင့္တင့္တယ္တယ္ျဖစ္ေစရန္ ၂ က်ပ္ဖိုးခန႔္ အရင္းတည္၍ အဝတ္အစား သစ္မ်ားဆင္ေပးထားေပသည္။ ေထြးငယ္ သည္ ဦးေဖခင္ လွမ္းေခၚလိုက္ေသာ အခန္းတြင္း၌ လူစိမ္းတစ္ဦး ရွိေနသည္ကို အံ့ၾသသြားသည္။ သူ႔ကို အဝတ္ သစ္မ်ားဆင္ေပးထားသည္ ကို သတိထားမိေသာ္လည္း ယင္းမွာ မနက္ျဖန္ တြင္ ေက်ာင္းမွ ထြက္ရေတာ့ မည္ျဖစ္၍ ဟုသာ ထင္ေနသည္။ မဝတ္ဘူးေသာ အဝတ္မ်ားျဖင့္ သူ႔ဘဝတြင္ အလွဆုံးျဖစ္ေနသည္။ ဘေလာက္စ္ အက်ီ ၤႏွင့္ စကတ္ထမီ သည္ သူ႔ကိုယ္လုံးကို ေပၚေစသည္။ ဝတ္စုံေပၚတြင္ သူ႔ဆံပင္ညိဳေလးမ်ားက ဝဲက်လ်က္၊ ေဒးဗစ္ က သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေၾကာင္းသတိထားမိသည္။ “ဆရာႀကီး ကြၽန္မကို ေခၚသလားရွင္” “ဟုတ္တယ္၊ ေထြးငယ္။

ငါ ညည္းကို သတင္းေကာင္း တစ္ခုေျပာမလို႔။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ညည္းလည္း ၁၈ႏွစ္ ျပည့္ ၿပီ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းက ထြက္ရေတာ့မယ္။ တိုင္းျပည္ကလည္း စီးပြားက်ေနေတာ့ အလုပ္အကိုင္ရဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မလြယ္ဘူး။ ခုေတာ့ ငါ့ မိတ္ေဆြ ဦး ေဒးဗစ္ က အိမ္ေဖာ္ အသစ္တစ္ေယာက္ လိုခ်င္ေနတာနဲ႔ အံက်သြားတယ္။ ညည္း အေၾကာင္း လည္း ငါေျပာျပထားၿပီးၿပီ” “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး။ သမီးလည္း ဒီေန႔ၿပီးရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ ဆို တာ မသိပါဘူး။ အေဆာင္က ထြက္သြားတဲ့ အမ ေတြလည္း အဆင္ေျပတယ္ ၾကားရတယ္ကိုမရွိဘူး။ လမ္းေပၚမွာ ပဲ လို႔ၾကားေနရတာ..” “ေဒးဗစ္၊ အဲဒါ ေထြးငယ္ ပဲေလ” “ေအး၊ ေထြးငယ္၊ ငါ က အိမ္ေဖာ္ တစ္ေယာက္ လိုခ်င္ေနတာ။ ငါ့ၿခံက ၿမိဳ႕စြန္မွာ။ အိမ္က အခန္း ၁၅ ခန္း၊ အိပ္ခန္းခ်ည္းပဲ ၆ ခန္းရွိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေနေပမယ့္ ဧည့္သည္ေတြ ဧည့္ခံရတာ တစ္ခါတေလ ရွိတတ္တယ္။ ညည္းအတြက္ အခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ေနရမယ္။ လစာလည္း ေကာင္းေကာင္းရမယ္။ အဝတ္အစားလည္း ဆင္ေပးမယ္။

ငါဆင္ေပးတဲ့ အဝတ္အစားေတြဝတ္ရမယ္။ အလုပ္ကေတာ့ တစ္ပတ္ကို ရ ရက္လုံး အခ်ိန္မေ႐ြး လိုအပ္ တဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္ေပးရမယ္။ ငါ့ကို သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ လို႔ေခၚၿပီး ငါလိုအပ္တာေတြကို အစအဆုံးလုပ္ေပးဖို႔ပဲ။ သက္သက္သာသာ ေတာ့ ေနရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္းေနေကာင္းေကာင္းစားရမယ္။ ညည္းအတြက္ အခန္းကိုယ္က ေရခ်ိဳးခန္းတြဲလ်က္ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ေနရမွာ။ လစာကလည္း ဒီေခတ္ လူေတြ ရဖို႔မလြယ္တဲ့ ပိုက္ဆံမ်ိဳးေပးမွာပဲ။ အဲေတာ့… ငါ့အလုပ္ကို လက္ခံႏိုင္မလား ကေလးမ” ေထြးငယ္ သည္ ေဒးဗစ္ ကို စိုး႐ြံ႕စြာၾကည့္မိသည္။ သူသည္ ဦးေဖခင္ ႏွင့္ ႐ြယ္တူေလာက္ျဖစ္ရာ သူလို ၁၈ ႏွစ္ အ႐ြယ္အတြက္ေတာ့ အဘိုးႀကီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေဖခင္ ထက္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး အမ်ားႀကီးသာသည္။ အရပ္က၅ ေပ ၁၀ လက္မေလာက္ရွိကာ အသားညိဳညိဳ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းျဖင့္ ပို၍ ႏုပ်ိဳပုံရွိသည္။

သူသည္ အိမ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ သခင္ႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ အတူေနရမည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ မ်ားမ်ားမရွိ။ မနက္ျဖန္ တြင္ လမ္းေပၚသို႔သြားမလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရသည့္အလုပ္ကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ရမည္သာျဖစ္သည္။ အလုပ္ သည္ မလြယ္မွန္းသူသိေသာ္လည္း သူ႔ဘဝတြင္ လြယ္သည့္အလုပ္လည္း မရွိခဲ့ဘူးေသး။ “ဟုတ္ကဲ့ပါ သခင္ႀကီး ေဒးဗစ္ ။ သမီး ..အဲ ကြၽန္မ သခင္ႀကီး သေဘာက်ေအာင္ ေနပါ့မယ္။ သမီးကို ယုံၾကည္လို႔ အလုပ္ရွာေပးတဲ့ ဆရာႀကီး ကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ဦးေဖခင္ သည္ ေဒးဗစ္ ကို ၿပဳံးျပသည္။ “ဒါဆို မင္းကို နက္ျဖန္မနက္ ၁၀ နာရီ ကားနဲ႔လာေခၚလိမ့္မယ္ ေထြးငယ္ ညည္း ပစၥည္းေတြ အဆင္သင့္ သိမ္းထုတ္ထားၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ျပင္ေပေတာ့။ ကိုေဒးဗစ္ေရ ခင္ဗ်ားလည္း သူ႔ကို သေဘာက်မွာပါ။

သူလည္း လမ္းေပၚအေရာက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ ေဆာင္းလည္းဝင္လာၿပီဆိုေတာ့ အျပင္မွာ အေတာ္ ခ်မ္းေနၿပီ။ ေထြးငယ္ ညည္းလည္း အခန္းျပန္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ႏြဳတ္ဆက္ေပေတာ့။ နက္ျဖန္ဆို ညည္းဘဝ စၿပီ။ Good luck” “ေက်းဇူးပါပဲ ဆရာႀကီး ဦးေဖခင္၊ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ကို လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြၽန္မကို စိတ္ပ်က္စရာ မျဖစ္ေစရပါဘူးရွင္” ေထြးငယ္ အခန္းထဲမွလွည့္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားက သူမ ဖင္ေပၚတြင္ ကပ္ပါသြားၾက သည္။ ေထြးငယ္ ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ ေဒးဗစ္ ဦးေဖခင္ ဖက္သို႔လွည့္လိုက္သည္။ “သူ႔ၾကည့္ရတာ မဆိုးပါဘူး။ အၾကာႀကီး သင္ေပးေနရမယ့္ပုံ မေပၚဘူး။ ခင္ဗ်ား ၾကည့္ရတာ သူ႔ကို သေဘာက်ေနပုံပဲ။ ၂ လ ေလာက္ဆို လာခဲ့ေလဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကို ခြဲေကြၽးမွာေပါ့။

သူက အရင္ ဟာေတြနဲ႔စာရင္ တကဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေလးပဲ။ ကဲ ဒီမွာ ေငြ ၅၀၀။ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးဆိုေတာ့ က်ဳပ္ မိတ္ေဆြေတြလည္း အႀကိဳက္ေတြ႕ေလာက္တယ္ဗ်။” ေဒးဗစ္ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ထြက္သြား ေတာ့သည္။ ေဒးဗစ္တို႔ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ဦးေဖခင္ သည္ ေငြမ်ားကို ေရတြက္ လ်က္က်န္ေနခဲ့သည္။ သူသည္အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ လ်က္၊ ေထြးငယ္ ကို စဥ္းစားရင္ ေတာင္လာေသာ သူ႔ လီးကို ဆႏၵျဖည့္ဖို႔ ႀကံေနေတာ့သည္။ “ေဒၚေကသီ ေရ ေနာ္ေနာ့္ကို ကြၽန္ေတာ့္ ႐ုံးခန္းလြတ္ေပးပါ။ ခင္ဗ်ားလည္း ဒီေန႔ ႐ုံးေစာေစာဆင္းခ်င္ဆင္ေတာ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလည္း မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ရတာ မ်ားေနၿပီဆိုေတာ့ ဒီေန႔ ေစာျပန္ဖို႔ တန္ပါတယ္။” ဦးေဖခင္ သည္ ၿပဳံးလ်က္၊ သူသည္ သူ၏ ေနာက္ဆုံး သားေကာင္ျဖစ္ေသာ ေနာ္ေနာ္ ကို စားခ်င္ေနသည္။ ေဒးဗစ္ သည္ ကိုယ္တုံးလုံးျဖစ္ေနေသာ ေထြးငယ္ ကို ဖက္လ်က္ လိုးေနပုံ၊ သူမ၏ ဆံပင္ရွည္ ညိဳညိဳမ်ား သည္ ကုတင္ေပၚတြင္ ျပန႔္က်ဲလ်က္ ရွိပုံ၊ ေဒးဗစ္၏ လီးႀကီးက နက္ရႈိင္းစြာ လိုးသြင္းလ်က္ရွိပုံ တို႔ကို မွန္းလ်က္ သူ႔ လီးမွာ မာေတာင္လ်က္ရွိသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ဦးေဖခင္၊ ေက်းဇူးပဲရွင္၊ ကြၽန္မကေလးေတြေတာ့ ေစာေစာျပန္လာတာျမင္တာနဲ႔ အံ့ၾသကုန္ၾကေတာ့မွာ ပဲ၊ ေနာ္ေနာ့္ ကို ဒဏ္ေပးမလို႔မဟုတ္လား၊ သူ မေန႔ကေဒၚဝင္းမ ရဲ႕ အတန္းမွာ ေပါက္ကရလုပ္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ ၾကားပါတယ္” ေဒၚေကသီသည္ ဦးေဖခင္ က ေနာ္ေနာ္ကို ကာမလြန္က်ဴးေနမွန္း ရိတ္စားမိသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ အလုပ္ မဟုတ္၊ သူ႔တြင္ လစာသင့္ေသာအလုပ္ရွိေနၿပီး ဒီလို ခပ္မိုက္မိုက္ မိဘမဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ အလုပ္ျပဳတ္ ခံရလို႔ မျဖစ္ေပ။ “ေအးဗ်ာ။ ဒီကေလးမကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းကို ဖ်က္ဆီးေတာ့မွာပဲ။ အပတ္တိုင္း သူ႔ကို တစ္မ်ိဳးမဟုတ္ တစ္မ်ိဳး နဲ႔ ဒဏ္ေပးေနရတယ္။ အင္းေလ။ က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းက ထြက္လို႔ ဆိုးဝါးတဲ့ေလာက ထဲ ေရာက္မသြားခင္ တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ လူ႔စည္းကမ္းေတြ နားလည္ေအာင္သင္ေပးရမွာပါပဲ။ ေက်ာင္းျပင္ကေတာ့ ဆိုးဝါးတဲ့ေလာက ပဲဗ်ိဳ႕။

ဒီေန႔ ေကာင္းသတင္းကေတာ့ ခုနက သခင္ႀကီးေဒးဗစ္ က ေထြးငယ္ ကို အိမ္ေဖာ္ ေခၚသြားဖို႔ သေဘာတူလိုက္ၿပီဗ်။ နက္ျဖန္ မနက္ ၁၀ နာရီ လာေခၚလိမ့္မယ္ သူ႔ကို အဆင္သင့္ လုပ္ခိုင္းထားလိုက္အုံးေနာ္” “ဟုတ္လား ေထြးငယ္ က နည္းနည္း ႐ိုးေပမယ့္ လိမၼာတဲ့ကေလးပဲ၊ ေကာင္းတာေပါ့။ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မွာပဲ” ေဒၚေကသီသည္ ဦးေဖခင္၏ မိတ္ေဆြ သူေဌးမ်ားေနာ္ပါသြားေသာ သူ႔ေက်ာင္းသူ ေလးမ်ား မည္သို႔ျဖစ္သြားၾကသည္ကို သိပါသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔မလုပ္ခ်င္ေသာ တစ္ခုခုကို လုပ္ၾကရေပလိမ့္ မည္။ သို႔ရာတြင္ မိဘမဲ့ကေလးဘဝအတြက္ ထင္သေလာက္ေတာ့ ဆိုးမည္မဟုတ္ဟု သူေတြးသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ ဒါဆို ကြၽန္မသြားေတာ့မယ္ဆရာႀကီး ၊ ေနာ္ေနာ့္ ကို ခဏခ်င္းေရာက္ေအာင္ လြတ္လိုက္ပါမယ္ေနာ” ေဒၚေကသီ ပစၥည္းမ်ား ကိုသိမ္း၊ တံခါးကိုပိတ္ကာ ေနာ္ေနာ္ ကို ဆရာႀကီး ဦးေဖခင္ ေခၚေနေၾကာင္း သြားေျပာရန္ထြက္ခဲ့သည္။ ေဒၚေကသီ သည္ အပ်ိဳေပါက္ ကေလးငယ္မ်ား ေနရာ အခန္းထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။

ေနာ္ေနာ္ သည္ေတာ့ ေထြးငယ္ လို ကံေကာင္းမည္မဟုတ္၊ ဦးေဖခင္ သည္ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္း စားေနၿပီမို႔ အပ်ိဳစင္ ႐ိုး႐ိုးေလးမ်ားကို သာႀကိဳက္သည့္ သူ႔ မိတ္ေဆြ သူေဌးမ်ားထံ ေရာင္းမည့္ ပုံမရွိ၊ ထိုသူတို႔သည္ အပ်ိဳေလးမ်ားကို အရွက္ကုန္ေအာင္ အစုံလုပ္ခိုင္းၿပီးမွ အပ်ိဳရည္ကို အရယူ ျခင္းျဖင့္ အရသာခံတတ္ၾကသည္။ လမ္းေပၚမွာ အခ်ိန္မေ႐ြး ဝယ္လို႔ ရႏိုင္သည့္ အေတြ႕အႀကဳံရွိၿပီး မိန္းကေလးမ်ားကို မလို ခ်င္ၾက၊ “ေနာ္ေနာ္၊ ညည္းကို ဆရာႀကီး ဦးေဖခင္ က ႐ုံးခန္းကို ခ်က္ျခင္း လာဖို႔ ေခၚေနတယ္။ ညည္းမေန႔က ေဒၚဝင္းမ အခန္းမွာ ေပါက္ကရ လုပ္ အသံေပး တယ္မဟုတ္လား။ ဒဏ္ေပးဖို႔ ပဲျဖစ္မယ္။ ညည္း သင္ခန္းစာပဲယူမလား ေနာက္ထပ္ပဲ ဆက္ဒဏ္ေပးခံေနအုံးမလား စဥ္းစားေပေတာ့” ေဒၚေကသီ သည္ ေျပာရင္း ကေလးမကို စိုက္ၾကည့္သည္။ သူ႔အတြက္ စိတ္ထဲကေတာ့ မေကာင္း။

သို႔ေသာ္ ဒီကိစၥသည္ သူ႔ ေန႔စဥ္ဘဝအတြက္ ဘာမွေတာ့ အေရးမပါလွေပ။ ေနာ္ေနာ္ သည္ အိပ္ယာထဲမွ တုန႔္ဆိုင္းတုန႔္ဆိုင္း ထလာရသည္။ သူေတာ့ ဦးေဖခင္ ၏ ကာမက်ဴးမည့္ ဒဏ္ကို ခံရေပအုံးေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိေနသည္။ တစ္ခါက သူ႔ပါးစပ္ထဲတြင္ ၿပီးသြားသည္အထိ လီးႀကီးကို စုတ္ေပးခဲ့ ရဘူး ၿပီ၊ အရင္အပတ္ကလည္း ခုံတန္းရွည္ေပၚတြင္ ကိုယ္တုံးလုံး ေမွာက္ခိုင္း၊ ဖင္ကိုေျမႇာက္ခိုင္းၿပီး သူ႔ အဖုတ္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အပ်ိဳရည္ဖ်က္ခဲ့ဘူးၿပီ။

ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ ဖင္ခ်ခံရမည္ ဟုလည္း ေျပာလိုက္ေသးသည္။ သူလို ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ ဖင္ေပါက္ထဲ လီးႀကီးထည့္ လိုးလို႔ရမယ္လို႔ေတာ့ မယုံႏိုင္၊ သူ႔ဖင္ေပါက္သည္ ေသးေသးေလးျဖစ္ၿပီး သူေတြ႕ဘူးသည့္ ဦးေဖခင္၏ လီးႀကီးက အလြန္ႀကီးသည္ျဖစ္ရာ ဘယ္လိုမွ မဆန႔္ႏိုင္ဟုသာ ထင္မိသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အဝတ္အစားမ်ားကို ဆြဲျဖန႔္သတ္ယတ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး ဦးေဖခင္၏ အခန္းဖက္ သာသာေလွ်ာက္လာကာ တံခါးကို ေခါက္သည္။ “လာလာ ေနာ္ေနာ္၊ ဝင္ခဲ့၊ ငါ ေစာင့္ေနတာ” ဦးေဖခင္ သည္ ပုဆိုးေအာက္မွ လီးႀကီးကို ပြတ္ေနရင္း ေနာ္ေနာ္ ဝင္လာ သည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ “ တံခါးပိတ္ၿပီး မင္းတုန္းခ်လိုက္” အမိန႔္ေပးသည္။ ေနာ္ေနာ္ သည္ ေထြးငယ္ ႏွင့္ အရပ္ အတူတူေလာက္ရွိေသာ္လည္း က်န္တာ ဘာမွ မတူ။ ေနာ္ေနာ္၏ ဆံပင္မ်ားသည္ မည္းညစ္ညစ္၊ ႏို႔ႀကီးမ်ားက အတန္ ႀကီးၿပီး ဖင္ကေတာ့ ေလွ်ာသည္။ သူသည္ အလိုးခံဖို႔ ေမြးလာသည္ဟုသာ စဥ္းစားၿပီး ရသေလာက္ အျမတ္ထုတ္ဖို႔သာ ဦးေဖခင္ စဥ္းစားသည္။

“ေဒၚဝင္းမက မေန႔ကသူ႔အတန္းထဲမွာ ညည္း စကားမ်ားတယ္ လို႔တိုင္တယ္ ဟုတ္လား၊ ဘာမွ အတြန႔္တက္ဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔၊ ဘယ္လို အေဆာ္ခံရမယ္ ဆိုတာ နင္သိတယ္ မဟုတ္လား” ဦးေဖခင္ ေျပာရင္း ခုံကို စားပြဲမွလြတ္ေအာင္ ဆြဲထုတ္သည္။ သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ ေနာ္ေနာ္ ေမွာက္ဖို႔ ေနရာ ရေအာင္ ေျခေထာက္ကို ခ်ဲလိုက္ၿပီး ေမွာက္ခ်ဖို႔ လက္ျဖင့္ ျပသည္။ ေနာ္ေနာ္ သည္ ဦးေဖခင္၏ အမိန႔္စကား သံအၾကားတြင္ ရွက္ေၾကာက္ျခင္းျဖင့္ ေခါင္းမ်ားပူကနဲျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ဖင္ကို သုံးေလးရက္ ထိုင္လို႔မရေအာင္ ႐ိုက္အုံးေတာ့မည္ထင္၏။ ႀကိမ္လုံး ဆိုသည့္ စကားေတာ့ မၾကားရ သျဖင့္ နည္းနည္းမ်ားသက္သာေလမလား ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္သည္။ “ဟုတ္ကဲ့ ပါဆရာႀကီး ရွင့္” ဦးေဖခင္နား တိုးကပ္သြား ၿပီး ေပါင္ေပၚတြင္ အသာေလး ေမွာက္ခ်လိုက္ရသည္။ သူ႔ေခါင္းသည္ ၾကမ္းျပင္သို႔ စိုက္ေနၿပီး တင္ပါးမွာ ေပါင္ေပၚ တြင္ ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ေပးသလိုျဖစ္ေနသည္။ ဦးေဖခင္၏ လီးႀကီးေတာင္ေနသည္ကို သူမ၏ ဗိုက္တြင္ သိေနရ သည္။ သူမ၏ေက်ာေပၚတြင္ သူ႔လက္ျဖင့္ ပြတ္ကာ အရသာယူရင္း ဖင္ကို ပြတ္ေနေၾကာင္း ခံစားမိသည္။ လုံခ်ည္ကို လွန္တင္လိုက္ကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားလိုက္တာ ခံရသည္ ေသာအခါ ကိုယ္ကို က်ဳံ႕လိုက္မိသည္။

လုံခ်ည္ မွာ ခါးအထိ အတြင္းခံေပၚေအာင္ ဆြဲလွန္ထားခံလိုက္ရၿပီး ေျပာင္ရွင္းေနေသာ ေျခေထာက္မ်ား ကို လက္ျဖင့္ ပြတ္သတ္ျခင္းခံေနရၿပီ။ ဦးေဖခင္ သည္ ေနာ္ေနာ္ ၏ ေခ်ာမြတ္ေသာ အသားကို အရသာ ခံ၍ ေနရင္း လုံခ်ည္ကို ခါးအထိ ဆြဲလွန္ေသာအခါ အတြင္းခံ ေကာဆက္ ရွင္မွီး သည္ ရင္ပတ္မွ ေပါင္ၾကားထိ တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း သတိထားမိသြားသည္။ “ဒီ ဟာႀကီးဝတ္ထားလို႔ေတာ့ နင္နဲ႔ မျဖစ္ဘူး။ ငါက ဖင္လွန္႐ိုက္မွာ။ အဲေတာ့ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး အဝတ္ေတြ အားလုံး ခြၽတ္လိုက္စမ္း ေနာ္ေနာ္.”ေနာ္ေနာ္ ေတြ ေနသည္။ ဤအမိန႔္သည္ သူ႔ အတြက္ တုန္လြဳပ္မြဳကို ပိုတိုးေစသည္။ သူ ကိုယ္တုံးလုံးျဖစ္ရေတာ့ မည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ သူ မတ္တတ္ရပ္၍ အဝတ္မ်ားကို ခြၽတ္ခ်ပစ္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ခဏရပ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္စတည္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားေသာ ရွင္မွီးအတြင္းခံကို ဆက္ခြၽတ္ ရသည္။ သူ႔ရင္သားမ်ားသည္ ၾကပ္တည္းစြာခ်ဳပ္ေႏွာင္ ထားရာမွ လြတ္ထြက္သြားသည္။ အစကို ဆြဲခ်သည္ႏွင့္ အဖုတ္လည္း ေပၚလာေတာ့သည္။

အားလုံးကို ၾကမ္းေပၚသို႔ ခြၽတ္ခ်ၿပီးေသာအခါ လက္တစ္ဖက္က ရင္ပတ္ေပၚ ေနာက္တစ္ဖက္က အဖုတ္ကို ဖုံးဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ ေခါင္းကို ငုံ႔ထား သည္။ ဦးေဖခင္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို သူရင္မဆိုင္ခ်င္။ “မတ္တတ္ ဆန႔္ဆန႔္ရပ္ၿပီး လက္ေတြကို ေဘးခ်ထားစမ္း။ နင့္ကိုယ္လုံးက လွေတာ့ ငါ ေသခ်ာ ၾကည့္လို႔ရေအာင္” ေနာ္ေနာ္၏ လက္မ်ား ေဘးသို႔ ခ်လိုက္ရသည္။ ရင္သားမ်ားသည္ ႀကီးေသာ္လည္း တင္းေနသည္။ အတန္ႀကီး ေသာ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားမွာ အခန္းတြင္းေလေအးေၾကာင့္ ေထာင္မတ္၍ ေနသည္။ “ေျခေထာက္ေတြကို ခ်ဲလိုက္” အမိန႔္အရ ေနာ္ေနာ့္ ေျခေထာက္မ်ား ခ်ဲလိုက္ရေသာအခါ အဖုတ္ဝသည္ ၿဖဲၿပီးျဖစ္သြားသည္။ ေနာ္ေနာ့္မ်က္ႏွာတြင္ ရွက္ရိပ္ႏွင့္ ရဲ ေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း သူ႔ လီးေတာင္လာသည္။ “တုံးလုံးေနရတာ ရွက္မေနပါနဲ႔ဟ။ ညည္းက ကိုယ္လုံးလွတာပဲ။ ခြၽတ္ၾကည့္ရတာ ငါေတာင္ သေဘာက်သြားၿပီ။ ကဲ ခုနအတိုင္းျပန္ေနေတာ့။” ေနာ္ေနာ္ သည္ ဦးေဖခင္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ေမွာက္ရျပန္သည္။

ဒီတစ္ခါတြင္ ေတာ့ သူမ၏ အကာ မပါေတာ့ေသာ ရင္သားမ်ားသည္ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားကို ထိလ်က္ေနသည္။ ေတာင္ေနေသာလီးႀကီးက သူမဗိုက္ေျပာင္ေျပာင္ကို ထိုးမိေနသည္။ လက္မ်ားျဖင့္ ျပန္ပြတ္လာတာကို ခံစားရသည္။ တင္သားမ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သျဖင့္ ရဲ လာသည္။ လက္တစ္ေခ်ာင္းသည္ ဖင္ၾကားထဲသို႔ တိုးဝင္လာသျဖင့္ ဖင္ကို ႐ြဳံ႕ထားမိသည္။ “ျဖန္း” အသံသည္ တစ္ခန္းလုံးၾကားရေအာင္ က်ယ္သည္။ ဦးေဖခင္ သည္ ေနာ္ေနာ္ ၏ ညာဖက္ တင္ပါးကို အရမ္းနာ ေအာင္ လက္ျဖင့္ လြဲ႐ိုက္လိုက္ၿပီး ဖင္႐ြဳံ႕ထားျခင္းရွိမရွိ ျပန္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘယ္ဖက္ တင္ပါးကို လြဲ႐ိုက္ ျပန္သည္။ တျဖန္းျဖန္းအသံမ်ား တစ္ခန္းလုံးဆူသြားသည္။ သူမ၏ ညည္းသံႏွင့္ အတူ တင္ပါးမ်ား ရဲတြတ္လာသည္ ကို ဦးေဖခင္ျမင္ေနရသည္။ “ဆရာႀကီးရယ္။ အရမ္းနာတယ္။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေနာ္” သူမ တိုးတိုးေတာင္းပန္သည္။ ေတာင္းပန္လို႔ မရမွန္း လည္း သူမ သိသည္။ ႐ိုက္လိုက္တိုင္း သူမဗိုက္ကို ထိုးေနေသာ လီးႀကီးက တင္းကနဲျဖစ္သြားမွန္း သတိထားမိ သည္။ ခုလို ႐ိုက္ရတာ သူေက်နပ္ေနပုံရသည္။ ဘယ္တစ္လွည့္ ညာတစ္လွည့္ ႐ိုက္ခ်က္မ်ားက ဆက္၍ က်ေရာက္ လာသည္။ တစ္ခ်က္ထက္ တစ္ခ်က္ ပိုအားပါလာသည္။

ပို၍ စပ္ နာ လာ ရင္း ဗိုက္ကို ထိုးေနေသာ လီးႀကီးက ပိုတင္း လာေနရင္း သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ သူမ လိမ္တြန႔္ေနသည္။ ဦးေဖခင္ သည္ သူ႔ေရွ႕မွ လြဲ႐ိုက္ခံေနရေသာ ကိုယ္တုံးလုံးမေလးဗိုက္က သူ႔လီးႀကီးကို သူ႔လီးႀကီးကို ပြတ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနတာကို ဖီးတက္ေနသည္။ ၁၅ ခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္႐ိုက္ၿပီးေသာအခါမွ ခဏ နားလိုက္သည္။ ဖင္ကို႐ိုက္ခံရတာ ရပ္သြားေသာအခါ ေနာ္ေနာ့္ ဖင္သည္ မီးေလာင္သကဲ့သို႔ပူေနၿပီ။ သူမ ညည္းတြားရင္း မ်က္ရည္ ေတြက်ေနသည္။ ပူေနေသာ တင္ပါးမ်ားကို ဆက္အပြတ္ခံရေသာအခါ အရမ္းစပ္သည္။ ဦးေဖခင္၏ လက္မ်ားသည္ စားပြဲေပၚမွ အုန္းဆီပုလင္းကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ ပုလင္းကို ဖြင့္ၿပီး သူ၏ အသားေျပာင္ေျပာင္ေပၚသို႔ တစ္စက္ခ်င္း ခ်သည္။ စပ္ေနေသာ အသားေပၚသို႔ ဆီျဖင့္ ပြတ္ေပးေနသည္။ “ဖင္ကို ႐ြဳံ႕မထားနဲ႔ ေလွ်ာ့ထားစမ္း။ ငါ ဆက္႐ိုက္လိုက္ရမလား” ေနာ္ေနာ္ ဖင္ကို ဆန႔္ေပးလိုက္ရသည္။

သူ၏ ဆီစြတ္ ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ဖင္ၾကားသို႔ စမ္းဝင္သြားသည္။ ဖင္ဝကို ပြတ္လိုက္ေသာအခါ သူမ အသာ ဖင္႐ြဳံ႕လိုက္ ျပန္မွန္းသတိထားမိသည္။ “ငါ ေနာက္ဆုံးသတိေပးတာေနာ္၊ ေနာ္ေနာ္။ ဖင္ကို ေလွ်ာ့ထားစမ္း” ေနာ္ေနာ္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရၿပီး လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ ဖင္ၾကားထဲသို႔ တိုးဝင္ကာ တင္ပါးႏွစ္ခုကို ဆြဲ ခ်ဲ႕သြားသည္။ ဖင္အၿဖဲခံရသည္ ႏွင့္ ေနာ္ေနာ္ အရမ္းရွက္ေနသည္။ ေလေအးတိုးမြဳေၾကာင့္ ဖင္ဝ ၿဖဲခံထားရမွန္းသိေနရသည္။ ဆီမ်ား ပိုစိုလာၿပီး ဖင္ဝကို အသာထိုးထည့္လိုက္ေသာ လက္ေခ်ာင္းသည္ စြပ္ ကနဲ အတြင္းထဲထိ တိုးဝင္သြားသည္။ဦးေဖခင္ ၏ လက္ေခ်ာင္းကို သူမ ဖင္က ညႇစ္လိုက္သည္။ ျပဳတ္တူႏွင့္ ညႇပ္ထားသလိုျဖစ္ေနသည္။ ဖင္ထဲသို႔ လီးထိုး ထည့္ပါက မည္သို႔ ခံစားရမည္ကို သူ စဥ္းစားမိေနသည္။ ဒီညေတာ့ ဒီကေလးမ ဖင္ကို ခ်ရမည္။

ဖင္ အတြင္းထဲသို႔ နက္နက္ ႏႈိက္လိုက္ေသာအခါ သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ တြန႔္သြားမွန္း သိေနသည္။ သူမ ကိုယ္ကို တင္းလိုက္ျပန္ၿပီ။ “ေလွ်ာ့ထား ေနာ္ေနာ္။ ငါ နင့္ဖင္ကို ဖြင့္ေပးေနတာ။ ငါ့လီးထည့္လို႔ရသြားေအာင္။ ခု ေန နင္ သည္းမခံရင္ ခဏေန လီးနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ နင္ ကြဲသြားမယ္”ဖင္ထဲသို႔ လက္ထည့္ခံေနရသည္မွာ အခံရဆိုးလွသည္။ ေပါင္ေပၚတြင္တြန႔္လိန္၍ ေနသည္။ ဒီလို တြန႔္သည္ကပင္ သူ႔အတြက္ ဇိမ္က်ေအာင္ လီးႀကီးကို ဗိုက္ႏွင့္ ပြတ္ေပးလိုျဖစ္ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္းတစ္ဆုံး ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနျခင္း ေၾကာင့္ မသက္မသာ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္၊ လက္တစ္ေခ်ာင္းမွသည္ ႏွစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္လာပီး ဖင္ဝကို ဆြဲၿဖဲ ေသာအခါ “အရမ္းနာတယ္။ ေတာ္ပါေတာ့ ဆရာႀကီးရယ္” ဟု ေတာင္းပန္ရျပန္သည္။

လက္မ်ားသည္ ဖင္ထဲသို႔ ေႁမြဝင္ထြက္ ေနသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဖင္ထဲသို႔ ဆီေတြ အေတာ္ေလးဝင္ကုန္ၿပီ။ ဦးေဖခင္ သည္ သူမ ႏြဳတ္ဖ်ားမွ အားကနဲထြက္ ေအာင္ ျပင္းျပင္းနက္နက္ တစ္ခ်က္ စိုက္သြင္းလိုက္ၿပီး လက္ကို ျပန္ႏြဳတ္ယူလိုက္သည္။ “ကဲထစမ္း။ ငါ့ကို ေက်ာေပးၿပီးရပ္” ေနာ္ေနာ္ သည္ ဦးေဖခင္၏ ေရွ႕တြင္ ေက်ာေပးၿပီး ရပ္ေန ရသည္။ ဦးေဖခင္ က သူမ၏ ေပါင္မ်ားကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔ဖက္ တိုးကပ္သည္။ သူ႔ ေပါင္မ်ားကို ေက်ာေပးလ်က္ ခြ ေစၿပီး ေျခေထာက္ကို ၃ ေပခန႔္ ဆြဲကားလိုက္သျဖင့္ သူမ ေပါင္မ်ားၾကားသို႔ မာေတာင္ ေနေသာ လီးႀကီး ႏွင့္ ထိုးမိသြား သည္။ လီးႀကီးသည္ ေပါင္ၾကားတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ ေျခေထာက္မ်ားၿဖဲကား ထားရသျဖင့္ ဖင္ဝ ဟၿပဲေနေသာ ေနာ္ေနာ္ကို ဦးေဖခင္ ေပါင္ေပၚသို႔ အသာ ဆြဲခ်သည္။ “ဖင္ဝကို ေလွ်ာ့ထားေနာ္ ေနာ္ေနာ္၊ ဒါဆို နင္အေတာ္ေလး သက္သာမယ္” အဝင္ေခ်ာေစရန္ သူ႔လီးႀကီးကို ဆီ ျဖင့္ ပြတ္လိမ္းသည္။ သူ႔လီးထိပ္ႀကီးကို သူမ ဖင္ဝက အသာေလးၿမိဳေနသည္ကို ခံစားၾကည့္ေနသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဝင္သြား ေနၿပီ။ ေနာ္ေနာ္ သည္ သူ႔ကို ဆြဲ ႏွိမ့္ခ်ခံရေသာေၾကာင့္ ဖင္ထဲသို႔ လီးႀကီးဝင္လာေနမွန္း အထိတ္တလန႔္သိေနရသည္။

“ဖင္ကို မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာႀကီးရယ္။ အဖုတ္ထဲပဲ ခ်ပါလားဟင္။ ဘာမ်ားထူးလို႔လဲ” သူ ေၾကာက္လန႔္စြာေအာ္ သည္။ ဦးေဖခင္ သူ႔စကားကို အေလးထားမည္ဟု ထင္ပုံရသည္။ ဖင္ဝသို႔ ထိုးေနေသာ လီးႀကီးလက္မွ လြတ္ရာလြတ္ ေၾကာင္း ေျပာမိသည္။ သူ႔လက္မ်ားကေတာ့ ဖင္ထဲသို႔ လထစ္ႀကီးဝင္သြားေအာင္ ဆြဲ ခ်ေနသည္။ ေနာ္ေနာ္ ႐ုန္း၍ မရ။ “မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္။ အရမ္းနာတယ္” သူမ၏ မ်က္ရည္မ်ား တေရာေသာပါး က်ဆင္းလာသည္။ ဦးေဖခင္ သည္ ေနာ္ေနာ္ ကို ဖင္ဝထဲ ထည့္ခံထားရသည့္ အေနအထားတြင္ ခဏေလး အနားေပးလိုက္သည္။ သူမသည္ ထိုင္တစ္ဝက္ ထတစ္ဝက္ ျဖစ္ေနသည္။ ဖင္ေခါင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ လီးႀကီးႏွင့္ ထိုးၿဖဲခံထားရသည္။ ခုဆိုလွ်င္ လထစ္ ႀကီး သာဝင္ေသးသည္။ အျပင္ ၆ လက္မေလာက္ က်န္ေနေသးေၾကာင္း သူမ သိ သည္။ သူသည္ ကေလးမ၏ အသားမ်ားကို ပြတ္သတ္ေပးေနရင္း အသာ ဆြဲႏွိမ့္ခ်ေတာ့သည္။

ဖင္ထဲရွိအပူေငြ႕က လီးႀကီးကို ေႏြး ေတးေတး ျဖစ္ေစမြဳကို ဇိမ္ယူေနသည္။ “ကဲ အေတာ္ေလးဝင္သြားၿပီ။ ငါ့လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ဝင္ေအာင္ထည့္ရမယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆက္ထိုင္စမ္း ေနာ္ေနာ္။” တစ္ကိုယ္လုံးကို လြဳပ္ခံေနရရင္း ေနာ္ေနာ္ ငိုေနသည္။ လက္ျဖင့္ သူ႔ကိုယ္လုံးကို ဆြဲခ်ခံရေသာအခါ ဖင္ထဲသို႔ စို႔ ႀကီး ထိုးခံရသလို နာက်င္ရသည္။ လီးႀကီးေပၚမွ အေၾကာမ်ား အဖု အထစ္မ်ားကို သူ႔ဖင္က သိေနသည္။ သူ႔ကို ဆြဲ ခ်လိုက္ မတင္လိုက္လုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပို နိမ့္ေအာင္ ဆြဲခ်သည္။ အေရျပားမ်ား ၿပဲစုတ္ကုန္သလို ခံစားရသည္။ စိုေနသလို လည္းခံစားရသည္။ ဆီ ေတြစိုေနတာလား သူမ၏ ေသြးေတြလား သူမသိ။

ဖင္ထဲသို႔ နက္နက္ စိုက္ေအာင္ ဆြဲခ်ခံရသည့္ အခါတိုင္း ေနာ္ေနာ္ စူးေနေအာင္ ေအာ္သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူသည္ လီးႀကီး တစ္ေခ်ာင္းလုံး စိုက္ဝင္လ်က္ ဦးေဖခင္၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ထိုင္မိေနေၾကာင္း သတိထားမိသည္။ “ခဏေလး ေနပါအုံး ဆရာႀကီးရယ္။ လြဳပ္လိုက္တာနဲ႔ နာလြန္းလို႔ပါ။” ၿငိမ္ ထိုင္ေနရေသာအခါ နည္းနည္းသက္သာသည္။ ဖင္ထဲတြင္ လီးႀကီး တစ္ေခ်ာင္း လုံး ဝင္ေနသည္ကို မႏွစ္မ်ိဳ႕ေသာ္လည္း ဆြဲထုတ္ခံရသည္ထက္ေတာ့ သက္သာပါေသးသည္။ ဦးေဖခင္ သည္ သူ႔လီးႀကီးကို ေနာ္ေနာ္၏ ဖင္ေခါင္းတေလွ်ာက္ ႏွိပ္ နယ္ ေပးေနသလို ခံစားရျခင္းအား ေက်နပ္ လ်က္ ရွိသည္။ ဖင္ဝႂကြက္သားမ်ားက သူ႔လီးအားတြန္းထုတ္ ညႇစ္ေပးေနသည္။ သူ႔လက္မ်ားက ေနာ္ေနာ့္ ႏို႔ေတြကို ပြတ္သတ္ေနသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းကို ညႇစ္ျခင္း၊ ေခ်ေပး လွိမ့္ေပးျခင္းတို႔ျဖင့္ ႏို႔သီးမ်ား မာလာေအာင္ လုပ္သည္။ ေနာ္ေနာ္ သည္ သူမ၏ အပ်ိဳႏို႔ ႏုႏု ေလးမ်ားအား နာက်င္ေအာင္ ညႇစ္ခံရသျဖင့္ ႐ုန္းသည္။ ဖင္ထဲသို႔ လီးႀကီးက ပို၍ ေဆာင့္ဝင္လာသည္။ ႏို႔ကနာလိုက္ ဖင္က နာလိုက္ ျဖစ္ေနရသည္။

“ကဲ ငါ့ကို နင့္ဖင္ဝနဲ႔ လိုးေပးစမ္း ေနာ္ေနာ္။ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ရင္လုပ္ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ႀကိမ္လုံး သာ ၾကည့္ထားေပေတာ့” အမိန႔္စကား ေၾကာင့္ ေနာ္ေနာ္ တြန႔္သြားသည္။ သူ႔လီးကို သူမ ဖင္ျဖင့္ လိုးခိုင္းေနသည္။ အလြန္အမင္းလည္း နာလွသည္။ မလုပ္ေပးပါလွ်င္ ႀကိမ္လုံးစာမိမည္။ ႀကိမ္ျဖင့္ အေဆာ္ခံရၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ ဖင္ခ်ခံရအုံးမည္သာ ျဖစ္ ႏိုင္ေပသည္။ ေနာ္ေနာ္ အားယူ၍ တင္ပါးဆုံကို အသာဆြဲတင္သည္။ လီးႀကီးသည္ အသာေလး ေလွ်ာထြက္ က်န္ခဲ့သည္။ ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာအခါ ဖင္ထဲမွာ ဟာသြားသည္။ ဖင္ဝ ႂကြက္သားက လဒစ္ႀကီးကို ညႇစ္ထားသည္ အထိ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဦးေဖခင္၏ လက္မ်ား သူ႔ တင္ပါးဆုံေပၚ ပြတ္ေသာအခါ သူ႔ကို ျပန္ထိုင္ေစခ်င္မွန္း သိလာရသည္။ သူမ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ထိုင္ခ်ရသည္။ သူက ေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သြက္သြက္ လုပ္ေစခ်င္ေနပုံရသည္။ ဦးေဖခင္ သည္ ေနာ္ေနာ္ ကို ဆြဲခ်လိုက္သည္။ သူ႔ လီးႀကီးသည္ ဖင္ထဲသို႔ တိုးဝင္သြားသည္ႏွင့္အမွ် ညႇစ္ထားျခင္း ခံရျပန္သည္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲခ်ျခင္းျဖင့္ သူ႔ လီးကို ပိုမာေတာင္လာေအာင္လုပ္သည္။ ေနာ္ေနာ္ ပါးစပ္က ေအာ္ ညည္းသံ ထြက္လာေသာ္လည္း အပ်ိဳစင္ဖင္ကို လိုးေနရသည့္အတြက္ ပို၍ ထန္လာသည္။

လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္း လုံး အရသာရွိရွိ ဝင္ေနေအာင္ ဆြဲေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီးမွ “ျပန္ထ၊ ငါ့လီးကို ဖင္ထဲက ထုတ္ပလိုက္စမ္း” အမိန႔္ေပးျပန္သည္။ ေနာ္ေနာ္ သည္ အသားကို စူးထိုးခြဲသကဲ့သို႔ လီးႀကီး ဝင္ထြက္ေနေအာင္ တြန္းတင္ တြန္းခ် ခံေနရသည္။ သူ႔ ဖင္သည္ ရက္စက္ေသာလီးႀကီး၏ အၾကမ္းပတမ္း လိုးသြင္းျခင္းကိုခံစားရသည္။ လက္ျဖင့္ အတြန္း အဆြဲ က အလိုးကို ပို၍ ျမန္ဆန္လာေစသည္ႏွင့္အမွ် သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္က တြန္းကန္ထုတ္ေနသည္။ လီးအသြင္းက ပို၍ နက္ရႈိင္းလာၿပီး သူ႔ အူလမ္းေၾကာင္း ကို ထိုးခြဲလာသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူ႔ကိုယ္တြင္းသို႔ အနက္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ ဖိခ်ခံရၿပီးေသာအခါ လီးႀကီး ၏ ဆတ္ကနဲ တုန္ခါမြဳႏွင့္အတူ လေရမ်ား ထိုးသြင္းခံလိုက္ရသည္။ သူမ ငိုသည္။ သူ႔ဖင္ သည္ လေရထုတ္စရာေနရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ သူ၏ ဖင္ေပါက္သည္ အဖုတ္ကဲ့သို႔ပင္ ဦးေဖခင္၏ လီးႀကီးအား ဂြင္းတိုက္ ေပးစရာ ပစၥည္း တစ္ခုျဖစ္ရျခင္းကို မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ဖင္ထဲသို႔ ပူေႏြးေသာ လေရမ်ား ဆက္ တိုက္ ထပ္ဝင္လာသည္။ ဦးေဖခင္ သည္ ေနာ္ေနာ့္ ဖင္အျပည့္ လေရမ်ား ထုတ္ၿပီးသြားေသာအခါ သူ႔လီးႀကီးကို ညႇစ္ေပးသလိုျဖစ္ေနေသာ လွပသည့္ ဖင္ဝေလးကို ၾကည့္ေနသည္။

ေခြက်သြားေသာ ေနာ္ေနာ္ကိုၾကည့္ရင္း ေပ်ာ့က်လာေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို ေလွ်ာ့လိုက္ကာ “ငါ့လီးကို ထုတ္လိုက္ေတာ့” ဟု အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။ သူ႔ေပါင္ေပၚမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထသြားစဥ္ ဖင္ထဲမွ လီးႀကီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထြက္လာကာ နီရဲ ကာ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ျဖစ္က်န္ခဲ့ေသာ ဖင္ဝ ေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ ေနသည္။ ဖင္ဝမွ လေရမ်ား ပြက္ကနဲ ထြက္က်လာသည္ကို ျမင္ရသည္။ သူမကို အသာတြန္းဖယ္လိုက္ ၿပီး “အဝတ္ေတြျပန္ဝတ္ၿပီး အခန္းျပန္ေတာ့ ေနာ္ေနာ္၊ ေနာက္ အတန္းထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းေန၊ မွတ္ထား” ဟု ေျပာကာ ႐ုံးခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ ေနာ္ေနာ္သည္ မ်က္ရည္မ်ားက က်ဆင္းလ်က္၊ လေရမ်ားက ဖင္ဝမွ သည္ ေပါင္မ်ားတေလွ်ာက္ စီးဆင္းလ်က္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ” အပိုင္း (၂) ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္လြဳပ္ရွားေနသည္။

တစ္ညလုံး အိပ္၍ မရ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ႏြဳတ္ဆက္သည္။ သူ႔အနာဂတ္ကို ေတြးေတာေနသည္။ မိဘမဲ့ေက်ာင္း၏ လုံၿခဳံေသာအရိပ္မွ ထြက္ရေတာ့မည္ကို လည္း ေၾကာက္႐ြံ႕သည္။ တစ္ဖက္ကလည္း အားမာန္ေတြက ရွိေနသည္။ သူသည္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ရေတာ့မည္ဟု ယုံၾကည္ေနသည္။ ဦးေဖခင္ သည္ သူ႔ဘဝအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့သည္ဟုထင္သည္။ သူလုပ္ရမည္မွာ “သခင္ႀကီးေဒးဗစ္” လိုခ်င္တာ ျပည့္စုံဖို႔သာျဖစ္မည္။ သူ႔အေနႏွင့္ သခင္ႀကီးဟု ေခၚရမည္ကေတာ့ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္။ သို႔ရာတြင္ သူရမည့္ အခြင့္အေရးႏွင့္ စာလွ်င္ စာဖြဲ႕ေနစရာမရွိ၊ ေထြးငယ္ သည္ သူမ၏ ရွိမဲ့စုမဲ့ေလးမ်ားကို ထုတ္ပိုးကာ အႀကိဳကိုေစာင့္ေနသည္။

ခန္းနားေသာ အမဲေရာင္ ကားႀကီးတစ္စီး သည္ သူ႔ကို ေခၚရန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူသည္ ကားမ်ားအေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ ေဈးႀကီးေသာ ကားႀကီးမ်ားအေၾကာင္း နားမလည္ေသာ္လည္း အဆင့္အတန္းျမင့္မားမွန္းေတာ့ သိသည္။ ကားတြင္းသို႔ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေတာက္ပေသာအရိပ္မ်ား ေပၚလာသည္။ သူ႔ဘဝသစ္ စခဲ့ေလၿပီ။ ရာဂ်ဴး သည္ ေထြးငယ္ ကို တံခါးဖြင့္ေပးရင္းၿပဳံးေနသည္။ ကားထဲသို႔ငုံ႔ဝင္စဥ္ သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းသြားေသာ ထမီတို ေအာက္မွ ဖူးထြက္လာေသာ တင္ပါးဆုံ ေလးကို ၾကည့္သည္။ သူသည္ ေဒးဗစ္၏ ကာမဆႏၵႏွင့္ ေဒးဗစ္တို႔ အသိုင္းအဝန္း၏ အရသာခံစားမြဳ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေကာင္းေကာင္းသိေပသည္။ သူသည္ ေဒးဗစ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ပါတီအၿပီး ညသန္းေခါင္မ်ား တြင္ အမ်ိဳးသမီးတို႔ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးရတတ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ အားလုံးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အသုံးေတာ္ ခံၿပီး ျပန္လာရသည္သာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တြင္ အၾကမ္းပတမ္းလုပ္ခံလာရသည္။ သို႔ရာတြင္ ယေန႔ ကာလတြင္ ေငြသည္ အပ်ိဳစင္ျဖစ္မြဳႏွင့္တကြ အားလုံးကို ဝယ္ယူႏိုင္ေနေလၿပီ။ ယခုတစ္ႀကိမ္သည္ ေဒးဗစ္၏ အိမ္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ အခ်ိန္ျပည့္အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ ထားရွိမြဳ ျဖစ္သည္။

အရင္က အိမ္ေဖာ္မွာ တစ္ပတ္သာ ခံခဲ့သည္။ ယခင္ကမူ ေဒးဗစ္သည္ ညအလုပ္လုပ္ေပးမည့္ အခ်ိန္ပိုင္း အိမ္ေဖာ္မ်ား သုံးစြဲခဲ့သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္မွာ အိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သည့္ အတန္ရင့္က်က္သူမ်ားသာျဖစ္သည္။ ေထြးငယ္ ကမူ တစ္မူ ထူးေနသည္။ ေဒးဗစ္ က သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား သူ႔အတြက္ အထူး လိင္ကြၽန္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမည့္ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ ေခၚ ထားေတာ့မည့္အေၾကာင္း ေျပာေနသံကို သူၾကားခဲ့ဘူးသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဝိုင္းအားေပးရင္း သူတို႔ကိုလည္း အျမည္းေပးပါရန္ ေတာင္းသည္ကို ၾကားခဲ့ရသည္။ ေထြးငယ္ ေပးမည့္ အရသာ မ်ားကို သူလည္း တစ္ေယာက္ ရွယ္ရာ ပါရေလမည္လားဟု စိတ္ကူးယဥ္ရင္း ရာဂ်ဴး လီးႀကီးေတာင္လာသည္။

သူသည္ ေထြးငယ္ အတြက္ေတာ့ အနည္းငယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသလိုရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေထြးငယ္တြင္ ဒီအလုပ္မလုပ္ဖို႔ ျငင္းႏိုင္သည့္အခြင့္အေရး ရွိသျဖင့္ ထူးထူးျခားျခား စာနာေပးစရာေတာ့မရွိ။ သူမေနအျဖင့္ ေငြကိုယူၿပီး ေဒးဗစ္လိုတာေပးမလား၊ သူ႔သိကၡာကို ပဲ ထိန္းသိမ္းေနမလား ေ႐ြးႏိုင္သျဖင့္ ကံဆိုးလွသည္ဟုမဆိုႏိုင္ေပ။ ေဒးဗစ္ သည္ အလုပ္ရွင္ႀကီး တစ္ဦး၏ ဟန္ပန္အျပည့္ျဖင့္ ေထြးငယ္ ေရာက္လာသည္ကို တံခါးဝမွ ဆီးႀကိဳသည္။ “ညည္းေနရမယ့္အခန္း လိုက္ျပေပးမယ္။ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့။” ခန္းမလည္ရွိ ခန္းနားေသာေလွခါးႀကီးမွ အေပၚထပ္သို႔ တက္ခဲ့ၾကသည္။ “တစ္ခန္းကလြဲၿပီး က်န္တဲ့ အိပ္ခန္းအားလုံးက ဒီအထပ္မွာရွိတယ္။

ေနာက္ထပ္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းက ေတာ့ ေအာက္ထပ္က ငါ့ရဲ႕စာၾကည့္ခန္းေဘးမွာ၊ တစ္ခါတေလ အလုပ္လုပ္တာ ညဥ့္နက္သြားရင္ ငါ အဲဒီမွာ အိပ္တတ္တယ္။ ညည္းအခန္းကေတာ့ ဒီခန္းမအဆုံးမွာ” ေဒးဗစ္ သည္ ခန္းမအဆုံးရွိ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကိုဖြင့္လိုက္သည္ “ငါ့အခန္းက ဟိုဖက္ အေပါက္ပဲ။ ညည္းအခန္း ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က အခန္းေတြက ဧည့္သည္ ေနတဲ့ အခန္း ေတြ၊ တစ္ခါတေလ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ငါ့ အိမ္မွာ ဧည့္ခံပြဲလုပ္ရင္ သူတို႔ ဒီအိမ္မွာ ပဲ အိပ္ၾကေလ့ရွိတယ္။” ေထြးငယ္ သည္ ဤမွ် ခန္းနားေသာ အခန္းမ်ိဳး ကိုတစ္ခါမွမျမင္ဘူး။ သူ႔မိဘမဲ့ေက်ာင္းရွိ အေဆာင္ တစ္ခု နီးပါးမွ် က်ယ္သည္။ အခန္းတစ္ေထာင့္တြင္ ကုတင္ႀကီးတစ္လုံးရွိသည္။ ကုတင္ေျခေထာက္မ်ားသည္ အႀကီးဆုံးေနရာ၌ အခ်င္း ၃ လက္မခန႔္တုတ္ၿပီး သိမ္သြားကာ အဖ်ားတြင္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသဖြယ္ ျဖာထြက္သြားသည္။

ေခါင္းရင္း တြင္ နာနတ္သီးပုံ ပန္းပုလက္ရာမ်ား ႏွင့္ ဖုလုံးမ်ားရွိသည္။ မေဟာ္ဂနီေရာင္သည္ အခန္း တြင္းရွိ ပရိေဘာဂမ်ားႏွင့္ လိုက္ဖက္ လ်က္ရွိသည္။ ခန္းနားေသာ ဆက္တီႀကီးလည္းရွိသည္။ အခန္းစြန္တြင္ ေရခ်ိဳးခန္း တံခါးေပါက္ရွိသည္။ ေျခေထာက္မ်ားပါေသာ သတၱဳ ေရခ်ိဳးကန္သည္ ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္းတြင္မရွိပဲ အိပ္ခန္းတြင္း ထိုင္ခုံအနီးတြင္ ေရာက္ေနသည္မွာ ထူးျခားသည္။ ေထြးငယ္ အတြက္ အဆန္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း မိဘမဲ့ေက်ာင္းတြင္ ေနခဲ့ရေသာ ဖတ္ဘူးသည့္ စာအုပ္မ်ားထဲက ေလာက္သာ သိေသာ သူမအတြက္ ဘာမွ ထူးၿပီး နားမလည္ေပ။ ေဒးဗစ္ သည္ အခန္းတြင္းရွိ မွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားစြာကို ျပသည္။ နံရံတိုင္းတြင္ မွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ားရွိၿပီး ယင္းတို႔သည္ အိပ္ယာ ႏွင့္ ေရးခ်ိဳးကန္တို႔ ကို အရိပ္ထိုးထားကာ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚတြင္ မွန္အႀကီးႀကီး ရွိသည္။ “ဒီအခန္းက ငါ့အေမ မေသခင္က ေနခဲ့တဲ့အခန္းပဲ။

သူက အိုမင္းတဲ့အခ်ိန္ထိေအာင္ လွတုန္းပဲ။ သူ႔ကိုသူၾကည့္ခ်င္လို႔ ဒီမွန္ေတြကို တပ္ထားခဲ့တာ။ ငါက အေမကို သတိရတဲ့အေနနဲ႔ ဒီအတိုင္းပဲထားခဲ့တာပဲ။ ညည္းလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၾကည့္ခ်င္တိုင္း ၾကည့္လို႔ရတာေပါ့။ ဟုတ္လား”ေထြးငယ္ လွည့္ပတ္ၾကည့္သည္။ သူ႔အရိပ္ကို နံရံမ်ားတြင္ ျမင္ရသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဆြဲေဆာင္မြဳရွိသည္ဟု မထင္သည့္ အတြက္ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစား ရအုံးမည္။ မိဘမဲ့ဘဝ ကကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္မြဳ ေမြးႏိုင္ခဲ့သည္လည္းမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ — “ဟုတ္ကဲ့ပါ…… သခင္ႀကီးေဒးဗစ္” စကားကို အျမန္ျဖည့္ေျပာလိုက္သည္။ “ ဘီ႐ိုထဲမွာ ညည္းနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ အဝတ္အစားေတြထည့္ထားေပးတယ္။ ငါေပးတဲ့ အဝတ္ေတြကို ပဲ ဝတ္ရမယ္။ ဘာမွ ခ်ဳပ္တာ ျပင္တာမ်ိဳုးလည္း မလုပ္ရဘူး ။ ငါ့အလုပ္သမား အေနနဲ႔ ငါ စိတ္ကူးထားတဲ့ ပုံစံအတိုင္းပဲေနရမယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အတြန႔္တက္တာ မၾကားခ်င္ဘူးေနာ္။ ငါ ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြကို မႀကိဳက္ရင္ ညည္းအေနနဲ႔ အခ်ိန္မေ႐ြး အလုပ္ထြက္လို႔ရတယ္။ ၾကားလား” ေဒးဗစ္ က ဘီ႐ိုကိုဖြင့္ျပသည္။ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဘေလာက္စ္ အက် ႌမ်ားႏွင့္ စကပ္မ်ားကို တစ္ဖက္တြင္ေတြ႕ရသည္။

ေအာက္ေျခတြင္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မ်ား၊ အေတာ္မ်ားမ်ားက ခုံအျမင့္ႀကီးမ်ားႏွင့္။ ေဒးဗစ္က အံဆြဲ ႏွစ္ခု ကို ဆြဲထုတ္ျပသည္။ “ေအာက္ခံအဝတ္ေတြက ဒီမွာ၊ ပိုး အတြင္းခံေတြနဲ႔ ပိုးေျခအိပ္ေတြ ဝတ္ရမယ္။ ညဝတ္ ဆိုရင္လည္း ပိုးခ်ဳံထည္နဲ႔ ညဝတ္ထည္ေတြပဲ” ေထြးငယ္ သည္ ဤမွ်လွပေသာ ဝတ္စုံမ်ားကို တစ္ခါမွ်မျမင္ဘူး။ အတန္ၾကမ္းေသာ ပိတ္စမ်ားသာ ဝတ္ခဲ့ဘူးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္ သခင္ႀကီး သေဘာအတိုင္း ဝတ္ပါ့မယ္။ အရမ္းလွတဲ့ အဝတ္ေတြပါပဲ ရွင္။” “ေအး။ ညည္းကို နာရီဝက္အခ်ိန္ေပးမယ္။ အဝတ္အစားလဲၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ့ေတာ့။ အိမ္ရဲ႕ စည္းကမ္းေတြနဲ႔ တာဝန္ေတြ ငါရွင္းျပမယ္။ အခ်ိန္တိက်ေအာင္လုပ္၊ ေျပာတဲ့အတိုင္း တိတိက်က် ႐ို႐ိုေသေသ လိုက္နာမယ္ မဟုတ္လား” ေဒးဗစ္ ေျပာၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားသည္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ေပးသြားသည္။ ေထြးငယ္ သည္ သူ႔အိပ္ကို အခန္းေထာင့္တြင္ ခ်ထားလိုက္သည္။ ငါ ဒါေတြ မလိုေတာ့ပါဘူးေလ ဟုစဥ္းစားသည္။ ဘီ႐ိုနားသြားကာ အျဖဴေရာင္အက် ႌ ႏွင့္ စကပ္ အနက္ေရာင္တစ္စုံကို ထုတ္ူးသည္။ အံဆြဲထဲတြင္ ႀကိဳးေပ်ာက္ အျဖဴေရာင္ပိုးေဘာ္လီ ႏွင့္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ကိုေတြ႕ရသည္။ ယင္းႏွစ္ထည္မွာ အစြန္းတြင္ အဆက္ရွိသည္။ ပိုးေျခအိတ္ တစ္စုံကိုလည္း ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ခါးပတ္ကလည္း အဆင္သင့္။

ဘီ႐ိုထဲတြင္ အျမင့္ဆုံးမဟုတ္ ေသာ္လည္း တစ္ခါမွ မဝတ္ဘူးသည့္ အနက္ေရာင္ ေထာက္ျမင့္ဖိနပ္ ကိုပါ ထုတ္ယူသည္။ အဝတ္မ်ားကို ခြၽတ္ကာ အိတ္ထဲသို႔ ပစ္ထည့္သည္။ နက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ယင္း အထုတ္ကို လြင့္ပစ္ရေပေတာ့ မည္။ မွန္နံရံတြင္ၾကည့္သည္။ သူ႔ကိုယ္ကို ၿခဳံလြမ္းထားေသာ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးကို စစ္ေဆးသည္။ ေထြးငယ္ အေတာ္ေတာ့ ပိန္သည္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ရင္သားေတြက ေသးေသးငယ္ငယ္။ႏို႔သီးညိဳညိဳမ်ားသည္ လတ္ေသာ သူ႔အသားအေရ တြင္ ထင္းလွ်က္၊ ေျခေထာက္မ်ားၾကားမွ အညိဳေရာင္ ေစာက္ေမြးမ်ားကလည္း ဝင္းပလွ်က္ရွိ၏။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ကိုယူဝတ္သည္။ တိုင္းထားသည့္ပမာ အတိအက် တန္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဘာ္လီႀကိဳးေပ်ာက္ကို ဝတ္သည္။ အဝတ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္းပင္ သူ႔ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား မာတင္း ေနသည္။ ခါးပတ္ပတ္ပီး ပိုးေျခအိတ္တို႔ကို ဆင္သည္။ ေနာက္ မွန္ကို ၾကည့္ျပန္သည္။ အံ့ၾသစရာပင္ သူသည္ အေတာ္ေလး ဆက္ဆီ ျဖစ္ေနသည္။ ႏို႔သီးမ်ားသည္ ခြၽန္လ်က္။ အက်ီ ကႋုဝတ္သည္။

ေနာက္မွ စကတ္ကိုစြတ္သည္။ အေတာ္ေလးေတာ့ၾကပ္သည္။ တင္သားမ်ားေပၚထင္လွသည္။ ၿပီး ေဒါက္ဖိနပ္ကို စြတ္သည္။ မွန္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သူ႔ကိုသူ မယုံခ်င္။ ခုေတာ့ သူမသည္ မိဘမဲ့ကေလးမဟုတ္ေတာ့။ ကာမ ဆြဲေဆာင္မြဳျပည့္သည့္ မိန္းမႀကီးျဖစ္ေနေလၿပီ။ ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ စာၾကည့္ခန္းသို႔ဆင္းခဲ့သည္။ ၄ လက္မေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မ်ားသည္ သူ႔ႏွင့္ ေနသားမက်ေသး။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ေဒးဗစ္၏ စာၾကည့္ခန္းေလာက္ေရာက္ေသာအခါ သူအေတာ္ အားရေနၿပီ။ အခန္းျပင္တြင္ ခဏရပ္ၿပီး အဝတ္မ်ားကို သတ္ခ်၊ စစ္ေဆးသည္။ ငါကေတာ့ လမ္းေပၚမေရာက္တာ ေသခ်ာၿပီ ဟု ေတြးမိသည္။ သက္ျပင္းခ်ရင္း တံခါးကို အသာေခါက္သည္။ “ဝင္ခဲ့ေလ။ ေထြးငယ္,” ေဒးဗစ္ က ထူးသည္။ စာၾကည့္ခန္း ကား စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုမွ် ႀကီးမားသည္။ မေဟာဂနီ ေရာင္ စားပြဲ ႀကီးသည္ မိဘမဲ့ေက်ာင္းက ညစာစားပြဲထက္ ႀကီးသည္။ ေနာက္တြင္ အနက္ေရာင္ သားေရဖုံး ထိုင္ခုံရွိ သည္။ မီးလင္းဖိုနားတြင္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ႀကီးရွိသည္။ မီးေတာက္ က ဝင့္ထည္လ်က္ ျပင္ပေလေအးကို တြန္း ထုတ္ေနသည္။ နံရံတစ္ဖက္တြင္ စာအုပ္စင္။ ၾကမ္းျပင္မွ မ်က္ႏွာက်က္ထိ စာအုပ္ေတြမို႔ စာအုပ္နံရံ ဟုသာေျပာရ မည္။

စာအုပ္တက္ယူရန္ ေလွခါး ႏွစ္စင္း ပါေတြ႕ရသည္။ ေဒးဗစ္ သည္ ခုံတစ္လုံးတြင္ထိုင္လ်က္ သူဝင္လာေသာ တံခါး ကိုၾကည့္ေနသည္။ သူမ ဝတ္ဆင္ထားပုံကို သေဘာက်ေနဟန္ၿပဳံးသည္။ “လာစမ္း အနားကို။ ဝတ္ထားတာ ၾကည့္ရေအာင္” မီးလင္းဖိုအနားမွျဖတ္ကာ သူ႔ထံသြားရသည္။ ေဒးဗစ္ က ေလွ်ာက္ လာပုံကို ၾကည့္ေနသည္။ စကပ္သည္ သူ႔တင္ပါးဆုံတြင္ တိတိက်က် ျဖစ္ေနသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ အနည္းငယ္ လြဳပ္ခါသည္။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေၾကာင့္ အရပ္က ပိုျမင့္လာသည္။ သူသည္ ခါးပတ္ႏွင့္ ေျခအိတ္သာ ဝတ္ဆင္ ထားေသာ ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ေပၚမွ မိန္းကေလးအျဖစ္ျမင္ၾကည့္ႏိုင္ေနသည္။ မၾကာခင္ေတာ့ သူမသည္ သူ႔ကို ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရေပေတာ့မည္။ ပိုးအက် ႌေလးကိုသေဘာက်ေနသည္။ ႏို႔ကေလးေတြသည္ သိပ္မႀကီးေသာ္လည္း ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြ ကိုျမင္ေနရသည္။ “ကဲ လွည့္ျပစမ္း။ အဲ ဟုတ္ၿပီ ရပ္ေတာ့” သူမ ဖင္ကို ၾကည့္သည္။ စကပ္သည္ တင္သားမ်ားကို ခ်ဳပ္စည္းထားသည္။ ေဒးဗစ္ သည္ ဖင္ႀကိဳက္သူ။

မိန္းမ မ်ားတြင္ ဖင္ထက္ စိတ္ဝင္စား စရာ မရွိဟု ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူမကို ေက်ာခိုင္းေနေစျခင္းျဖစ္သည္။ ေထြးငယ္ သည္ သူမ မီးလင္းဖိုဆီေလွ်ာက္လာစဥ္ကပင္ ေဒးဗစ္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို သတိထားၾကည့္ေနသည္။ သူမ အဝတ္မ်ားကို ခြၽတ္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လုံးမ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္လည္းဝင္လာသည္။ သူ စိတ္ကူး ယဥ္ေနတာ ျဖစ္မွာပါဟုလည္း ေျဖ ေတြး သည္။ ငါ့အလုပ္ငါလုပ္ရမွာပဲေလဟု စဥ္းစားသည္။ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ၾကည့္ ေနျခင္းကို သူနားလည္သည္။ ေနာက္လွည့္ခိုင္းေသာအခါ သူ႔အဝတ္အစား ပုံက်မက် ၾကည့္ျခင္းဟု သာ ထင္သည္။ ဆန္းေတာ့ဆန္းသည္။ ေဒးဗစ္ ကို မျမင္ရေတာ့လည္း ေငးၾကည့္ေနမွန္းေတာ့ ခံစားမိသည္။ အၾကာႀကီး ရပ္ခိုင္းထား ေသာအခါ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္သည္။ ျပန္လွည့္ ရေသာအခါ သူမမ်က္ႏွာ ရွက္ေသြးျဖင့္ ရဲ လာသည္။ “အဝတ္အစားေတြ နဲ႔ တန္သားပဲ- ေထြးငယ္၊ ေန႔တိုင္း ဒီလိုပုံျဖစ္ပါေစေပါ့။ ငါ ညည္းကို အဝတ္အစား စာရင္း တစ္ခု လုပ္ေပးထားမယ္။ ေပးထားတဲ့အတိုင္း ခြၽင္းခ်က္မရွိ ဝတ္ရမယ္။ ဒီအတြက္ အမွားမခံဘူးေနာ္။ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း မလုပ္တဲ့ေန႔ အလုပ္ျပဳတ္ၿပီသာမွတ္ထားေပါ့။

မင္း အခုရထားတဲ့ ရာထူးအတြက္ တန္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္၊ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မင္းထက္ ပိုလည္း ဆြဲေဆာင္မြဳရွိၾကတယ္။ ငါေျပာတာ နားလည္တယ္ မဟုတ္လား ေထြးငယ္” “ဟုတ္ကဲ့ပါ” သူမ လက္ခံပါသည္။ သူမတြင္ ထူးထူးျခားျခား ဆြဲေဆာင္မြဳ မရွိလွေပ။ ေဒးဗစ္၏ ဓန ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ႀကိဳက္ ရာ မိန္းကေလးကို ရႏိုင္ေပးသည္။ သူမအေပၚ စိတ္ေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ သာႀကိဳးစားဖို႔ပဲရွိသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္”. “မင္းရဲ႕ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စည္းကမ္းေတြ ေျပာထားမယ္။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕အိမ္ပဲ။ မင္းက ဒီမွာ ေရာက္ေနတယ္။ မင္းက မိန္းကေလးလည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ငါ့အိမ္ပဲ။ ငါ့သေဘာအတိုင္းပဲ ရွိရမယ္။ ငါ့မွာ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ေယာက်္ားေတြ၊ မိန္းမေတြ အစုံပဲ။

ငါတို႔ေတြ ဒီမွာ ပါတီပြဲေတြ ခဏခဏလုပ္ၾက တယ္။ အဲဒီအခါမွာ မင္းက စီစဥ္ျပင္ဆင္ေပးရလိမ့္မယ္။ မင္းအေနနဲ႔ မျမင္ဘူး မေတြ႕ဘူးတာေတြ၊ အထူးအဆန္း ေတြ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ဒါေတြကို မင္းအေနနဲ႔ ႀကိဳက္ဖို႔၊ မႀကိဳက္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ေဝဖန္စရာလည္း မလိုဘူး။ မင္းတာဝန္က ငါတို႔ကို လုပ္ကိုင္ေပးဖို႔ပဲ။ ဒီအခါမွာ မင္းက အံ့ၾသတဲ့ပုံ၊ မႀကိဳက္တဲ့ပုံ။ အျပစ္တင္ခ်င္တဲ့ပုံ ျပတာနဲ႔ မင္းအလုပ္ ျပဳတ္ ၿပီ ဆိုတာ ေသခ်ာမွတ္ထားပါ။ ငါတစ္ေယာက္ထဲေနတဲ့အခါမွာလည္း ငါ က မင္း မျမင္ဘူးတဲ့ အဝတ္အစား ဝတ္ရင္ ဝတ္မယ္။ ေနာက္ဆုံး ကိုယ္တုံးလုံးပဲ ေနေန ခုနက အတိုင္းပဲ။ မင္း ဖက္က ငါမႀကိဳက္တဲ့ တုန႔္ျပန္မြဳမ်ိဳး မလုပ္မိေစနဲ႔” ေဒးဗစ္ က ေျပာရင္း သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ မေက်နပ္မြဳ တစ္ခုခု ျပမျပ ၾကည့္ေနသည္။ ဘာမွ မတုန႔္ျပန္ေတာ့မွ ဆက္ေျပာသည္။ “ငါ့ အိမ္သားအားလုံး အတြက္ စည္းကမ္းက တင္းၾကပ္တယ္။ ဝန္ထမ္းအားလုံးဟာ အေကာင္းဆုံး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရ မယ္။ နေမာ္နမဲ့ေတြ ငါ မႀကိဳက္ဘူး။ အမွားတစ္ခုခု က်ဴးလြန္တာနဲ႔ ခြင့္မလြတ္ဘူး။ အဲဒီအခါမွာ အလုပ္ထြက္ရင္ ထြက္။

ဒါမွမဟုတ္ရင္ ထိုက္တန္တဲ့ အျပစ္ေပးခံရတယ္။ ဒါကလည္း ေနာက္တစ္ခါ အျပစ္မလုပ္မိေအာင္ သတိေပးတဲ့ သေဘာပဲ” ေျပာရင္း ေထြးငယ္မ်က္ႏွာတြင္ အနည္းငယ္ ေၾကာက္လန႔္ရိပ္ ကို ေတြ႕သည္။ သူမအေနျဖင့္ အျပစ္ ေပးခံရမြဳ ဆိုသည္မွာ ဘယ္သို႔ဘယ္ပုံ မစဥ္းစားတတ္။ ေဒးဗစ္သေဘာက်ေနသည္။ သူမေတာ့ ခဏခဏ သူမႀကိဳက္တာလုပ္မိၿပီး ဒဏ္ေပးေတာ့ ခံရေတာ့ မွာပဲ ဟု စဥ္းစားေနသည္။ သူ ကေတာ့ မိန္းကေလးရဲ႕တင္ပါးကို ႐ိုက္ရသည္ အထိ ေစာင့္မည္မဟုတ္။ “မင္းအေနနဲ႔ ငါ လိုအပ္ရင္ တစ္ပတ္မွာ ရ ရက္။ တစ္ရက္မွာ ၂၄ နာရီ အသင့္ရွိရမယ္။ သင့္ေတာ္တယ္ထင္တဲ့ အခ်ိန္ ေတြ မင္း အနားယူလို႔ရမယ္။ အားလပ္ရက္မွာလည္း ငါ့ရဲ႕ လက္ေထာက္ အျဖစ္ေနရမွာပဲ။ မင္း ဒီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ အတြက္ ခံစားခြင့္ေတြလည္းရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ ငါက အၿမဲတမ္း ခိုင္းေစ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတေလဆို ငါ အိမ္မွာ မေနပဲ အၾကာႀကီး သြားေနတတ္တယ္။ မင္း အတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး နားစရာ အခ်ိန္ရမယ္။ အိမ္အလုပ္မရွိတဲ့အခ်ိန္ ငါ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္လို႔ရမယ္။ အျမင္လည္း ပိုက်ယ္လာတာေပါ့။” သူ႔တြင္ စာအုပ္မ်ားစြာ ရွိသည္။

လိင္ဆက္ဆံမြဳႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္ေတြ လည္း အေတာ္မ်ားသည္။ သူမကို ဒါေတြ ဖတ္ေစခ်င္သည္။ သို႔မွသာ သူႏွင့္ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား၏ ဆႏၵကို ျဖည့္ဖို႔ အတတ္ပညာ စုံမည္ မဟုတ္ပါလား။ “ငါ့ မိတ္ေဆြ ေတြ ေျပာစကားကိုလည္း နာခံရမယ္။ မင္းအေနနဲ႔ သူတို႔လည္း ငါလိုပဲ။ မင္းသခင္ ေတြလို႔ မွတ္ထား ရမယ္။ တစ္ခုခု ျပႆနာလုပ္မိတာနဲ႔ အျပစ္ေပးခံရမယ္ ဆိုတာ မွတ္ထားပါ” ေျပာၿပီး သူမ ဘယ္လို သေဘာထား လဲ စိုက္ၾကည့္ျပန္သည္။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားသည္ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးကို စိတ္လြဳပ္ရွားၾကေပလိမ့္မည္။ သူတို႔သည္ ေစာက္ေမြး နီနီေလးကို သေဘာက်မည္မွာေသခ်ာေပသည္။ ေထြးငယ္ သည္ ေဒးဗစ္ ၏ စည္းကမ္းမ်ားကို စဥ္းစားေနသည္။ မဆိုးလွပါ။ သူမသည္ အလုပ္အကိုင္ မညံ့။ အမွား မ်ားမ်ား ျပဳမိမည္ဟုလည္း မထင္။ မွားလို႔ အျပစ္ေပးခံရလည္း သူ႔အတြက္ သိပ္နစ္နာစရာ ရွိမည္ဟု မထင္မိေပ။ ေဒးဗစ္ ကိုယ္တုံးလုံး ခြၽတ္ေနတတ္သည္ ဆိုသည္ကို ေတာ့ နည္းနည္း ပူသည္။

သူသည္ ေယာက်ာ္း ကိုယ္တုံးလုံး ကို မိဘမဲ့ေက်ာင္းတုန္းက အတန္းႀကီး ေသာ အမႀကီး မ်ားက ဖုံးဖုံးဖိဖိ ျပဘူးသည့္ ဓာတ္ပုံ တခ်ိဳ႕ကလြဲ၍ မျမင္ဘူး။ သို႔ေသာ္ ေဒးဗစ္၏ အိမ္ျဖစ္သျဖင့္ သူေနခ်င္သလိုေန ႏိုင္သည္ကို လက္ခံသည္။ “ဟုတ္ကဲ့။ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္။ ကြၽန္မ စည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာပါ့မယ္။ ကြၽန္မကို သေဘာက်ရပါေစ့မယ္” သူမ ၿပဳံး၍ေျပာသည္။ ေဒးဗစ္က သူမေနာက္ကြယ္ တြင္ ၿပဳံးေနသည္။ “ကဲ ခုေတာ့ မင္းတာဝန္က ငါ့အခန္း၊ ဒီ စာၾကည့္ခန္းနဲ႔ မင္း ေနတဲ့အ ခန္းေတြ ကို ရွင္းဖို႔ပဲ။ တစ္ခါတေလ တစ္အိမ္လုံး ႐ြဳင္းတဲ့အခါ ဝိုင္း ကူရမယ္။ အစားအေသာက္ကိုေတာ့ မီးဖို ဝန္ထမ္းေတြက လုပ္ေပးလိမ့္မယ္။ သူတို႔က တျခား အလုပ္သမားေတြလိုပဲ ည ရ နာရီကိုျပန္တယ္။ ပါတီပြဲရွိရင္သာ ေနတာ။ မင္းက ငါ့ကိုယ္စား သူတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္ တဲ့ သေဘာ လုပ္ေပးလို႔ရတယ္။ ငါခိုင္းတာ ၿပီးရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္နားေနေပါ့။

ညဖက္ ငါ နားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရခ်ိဳးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေတာ့ ည ၉ နာရီတိုင္းမွာ ေရခ်ိဳးဖို႔ အဆင္သင့္လုပ္ေပးထားရမယ္။ မလိုတဲ့ေန႔ေတြဆို ငါႀကိဳေျပာမယ္။ ဒါက ေန႔တိုင္း ပုံမွန္ပဲ။ ငါ့အခန္းက ေခါင္းေလာင္းက မင္းအခန္းနဲ႔ တျခား အခန္းအားလုံးကို ဆက္ထားတယ္။ အသံၾကား တာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းငါ့ဆီလာရမယ္။ ဒါ အေရးႀကီးတယ္။ မင္း တာဝန္က ငါ့ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ပဲ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား” ေထြးငယ္ ေခါင္းညိမ့္သည္။ “ဟုတ္ကဲ့။ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္။ စိတ္မပူပါနဲ႔။ ကြၽန္မက အအိပ္လည္း ဆတ္ပါတယ္။ သခင္ႀကီး လိုတဲ့အခ်ိန္ ျပဳစုေပးပါမယ္။” …ဒါေပါ့။ မင္းငါ့ကိုေကာင္းေကာင္းျပဳစုရမွာေပါ့ ေထြးငယ္၊ မင္း ငါ့ကို လိုခ်င္တာဘာမဆိုေပးရမယ္။ မင္းရဲ႕ အပ်ိဳရည္ကို လည္းေပးရမွာေပါ့။… ေဒးဗစ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေရ႐ြတ္ေနသည္။ “ကဲ သြားႏိုင္ၿပီ။ ရာဂ်ဴး က မင္းကို အိမ္တစ္ပတ္ လိုက္ျပလိမ့္မယ္။

ဘယ္ဟာ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာကို ..” သူ လက္ကိုေဝွ႔ယမ္းျပလိုက္သည္။ ေထြးငယ္ အခန္းထဲက ထြက္သြားသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ျမင့္ေသာ ေဒါက္ဖိနပ္ေပၚတြင္ ေထြးငယ္၏ ေျခလွမ္းတိုင္း၌ လြဳပ္ခါေနေသာ ဖင္မ်ား ကိုၾကည့္ရင္း လီးေတာင္လ်က္ရွိသည္။ ရာဂ်ဴး သည္ စာၾကည့္ခန္းအျပင္တြင္ ေစာင့္ေနသည္။ “အဆင္ေျပလား ေထြးငယ္” “အင္း။ ကြၽန္မ ရွင္နဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလို႔ရမလားရာဂ်ဴး” “ရတာေပါ့ ေထြးငယ္၊ ငါဘယ္သူ႔မွ ျပန္မေျပာပါဘူးဟ” “ဒီေန႔ ေျပာတာ နည္းနည္းဆန္းတယ္ရွင့္။ သူက ကြၽန္မ မွားတာရွိရင္ အျပစ္ေပးမယ္တဲ့။ ေနာက္ သူနဲ႔ သူ႔ မိတ္ေဆြ ေတြနဲ႔ ပါတီပြဲေတြ အေၾကာင္းလည္းေျပာတယ္။ ဘာမ်ား ကြၽန္မ စိတ္ပူစရာရွိလဲ ဟင္” “အင္း။ ေထြးငယ္။ ငါ အမွန္အတိုင္းေျပာပါ့မယ္။ ေဒးဗစ္ က အင္မတန္ခ်မ္းသာတယ္။ ထူးလည္း ထူးျခားတယ္။ သူေဌး ေတြဟာ အဲလိုပဲထင္ပါတယ္။

သူတို႔က နင္တို႔ ငါတို႔လို ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြကို သူတို႔ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ၾကတယ္။ ငါတို႔က ေ႐ြးစရာ မရွိဘူးေလဟာ။ သူတို႔ ခိုင္းတာလုပ္ရင္လုပ္ ၿပီးရင္ ေကာင္းေကာင္း ေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္ မလုပ္ပဲ ဆင္းရဲတဲ့ဘဝ ျပန္သြားေနမလား။ ဒါပဲရွိတယ္။ ငါကေတာ့ ငါ့သေဘာအတိုင္းပဲ။ ပထမဟာပဲေ႐ြးခဲ့တယ္။ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေတြ လမ္းေဘးမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔ ေတြ ဘဝပ်က္ေနၾကတယ္။ သူတို႔လိုေတာ့ ငါက မျဖစ္ခ်င္ဘူးကိုး။ အရင္ လ က ေဒးဗစ္ က နင့္ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ ခန႔္ဘူးတယ္။ တစ္ပတ္ပဲၾကာတယ္။ ေဒးဗစ္ က အျပစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕တယ္။ အျပစ္ေပးဖို႔လုပ္တယ္။ တင္ပါးကို ႐ိုက္မယ္ လည္း လုပ္တယ္။ ေကာင္မေလးက ဒါဟာ သူမွားတာထက္ ပို အျပစ္ ေပးခံရတယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားေတာ့တာပဲ။ တစ္ေန႔က ေနာက္ဆုံး ငါၾကားတာေတာ့ အဲဒီ ကေလးမ လမ္းေဘး ေရာက္ ေနၿပီ။ သူဟာ နင့္လို မိဘမဲ့ကေလးပဲေလ။ အတတ္ပညာ ဘာမွ ရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဖာသည္ အျဖစ္နဲ႔ ပဲ ဘဝ ဆုံးမွာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ။ နင့္ၾကည့္ရတာ မိန္းမေကာင္းေလးပဲ။ smart ျဖစ္ပါတယ္။ ေထြးငယ္။ ငါက ေတာ့ နင့္ကို အႀကံေပးခ်င္တာက ေဒးဗစ္ ကို ဆန႔္က်င္မယ္ စိတ္ကူးရင္ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွလုပ္ပါ။

ဒါက နင့္အတြက္ တစ္ခု တည္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံး အခြင့္ေကာင္း ပဲ။ ကန႔္လန႔္မတိုက္မိေစနဲ႔” “သူက မိန္းကေလး တင္ပါး ကို ႐ိုက္ဖို႔ လုပ္တယ္ ။ ဟုတ္လား ရာဂ်ဴးရယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ဆန္းတယ္ေနာ္။ ကြၽန္မလို ကေလးမ ငယ္ငယ္ ေလး အတြက္ ေျပာတာပါ။” ေထြးငယ္ သည္ ပေဟဠိ မ်က္ႏွာျဖင့္ ရာဂ်ဴးကိုၾကည့္သည္။ ငါ့ ဖင္ကို ႐ိုက္မယ္ဆို ငါဘာလုပ္ရမလဲ.. စဥ္းစားေနသည္။ “သူေဌးေတြဟာ ထူးဆန္းတာပဲဟ။ နင္စဥ္းစားရမွာက ငါတို႔ အသက္ရွင္ေအာင္ ဘယ္လို ေမြးမလဲ ပဲ။ စီးပြားေရးက တျပည္လုံးက်ေနတာ။ လုပ္စားကိုင္စား လို႔ ေကာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္ထိ ငါတို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ရွိေနဖို႔ လိုတယ္ ဟ။ ငါကေတာ့ နင့္အနားမွာ ကူညီဖို႔ အၿမဲရွိေနမွာပဲဆိုတာ ေတာ့မွတ္ထား။” ရာဂ်ဴး က ေထြးငယ္ ကိုၾကည့္ေနသည္။ ေဒးဗစ္က တြယ္ခ်င္သလို တြယ္ၿပီးရင္ေတ့ာ ငါ ဒီဟာမေလးကို စားလို႔ရမွာပဲလို႔ ေတြးေနသည္။ သူသည္လည္း ေစာက္ေမြးနီနီႏွင့္ အဖုတ္ေလးကို ခ်ခ်င္သည္။ စဥ္းစားရင္း ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကားထားေသာ သူမ ကိုယ္ေပၚ ေရာက္ကာ သူ႔လီးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ အဖုတ္ေလးထဲ နစ္ဝင္ေန သလို ခံစားကာ လီးက ေတာင္လာသည္။ “အင္း။ ဟုတ္ပါတယ္ ရာဂ်ဴးရယ္။

ကြၽန္မ တာဝန္က ဒီအလုပ္မျပဳတ္ဖို႔ပဲ။ ကြၽန္မလည္း ရွင္နဲ႔ ေပါင္းရတာ သေဘာက် ပါ တယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္း ေတြလို႔ သေဘာထားပါရွင္” “ေကာင္းတာေပါ့။ ကဲ ငါ တစ္အိမ္လုံး လိုက္ျပမယ္” တစ္ေန႔လုံး ရာဂ်ဴး က တစ္အိမ္လုံး၏ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ မ်ားကို လိုက္ျပ ေျပာျပသည္။ “ကဲ ငါ ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ ေဒးဗစ္ လည္း ညစာစား ေတာ့မယ္။ နက္ျဖန္မွေတြ႕ၾက တာေပါ့ ။ မင္း ရဲ႕ ဒီအိမ္မွာ ပထမည ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပပါေစဗ်ား။” ရာဂ်ဴး ၿပဳံးလ်က္ ထြက္သြားသည္။ ဒီည ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ ေဒးဗစ္ ဘာလုပ္တာ ခံရမလဲေတာ့ မသိ။ ေထြးငယ္ ညစာကို မီးဖိုထဲတြင္ စားသည္။ ေဒးဗစ္ ကေတာ့ စာၾကည့္ခမ္းမွာ စားေနသည္။ အစားအေသာက္တို႔ သည္ သူမဘဝတြင္ အေကာင္းဆုံး အရသာ အရွိဆုံး ေတြျဖစ္သည္။ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာ အသားဆိုတာ ရွားရွားပါးပါး။ ပန္းကန္ မ်ားေဆးၿပီးေသာအခါ အိပ္ခန္းသို႔ဝင္သည္။

၈ နာရီ ၄၅ တြင္ ေဒးဗစ္၏ အိပ္ခန္းသို႔ထြက္ခဲ့သည္။ တံခါးေခါက္သည္။ ေျဖသံမၾကား။ အခန္းထဲဝင္သည္။ သူမ အိပ္ခန္းေလာက္ က်ယ္ေသာ ေရခ်ိဳးခန္းကို ဖြင့္သည္။ ေရခ်ိဳးကန္ကို ေရေႏြးျဖင့္ ျဖည့္ သည္။ ဆပ္ျပာရည္ အနည္းငယ္ကို ထည့္စပ္သည္။ ေရခ်ိဳးကန္ေပၚ ကုန္းၾကည့္ေနစဥ္ ေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္ေနေၾကာင္း ခံစားမိသည္။ “အံမေလး လန႔္လိုက္တာ” ေထြးငယ္ သည္ တံခါးဝတြင္ ေဒးဗစ္ သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕သည္။ “ၾကာၿပီလား သခင္ႀကီး” “မၾကာေသးဘူး။ ဒီအိမ္မွာ အခန္းထဲမဝင္ခင္ ညည္း တံခါး မေခါက္နဲ႔။ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ အၿမဲလို ညည္းနဲ႔ ငါ ႏွစ္ ေယာက္ ပဲ ရွိတယ္။

ငါက privacy သိပ္ မလိုဘူး။ ဒါက ငါ့အိမ္၊ ၿပီး ညည္းက ငါ့အတြက္ ကူညီဖို႔ထားတာ။ နင့္ အခန္း အပါအဝင္ ငါ ႀကိဳက္ တဲ့ေနရာ ငါသြားမယ္။ တံခါးတိုင္းမွာ ေသာ့လည္း မရွိဘူး။ အျပင္ တံခါးေတြပဲ ရွိတာ။ နားလည္ လား။ ေထြးငယ္” “ဟုတ္ကဲ့။ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္” ေရကို ပိတ္ၿပီး ရပ္လ်က္ ေျဖသည္။ “ေနာက္ တစ္နာရီၾကာရင္ ငါ ေရခ်ိဳးၿပီးလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တစ္ေခါက္ဆင္းလာ။ ေရခ်ိဳးခန္းကို သန႔္ရွင္း၊ ၿပီးရင္ စာၾကည့္ခန္းကို လာခဲ့။ လာတဲ့အခါ ညဝတ္အက် ႌ ဝတ္ခဲ့။ မင္းဝတ္ရမယ့္ ဟာေတြ ငါ မင္းကုတင္ေပၚမွာ တင္ထား ခဲ့ၿပိ၊ ဟုတ္ၿပီေနာ္” ဘာျပန္ေျပာမလဲ ေဒးဗစ္ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ “ေရခ်ိဳးခန္း ရွင္းၿပီး အဝတ္လဲ ရရင္ ၾကာမ်ားၾကာသြားမလား သခင္ႀကီး” သူမအား ညဝတ္အက်ီ ၤႏွင့္ မျမင္ေစလိုသျဖင့္ ႀကိဳးစား အတြန႔္တက္ၾကည့္သည္။ “ညည္းကို ေမးေနတာမဟုတ္ဘူး ေထြးငယ္၊ အမိန႔္ေပးေနတာ။ ငါ့ကို အတြန႔္တက္ေနတာလား” ေဒးဗစ္ အသံကို ျမႇင့္ ၍ ေျပာသည္။ ေထြးငယ္ ကို ေျခာက္ၾကည့္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ “မဟုတ္ပါဘူး သခင္ႀကီးေဒးဗစ္၊ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း ကြၽန္မလုပ္မွာပါ။ ေနာက္ ကို မေမးေတာ့ပါဘူးရွင္” ေထြးငယ္ အျမန္ ျပန္ေျဖသည္။

မရစ္မိေစနဲ႔ ေထြးငယ္၊ သူစဥ္းစားသည္။ ငါ အလုပ္မျပဳတ္ဖို႔နဲ႔ လမ္းေဘးမေရာက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ ဟု ေတြးသည္။ “ကဲ သြားေတာ့” ခ်က္ျခင္း ေမာင္းထုတ္သည္။ သူမ ထြက္သြားေနရင္း မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းတြင္ သူ အဝတ္ခြၽတ္ေန သည္ ကို ေတြ႕သည္။ အျမန္ ေလွ်ာက္သည္။ သူ တုံးလုံး ခြၽတ္ေနတာ သူမ မၾကည့္ရဲ။ အိပ္ခန္းသို႔ သူမျပန္သြားေသာအခါ အိပ္ယာေပၚတြင္ျဖန႔္ထားၿပီးသား ညဝတ္စုံကိုေတြ႕ရသည္။ အပိုင္း ႏွစ္ပိုင္းသာ။ အနက္ေရာင္ ညဝတ္လြာစႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ ခါးစည္းႀကိဳးသားျဖစ္သည္။ ခ်ည္စသည္ ထြင္းေဖာက္ျမင္သာၿပီး အဝတ္ မဝတ္သကဲ့သို႔သာျဖစ္သည္။ ၾကမ္းျပင္တြင္မူ ေထာက္ ၃ လက္မခန႔္ရွိမည့္ ဖိနပ္တစ္စုံ။ ေထြးငယ္ အဝတ္မ်ားကို ခြၽတ္ၿပီး ခ်ိတ္ဘီ႐ိုထဲထည့္သည္။ အဝတ္လဲေနရင္း သူ႔ ဝတ္လက္စအထည္ႏွင့္ ေျခအိတ္မ်ား ကို ေလွ်ာ္ဇလုံထဲထည့္စိမ္သည္။ ရွင္မီးခံဝတ္ရမလား။ မျဖစ္ပါ။ သူ႔ကို ခ်ေပးထားသည္မွအပ မဝတ္ရ ဟု ဆိုၿပီး မဟုတ္ပါလား။ ႏြဳးညံ့ေသာ အစသည္ သူ႔အသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ႏြဳးညံ့ေသာအသားမ်ားကို တင္းမာေစသည္။

မွန္တြင္ၾကည့္ေသာအခါ ညိဳေသာ သူ႔ အေမြးအျမႇင္မ်ားသည္ အနက္ေရာင္ တြင္ ထင္းေနေၾကာင္းေတြ႕လာရသည္။ ၁၀ နာရီထိုးကာနီးၿပီ။ သြားေတာ့မွပဲ။ ငါ့အဝတ္ေတြ တန္မတန္ၾကည့္႐ုံပဲျဖစ္မွာ။ ၿပီးရင္ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဟုေတြးသည္။ ေထြးငယ္ စာၾကည့္ခန္းထဲဝင္သည္။ တံခါးမေခါက္ေတာ့ပါ။ ေဒးဗစ္ က မီးလင္းဖိုေရွ႕မွာ။ “လာ။ မီးဖိုေရွ႕မွာရပ္စမ္း။ မေအးဘူးလား။” ေဒးဗစ္ က သူေလွ်ာက္လာသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ “ငါ့ဖက္လွည့္။ လက္ေတြကို ေဘးခ်ထား။ ဟုတ္ၿပီ” “အဝတ္ေတြ တန္သားပဲ။ ေကာင္းတယ္ ေထြးငယ္၊ လွည့္လိုက္စမ္း ငါ့ကို ေက်ာခိုင္းၿပီးရပ္။ အင္း။ အဲဒီလို” ေထြးငယ္ ၫြန္ၾကားခ်က္အတိုင္းလုပ္သည္။ ခုထိေတာ့သဘာဝက်ဆဲ။ သူမ တုန႔္ေႏွးမြဳမရွိ။ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို စိုက္ၾကည့္ ခံေနရမွန္းေတာ့သိေနသည္။ မိနစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္ထပ္ အမိန႔္မရပဲ ေက်ာ္သြားသည္။ “ကဲ ငါ့ဖက္လွည့္စမ္း ေထြးငယ္၊ ခါးပတ္ကို ေျဖခ်လိုက္စမ္း။ ငါ ညဝတ္သက္သက္ၾကည့္မယ္” ေထြးငယ္မ်က္ႏွာ ရွက္ ေသြး ရဲလာသည္။ ခုလိုစိတ္လြဳပ္ရွားေအာင္တမင္လုပ္ေနျခင္းပင္။ “ငါထပ္မေျပာဘူးေနာ္” အသံကိုျမႇင့္ေျပာသည္။ ေထြးငယ္ စိတ္ေတြ အမွန္ဖက္ေရာက္ေအာင္ျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး ခါးစည္းကို ျဖည္ခ်သည္။ သူမေမွ်ာ္လင့္ေသာ အမိန႔္ မဟုတ္ပါလား။

ေဖာက္ထြင္းျမင္ရေသာ အဝတ္စႏွင့္ သူမ ရပ္ေနၿပီ။ သူ႔ရင္သားတို႔မွာ မႀကီးလွေသာ္လည္း ႏို႔သီးေခါင္းတို႔က တင္းမာေနသည္။ “အဲလိုမွေပါ့။ ေထြးငယ္၊ ညတိုင္း မင္းငါ့စာၾကည့္ခန္းကိုလာရမယ္။ ငါေရခ်ိဳးၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ နားလည္လား။ ေထြးငယ္” “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္” သူသည္ သူမကိုယ္ခႏၶာကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေထာက္ေနေသာ ႏို႔သီးမ်ားမွသည္ ၃လက္မ ေဒါက္ ေပၚမွ ေျခေခ်ာင္းမ်ားအထိ။ ကိုယ္တုံးလုံးနီးပါး ရပ္ျပေနရမြဳေၾကာင့္ သူမ မအီမသာျဖစ္ေနသည္။ “ကဲ ဟိုဖက္လွည့္ၿပီး မီးဖိုနဲ႔ပိုကပ္လိုက္အုံး” “ဟုတ္ၿပီ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးခ်။ ေျခေထာက္ကို ခုထက္ပိုခြဲလိုက္။ ထပ္ခ်ဲအုံး” ငါေတာ့ ပိုၿပီး တုံးလုံးျဖစ္ၿပီ “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္” ၃ ေပေလာက္ထိ ေျခေထာက္ကို ကားထားရသည္။ “ငါမေျပာမခ်င္း ထပ္မလြဳပ္နဲ႔ေတာ့” ေထြးငယ္ ေဒးဗစ္၏ ဝတ္႐ုံလြဳပ္ခတ္သံ၊ အသက္႐ြဳသံတို႔ကို ၾကားေနရသည္။ ငါးမိနစ္ေက်ာ္ၾကာသည္။ ေျခေထာက္ ေတြေတာင္ ေညာင္းလာသည္။ ထို႔ေနာက္. . “ကဲ အိပ္ေတာ့။ မနက္မွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့” ေထြးငယ္ ခါးစည္းစကို ဆြဲယူၿပီး မေျပး႐ုံတမယ္ အခန္းထဲကထြက္ခဲ့သည္။

သူမအခန္းသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ဝတ္စုံကို ခ်ိန္ကာ အိပ္ယာထဲဝင္ေတာ့သည္။ ေစာင္ကို လည္ပင္းထိခ်ဳံၿပီး မ်က္ေစ့မွိတ္ထားသည္။ မ်က္လုံးထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ် ကို ျပန္ျမင္ေနသည္။ ေဒးဗစ္၏ မ်က္လုံးေအာက္တြင္ အဝတ္ပါးႏွင့္ ရပ္ေနခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ထူးဆန္းေသာခံစားမြဳ။ ဆင္းရဲမြဳေၾကာင့္ သူမသည္ အရွက္တကြဲျဖစ္ရသည္ဟု ထင္သကဲ့သို႔ပင္ လြမ္းမိုးမြဳႀကီးေသာသူတစ္ဦး၏ အရွိန္အဝါ ေၾကာင့္လဲ ခုလိုျဖစ္ရျခင္း။ စဥ္းစားေနရင္း သူမလက္မ်ားက အဖုတ္ဆီေရာက္သြားကာ ပြတ္တိုက္ေနမိေတာ့သည္။ အဖုတ္ထဲမွာ စို႐ြဲေနေၾကာင္း အံ့ၾသစြာသိလိုက္ရသည္။ ေဒးဗစ္ေရွ႕တြင္ ကိုယ္တုံးလုံးရပ္လွ်က္၊ ေျခေထာက္မ်ားကား ကာ အဖုတ္ကို ၿဖဲ ထားရသလို စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လာရင္း အဖုတ္ကို ပို၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္မိကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ေပါင္ၾကားတြင္ အတင္းညႇပ္ထားရင္း သူမ ၿပီးသြားေတာ့သည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေထြးငယ္ စိတ္ထဲတြင္ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားသည္။ ငါ ဒီည ခုလို ထပ္လုပ္ရအုံးမွာပဲ။ ဒါဆို ဘာျဖစ္မလဲ။

အင္း ..ဘာမွ မျဖစ္ဘူး သိပ္လည္း မဆိုးပါဘူး.. ဟု စဥ္းစားသည္။ ေန႔ခင္းဖက္တြင္ ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ အရင္က ေဒးဗစ္ လုပ္သလိုပင္ အနားမွ ကပ္သြားတတ္သည္။ ေဒးဗစ္က တစ္ခါတစ္ခါ အနားကပ္လာ ရင္း သူမကို ပြတ္သြားလိုက္၊ လက္ျဖင့္ ပုခုံး သို႔မဟုတ္ ေက်ာကို ပြတ္သြားလိုက္ လုပ္သည္။ သို႔ေသာ္ ညင္ညင္ သာသာ အျပစ္ကင္းကင္းပင္။ ညေရာက္ေသာအခါ ေဒးဗစ္ ေရခ်ိဳးၿပီးခ်ိန္ စာၾကည့္ခန္းသို႔ ေထြးငယ္ ေရာက္သြားၿပီး မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ရပ္ရျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ ၂ ရက္ ဒီအတိုင္း ဆက္ျဖစ္သည္။ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။ ခုညေတာ့ ေထြးငယ္ တစ္ေယာက္ ေဒးဗစ္ ေရခ်ိဳးစဥ္ “မဂၤလာ ညပါ သခင္ႀကီး” ဟု ႏြဳတ္ဆက္ရင္း ေရာက္သြားကာ ၿပဳံးလ်က္ ေရ စပ္ ေပးေနသည္။ “ေကာင္းေသာညပါ ေထြးငယ္၊ ဒီည ညည္းကို ငါေရခ်ိဳးေနတုန္း ေနေစခ်င္တယ္။ ငါ့ေက်ာကုံးကို နည္းနည္း ေခ်းတြန္း ေပးစမ္းပါ။” ေထြးငယ္ အံ့ၾသစိတ္ျဖင့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္သည္။ မျငင္းႏိုင္သည့္အတူ . . “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္၊ လုပ္ေပးပါ့မယ္” ေရခ်ိဳးကန္ ေရျပည့္ေသာအခါ ေဒးဗစ္ အဝတ္ခြၽတ္ႏိုင္ေစရန္ ေထြးငယ္ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ေက်ာခိုင္းေပးသည္။ “မလိုဘူး ေထြးငယ္၊ ငါက သူေတာ္စင္လည္းမဟုတ္ဘူး။

ငါနဲ႔အတူတူေနရင္ ငါ့ကိုယ္လုံးကို မျမင္စရာလည္း မရွိဘူး။ ခုနလိုပဲ ေနစမ္း” သူမျပန္လွည့္လာသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း အဝတ္မ်ားကို စခြၽတ္ေနသည္။ ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ေသာ အခါ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနေသာ္လည္း မ်က္လုံးမ်ားက ခါးေအာက္ကို မဆင္းေခ်။ “ေရေႏြး က အေနေတာ္ေလးပဲ။ ေထြးငယ္ ညည္း ငါ့အႀကိဳက္ကို သိသား..” သူ ေရဝင္စိမ္သည္။ ေထြးငယ္ စိတ္လြဳပ္ရွားစြာအနားတိုးလာၿပီး ေခ်းတြန္း ေဖာ့တုံးကို ယူကာ ဆပ္ျပာႏွင့္ သုတ္သည္။ “အက်ီ ခ်ၤြတ္လိုက္အုံး။ နင့္အဝတ္ေတြ စိုကုန္အုံးမယ္။” သူစိုက္ၾကည့္ရင္း အမိန႔္ေပးသည္။ ေထြးငယ္ ၏ လက္မ်ားက ၾကယ္သီးမ်ားေပၚသို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္လုံးခ်င္း အေပၚမွ စကာ ခြၽတ္သည္။ ေအာက္ဆုံး ၾကယ္သီး သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ပါးလြာေသာ ရင္စီးေအာက္မွ ေထာင္ေနေသာ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားအား စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ရွက္ေသြးျဖန္းသြားသည္။ ဆက္ခြၽတ္လိုက္ ၿပီး အက်ီ ကႋုအနီးရွိခုံေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္။ ေဒးဗစ္ေနာက္ေက်ာသို႔ ေ႐ြ႕ကာ ေခ်းတြန္းေပးရန္ ျပင္သည္။

ေဒးဗစ္ က ခါးကိုင္းေပးသည္။ ေနာက္သို႔ေလွ်ာက္သြားစဥ္ ရင္စည္းေအာက္မွ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကို ျမင္လိုက္ၿပီး ေက်ာကုံးကို ျဖည္းညႇင္းစြာ အပြတ္ခံရင္း လီးေတာင္လာသည္။ “ေကာင္းတယ္ ေထြးငယ္ ညည္းေတာ္တယ္။ ဆက္လုပ္” ရပ္ခိုင္းသည့္တိုင္ ေထြးငယ္ ဆက္ပြတ္ေပးေနရသည္။ “ကဲ သြားလို႔ရၿပီ။ နာရီဝက္ေနရင္ ငါ့စာၾကည့္ခန္းလာခဲ့ေတာ့။” ေဒးဗစ္ အမိန႔္ေပးၿပီး အေျပးအလြားထြက္သြား ေသာ ေထြးငယ္ကို ၾကည့္ေနသည္။ မၾကာခင္ သူ႔လီးႀကီးကို သူမကိုယ္တိုင္ ေခ်းတြန္းေပးရေပေတာ့မည္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေထြးငယ္၏ လက္ကေလးမ်ား သူ႔ လီးႀကီးကို ဆုတ္ကိုင္ရင္း စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ပြတ္ေနသည္ကို ျမင္ေနသည္။ ေထြးငယ္ ညည္းမၾကာခင္ ငါ့ လီးကို ညတိုင္းဂြင္းတိုက္ေပးရေတာ့မယ္။ ေနာက္တစ္ဆင့္ႏွစ္ဆင့္ဆို စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အပ်ိဳစင္ႏြဳတ္ခမ္းနဲ႔ ငါ့လီးႀကီးကိုစုတ္ေပးရမွာ။….. စဥ္းစားရင္း ထုေနသည္မွာ ေရခ်ိဳးကန္ထဲသို႔ လေရမ်ား ပန္းထည့္မိသည္အထိ။ အင္း… ေနာက္ဆို ဒါေတြ ညည္းပါးစပ္ထဲ ေရာက္မွာေပါ့ ေထြးငယ္ရယ္။

အပိုင္း (၃) ေနာက္ထပ္ ရက္အနည္းငယ္တြင္ ေထြး သည္ ေဒးဗစ္ အနားသို႔ ကပ္ရန္ ပို ရဲလာသည္။ ခါးကိုင္း၍ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ေမာ့ၾကည့္မိလွ်င္ ေဒးဗစ္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္ရတတ္သည္။ မီးဖို ၾကမ္းျပင္ကို ကုံး၍တိုက္ ေနလွ်င္ ေဒးဗစ္ဝင္လာၿပီး ေလးဖက္ေထာက္ထား၍ ဖင္ေထာင္ေနသည္ကို မုန႔္တစ္ခုခု ယူစားရင္း စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ အိမ္တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ထြက္လာရင္း လက္က ပ်ံထြက္လာၿပီး သူမရင္ပတ္ကိုပုတ္သည္။ ႐ုတ္တရက္လို ျဖစ္ေသာ္လည္း နည္းနည္းၾကာမွ လက္ဖယ္သြားသည္။ ေၾကာင္အိမ္ နား ကပ္ရပ္ ေက်ာေပး ေနစဥ္ ေနာက္က ေရာက္လာၿပီး သူ႔တင္ပါးကို ဝင္ကပ္ေတာ့ ေတာင္ေနေသာလီးႀကီး၏ အေတြ႕ ကို ခံစားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ခုက ျဖစ္လာသည္။ ဝိုင္ခြက္မ်ားကို မီးဖိုထဲတြင္ ေဆးေၾကာေနစဥ္ ႐ုတ္တရက္ ေခ်ာ္ၿပီး ၾကမ္းေပၚ က်သြားသည္။ လွမ္း ဖမ္းေသာ္လည္း မမွီလိုက္ေတာ့။ ဖန္ခြက္ကြဲသံသည္ တစ္အိမ္လုံးဆူသြားသည္။ သူ ခဏေလး ၿငိမ္ၿပီး နားစြင့္မိသည္။ ဘာမွေတာ့မၾကား။ အမွားအယြင္းတစ္ခုခုလုပ္မိလွ်င္ ဒဏ္ေပးခံရမည္ဟု ရာဂ်ဴး က ေျပာထား သည္ မဟုတ္ပါလား။ သူမေၾကာင့္ ခုလို ကြဲရွသည္မွာ ပထမဆုံး။ မေတာ္တဆပဲေလ ဟု ေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္… “ေဟ့ ဘာျဖစ္တာလဲ” ေဒးဗစ္ ၏ ေမးသံကို ၾကယ္ေလာင္စြာၾကားရသည္။ “ဟုတ္ကဲ့၊ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္။ ကြၽန္မ ေခ်ာ္ၿပီး လြတ္က်သြားပါတယ္။

ဖမ္းေပမယ့္ မမိလိုက္လို႔ ဖန္ခြက္ကြဲသြားတာပါ ရွင့္။ မေတာ္တဆျဖစ္သြားတာပါ။ ခု ပဲ ရွင္းလိုက္ပါမယ္။” သူမ၏ အသံက တုန္ခါေနသည္။ ဒါေလာက္ႏွင့္ ၿပီးသြား မည္ဟု လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္။ “ဒီဖန္ခြက္က ငါ့အေမ အႀကိဳက္ဆုံး တစ္စုံထဲက ဟ။ သူဆုံးသြာကတည္းက ငါ ေန႔တိုင္း ဒါနဲ႔ ေသာက္ခဲ့တာ။ ခု ခြက္ က ေနာက္ဆုံးပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ အစားရမလဲ။ နင့္ကို ငါစိတ္ပ်က္တယ္ ေထြး။ နင့္ကို ငါ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းေပး တယ္။ ဂ႐ုစိုက္တယ္။ နင္က ခုလိုလုပ္ပစ္တယ္။ ငါ့ကို ဘာနဲ႔ အေလ်ာ္ေပးမလဲ ေဟ။” “ေဆာရီးပါ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္၊ ေနာက္ မျဖစ္ေစရပါဘူးရွင္။ သခင္ႀကီးက ကြၽန္မအတြက္ အေကာင္းဆုံး အလုပ္ရွင္ ပါ။ ဒီအလုပ္ကိုလည္း ကြၽန္မႀကိဳက္ပါတယ္” ေျဖသိမ့္ႏိုင္မလားလို႔ ႀကိဳးစားေျပာၾကည့္သည္။ “ငါ လက္မခံဘူး။ နင္တကယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္လည္း မယုံဘူး။ အဲေတာ့.. နင္ ဒီည ရ နာရီခြဲ ငါ့စာၾကည့္ခန္းထဲ လာခဲ့။ အလုပ္ေတြၿပီးေအာင္လုပ္ခဲ့။ နင္နဲ႔ တန္တဲ့ အျပစ္ေပးဖို႔ ငါစဥ္းစားထားမယ္။ ကဲ။ ငါ ဒဏ္ေပးတာ လက္ခံမလား မခံဘူးလား ေျပာ။

ဒါမွမဟုတ္လည္း ကိုယ့္ အဝတ္ကိုယ္ထုတ္ၿပီး ခုခ်က္ျခင္း ထြက္သြားလို႔ရတယ္။” ေထြး အလြန္ေၾကာက္မိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံရေတာ့မည္သာျဖစ္သည္။ ခုအလုပ္မွာ သူေပ်ာ္ေနၿပီ။ ေဒးဗစ္ သည္ သူ႔ကို ေၾကာက္လန႔္ေအာင္ တမင္ေျခာက္ေနသည္ဟုသာထင္သည္။ သူေဌးေတြၾကားထဲမွ မေနဘူး သျဖင့္ သူ နားမလည္ႏိုင္။ ေ႐ြးစရာလမ္းလည္းမရွိ၊ ၁၈ ႏွစ္သမီး မိဘမဲ့ တစ္ေယာက္အတြက္ ခုလို ေဆာင္းရာသီတြင္ တျခား လုပ္စရာ လည္း ဘာမွမရွိ။ “ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ သခင္ႀကီး။ ကြၽန္မ ေက်နပ္တဲ့အထိ အျပစ္ေပးခံပါ့မယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ေဒးဗစ္၏ မ်က္ႏွာကို ျပန္မၾကည့္ရဲေတာ့ပဲ အကြဲ အစ မ်ားကို ရွင္းရန္ လုပ္ေတာ့သည္။ ခံရမွာေပါ့ေလ.. ဟု ေတြး မိသည္။ ရာဂ်ဴး ေျပာသလို တင္ပါးကို ႐ိုက္တယ္ ပဲဆိုဆို ဘယ္ေလာက္ ဆိုးမွာမို႔လဲ။ လမ္းေပၚေရာက္တာနဲ႔စာရင္ ေတာ္ပါေသးတယ္ ဟုေတြးေနရသည္။ ညေရာက္ရင္ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ တစ္ခါတေလ ေတြးၿပီး ပူေသာ္လည္း ေထြး တစ္ေန႔လုံး အလုပ္ဆက္လုပ္ေနသည္။ သူ႔တင္ပါးကို လက္ဖဝါးႏွင့္ ႐ိုက္ခံရႏိုင္သည္။ အေတာ္မ်ားနာမလား။ သူခံႏိုင္မလား။

စဥ္းစားရင္း ညစာကို ျဖည္းျဖည္း စားသည္။ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ အစာေတာ့မဝင္။ “အားလုံး OK ပဲလား ေထြး?” ရာဂ်ဴး အသံေၾကာင့္ သူလန႔္သြားသည္။ “အင္း။ ကြၽန္မေတာ့ အခက္ေတြ႕ေနၿပီ။ သူ႔အေမ စိတ္ႀကိဳက္ ဖန္ခြက္ေတြ ထဲက ေနာက္ဆုံး တစ္လုံးကို ခြဲလိုက္မိတယ္။ ေဒးဗစ္ ေဒါေဖာင္းေနတယ္။ ဒီည ဒဏ္ေပးခံရမယ္တဲ့။ သူ ကြၽန္မကို မ႐ိုက္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ဘယ္လိုထင္လဲဟင္” ရာဂ်ဴး အံ့ၾသဟန္ျပသည္။ ေဒးဗစ္ ဒီမနက္က သူ႔ကို စာၾကည့္ခန္းထဲေခၚၿပီး အထူး စီမံထားေသာ ကုလားထိုင္ အရွင္ တစ္ခု လုပ္ေပးရန္ခိုင္းခဲ့သည္။ ခုံကို ဘယ္လို မ်ိဳး အသုံးခ်ဖို႔ ဆိုတာ သူနားမလည္ခဲ့။ ခုေတာ့ သူ သေဘာေပါက္ၿပီ။ ေဒးဗစ္ က ႐ိုက္ဖို႔ ခုံ လိုခ်င္သည္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ခုံ အေနအထားေၾကာင့္ ေထြး၏ ဖင္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ လုပ္ထားၿပီး ျဖစ္မည္။ ခုံမွာ တျခား ထူးျခားခ်က္ေတြက ပါေသးသည္။ သူမ ဖင္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထိေတြ႕ႏိုင္ေအာင္။

ကိုယ္ ခႏၶာသည္ အားကိုးရာမဲ့ေနေအာင္၊ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ခံရေအာင္ ဒီဇိုင္းဆြဲထားၿပီး ဒီစေနတနဂၤေႏြ အၿပီး လုပ္ခိုင္းထား သည္။ အင္း၊ ဒီည ေတာ့ သူမ အ႐ိုက္ခံရႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အစသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ပိတ္ရက္မတိုင္မီ ေနာက္ထပ္ အမွားမ်ား ဆက္တိုက္ ေတြ႕ေတာ့မွာ ေသခ်ာပါသည္။ “အင္း။ ငါ နင့္ကို ခင္ပါတယ္ ေထြး၊ ၿပီး ေတာ့ ဒီမွာ နင္ အလုပ္လုပ္တာလည္း အကုန္ ေကာင္းတာပဲေလ။ ခုေတာ့ နင္ အရစ္ ခံရၿပီေပါ့။ သူေဌးေတြအေၾကာင္း ငါလည္း ေျပာျပဘူးသားပဲ။ သူတို႔က ထူးဆန္းတယ္ဟ။ ေဒးဗစ္ ရဲ႕ မိတ္ေဆြ ေတြဆိုရင္ သူ႔ထက္ ဆိုးတယ္။ ဒါက နင့္အတြက္ ဆုံးျဖတ္ရမယ့္ အခ်ိန္ပဲ။ အနာဂတ္အတြက္လည္း စဥ္းစားရမယ္။ နင့္မွာ သြားစရာေနရာလည္းမရွိ၊ ေက်ာင္းကလည္း ျပန္လက္ခံေတာ့မွာမဟုတ္၊ ေဆာင္းကလည္း ဝင္လာေနၿပီ စဥ္းစား ေပါ့ဟာ။ လမ္းေပၚမွာ ဖာျဖစ္ရတဲ့ဘဝေတာ့ မေရာက္ေစခ်င္ဘူး။

နင့္အသက္ ၁၈ ႏွစ္ဆိုေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးသြားလုပ္လည္း လတ္တေလာေတာ့ အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ဆို လူလည္း ရစရာက်န္မွာမဟုတ္ဘူး။ နင္ အဲလို ေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ဘူး မဟုတ္လား “ ရာဂ်ဴး ေျပာတာမွန္ပါသည္။ သူမအတြက္ ေ႐ြးစရာ မရွိလွ “အင္း။ ကြၽန္မနားလည္ပါတယ္။ ေၾကာက္စရာပဲ။ ႐ြဳင့္ကို တစ္ခါမွမေျပာဘူးဘူး။ ကြၽန္မဟာ အပ်ိဳေလးပါ။ တစ္သက္လုံး ေက်ာင္းမွာပဲေနခဲ့ရၿပီး ဘယ္ေယာက်္ားနဲ႔မွ လည္း မပတ္သက္ခဲ့ဘူးပါဘူး။ ေဒးဗစ္ က ကြၽန္မကို ၾကည့္တာ က မ႐ိုးဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပြတ္တာထိတာေတြလည္း ပါလာတယ္ရွင္” ေထြး တစ္ေယာက္ ရာဂ်ဴးကို ေငးရင္း ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္ေပးမလဲ ေစာင့္သည္။ ေဒးဗစ္ သည္ အပ်ိဳစင္ေလးကို စားေပေတာ့မည္။ ငါလည္း သူ႔ ဟာေလးကို တြယ္ခ်င္လိုက္တာ။ ဟင္း.. သူေဌး ငမိုက္ ေတြ။ အပ်ိဳစစ္ေတြဆို သူတို႔ပဲ စားရတယ္။ ဒီကေလးမလည္း မၾကာခင္ အတြယ္ခံရေတာ့မယ္။ တစ္ကိုယ္လုံး ရွိသမွ် အေပါက္ ေတြ အားလုံး ေဒးဗစ္ပစၥည္း အထည့္ခံရေတာ့မွာေသခ်ာတယ္။ ၿပီးရင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ေတြ႕မယ္။ ဟိုလူေတြက အင္မတန္ဆိုးတဲ့လူေတြ။ ေဒးဗစ္ထက္ ၾကမ္းတမ္းတယ္။

သူတို႔ ပါတီေတြမွာ ငါေတြ႕ဘူးတာ ဖာသည္မေတာင္ ေၾကာက္ လန႔္ၿပီး ခံရရွာတယ္။ အင္း သူလိုးၿပီးရင္ေတာ့ ငါ့ကို လည္း အခြင့္အေရးေပးအုံးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အင္း… “နားေထာင္စမ္း ေထြး၊ ငါ နင့္ကို ထပ္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးဟာ။ သူေျပာတဲ့အတိုင္းပဲလုပ္။ ကန႔္လန႔္မတိုက္နဲ႔။ နက္ျဖန္ မွေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့” ရာဂ်ဴး ထြက္ခဲ့သည္။ လီးကေတာင္ေနသည္။ ကံေကာင္းတဲ့ ငနဲေတြ ပါလား။ ႐ိုက္ ဖို႔ ခုံ လုပ္ေပးရင္းကို ေတြးရင္း တင္း လာေနသည္။ အရင္ လုပ္ဘူးသည့္ ခုံ ေတြနဲ႔မတူေအာင္ ပို ေကာင္းေအာင္ လည္း လုပ္ထားရာ ေဒးဗစ္ ႀကိဳက္မည္မွာေသခ်ာသည္။ တစ္ခါတေလ ေတာ့ ေထြးကို ဒီခုံ မွာ သူ႔လက္ထဲမ်ား ထည့္ေလမလား ..။ ရာဂ်ဴးစိတ္ကူးယဥ္ေနမိသည္. ေထြး အခန္းသို႔ျပန္ကာ သန႔္ရွင္းသည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မွန္ထဲၾကည့္ အက်ီ ၤ၊ စကတ္၊ ေဒါက္ဖိနပ္၊ ေျခအိတ္နက္ အားလုံး ေကာင္းပါသည္။

ေဒးဗစ္သည္ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး သနားေလာက္ပါသည္။ စာၾကည့္ခန္းဖက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ သည္။ ေဒးဗစ္ သည္ ခန႔္ညားေသာ ထိုင္ခုံႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည္။ ေျခေထာက္က ေရွ႕က ခုံေလးမွာ တင္ထားသည္။ သူမဝင္လာေသာအခါ ဖတ္လက္စ သတင္းစာကို ခ်လိုက္သည္။ သူသည္ ဝတ္စုံျပည့္ႏွင့္။ “ကြၽန္မ အျပစ္ေပးခံဖို႔ လာတာပါ သခင္ႀကီး။ ကြၽန္မ လုပ္ခဲ့မိတာ အျပစ္ရွိတဲ့အတြက္ သခင္ႀကီးေပးတဲ့ အျပစ္ကို ခံပါ့မယ္” ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့ျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစား၍ ေျပာရွာသည္။ ေဒးဗစ္ က သူမကို ခပ္တည္တည္ၾကည့္ေနသည္။ “ဒါ နင့္အတြက္ ပထမဆုံး အမွားပဲ ဆိုတာ ငါလည္းနားလည္ပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို ေပါ့ေပါ့ထားလိုက္ရင္ ေနာက္ထပ္ ဆက္ျဖစ္လာမွာ စိုးရိမ္ရတယ္။ ငါက စည္းကမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေလွ်ာ့ေပးတဲ့လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ အဲေတာ့ အျပစ္ ေပးမွသာ မသင့္ေတာ္တာေတြ ဆက္ မျဖစ္မွာလို႔ပဲ ယုံၾကည္တယ္။ အဲဒီေတာ့ နင္ဒီည အ႐ိုက္ခံရေတာ့မွာေပါ့” ေဒးဗစ္ ခုံမွ ထကာ “နင္ ဒဏ္ေပးခံမယ္ မဟုတ္လား” ထိုခဏေလးသည္ ေထြး၏ ဘဝ အတြက္ အဆုံးအျဖတ္ပင္ျဖစ္သည္။

ျငင္းလိုက္သည္ႏွင့္ သူမဘဝသည္ လမ္းေပၚတြင္ ဘာဆက္ျဖစ္မည္ မသိ၊ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆိုလွ်င္ ယခု အလုပ္တြင္ တည္ၿမဲေနမည္။ သူမ ဘာေၾကာင့္ အေလွ်ာ့ေပးရမည္ နည္း။ သူမ အလုပ္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေျခအေနအားလုံးကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ရေပမည္။ ခု သူမကို ႐ိုး႐ိုး တန္းတန္း ႐ိုက္ မွာ မဟုတ္မွန္းသူ နားလည္သည္။ ဤသည္မွာ အစသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေဒးဗစ္ တြင္ သူမအား တျခား ရည္႐ြယ္ခ်က္ မ်ားရွိမွန္း သူမ မႀကိဳက္တာေတြ လုပ္ရဖို႔ ရွိႏိုင္မွန္း သိသည္။ သို႔ေသာ္.. “ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ သခင္ႀကီးေဒးဗစ္” သူမအနာဂတ္ လမ္းတစ္ခုကို ေ႐ြးလိုက္သည္။ ေဒးဗစ္ က အေျဖအတြက္ ၿပဳံးၿပီးေက်နပ္ေနသည္။ သူ မ ကို သူပိုင္သြားၿပီ။ သူမအား ၾကည့္ဖို႔၊ ထိဖို႔ အတြက္ အေၾကာင္း ျပေနစရာမလိုေတာ့။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္မည္၊ တြန္းပို႔မည္၊ ေၾကာက္လာေအာင္ လုပ္မည္။ “အနားလာခဲ့ ေထြး၊ ငါ့အနားကပ္စမ္း” လက္တကမ္းကို ေခၚသည္။

ေထြး တစ္ေယာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ ေဘးခ်လ်က္ ေဒးဗစ္ ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနသည္။ သူ၏လက္မ်ားက သူမကို ကိုင္တြယ္ ေနသည္ကို ခံစားရသည္။ ခါးကို ေသခ်ာ ကိုင္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔လက္မ်ားက သူမ၏ ခါးထက္ပင္ ႀကီးမားေနသလို ရွိသည္။ သူမ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တုန္လြဳပ္လာသည္။ လက္မ်ားက သူ႔ကို လွည့္ခိုင္းေနသည္။ “လွည့္လိုက္စမ္း။ ဟုတ္ၿပီ” ေဒးဗစ္ လက္မ်ားက စကပ္ အေပၚနားကို အသာကိုင္လိုက္ၿပီး တင္ပါးအတိုင္းျဖည္းျဖည္း ခ်င္း ေလွ်ာဆင္းသြားသည္။ “ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေနာ္” လက္မ်ားက ဖင္ကို ေသခ်ာကိုင္တြယ္သည္။ “နင့္ဖင္က လုံးေနတာပဲ ေထြး၊ အတီးခံဖို႔ လုပ္ထားတာလား။ နင္ အ႐ိုက္ခံရဘူးလား” “ဟင့္အင္း၊ သခင္ႀကီး” သူမ ခ်ိဳသာစြာေျဖသည္။

“တျခားမိန္းကေလးေတြေတာ့ ဦးေဖခင္ ႐ိုက္တာ ခံရဘူးပါတယ္။ ျပန္ေတာ့ ေျပာမျပၾကဘူး။ ကြၽန္မေတာ့ ကံေကာင္းလို႔ တစ္ခါမွ မခံခဲ့ရပါဘူး။” မဟုတ္ပါ။ သူကံေကာင္းသည္မဟုတ္။ ဦးေဖခင္ သည္ ေဒးဗစ္အတြက္ စုေဆာင္းထားခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ တျခား မိန္းကေလးေတြ ဖင္လွန္အ႐ိုက္ခံရသည္။ ႀကိမ္ေဆာ္ခံရသည္။ ေနာက္ဆုံး သူတို႔၏ အပ်ိဳရည္ကို ဦးေဖခင္ထံ ေပး ၾကရသည္။ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွမိန္းကေလးမ်ားစြာသည္ သူတို႔၏ အပ်ိဳပါးစပ္၊ အပ်ိဳအဖုတ္ႏွင့္ အပ်ိဳဖင္ တို႔ကို ျပင္းထန္စြာ ဖင္လွန္႐ိုက္ခံရျခင္းႏွင့္ ႀကိမ္လုံးစာမိျခင္းတို႔ ေနာက္တြင္ ဦးေဖခင္၏ စားပြဲေပၚ၌ ေပးခဲ့ၾကရသည္။ “နင္လည္း ဒီမွာေတာ့ သိပ္ကံမေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး ေထြး။

ရက္ေတာင္သိပ္မၾကာေသးဘူး နင္ အေဆာ္ခံရေတာ့မယ္” သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက သူမ၏ တင္ပါးမ်ားကို ပြတ္ေနသည္။ ဖင္တစ္ခုလုံး ကို လုံးေျခေနသလို ကိုင္သည္။ “တစ္ပတ္လွည့္ လိုက္အုံး” လက္မ်ားကေတာ့ မဖယ္။ “နင့္ အက်ီ နၤဲ့ ႐ြဳပ္မေနေစခ်င္ဘူး။ ခြၽတ္လိုက္စမ္း” ေမးခြန္း မဟုတ္၊ အမိန႔္ေပးျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေထြး သည္ ေဒးဗစ္ ေရခ်ိဳးေနစဥ္ က ေရွ႕တြင္ အက် ႌ ခြၽတ္ေနဘူးခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုတစ္ခါတြင္ ယခင္ လို မဟုတ္ေတာ့မွန္း နားလည္သည္။ သူမ တင္ပါးေပၚတြင္ ေအးေဆးစြာပြတ္သတ္ေနေသာ လက္မ်ားက သူမအေပၚ ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္မြဳကိုျပေနသည္။ သူမသည္ ေဒးဗစ္ ၏ မ်က္လုံးမ်ားေအာက္တြင္ ၾကယ္သီးမ်ားကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ျဖဳတ္ ေနသည္။ လက္ေမာင္းႏွင့္ ပုခုံးေပၚမွ အသာေက်ာ္ ခြၽတ္လိုက္သည္။ ေဒးဗစ္ ၾကည့္ေနစဥ္ အက် ႌကို အသာကိုင္ထား ေသးသည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ငုံ႔ၾကည့္ေသာအခါ ပိုး ရင္စည္း ေအာက္မွ ႐ုန္းကန္ထြက္ေနေသာ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကို ျမင္ရသည္။ ေဒးဗစ္ က အက်ႌကို လွမ္းယူၿပီး ေဘးရွိခုံေပၚတြင္ တင္ထားလိုက္သည္။

“နင့္ႏို႔ေတြက ငယ္ေသးေပမယ့္ ႏို႔သီးေခါင္းေတြက ႀကီးသားပဲ။ ဟုတ္လား။ ခြၽတ္ျပစမ္းပါအုံး ၾကည့္ရေအာင္” ေဒးဗစ္ က ေျပာရင္း သူမရွက္ေနသည္ကို ၾကည့္ရင္းၿပဳံးေနသည္။ “ျပဖို႔ေတာင္ မလိုေလာက္ပါဘူးသခင္ႀကီး။ ကြၽန္မမွာ ႏို႔သီးေခါင္းကႀကီးပါတယ္။ ပိုးစေၾကာင့္ ေထာင္ထြက္ေနတာပါ” သူရွက္ရွက္ႏွင့္ ေအာ္မိသည္။ ဘာေၾကာင့္ ခုလို ဇြတ္ေျပာမိသည္ မသိ။ ဟုတ္ကဲ့ ဟု႐ိုး႐ိုးေျပာလိုက္ရင္လည္း ရသားပဲ ဟု ေတြးမိသည္။ “ေအး။ စကတ္ဝတ္ထားရင္ ႐ိုက္တဲ့အခါ နင္သိပ္နာမွာမဟုတ္ဘူး ခြၽတ္အုံးမွျဖစ္မယ္။ လွည့္လိုက္စမ္း။ ငါခြၽတ္ေပး မယ္” သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ အသာဆြဲလွည့္ရင္း “မွန္ကို ေသခ်ာၾကည့္ထား။ ငါ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ နင္ျမင္မွ ျဖစ္မယ္” အမိန႔္ေပးသည္။ သူမေရွ႕တြင္ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ႀကီးတစ္ခုရွိေနသည္။ တစ္ခါမွ သတိမထားမိခဲ့။ ခုမွ ဒီမွန္ ႀကီး ရွိေနျခင္း၏ အေျဖကို နားလည္ရေတာ့သည္။

သူမဖင္လုံးေပၚတြင္ လက္မ်ားက တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္သတ္ ေပးေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ၾကယ္သီးမ်ားဆီသို႔ ေ႐ြ႕သြားၿပီး သုံးလုံးလုံး ျဖဳတ္ၿပီးေသာအခါ စကတ္ကို ျဖည္းျဖည္း ခ်င္းခြၽတ္ခ်လိုက္သျဖင့္ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်လာသည္။ ငုံ႔ၾကည့္လွ်င္ ရင္စည္းႏွင့္ ပိုးျခည္ျဖင့္ တြဲထားေသာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကိုျမင္ရသည္။ “ေသခ်ာ ေရွ႕ကိုၾကည့္ေနေနာ္။ စကားနားမေထာင္ရင္ အပို ျပစ္ခ်က္ေတြ တိုးလာမယ္” သူ႔ဖက္သို႔ အသာေလး လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေသာ ေတာင္းပန္ မ်က္လုံးမ်ားကို ျမင္လိုက္သျဖင့္ စကားသံထြက္လာသည္။

သူသည္ ပိုး ေဘာင္းဘီ ေအာက္မွ ဖင္မ်ားကို ၾကည့္ေနသည္။ သူမက လွေတာ့ လွသည္။ ေဒါက္ဖိနပ္ေၾကာင့္ ျမင့္ေနေသာ ေျခေထာက္မ်ားမွ အနက္ေရာင္ေျခအိပ္မ်ားတြင္ ေပါင္သားတို႔သည္ ေတာက္ပလွ်က္။ ေဘာင္းဘီထဲအစြန္းတြင္ တိုးထြက္ေနေသာ အနီေရာင္ ေစာက္ေမြးေလးမ်ားကိုပင္ ျမင္ေနရသည္။ ဒီညေတာ့ သူ အတြင္းခံကို ခြၽတ္ဖို႔ စိတ္မကူး။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မွာ တစ္ဆင့္တိုး လာဖို႔ ခ်န္ထားသည္။ ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ထိ အရသာကို တိုးတိုးခံစားရမည္ျဖစ္သည္။ အျပစ္ ဘယ္လိုတိုးတိုးခံရဦးမည္လဲ။ သူမသည္ ခါးကို ဆန႔္ထားသည္။ ပိုးေဘာင္းဘီ တေလွ်ာက္ လက္မ်ားက ပြတ္သတ္ေနသည္။ ဖင္လုံးမ်ားအား လြဳပ္ခါၾကည့္ေနသည္။ ဖင္ၾကားထဲ လက္ထည့္ေသာအခါ ဖင္ကိုအသာေစ့ ထားမိသည္။ လက္မ်ားကအတင္းမတိုး။ ပတ္ေဝွ႔သြားေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေဘာင္းဘီေအာက္ မွ ေပါင္သားမ်ား ေပၚသို႔ ေရာက္သည္။ ေပါင္ၾကားတေလွ်ာက္ ပြတ္ေနျပန္သည္။

“ေျခေထာက္ ကိုခ်ဲလိုက္စမ္း ေထြး” ဆုံးျဖတ္ခ်က္အမွတ္ကို လြန္ခဲ့ၿပီမို႔ သူမသည္ အမိန႔္နာခံရန္သာရွိေတာ့သည္။ လက္မ်ားက ေပါင္ၾကားကို တြန္းထိုးၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကားသြားေအာင္ လုပ္ေပးသည္။ “ကားအုံး။ နင္ဒီထက္ ပို လို႔ရပါေသးတယ္ ေထြးရဲ႕” ေပါင္မ်ားပိုကားလာေအာင္ ၾကားထဲကို လက္ထည့္ၿပီးတြန္းေပးသည္။ “နည္းနည္း ပို လိုက္ အုံး။ ခုပုံမ်ိဳး မွန္ထဲမွာျမင္ရတာ ႀကိဳက္ရဲ႕လား ေထြး?” ေထြး ေျခေထာက္ကို ပိုခ်ဲ႕လိုက္သည္။ ခုဆိုလွ်င္ ၂ ေပခန႔္ ကားထားၿပီးၿပီ။ ေပါင္ၾကားမ်ားသည္ ေဒးဗစ္၏ ေသခ်ာ ပြတ္ေပးမြဳကို ခံေနရသည္။ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ တုံးလုံးျဖစ္ေနေသာ သူ႔ပုံရိပ္တြင္ ေဘာ္လီေအာက္မွ ေထာင္ေနေသာ ႏို႔သီးေခါင္းမာမာေလးမ်ား၊ ပိုးသား ပင္တီ အျဖဴေရာင္ ႏွင့္ ေျခအိတ္ကို ဆြဲထိန္းထားေသာ ခါးပတ္စမ်ား ကို ျမင္ေနရသည္။ သူ႔ေမးခြန္းကို ဘယ္လိုေျဖရမယ္မွန္းမသိ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွသည္ဟု တစ္ခါမွမထင္ခဲ့ဘူးေပ။ သူမသည္ သာမာန္႐ုပ္ေရသာရွိသည္။ ႏို႔အုံမ်ားက ေသးငယ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဖင္ကႀကီးသည္။ “သခင္ႀကီး ေက်နပ္ ရင္ ၿပီးတာပါပဲရွင့္” ခုလိုေျဖရင္ သေဘာက်မည္ဟု ထင္သည္။ “ငါ ေက်နပ္ေအာင္ အၿမဲလုပ္ေနရင္ ခုလို ႐ိုက္စရာ အေၾကာင္းမေပၚဘူး။ ကဲ ခုေတာ့ အခ်ိန္က်ၿပီ။ ဆိုဖာခုံေပၚတက္လိုက္ စမ္း။ ဒီဖက္ကို။ ဟုတ္ၿပီ ဒူးေထာက္လိုက္။

မွန္ဖက္ကို ၾကည့္ထား” ေဒးဗစ္၏ လက္မ်ားက သူလိုခ်င္သည့္ ပုံစံအတိုင္းျပင္ေပးသည္။ ေဒဗစ္လိုခ်င္သည့္ ပုံစံအရ ေထြး သည္ မွန္ကို မ်က္ႏွာမူလ်က္ ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ေလးဖက္ေထာက္ အေနအထားျဖစ္ သြား သည္။ ေမးေစ့ကိုလက္ျဖင့္ ပင့္တင္ၿပီး သူမ ဘယ္လို လုပ္ခံရသည္ကို ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေစရန္ မွန္ကို တည့္တည့္ ၾကည့္ေစသည္။ ေပါင္မ်ားကို ပြတ္ၿပီး ထပ္ကားေအာင္ လုပ္ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ “ဟုတ္ၿပီ။ အက်ယ္ဆုံးထိေအာင္ ေပါင္ကိုထပ္ကားလိုက္စမ္း။ ခုံနဲ႔ ထိသြားေအာင္ ႀကိဳးစား။” ကားၿပီး ေမွာက္ခ်လိုက္ ရာ တကိုယ္လုံး ဖြင့္ေပးထားသလိုျဖစ္သြားၿပီ “ဟုတ္ၿပီ။ ေကာင္းတယ္” ေက်ာကုံးကို အသာဖိခ်ၿပီး ေခါင္းကို ေထာင္ ေပးသည္။ ေနာက္ ဗိုက္ေအာက္မွ လက္လွ်ိဳကာ ဖင္ကို ေျမာက္ေနေအာင္ ျပန္လုပ္သည္။ “ကဲ ဒီအတိုင္းေန။ ထပ္ မလြဳပ္ နဲ႔ေတာ့။ ပုံစံေျပာင္းသြားလို႔မရဘူးေနာ္” သူ ျမင္ခ်င္သည့္ ပုံအတိုင္း ျမင္ရ၍ သေဘာက်ေနသည္။ သူမသည္ ေလ့က်င့္ထားေသာ ေခြးေလးပမာျဖစ္ေနသည္။ မွန္ထဲတြင္ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္မယုံခ်င္။

ဖင္က ေျမာက္ တက္ေနသည္။ ေပါင္ေတြကကားေနသည္။ေနာက္က ၾကည့္လွ်င္ ဘယ္လိုျမင္ရမည္ကို စဥ္းစား၍ရသည္။ အလိုးခံရန္ အသင့္ျဖစ္ေနသည့္ ဖာသည္မေလးပမာပင္တည္း။ လက္မ်ားက ဖင္ကို လာပြတ္ျပန္သည္။ သူမ အဖုတ္ထဲမွာ အရည္ေတြ ထြက္လာသည္။ ဘုရားဘုရား။ ငါ အရည္႐ြဲလာတာ သူမသိပါေစနဲ႔။ ေထြး ကိုေနာက္ကၾကည့္ရသည္ မွာ အေတာ္ပင္ ဆြဲေဆာင္မြဳရွိလွသည္။ ကားထားေသာ ေပါင္မ်ားၾကားတြင္ ေစာက္ေမြးေလး မ်ားျပဴထြက္ေနသည္ကို ပင္ျမင္ရသည္။ ဖင္ကလည္း ေထာင္လွ်က္။ စေနေန႔ဆိုလွ်င္ သူ႔အတြက္ ခုံ အသစ္ရမည္။ ဒီထက္ပိုေကာင္းေသာ ပိုေဇရွင္ ကို ခ်ိန္လို႔ရေပမည္။ သူ႔လက္မ်ားက ဖင္ကို ပြတ္ျပန္သည္။ ဖင္ၾကားက ေစ့ထားသည္။ “ငါ့ပစၥည္း ကို တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ သင္ေပးရမွာပဲ” ပထမဆုံး လက္ဝါးက သူမ၏ ညာဖက္ တင္ပါးေပၚသို႔က် လာသည္။

ျဖန္းကနဲ႐ိုက္သံသည္ စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္သြားသည္။ “အား” သူမ၏ ဖင္ႏုႏုေပၚသို႔ ႐ိုက္ခ်က္သည္ အ႐ိုးမွသည္ ဦးေဏွာက္ထိ ေရာက္သြားသည္။ လြဳပ္ဖို႔ ႀကိဳးစား ေသာ္ လည္း ေဒးဗစ္၏ လက္မ်ားက တင္ပါးဆုံကို ၿမဲၿမဲကိုင္ထားသည္။ အ႐ိုက္ခံထားရေသာ တင္ပါးကို ပြတ္ေနျပန္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ “အား” ဒီတစ္ခါ ဘယ္ဖက္ တင္ပါး။ လက္က ပြတ္ရင္း ဖင္ကို ေျမႇာက္ေပးထားသည္။ “အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္။ ဖင္ကို ျပန္ျမႇင့္ထားစမ္း။ ေထာင္ထား” “ေျခေထာက္ကို ထပ္ကားအုံး” ေပါင္ၾကားထဲက လက္မ်ားက ပိုကားေအာင္ ခ်ဲ႕ေနေသးသည္။ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို တစ္ခ်က္စီ အျမန္ထပ္႐ိုက္လိုက္သည္။ ေနာက္ ဆက္ ပြတ္ေပးေနသည္။ ေဘာင္းဘီ အနားစြန္းေတြကို ပြတ္ေနျခင္းျဖစ္ရာ ကားေသာ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိတ္ ဝင္သြားသည္။ ပင္တီေတြ စို႐ြဲလာေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ဒီတစ္ခါ ၂ ခ်က္ ထပ္႐ိုက္ေသာအခါ ႐ိုက္ခ်က္ သည္ ေဘာင္းဘီေပၚမဟုတ္ေတာ့။ ေပၚလာေနေသာ ဖင္သားမ်ားေပၚ ျဖစ္ေနၿပီ ။

ဖင္မ်ား က လိုးခ်င္စရာ တုန္ခါ ေနသည္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေနာက္ ထပ္ ႏွစ္ခ်က္။ “ေကာင္းတယ္ ေထြး “ လက္မ်ားက ေပါင္ၾကားထဲေရာက္လာ ၿပီး အတြင္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို ႐ိုက္သည္။ ေပါင္ က ပိုကားသြားကာ ပင္တီ ထဲမွ အေမြးေတြ ပို ထြက္က်လာသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ေဘာင္းဘီ ခလယ္စြန္းကို ဆြဲလိုက္သျဖင့္ ဖင္ၾကားထဲညပ္ေနသလို ျဖစ္ လာသည္။ အဖုတ္ၾကား ညပ္ေနေသာ ေဘာင္းဘီစမွတစ္ဆင့္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ား စိုလာသည္။ “နင္ အေဆာ္ခံရတာ နဲ႔ အဖုတ္ေတြ႐ြဲေနၿပီ။ ဟုတ္လား ေထြး?” ေထြး ေဒးဗစ္ ကို မွန္ထဲမွၾကည့္ရင္း ရွက္လွသည္။ သူမ႐ြဲေနမွန္း၊ စိတ္လြဳပ္ရွားေနမွန္း သူသိေနၿပီ။ ခုလိုပုံစံမ်ိဳး လုပ္ခိုင္း ၍ စိုလာသည္လား ႐ိုက္ခံရလို႔ စိုသည္လား သူမ မသိ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္ ႐ိုက္ခ်က္ကို ဆက္ခံရဖို႔ ေသခ်ာသည္။ “ေတာ္ပါေတာ့ သခင္ႀကီး” ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။

“ေၾကာက္ပါၿပီရွင္” ေဒးဗစ္ လက္တစ္ဖက္က ဗိုက္ေအာက္ကို ထပ္ဝင္လာၿပီး ဖင္ကို ေျမာက္ေအာင္ တြန္းတင္ျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ခ်က္ အျမန္႐ိုက္သည္။ သူမ၏ နာက်င္မြဳ ႏွင့္ ညည္းတြားသံမ်ားေနာက္တြက္ သူ႔လီးက ေတာင္ ေနၿပီ။ သူ႔လက္မ်ားက ေပၚေနေသာ ဖင္သားမ်ားကို ပြတ္ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္းတို႔သည္ အပ်ိဳေလး၏ လုံးက်စ္ေသာ ဖင္မ်ားၾကားသို႔ ဝင္သည္။ ဒီတစ္ခါတြင္ ဖင္သည္ ေစ့မထားေတာ့။ ပို၍ အတြင္းက်ေသာ ေနရာမ်ားထိ လြယ္လြယ္ ကိုင္၍ ရလာသည္။ “ဟုတ္ၿပီ ေထြး၊ ေလွ်ာ့ထား။ အဲလိုျဖစ္ရမွာေပါ့” သူ႔လက္ေခ်ာင္းက ဖင္ၾကားထဲသို႔တိုးလာသည္။ ေဘာင္းဘီကို ဖင္ၾကားထဲ ပိုတိုးထည့္လိုက္သည္။ ဖင္ၾကားက ညႇစ္လိုက္သည္ကို လက္မ်ားက သိလိုက္သည္။ လက္က ေပါင္ၾကားကို ပိတ္႐ိုက္လိုက္သည္။ အရမ္းကို ကားစန႔္သြားေသာ ေပါင္မ်ားၾကားမွ ပင္တီကို ပြတ္သည္။

ခ်ိဳင့္ေနေသာ ေနရာေလးနားတြင္ စက္ဝိုင္းပုံ ပြတ္ေပးေနသည္။ ဖင္ေပါက္ေလးကို ပြတ္ေသာအခါ တုန္လြဳပ္သြားသည္ ကို ခံစားမိသည္။ “ဖင္ဝကို ထိုးတာ ႀကိဳက္ပုံရတယ္။ ဟုတ္လား ေထြး” လက္က ဖင္ၾကားထဲ ေဘာင္းဘီစခံလ်က္ တိုးဝင္လာသည္။ သူမကိုယ္ခႏၶာက ျပန္ညႇစ္ထုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အျခားလက္တစ္ဖက္ ေရွ႕မွ ျပန္တြန္းေနသည္။ ေနာက္ ထပ္ ၂ ခ်က္႐ိုက္ျပန္သည္။ ဖင္ၾကားထဲသို႔ပင္ ထိေအာင္ ေဆာ္သည္။ ေထြး သည္ သူမဖင္ၾကားမွ လက္မ်ားကို ခံစားမိေနသည္။ သူ႔ဖင္ကို ေလွ်ာ့ခ်ထားလိုက္ျခင္းျဖင့္ လက္ထိုးထည့္မြဳ ကို ဖြင့္ေပးထားသလိုျဖစ္ေနသည္။ လက္က ဖင္ၾကားထဲ ပိုတိုးဝင္ေနသည္။ သူဘာဆက္လုပ္မည္ကို မသိေသာ္လည္း ဖင္ဝကို ကစားေနမြဳေတြင္ သူမ စိတ္လြဳပ္ရွားေနသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုယ္က ျပန္ညႇစ္ထုတ္ေတာ့ ေရွ႕က လက္ေတြက ျပန္တြန္းျပန္သည္။ မွန္ထဲမွာျမင္ေနရသည္။ ေဒးဗစ္သည္ သူမ၏ မည္သည့္ တြန္းလွန္မြဳ ကိုမွ် မလိုခ်င္။ ေနာက္ထပ္ ၂ ခ်က္႐ိုက္ျပန္သည္။ ဖင္ႏႈိက္၍ သူဘယ္လို ဇိမ္က်သည္ေတာ့မသိ။

သူမကိုယ္မွာ ေၾကာက္လန႔္မြဳက ျပည့္ေနသည္။ လက္က ေအာက္ဖက္ပိုေ႐ြ႕ကာ အဖုတ္ေပၚသို႔ အုပ္ကိုင္လာသည္။ လက္မက အဖုတ္ထဲ တိုးဝင္သည္။ လက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း ေရွ႕ေနာက္ထိုးကိုင္ထားမြဳမွာ ေဘာလုံးညႇစ္ထားသလိုျဖစ္ေနသည္။ ေဒးဗစ္ က သူမ၏ အဖုတ္ကို ဆုတ္ၿပီး ေနာက္ကို ဆြဲျခင္းျဖင့္ ပြင့္ေအာင္လုပ္ေနသည္။ “ေလးခ်က္ က်န္ေသးတယ္။ ႏွစ္ခါစီေပါ့။ ဒီတစ္ခါ အဖုတ္ကို တီးမယ္။ ပြင့္ေအာင္လုပ္ထား။” လက္မ်ားက ေပါင္ၾကားကို တြန္းကားကာ လုံးဝ ဖြင့္ ေပးထားသည္။ ေထြး သည္ ေနာက္ဆုံးတစ္ႀကိမ္႐ိုက္ခ်က္မ်ားအတြက္ စိတ္ကိုတင္းထားသည္။ အဖုတ္ကို႐ိုက္မည္ဆိုသည္ကို မည္သို႔ မွ် နားမလည္၊ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ထားထားပုံက ေသခ်ာေပါက္လုပ္မွာမွန္း သိသာသည္။ အဖုတ္သည္ ႏူးညံ့ေသာ အစိတ္အပိုင္းမို႔ လန႔္လည္းလန႔္သည္။ ပို၍ပင္ စို႐ြဲလာသည္။ နာေတာ့မည္မွန္းလည္း သိသည္။ သိရင္းပင္ အရသာ ေတြ႕သလိုျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ခ်က္ ဆက္တိုက္ တီးခံရၿပီ။ စိုေနေသာ ေဘာင္းဘီစ ကို အဖုတ္သြင္း႐ိုက္သြင္းလိုက္ သလို။ “အိုး။ အား။ ဘုရားဘုရား။ ေၾကာက္ပါၿပီ” ေဒးဗစ္ လက္မ်ား သူမ၏ အဖုတ္မွ အရည္မ်ားေၾကာင့္ စိုကုန္သည္။

စိုေနေသာ ေဘာင္းဘီ ေပၚမွ အဖုတ္ကို ဆက္ပြတ္ ေပးေနျခင္းျဖင့္ နာက်င္မြဳကို ဏွာ စိတ္သို႔ေျပာင္းေပးေနသည္။ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားသည္ သူတို႔၏ ဏွာ အဂၤါ မ်ားအား အလြန္ ႏြဳးညံ့ အထိမခံ ဟုထင္တတ္ၾကသည္။ ေဒးဗစ္ကေတာ့ ယင္းတို႔သည္ အၾကမ္းပတမ္း အျပစ္ေပး ခံရဖို႔ လုပ္ထားသည္ဟု နားလည္သည္။ ထူေသာ အဖုတ္ႏြဳတ္ခမ္းသားမ်ားႏွင့္ ပန္းေရာင္အတြင္းသားမ်ား ကို ႐ိုက္ၿပီး တုန႔္ျပန္မြဳကို ၾကည့္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ႐ိုက္လို႔ရမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ မၾကာပါ။ သူမသည္ ျပန္ကား သြားကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္အတြက္ ေစာင့္ေနေလၿပီ။ “ႏွစ္ခ်က္ပဲ ေထြး၊ နင္က အေတာ္႐ြဲေနၿပီ။ ၿပီး သြားေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ အ႐ိုက္ခံရရင္ ၿပီးတယ္ေပါ့။ ဟုတ္လား” ေထြး ေရွ႕မွ မွန္ကိုၾကည့္ရာ သူ႔မ်က္လုံးမွ ရမၼက္ အျပင္ ႐ိုက္လိုက္တိုင္း ညဝတ္အက်ႌေအာက္မွ တိုးထြက္ေနေသာ လီးႀကီး ေတာင္တက္ တက္ သြားသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ေနာက္ဆုံး႐ိုက္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ကို အေႏွးျပကြက္ ၾကည့္ရ သလို ျမင္လိုက္ရသည္။ လက္ဖဝါးသည္ သူမ ဖင္ေနာက္တြင္ ေျပာက္ကြယ္သြားသည္ကို ျမင္ရၿပီး ခဏအတြင္း အလြန္ အမင္း နာက်င္မြဳသည္ အဖုတ္ႏြဳတ္ခမ္း မွသည္ အတြင္း အဂၤါမ်ားအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။

“အား” သူမ ဟစ္၍ ေအာ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဖင္ကို ေထာင္လ်က္ အေနအထားမွ မပ်က္။ ေဒးဗစ္ က လက္မ်ားကို အဖုတ္ေပၚတြင္ ကစားေနသည္။ လက္မက အဖုတ္တြင္းဝင္ေနေသာ ႐ြဲေနသည့္ ေဘာင္းဘီ ကို အထက္ေအာက္ သြားေနေစသည္။ သူ မ အဖုတ္သည္ ၿပီးမည့္ အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမွန္းသိသည္။ ခုေတာ့ ဘယ္ ရမလဲ။ သူမကို သူ ၿပီးေအာင္ လုပ္မွာေပမယ့္ ယခု မျဖစ္ေစရေပ။ သူမကို ႐ြဲေနေသာ အေျခအေနတြင္ ထားၿပီး သူ လို သလို ဆက္လက္ သုံးစြဲဦးမည္သာ။ “ညည္း မဆိုးဘူး။ ဒဏ္ေပးတာကို ေကာင္းေကာင္း ခံတယ္။ ကဲ အခု သင္ခန္းစာ ရထားၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိေလာက္ၿပီ။ ေနာက္ဆို ငါ့စကား အတိုင္း ေသခ်ာ ေနတတ္ထိုင္တတ္ၿပီျဖစ္မယ္။

” ေထြး တစ္ေယာက္ အရမ္းကို ၿပီးခ်င္ေနသည္။ သူမသည္ ေဒးဗစ္၏ အမိန႔္အတိုင္းသာ လုပ္ရကိုင္ရ ေနထိုင္ရမည္ ကိုလည္း သိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရမွာေပတည္း။ ထရပ္လိုက္ရင္း ဝတ္စုံေအာက္မွာ လီးေတာင္ထြက္ ေနေသာ သူ႔ပုံရိပ္ကို မွန္ထဲတြင္ေတြ႕ရသည္။ “ညည္း မအိပ္ခင္ တစ္ခု ေျပာထားအုံးမယ္။ ေထြး၊ ခုကစၿပီး ငါညဖက္ေရခ်ိဳးရင္ လာစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မအိပ္ ခင္ ငါလိုတာ လုပ္ေပးရမယ္။ကဲ ထၿပီး ဒီနားလာစမ္း။ ငါ ညည္းကို ဒီည တစ္ခုသင္ေပးစရာရွိေသးတယ္။ ငါ့ အတြက္ ဇိမ္က်ေအာင္ လုပ္ေပးရမွာ။ လုပ္ေပးမယ္ မဟုတ္လား ေထြး” ေဒးဗစ္ ျပန္ထိုင္သည္။ ေထြး ဆိုဖာမွ ထလာသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ သူမသည္ အလြန္ ဆက္ဆီ ျဖစ္ေနသည္။ သူ၏ ႐ိုက္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေခြၽးမ်ားျပန္ကာ အသားက ပို၍ စိုေနသည္။

ကားေနေအာင္ အၾကာႀကီး ကုန္းထားရာမွ ထလာရ ၍ ေျဖးေျဖးခ်င္း လြဳပ္ရွားေနရသည္။ ဖင္႐ိုက္ခ်က္မ်ားအား ေဘာင္းဘီစိုစိုျဖင့္ ပြတ္တိုက္မြဳေၾကာင့္ လြဳပ္တိုင္း နာေနသည္။ သူမကိုယ္ေပၚမွာ ေဘာ္လီ၊ ခါးစည္း၊ ပင္တီ၊ ေျခအိပ္ႏွင့္ ေဒါက္ဖိနပ္ တို႔ သာရွိသည္။ ေဒးဗစ္က ဆိုဖာခုံ ကို ဆြဲဖယ္ လိုက္ကာ သူ႔ေရွ႕တည္းတည့္တြင္ ေခါင္းအုံးတ္တစ္လုံးကို ခ်ထားလိုက္သည္။ “ဒီကိုလာ ေထြး” လက္ယပ္ ေခၚသည္။ “ဒီေခါင္းအုံးေပၚမွာ ဒူးေထာက္လိုက္စမ္း။ ေအး ။ ဟုတ္ၿပီ” လက္မ်ားက ပုခုံးကို ကိုင္၍ ထိုင္ခိုင္းသည္။ သူမသည္ ေဒးဗစ္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ရင္း ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ တုန္ရင္ေနသည္။ သူမ ဘာလုပ္ေပးရမည္ေတာ့ေသခ်ာ မသိ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ႏိုင္သည္မွာ သူ႔လီးကို တစ္ခုခု လုပ္ေပးရေပေတာ့မည္။ လက္ကိုသုံးခိုင္းမလား။ ပါးစပ္ႏွင့္လား။ တစ္ခုမွ သူမလုပ္ဘူး။ သူ႔ေျခေထာက္က သူမေပါင္ၾကားသို႔ဝင္လာၿပီး ကားခိုင္းေနျပန္ၿပီ။

“ေပါင္ကားၿပီး ထိုင္စမ္း။ နင့္ေျခေထာက္ေတြကားထားတာ ငါသေဘာက်တယ္။ ဟုတ္ၿပီ ေထြး” ေပါင္ၾကားသို႔လည္း ထိုးေသးသည္။ “နင္ စို႐ြဲေနတုံးပဲ ေထြး၊ ဒီတစ္ခါက ငါ့ကို ျပဳစုေပးဖို႔ပဲ။ ငါ့ လီးကို ဘယ္လို အရသာရွိေအာင္ လုပ္ေပး ရတယ္ဆိုတာ သင္ေပးမယ္။ ေသခ်ာ သင္ယူၿပီး ညတိုင္း လုပ္ေပးရမယ္။ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေပးရင္ ငါဆုခ်မယ္။ မေကာင္းရင္ေတာ့ ထပ္အ႐ိုက္ခံဖို႔သာျပင္ထားေပေတာ့” သူေရွ႕နည္းနည္းတိုးထိုင္လိုက္ၿပီး ညဝတ္စုံကို ဟလိုက္ကာ လီးႀကီးကို ထုတ္လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရစဥ္ ေထြး ထိတ္လန႔္သြားသည္။ ေထြး သည္ ၈ လက္မေက်ာ္ရွည္သည့္ လူႀကီးလီးႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူသည္ ေယာက်္ားတန္ဆာမ်ား အေၾကာင္း ၾကားဘူးေသာ္လည္း ဤမွ်ႀကီးမားမည္ဟု တစ္ခါမွ မထင္ဘူးခဲ့။ ထိပ္တြင္ အဖူးႀကီးပါသည္။ နီညိဳေရာင္ ႀကီးျဖစ္သည္။ ထိပ္ဖ်ားတြင္ အေပါက္ငယ္ေလးပါသည္။ အရည္ေလး အနည္းငယ္ထြက္ေနရာ အလင္းေရာင္တြင္ ေတာက္လွ်က္ရွိသည္။ “လက္ေတြ ေပးစမ္း ေထြး” သူမအားေျပာေနေသာ္လည္း မၾကားႏိုင္။

မ်က္လုံးထဲမွာ ေရွ႕ေမွာက္ရွိ လီးႀကီးကိုသာ အာ႐ုံဝင္စားေနသည္။ သူ႔လက္မ်ားက ေထြး ေမးေစ့ကို မလိုက္ကာ “ငါ့ကို လက္ေတြေပး ေထြး၊ မင္း ခု ကိုင္လို႔ရ ေတာ့မွာေပါ့” သူမ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ခတ္လိုက္ၿပီး လက္ကို လီးအနားတိုးလိုက္သည္။ “လက္တစ္ဖက္ ေျမႇာက္ၿပီး တစ္ေခ်ာင္းလုံးကို အေပၚေအာက္ ကိုင္လိုက္စမ္း။ ျဖည္းျဖည္း။ လက္ကို ဖြထား။ ဟုတ္ၿပီ။ အင္း… ေကာင္းတယ္။ ေထြး လက္ေတြက ႏုသားပဲ။ ဟုတ္ၿပီးျဖည္းျဖည္းဆင္း။ ကဲ ျပန္တက္၊ ျပန္ဆင္း အဲဒီနားမွာ ခဏနား။ ေအာက္ေျခကို ဆုတ္ထား ။ ေနာက္ လက္ဝါးတစ္ဖက္နဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြတ္တင္။ ျဖည္းျဖည္းေလးလုပ္။ ေကာင္းတယ္။ လထစ္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ဆုတ္လိုက္။ နည္းနည္းၾကပ္။ ကဲ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ ျပန္လုပ္။ လထစ္ကိုပါ ပြတ္။ အေပါက္ေလး ေပၚကို လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ အုပ္။ အသာေလး ပြတ္။ လရည္ေလးေတြ ထြက္ေနတာ ေတြ႕လား။ ဟုတ္ၿပီ အဲဒါကို လထစ္ေပၚ ျဖန႔္ပြတ္လိုက္။ နင္လည္း ႐ြဲလာၿပီ မဟုတ္လား။

နင့္ႏြဳတ္ခမ္းလွလွေလးကို ဖြင့္ၿပီး လထစ္ကို ေလနဲ႔ မြဳတ္လိုက္။ အိုး။ ေကာင္းတယ္။ ေလေႏြးေလးက အေတာ္ေကာင္းတာပဲ ေထြး။ နင္ ဂြင္းတိုက္ေပးဘူးလား။ မလုပ္ဘူးဘူးလား။ နင္မဆိုးဘူးပဲ။ သဘာဝအတိုင္း လုပ္တာ ဒါမ်ိဳးလုပ္သက္ရင့္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ။ ေထြး လက္မ်ားက ပူေႏြးေသာ အသားကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ သူမထင္သေလာက္ မာေတာင့္ မေန။ ႏူးညံ့၍ ေႏြးေႏြးႀကီးျဖစ္သည္။ ၫြန္ၾကားခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ရင္း လက္က လီးႀကီးကို အစုန္အဆန္ ပြတ္ေပးသည္။ လထစ္ႀကီးကို ပြတ္သည္။ ေႏြးေသာ လရည္မ်ားကို စမ္းမိသည္။ လထစ္ေပၚသို႔ အရည္မ်ားကို ပြတ္ေပးသည္။ ခိုင္းသည့္အတိုင္း ေလျဖင့္ မြဳတ္ေပးသည္။ မြဳတ္လိုက္လွ်င္ ေတာင္ ေတာင္ တက္သြားသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ “ကြၽန္မတစ္ခါမွမလုပ္ဘူးပါဘူး သခင္ႀကီး” “ကြၽန္မလုပ္တာ မွန္ရဲ႕လားရွင္” ေဒးဗစ္ က သူမလက္တစ္ဖက္ကို ဆုတ္၍ ေဂြးဥမ်ားဆီသို႔ ပို႔ကာ ကိုင္ခိုင္းသည္။

ဒါက တစ္မ်ိဳးဆန္းသည္။ ဥ ႏွစ္လုံးက ကပၸယ္အိတ္ထဲတြင္ လွိမ့္၍ေနသည္။ အနည္းငယ္ ညႇစ္လိုက္ေသာအခါ ေဒးဗစ္၏ ညည္းသံကိုၾကားရသည္။ “ျဖည္းျဖည္း ေထြး၊ ဥေတြကို သိပ္မညႇစ္နဲ႔။ အဲဒီထဲမွာ နင္ အရသာခံဖို႔ လရည္ေတြ တေထာႀကီးရွိတယ္။” သူခုံေပၚတြင္ ေသခ်ာျပန္ထိုင္ရင္း ေထြး ဂြင္းတိုက္ေပးေနသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ခုမွစလုပ္ဘူးေသာ သူမသည္ သင္ယူမြဳ အေတာ္ေလးျမန္သည္ဟုဆိုရမည္။ အစုန္အဆန္ ထုေပးေနရင္း လက္မျဖင့္ လထစ္ကို ပြတ္ေပးသည္။ လက္သည္းမ်ားက လထစ္ အရစ္ကို အသာခ်စ္သည္မွာ သူ႔ကို စ ေနသလိုျဖစ္သည္။ “မင္းလက္ေတြက အေတာ္ ေကာင္းတာပဲ ေထြး။ လီးတစ္ေခ်ာင္းကို ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရန္မွန္းသိေနၿပီ” ေထြး အဖုတ္ထဲတြင္ ျပန္႐ြဲလာျပန္သည္။

သူ႔ လီး ႀကီးကို ထုေပးေနရသည့္ အလုပ္အေပၚ ဖီလင္ရေနသည္။ ထုသည့္ ႏြဳန္းကို ေႏွးလိုက္ေသာအခါ ေဒးဗစ္ ခါးက ႂကြၿပီးေရွ႕တိုး လာသည္။ လဥမ်ာကို ညႇစ္ေသာအခါ နည္းနည္းမ်ားသြား လွ်င္ ဖင္ႂကြလာၿပီး ညည္းသံထြက္လာသည္။ တစ္ခါမွ မလုပ္ဘူးေသာ္လည္း နားလည္လာကာ ေဒးဗစ္၏ ခ်ီးမြန္း အားေပး သံတို႔က ဆက္တိုက္ ထြက္လ်က္။ “အင္း။ အား လားလား။ အရမ္းေကာင္းတယ္ ေထြး။ ျမန္ျမန္ေလး ထုစမ္း။ ငါ ထြက္ေတာ့မယ္။ ထြက္တာနဲ႔ ငါ နင့္ေပၚကို တည့္တည့္ထားလိုက္မယ္။ နင့္ကိုယ္ေပၚကို လရည္ေတြ ပန္းပစ္လိုက္မယ္။ ဟုတ္ၿပီ လား ေထြး” ေထြး ေက်ာင္းေနစဥ္ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက လီး က ပူေႏြးေသာ လရည္ေတြ ပန္းထြက္လာတတ္မွန္း ေျပာတာ ၾကားဘူးပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုျဖစ္မည္ဆိုတာ သူမ မမွန္းႏိုင္။ အရည္ေတြ ခုနလည္းထြက္လာသားပဲ။ သို႔ေသာ္ လထစ္ေပၚက စိမ့္ရည္မွ်သာ။ ဒါမ်ိဳးပဲ ဆိုရင္ေတာ့ သူမေပၚကို ပန္းႏိုင္မည္ မထင္။ “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္” သူ႔လက္မ်ားက လီးႀကီးကို သူမဖက္ခ်ိန္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ ခုံေပၚတြင္ ထိုင္ေနရင္းမွ ေဒးဗစ္ သူမနား ပိုတိုးကပ္လာသည္။ လီးႀကီးက ပိုမာေတာင့္လာည္။ လက္တစ္ဖက္က လထစ္ေပၚတြင္လည္းေကာင္း တစ္ဖက္က ဥမ်ားကို အသာညႇစ္ရင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း ထြက္လာေအာင္ လုပ္ေပးသည္။ “ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္။ အား။ ေခြးမ။ ငါ့လေရေတြ ထြက္ကုန္ၿပီ” သူ႔ကိုယ္ ေရွ႕သို႔ တိုးရင္း ပန္းသည္။ ေဒးဗစ္ တစ္ေယာက္ ဥမ်ားအားညႇစ္ကာ ေရွ႕သို႔ ထု ထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ အရည္မ်ားစြာ ဆြဲထုတ္ခံရသလို ခံစားရသည္။ “အား” ပထမအသုတ္ လရည္မ်ား ပန္းထြက္ကာ ေထြး၏ ေဘာ္လီေပၚ၊ မ်က္ႏွာေပၚ က်ကုန္သည္။ ေထြး က ပထမသုတ္ လရည္မ်ားပန္းသည္ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနသည္။ သူထင္သည္ထက္ ပို၍ အရွိန္ျပင္းသည္။ ေႏြးေႏြးအရည္မ်ား သူမကိုယ္ေပၚက်လာသည္။ လက္က ဆက္၍ ထုေပးေနသည္။

ေနာက္တစ္ဖက္က ဥကို ညႇစ္ေပး ေနသည္။ ေနာက္ တသုတ္ ထပ္ထြက္လာၿပီ။ တခ်ိဳ႕က သူမလက္ထဲကို ပန္းသည္။ လီးႀကီးတေလွ်ာက္ လရည္မ်ား ေပကုန္ ေသာေၾကာင့္ ပို ၍ ျမန္ျမန္ ဆက္ထုေပးေန ရသလိုျဖစ္သည္။ ေနာက္ ထပ္ တစ္သုတ္။ လက္ဝါးထဲသို႔က် သည္။ အားက ေလ်ာ့သြားသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လာအုံးမလားလို႔ သူမ ပိုျမန္ျမန္ တိုက္ ေပးေနသည္။ ထြက္ေတာ့လာသည္။ လီးထိပ္မွ အရည္မ်ား သာ စီးလာၿပီး လီးႀကီးတစ္ခုလုံး ႏွင့္ ထုေပးေနေသာ လက္မ်ားကို စိုေစသည္။ “အား။.. သိပ္ေကာင္းတယ္။ ၿပီးေအာင္ ဘယ္လိုထုရမယ္ဆိုတာ နင္ေကာင္းေကာင္းသိသားပဲ” ပူေႏြးေသာ လရည္မ်ား သူမေပၚတြင္ ေပကုန္ၿပီ။ “ငါလိုးမ။ အင္း.. ေကာင္းတယ္” ေနာက္ဆုံးတစ္ႀကိမ္ သူမလက္ထဲ ပန္းထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ထိုင္ခုံေပၚသို႔ ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လီးႀကီးမွာလည္း ေပ်ာ့က်သြားသည္။ “ကိုင္း သြားလို႔ရၿပီ ေထြး။ နင္ ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္တယ္။ ေသခ်ာ သင္ယူလိုက္သားပဲ” ေထြး ထလိုက္ၿပီး အဝတ္မ်ားကို ေကာက္ယူကာ ျပန္မဝတ္ေတာ့ပဲ ထြက္ခဲ့သည္။ သူမ အလြန္ရွက္ေနသည္။ အခန္းထဲ ေျပးဝင္ၿပီး တံခါးကို အျမန္ပိတ္သည္။

အိပ္ယာေပၚလွဲခ်လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားသည္။ မ်က္လုံးထဲတြင္ သူမ ေဒးဗစ္ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္လ်က္ လရည္မ်ား ပန္းထြက္ကာ သူမကိုယ္ေပၚက်လာတာ ျမင္ေနသည္။ သူမလက္မ်ားက အဖုတ္ ဆီေရာက္သြားကာ အေစ့ေလးကို ပြတ္သည္။ သူမ ဖင္က ေကာ့တက္လာသည္။ ပိုၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သည္။ “အားလားလား” သူမညည္းသည္။ လက္ကို ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး ၿပီးသြားမြဳကို အသံမထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ လက္က ေစာက္ရည္မ်ားကို အရသာခံမိသည္။ လွ်ာျဖင့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို လ်က္ ရင္း ထပ္ၿပီးသြားျပန္သည္။ ပါးစပ္ထဲတြင္ လက္မွာေပေနေသာ လရည္မ်ားပါ ဝင္သြားသည္။ သူ႔ေဘာ္လီကလည္း လရည္ေတြ စို႐ြဲေနဆဲ။ မနက္က်ေတာ့ ေထြး လန္းဆန္းစြာထလာသည္။ သူ ညက ၿပီးသြားတိုင္း ဒီလိုထလာၿမဲ။ မိဘမဲ့ေက်ာင္းက မိန္းကေလး မ်ားက သူမကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ေယာက်္ားေလး မရွိေသာ္လည္း အျပန္အလွန္ လုပ္ၾကကာ ႀကီးလာေလ ပိုလုပ္ျဖစ္ေလျဖစ္သည္။ ညက သူမ အရွက္ရခဲ့သည္ တစ္ကိုယ္လုံး လရည္မ်ား အျဖန္းခံရသည္။ ဒီေန႔ ေတြ႕လွ်င္ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမည္လဲ သူမသိ။

စိတ္လြဳပ္ရွားေစသည္။ အဝတ္လဲၿပီး မီးဖိုထဲသြားကာ မနက္စာ စားသည္။ ရာဂ်ဴးက ေရာက္ႏွင့္ေနကာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ေမာ့ေနၿပီ။ သူမဝင္လာသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ “မဂၤလာပါ ရာဂ်ဴး” “ညက အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား ဟ” သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက အနည္းငယ္အေရာင္ေတာက္လွ်က္ ေမးသည္။ “အင္း။ ေျပပါတယ္” သူမ ညက ဒဏ္ေပးခံရမည္ကို ရာဂ်ဴးသိၿပီးမွန္း ေမ့ေနသည္။ ခုေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ ၿပီတီတီ အၾကည့္ တစ္ခ်ိဳ႕ျမင္ရသည္ဟုထင္သည္။ သူမ ဘယ္လိုလုပ္ခံရမယ္ ဆိုတာ သူ သေဘာေပါက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနမလား။ “ေကာင္းတာေပါ့ ေထြး၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ နင့္ကို သေဘာက်တာ။ နင္က ဘယ္လို ေနရမယ္။ ေဒးဗစ္ ေက်နပ္ေအာင္ ဘယ္လို ထိုင္ရမယ္ သိသားပဲ။ ကဲ သြားေတာ့မယ္။ နင္လည္း လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္မဟုတ္လား” စေနေန႔တြင္ အၿပီးေပးဖို႔ ခုံ ကို အျမန္ဆက္လုပ္ရအုံးမည္။ သူ႔ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေၾကာင့္ ေဒးဗစ္ စိတ္လြဳပ္ရွား ေနသည္။ ေထြးကို ခုံေပၚတြင္ ကုန္းလ်က္၊ ဖင္ ဘူးေတာင္း ေထာင္လ်က္၊ ေပါင္မ်ားကားလ်က္ ျမင္ေနသည္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ေဒးဗစ္က သူမကို ေပးႏိုင္သည္။ သူ လည္း အဲလို ေနာက္က ေဆာ္ရမည္ထင္သည္။ ဖင္ကိုပါ ခ်ရလ်င္ ပိုေကာင္းမည္။ စိတ္ကူးႏွင့္ လီးေတာင္လွ်က္ သူ႔ အလုပ္႐ုံဆီသို႔ သြားသည္။ ေထြး စားေသာက္ေနစဥ္ ေဒးဗစ္ မီးဖိုထဲဝင္လာသည္။ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ယူကာ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ေန႔ခင္းက်မွ စာၾကည့္ခန္းေခၚၿပီး နည္းနည္း ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္ဦးမည္။ ေထြး က ေဒးဗစ္ ကို ႏြဳတ္ဆက္လိုက္ေသာ္လည္း စကားသံထြက္လာခ်ိန္မွာ ေဒးဗစ္မရွိေတာ့ၿပီ။ ညက ျဖစ္ခဲ့တာ တကယ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ေဒးဗစ္သည္ သူမကို ရွိသည္ေတာင္မထင္။ ကဲ ထားပါေတာ့ေလ။ သူမ ပုံမွန္အလုပ္မ်ားကို စသည္။ အခန္းမ်ားကို ရွင္းသည္။ ေဒးဗစ္၏ အိပ္ခန္း၊ ေနာက္ စာၾကည့္ခန္း။ ဆိုဖာခုံကို ၾကာၾကာၾကည့္မိသည္။ သူဒူး ေထာက္ခဲ့ျခင္း၊ ဖင္ႏွင့္ ေပါင္ၾကားမ်ားကို ႐ိုက္ခံခဲ့ရျခင္း။ ၿပီးေနာက္ ေဒးဗစ္၏ ထိုင္ခုံ၊ သူမေပၚ လရည္မ်ားပန္းခ်သည္ ထိ ထုေပးခဲ့ရေသာေနရာ။ ေခါင္းထဲမွ မနည္းထုတ္ပစ္ရသည္။ ျပန္ေတြးတိုင္ အဖုတ္က စိုလာသည္။ မနက္ခင္းက လွ်င္ျမန္စြာ ကုန္သြားသည္။

ေန႔လည္စာအၾကာႀကီးစားသည္။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္ဆက္လုပ္သည္။ ရာဂ်ဴးႏွင့္ ဆုံေသာ အခါ သူမ စာၾကည့္တိုက္ထဲေရာက္ေနသည္။ “ေဒးဗစ္ က သူ႔စာၾကည့္ခန္းထဲလာခဲ့ဖို႔ေခၚေနတယ္ ေထြး” သူမ တုန႔္ျပန္မြဳကို စူးစမ္းရင္း လာေျပာသည္။ ေထြး အနည္းငယ္ အံ့ၾသသြားသည္။ “ေက်းဇူးပဲ ရာဂ်ဴး” သူမ တစ္ခုခု မ်ား မွားလုပ္ခဲ့မိေသးလား။ ေထြး အခန္းထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ နားလည္လိုက္သည္။ ေဒးဗစ္ က ခုံမွာထိုင္ေနသည္။ ဆိုဖာက သူ႔ေရွ႕ၾကမ္းျပင္မွာ။ ညဝတ္စုံကို ဝတ္ထားသည္။ “ငါ ဒီည အျပင္သြားစရာရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေန႔ အလုပ္ကို ခုပဲ လုပ္လိုက္ရေအာင္။ ဒီကိုလာ ေထြး.” သူ႔အသံက ေလာေလာ ေလာေလာ ႏွင့္ ေတာင္းဆိုသည္။ ေထြး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးခ်လွ်က္ သူ႔ေရွ႕ေရာက္သြားသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္.” သူ႔လက္မ်ားက သူမ ခါးကို ကိုင္ကာ ေရွ႕ဆြဲလိုက္သည္။ ဝတ္စုံကို အသာဟထား၍ လီးႀကီးကို တစ္စိတ္တပိုင္း ျမင္ ေနရသည္။ “ဒီေန႔ နင့္ဖင္ေတြနာေနလား ေထြး?” သူမကို လွည့္ၿပီး ဖင္ကို ၾကည့္သည္။

အသာပုတ္လိုက္သည္။ “ထပ္ ခ်ရအုံးမလား” ေနာက္ တင္ပါးတစ္ဖက္ကို ထပ္ ပုတ္သည္။ “သိပ္မနာေတာ့ဘူး သခင္ႀကီးေဒးဗစ္။ မနက္ကေတာ့ အေတာ္နာတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ နာေသးတယ္။ အခု။” သူ႔ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းလို တင္ပါးမ်ားကို ကိုင္ၾကည့္ေနတာ ခံရသည္။ ပြတ္သတ္ ဆုတ္နယ္ ေနျပန္သည္။ “ငါ စကတ္ ခြၽတ္ၾကည့္မယ္” ၾကယ္သီးမ်ားကို အျမန္ျဖဳတ္ကာ စကတ္ကို ဆြဲလွန္လိုက္သည္။ “ခြၽတ္လိုက္ ေထြး၊ ၿပီးေတာ့ အက်ႌ၊ ခြၽတ္လိုက္စမ္း ျမန္ျမန္ေလး။ ငါအခ်ိန္မရဘူး။” ေထြး အျမန္ခြၽတ္လိုက္ၿပီး ေဘာ္လီ၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ၊ ခါးစည္း၊ ေျခအိတ္ တို႔သာ က်န္ေတာ့မွ ေဒးဗစ္ကို ေက်ာ ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ေဒးဗစ္လက္မ်ားက ပိုးသား ပင္တီ ေပၚမွ ပြတ္ေနသည္ကို ခံစားရသည္။ “ေပါင္ကားလိုက္အုံး။ ထပ္ ကား။ ဟုတ္ၿပီ” ေျခေထာက္ေတြက ၿခဲထားတာ ၃ ေပေလာက္ ရွိၿပီ။ “ခါးကိုင္းၿပီး ဒူးေတြကို လက္နဲ႔ကိုင္လိုက္စမ္း၊ ဟုတ္ၿပီ။ ကုန္း၊” ခါးကို လက္ျဖင့္ ဖိခ်ၿပီး ဖင္ကို ေျမာက္ေနေအာင္လုပ္သည္။ တင္ပါးမ်ားက သူ႔မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ဖ်ားေယာင္း ေနသည္။ “ဟုတ္ၿပီ ေကာင္မေလး။ ေပါင္ၾကားကေန ငါ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနေနာ္။” ေထြး စိတ္လြဳပ္ရွားေနသည္။ သူမ တစ္ကိုယ္လုံး ဖြင့္ေပးထားသလိုျဖစ္ေနသည္။

ဖင္မ်ားက သူ႔မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ။ ေပါင္ ၾကားမွ သူလွမ္းၾကည့္ေတာ့ အားလုံးက ေစာက္ထိုး။ သူက သူမ တင္ မ်ားကို ေသခ်ာၾကည့္ေနသည္။ အသားမ်ားကို ပြတ္သတ္ေနသည္။ ေပါင္ၾကားကို ပြတ္သည္။ ေဘာင္းဘီ စြန္းမွျပဴေနေသာ ေစာက္ေမြးေလးကို အသာဆြဲ ထုတ္သည္။ နာသျဖင့္ သူမညည္းသည္။ ေဒးဗစ္က သူမ၏ ေဘာင္းဘီကို ဆြဲၿပီး ဖင္လုံးမ်ား ေပၚလာေအာင္လုပ္သည္။ ေဘာင္းဘီစက အဖုတ္ထဲသို႔ တိုးဝင္သြား ၿပီး အဖုတ္ႏြဳတ္ခမ္းမ်ားကို ခြဲလိုက္သည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ဖင္ၾကားထဲ ထိုးဝင္ၿပီး ေ႐ြ႕ကာ အဖုတ္အထိ ေရာက္သြားသည္။ ေဘာင္းဘီမွာ စိုလာမွန္းသူသိသြားသည္။ “႐ြဲလာျပန္ၿပီလား ေထြး? ေပါင္ၾကားမွ သူမမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ရင္း လက္ေခ်ာင္းမ်ား အဖုတ္ႏြဳတ္ခမ္းပြတ္သည္။ ဖင္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္ၿပီး “ဒူးေထာက္ၿပီး ေရွ႕မွာထိုင္စမ္း။ ျမန္ျမန္” အက်ႌထဲမွ လီးႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ “ငါ့ကို ထပ္ ဂြင္းတိုက္ေပးစမ္း။ သင္ေပးစရာ မလိုေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။ ေဟ” ေထြး အဖုတ္ထဲမွာ ယားၿပီး စိုေနၿပီ။ သူမ ျပန္ရပ္လိုက္ၿပီးမွ ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္။ “ရပါၿပီ သခင္ႀကီး။ ေက်နပ္ေအာင္ သမီး လုပ္တတ္ပါၿပီ” လက္တစ္ဖက္က လီးႀကီးကိုကိုင္၊ ေနာက္တစ္ဖက္က ဥမ်ားကို အသာ ကိုင္ သည္။ ဂြင္း စ ထုေပးၿပီ။ ေလႏွင့္လည္း အသာမြဳတ္ေပးသည္။ ဥကို အသာေလး ညႇစ္ေပးသည္။

တစ္ဖက္က ဖြဖြေလး စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ တိုက္ေပးသည္။ “ဒီတစ္ခါ ငါ ၿပီး ရင္ နင့္မ်က္ႏွာကို ပန္းမယ္။ အဝတ္ေတြေပၚ မက်ေစနဲ႔။ မ်က္ေစ့ကို လည္း ပိတ္မထားမိေစနဲ႔။ ငါ ၿပီးရင္ နင့္မ်က္လုံးေတြကို ျမင္ခ်င္တယ္” ခုံေပၚတြင္ မွီထိုင္ရင္း ခ်စ္စရာ မိန္းမပ်ိဳေလးက ဂြင္းတိုက္ေပးေနသည္ကို ခံစားေနသည္။ ေလႏွင့္ မြဳတ္ေပးေနသျဖင့္ သူ႔ လီးႀကီးမွ ႏွစ္ လက္မ ေလာက္သာ ေဝးေသာ သူမ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ ၾကည့္ေနသည္။ အရသာ အလြန္ရွိသည္။ ေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလးပဲ။ သို႔ေသာ္ ဒီညသည္ သူ႔ကို ဂြင္းတိုက္ေပးရတာ ေနာက္ဆုံးညသာ ျဖစ္ေပမည္။ နက္ျဖန္ ဆိုလွ်င္ စေနေန႔။ သူမ၏ ပါးစပ္ကို စသုံးရေတာ့မည္။ ၿပီးရင္ လုပ္ခိုင္းထား ေသာ ခုံအသစ္ကို သုံးရမည္။ ၾကည့္ေနရင္း သူသည္ ၿပီးကာနီးလာၿပီ။ သူမလက္မ်ားက လည္း ပိုျမန္လာသည္။ “ကပ္ထား။ နင့္မ်က္ႏွာကို” ပထမဆုံး လရည္ တစ္သုတ္က သူမ ႏွာေခါင္းကိုတည့္တည့္ပန္းသည္။ ႐ုတ္တရက္ ထြက္လာေသာ လရည္မ်ားေၾကာင့္ သူမ ေနာက္ကို တစ္ခ်က္ တြန႔္သြားသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ပါးေပၚသို႔ က်သည္။

ပါးစပ္နားသို႔ေရာက္သည္။ “ငါ မေျပာမခ်င္း သုတ္မပစ္နဲ႔အုံး” သူမ ေခါင္းကို ဆြဲကပ္လိုက္ၿပီး “ဆက္ထု။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထြက္ေအာင္ လုပ္စမ္း ေထြး ” သူမ ဆက္လုပ္ေနသည္။ ဥေလး မ်ားကို ညႇစ္သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သူမႏြဳတ္ခမ္းမ်ားကို ပန္းသည္။ သူက ႏြဳတ္ခမ္းေပၚက လရည္မ်ားကို ဆြဲ စု ကာပါးစပ္ တစ္ဖက္မွ တစ္ဖက္စြန္းသို႔ ျဖန႔္သည္။ “ကဲ ႏြဳတ္ခမ္းေတြေျပာင္ေအာင္ လ်က္လိုက္စမ္း ေထြး။ ဘာမွ မက်န္ ေစနဲ႔” ေထြး မ်က္ႏွာေပၚသို႔ လရည္မ်ား ပန္းခံရၿပီ။ ပူေႏြးေသာ လရည္မ်ားက မ်က္ႏွာေပၚမွာ စီးေနစဥ္ ပို၍ ပို၍ သိမ္ငယ္ သြားသလို ခံစားရသည္။ သုတ္မပစ္ဖို႔လည္း ေျပာသည္။ မ်က္ႏွာကို ဆြဲကပ္ၿပီး ေနာက္ဆုံး တစ္သုတ္ထြက္ေအာင္ လုပ္ခိုင္းသည္။ သူမႏြဳတ္ခမ္းကို ပန္းခ်င္မွန္း နားလည္သည္။ ႏြဳတ္ခမ္းကိုလ်က္ခိုင္းေနၿပီ။ သူမ မလုပ္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ မျငင္းပယ္ႏိုင္။ ညက သူ႔လရည္မ်ားကို ကိုယ့္လက္ကို စုတ္ရင္း အရသာခံဘူးၿပီ။ လွ်ာကို အသာထုတ္ကာ ႏြဳတ္ခမ္း မ်ားကို သတ္သည္။ ပါးစပ္ထဲ လ်က္သြင္းသည္။ ခြၽဲခြၽဲ ငံက်ိက်ိ အရသာကို ခံစားရင္း လွ်ာျဖင့္ ႏြဳတ္ခမ္းကို ထပ္သတ္ ေနသည္။ “ငါ လရည္ထြက္လာတုန္း နင္ ေနာက္ကို တြန႔္သြားတယ္မဟုတ္လား။ နင္ နက္ျဖန္ညက် တစ္ခါ ဒဏ္ေပးခံရမယ္။ ကဲ သြားေတာ့။

ငါလည္း အျပင္ သြားေတာ့မယ္” ေထြး အဝတ္မ်ားကို ကိုင္ကာ အျပင္ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ႏွာေခါင္းႏွင့္ ပါးေပၚမွာ လရည္ေတြႏွင့္။ နက္ျဖန္ည ဒဏ္ထပ္ ေပးခံရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြလည္း က်ဆင္းေနသည္။ ဒီတစ္ခါ ဆို အရင္တစ္ခါထက္ ပိုဆိုးမည္မွန္း လည္း သိသည္။ အခန္းထဲျပန္ဝင္ကာ ငိုညည္းေနသည္။ လက္မ်ားက ႐ြဲေနေသာ အဖုတ္ဆီေရာက္သြားကာ အေစ့ ကို ရွာသည္။ မာေတာင္ေနေသာ အေစ့ကို ပြတ္သည္။ ခါးက ကုတင္ေပၚမွာ တစ္လြဳပ္လြဳပ္ႏွင့္ ၿပီးသြားသည္ အထိ ပြတ္ေနသည္။ သူမလက္ေခ်ာင္း တခ်ိဳ႕က မ်က္ႏွာေပၚက လရည္မ်ားကို သုတ္ကာ ပါးစပ္ထဲသို႔ ထိုးထည့္သည္။ က်န္လက္မ်ားကို ေပါင္ၾကားထဲမွာ ညႇပ္ထားသည္။ အခန္း (၄) ေထြး အိပ္ယာေပၚမွာထထိုင္သည္။ မ်က္ႏွာတြင္ ထိတ္လန႔္ျခင္းျဖင့္။ တစ္ခုခုေတာ့မွားေနၿပီ။ အိပ္မက္ဆိုးမွ လန႔္ႏိုး စဥ္ မသက္မသာ ျဖစ္သလိုမ်ိဳးလား။ အာ႐ုဏ္တက္ေနၿပီ။ ျပဴတင္းမွ အလင္းေရာင္ စတင္ထိုးက်လာေနသည္။ အခန္း ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ လြဳပ္ရွားမြဳ ေတြ႕လိုက္သလိုရွိသျဖင့္ ႐ုတ္ခ်ည္း လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

အိပ္ခ်င္မေျပေသး ေသာ မ်က္လုံးမ်ားက အရိပ္မည္းတစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “သခင္ႀကီးေဒးဗစ္၊ ဟုတ္လားဟင္?” အခန္းေထာင့္ ရွိထိုင္ခုံေပၚသို႔ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက စူးစိုက္ၾကည့္မိသြားၿပီး ေၾကာက္ လန႔္တၾကား ေမးမိသည္။ ပိုရွင္းရွင္းျမင္ရလာသည္။ ေဒးဗစ္သည္ အခန္းေထာင့္ ခုံေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည္။ ညက ဝတ္ထားေသာ ညဝတ္႐ုံကို ဝတ္ထားၿပီး သူမကို ၾကည့္ေနသည္။ “ဘာေၾကာက္စရာရွိလည္း ေထြး။ ဒါ ငါ့အိမ္ေလ။ ငါ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာကို ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ သြားမယ္ လာမယ္ ေျပာထားသားပဲ” ေထြး ေစာင္ကို လည္ပင္းထိၿခဳံလိုက္သည္။ သူမကိုယ္ေပၚမွာ ကိုယ္ၾကပ္ပိုးအတြင္းခံသာ ရွိေၾကာင္း သတိရ၍ျဖစ္သည္။ “ခြင့္လြတ္ပါ သခင္ႀကီး၊ အဲဒါေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဝင္လာတာ မသိလိုက္လို႔ လန႔္သြားတာပါ။”

“ငါရွိေနတယ္ဆိုတာ ႐ိုးေနမွျဖစ္မယ္။ ငါ က နင့္အခန္းအပါအဝင္ တစ္အိမ္လုံးကို အခ်ိန္ျပည့္သုံးမွာပဲေလ။ ကဲ အိပ္ယာ ျမန္ျမန္ထ၊ ဒီနားကိုလာစမ္း။ ဒီေန႔ စေနေန႔။ နင့္မွာ လုပ္စရာ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ ညက်ရင္လည္း ဒဏ္ေပး ခံရအုံးမယ္။ ငါ တစ္ေနကုန္ ေစာင့္မေနႏိုင္ဘူး” ညက်အျပစ္ခံရအုံးမည္ဆိုေသာစကားမွ်ႏွင့္ပင္ ေထြး အိပ္ယာထဲက ခုန္ထလိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ အနာခံရမွာ ေၾကာက္ေနသည္မဟုတ္လား။ အတြင္းခံမ်ားကို အသာဆြဲဆန႔္သည္။ ပိုးစသည္ သူမ၏ အေရျပားတစ္ခုႏွယ္ ကပ္ ေနသည္။ ဝတ္ထားေသာ္လည္း တုံးလုံး လိုပင္ျဖစ္ေနသည္။ အေပၚပိုင္းကလည္း ဟိုက္လြန္းသျဖင့္ ရင္ႏွစ္မြာၾကား က ထင္းထင္းေပၚေနသည္။

က်န္အဝတ္အစားတို႔က သူမ၏ ေသးေသာခါး၊ က်စ္လ်စ္ေသာ တင္ႏွင့္ အတူ အဖုတ္ ကိုပါ ေရးေရးျမင္ေနရသလိုရွိသည္။ သူမ အျမန္လာသည္ကို ေဒးဗစ္ ၾကည့္ေနသည္။ ေျခေျပာင္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာစဥ္ လွမ္းလိုက္တိုင္း တင္ပါးဆုံတို႔က ဏွာထဖြယ္ လြဳပ္ရွားေနသည္။ ညက သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေသာက္ ေနခဲ့သည္။ ထုံးစံအတိုင္း မိန္းကေလးေတြ ႏွင့္လည္း ဆုံသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ဝင္မပါခဲ့။ စိတ္ထဲမွာ ေထြးကို ဘယ္လို က်င့္ေပးရမလဲ။ သူႀကိဳက္သည့္ ပုံစံ ဘယ္လို သြင္းယူမလဲ သာ စဥ္းစားသည္။ ဒီခုံေပၚမွာ ထိုင္ေနတာ တစ္နာရီေလာက္ပင္ရွိၿပီ။ အိပ္ေနေသာ ေထြးကို ၾကည့္ေနသည္။ ေနေရာက္က အခန္းထဲ ဝင္လာေတာ့ အျပစ္ကင္းေသာ သူမမ်က္ႏွာကို ေတြ႕သည္။ ဒီအျပစ္ကင္းမြဳ ကို မၾကာခင္ သူမထံမွ သူ ရယူသြားေပေတာ့မည္။ အသက္႐ြဳသည္ကိုၾကည့္ေနရင္း သူ႔လီးက ေတာင္လာသည္။ သူမက ဂြင္းတိုက္ေပးေနသလို စိတ္ကူးယဥ္သည္။

သူမ၏ လွ်ာေလးျဖင့္ စုတ္ေပးခံရသလို ဖီလင္ျဖစ္သည္။ ေလေႏြး ေလးႏွင့္ လထစ္ကို မြဳတ္ေပးေနသလို ခံစားသည္။ ညအထိ သူမေစာင့္ ႏိုင္ေတာ့။ ခ်က္ျခင္းပင္ ဆႏၵျဖည့္ခိုင္းဖို႔ လုပ္ ေတာ့သည္။ သူ႔အနားလာရန္ လက္ယတ္ေခၚေနသည္ကို ေထြး ေတြ႕ရသည္။ သူ႔လီးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေကာင္း ေအာင္ လုပ္ၿပီး သူမမ်က္ႏွာေပၚ ပန္းဦးမည္လား။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ သူ စိတ္ဆိုးမွာ မလိုလားသည့္ အတြက္ ေရွ႕ကိုတိုးလာသည္။ သူ႔လက္မ်ားက သူမကိုယ္ေပၚ ေရာက္လာၿပီ။ ေဘာင္းဘီေအာက္မွာ ေခ်ာမြတ္ေနသာ တင္ပါးဆုံကို ဆုတ္ကိုင္သည္။ ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ တင္ပါးမ်ားကို ပြတ္ေနသည္။ သူမ ဖင္ကို ေလွ်ာ့ထားသည္။ ဖင္႐ြဳံ႕ထားလွ်င္လည္း အျပစ္ တစ္ခု ျဖစ္ဦးမည္မွန္း သိေနသည္။

သူမခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို အျပည့္အဝ ထိေတြ႕ခြင့္ ေပးမွသာ ေက်နပ္မည္ျဖစ္သည္။ သူမအသားႏုႏုကို ကိုင္တြယ္ရင္း ေဒးဗစ္ ေက်နပ္စြာ လီးေတာင္ေနသည္။ “ေျခေထာက္” “ေျခေထာက္ေတြ ကားေပးစမ္း” ေပါင္ကားလိုက္သျဖင့္ အတြင္းခံက ပိုၾကပ္သြားသည္။ လက္က ေပါင္ၾကားကို ႏႈိက္သည္။ အဖုတ္ေပၚမွ အေမြးႏုမ်ားကို စမ္းမိသည္။ ေစာက္ေမြးနီနီေလးမ်ားဟု သူျမင္ေယာင္သည္။ ခ်က္ျခင္းပင္ ၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။ “နင္ေရခ်ိဳးတာ ငါၾကည့္ခ်င္တယ္။ လုပ္စမ္း” ေထြး သူ႔ေရွ႕မွာ တစ္ခါမွ ကိုယ္တုံးလုံးမခြၽတ္ဘူးေသး။ ခုေတာ့ ခြၽတ္ခိုင္းၿပီး သူေရခ်ိဳးသည္ကို ၾကည့္မည္ဟု ဆိုလာ သည္။

ေတြေတြေဝေဝႏွင့္ပင္ ေရခ်ိဳးကန္ဆီသူမေရာက္သြားသည္။ ေရပိုက္ကိုဖြင့္ၿပီး ေရေႏြးစပ္သည္။ ေဒးဗစ္ သူ႔ခုံ ကို ေရခ်ိဳးကန္နားေ႐ြ႕လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကန္ ေခါင္းရင္းမွာ ေနရာခ်သည္။ အဲဒီေနရာဆိုလွ်င္ သူမေရွ႕ပိုင္းကို ေသခ်ာျမင္ရမည္။ ဆပ္ျပာျမႇတ္နဲ႔ ခ်ိဳးရင္ ပုံးသာ ကြယ္သာ ရွိမွာပဲဟု စဥ္းစားေနသည္။ “ငါ့ဖက္လွည့္စမ္း ေထြး၊ ခါးစည္းကို ျဖည္လိုက္။ နင့္ ႏို႔ေတြ ငါမျမင္ဘူးဘူး။ ႏို႔သီးေခါင္းေတြ ေထာင္ ေနတာပဲ ေတြ႕ ဘူးတာ။ နင့္ ႏို႔သီးေခါင္းေတြႀကီးတယ္လို႔ ငါ့ကို ေျပာဘူးတယ္မဟုတ္လား။ ကဲ ျပစမ္းပါအုံး။ ဟုတ္လား မဟုတ္လား အျမည္း ေပါ့။” ရယ္ရင္းေျပာသည္။ သူမရင္သားမ်ား ကမႀကီးလွေသာ္လည္း က်စ္လစ္လွပသည္ဟု ဂုဏ္ယူေလ့ရွိခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြဆိုလွ်င္ ႏို႔ႀကီး ႀကီး မ်ားရွိၾကၿပီး ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာရင္ ဗိုက္ေပၚေရာက္တဲ့ အထိ တြဲက်သြားႏိုင္သည္ဟု ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ခါးစည္းကို အသာျဖဳတ္ရင္း ေဘာ္လီကို ျဖည္ခ်သည္။

လက္မ်ားက ျဖည္လက္စပုံစံျဖင့္ ရင္သားမ်ားကို တစ္စိတ္တစ္ ပိုင္း ကာကြယ္သည္။ ေဒဗစ္၏ လက္မ်ားက သူ႔ေဘာင္းဘီဆီေရာက္သြားၿပီး ဇစ္ကို ဆြဲဖြင္လိုက္သည္ကို ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ ဇစ္ေနာက္သို႔ လက္ထည့္လိုက္ကာ သူ႔လီးႀကီးကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။ “နင္ ငါ့ကို လီးေတာင္ေအာင္ လုပ္တာပဲ ေထြး၊ နင္ဘာလုပ္ေပးရမယ္ဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ လုပ္မလား?” ကိုယ့္ဟာကို ဂြင္းတိုက္ျပေနေသာ သူ႔လက္မ်ားကို သူမေငးၾကည့္ေနသည္။ သူမကို လုပ္ခိုင္းေတာ့မည္။ “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္” “ႏို႔ကိုျပစမ္း။ ႏို႔သီးေခါင္းကို” ေဒးဗစ္ စိတ္မရွည္ေတာ့။ လန႔္သြားၿပီ။

ေထြးငယ္ ေဘာ္လီကို ခါးသို႔ လြတ္ခ်လိုက္သည္။ သူမရင္သားမ်ားကို ပထမဆုံးအျဖစ္ ေဒးဗစ္ကို ေဖာ္ ျပလိုက္ရသည္။ လက္မ်ားကို ေဘးမွာခ်လ်က္။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ မဆုံးျဖတ္တတ္ေသး။ အဝတ္ခြၽတ္ခိုင္းျခင္း မွာ သူမ တုန္လြဳပ္ေနသည္။ သူမကိုၾကည့္ရင္း ေဒးဗစ္ ႏြဳတ္ခမ္းမ်ားကို လွ်ာႏွင့္သပ္မိသည္။ ျဖဴႏုေသာ အသားအေရေပၚ တြင္ အညိဳေရာင္ ေအာက္ေျခ အရစ္ မွ ခြၽန္တက္ေနေသာ ပန္းေရာင္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား။ ဆံပင္နီညိဳသူတို႔သည္ အသားျဖဴၿပီး ေနေလာင္ ခံရတတ္ေသာ အသားအေရရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူမကို မ်က္ေစ့က်ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး နီညိဳေရာင္ ေစာက္ေမြး ေလးမ်ားရွိလိမ့္မည္ဟုလည္း တြက္ထားသည္။

စဥ္းစားရင္း သူ႔လီးက ခုန္လ်က္။ သူမသည္ အလန႔္တၾကား ေငးလ်က္။ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ေအာင္လည္း လြဲဖယ္လ်က္။ ပထမဆုံးအေနျဖင့္ သူမကို လုံးဝ ေျပာင္သလင္းခါေအာင္လုပ္ခိုင္းျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း – “ႏို႔သီးေခါင္းေတြကို လက္ထိပ္နဲ႔ စမ္းၾကည့္စမ္း။ မာ တင္း လာတာ ၾကည့္ရေအာင္” သူမသည္ ဤနည္းမ်ားျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆႏၶျဖည့္ေလ့ရွိပါသည္။ ခါတိုင္းထက္ပိုစြာပင္ ေဒးဗစ္ကို ဆႏၶျဖည့္ ေပးရ သည့္ အခါအၿပီးတြင္ လုပ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ်ားေရွ႕တြင္ တစ္ခါမွ် မလုပ္ဘူးပါ။ ကိုယ့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ေယာက်္ားႀကီးတစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ ပြတ္သတ္မိေသာအခါ ပို၍ သိသာေသာ ခံစားမြဳကို ရသည္။ တင္းလာေသာ ႏို႔မ်ားကို ဆက္ပြတ္သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းကို လက္သည္းႏွင့္ ဆိတ္မိၿပီးရလာသည့္ နာက်င္မြဳတြင္ ပို၍ အရသာေတြ႕သည္။ ႏွိပ္စက္ျခင္းခံလိုသည့္ ဏွာစိတ္မ်ိဳးေတြသူမမွာ ဝင္ေနေလၿပီ။

ေဒးဗစ္ က သူမ၏ ႏို႔ေလ့က်င့္ခန္းကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူမမ်က္လုံးမ်ားက တစ္ဝက္တပ်က္ မွိတ္ေနၿပီး ဖီလင္ တက္ေနသည္ကို ေတြ႕သည္။ သူမ ခါးတို႔က အနည္းငယ္လြဳပ္ခါကာ မည္မွ် စိုေနသည္ကိုျပသည္။ “လက္ကို တံေတြးဆြတ္ၿပီး ႏို႔ကိုပြတ္ ေထြး” လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ပါးစပ္ထဲထည့္ကာ လွ်ာႏွင့္ တံေတြးဆြတ္သည္ကို ၾကည့္ရင္း သူ႔ လီးႀကီးကို လ်က္ေနသေယာက္ ေဒးဗစ္ လီးက ႐ြထလာသည္။ သူမသည္ သူ႔ကို စ ေနပုံရသည္။ လက္ကို ပါစပ္ထဲ ထည့္လိုက္ ထုတ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ေထြးသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယုံႏိုင္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို လီးလိုစုတ္မိေနသည္။ ေနာက္ ႏို႔သီးမ်ားကို အသာပြတ္သည္။ စိုေသာလက္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ပို စိတ္လြဳပ္ရွားသည္။ အဖုတ္ထဲမွာ ပို စိုလာၿပီ။

ေရခ်ိဳးရမွာ မို႔ ေတာ္ေသးသည္။ သူမႏို႔မ်ား ဤမွ်တင္းလာသည္ကို မႀကဳံဘူး။ ခုေတာ့ ေပါက္ကြဲေတာ့မတတ္ပင္ျဖစ္ေနသည္။ ႏို႔သီး အေျခ ေလးမ်ားကို ပြတ္ၿပီး အရသာပိုေတြ႕လာသည္။ သူမ၏ ဏွာအိပ္မက္သည္ ေဒးဗစ္၏ အသံေၾကာင့္ ဆုံးသြား သည္။ “ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္စမ္း။ ငါ ေစာက္ေမြးနီနီေလးေတြ ၾကည့္ခ်င္တယ္” ေဒးဗစ္ သည္ ခြၽတ္ေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း ဂြင္းတိုက္ေနသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခြၽတ္ရင္း ေစာက္ေမြးေလးမ်ားကို ၾကည့္ကာ ၿပီးေတာ့မလိုပင္ ျဖစ္သြားရ သည္။ ဒါမ်ိဳးသူတစ္ခါမွ် မျမင္ဘူးေသး။ သူ စိတ္ကူးဘူးသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါမွ မႀကဳံ။ ဦးေဖခင္၏ ဖုန္းျဖင့္ သတင္း ေပးမြဳေၾကာင့္ပင္ ေထြး အေၾကာင္းၾကားရင္း လီးေတာင္ခဲ့ဘူးသည္။ ေဈးေတာ့ႀကီးသည္ဟုဆိုႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ အေနႏွင့္ လက္လြတ္မခံႏိုင္။

ခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္တန္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ေစာက္ေမြးေလးမ်ားသည္ ဆံပင္မ်ားကဲ့သို႔ ပင္ နီညိဳေရာင္ေတာက္လ်က္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ထူသည္။ သူ႔ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ မိန္းကေလးမ်ားကို အေမြးရိတ္ေပး ေလ့ရွိေသာ္လည္း ဒီတစ္ေယာက္ေတာ့ မပါႏိုင္ေပ။ ေထြး လက္က်န္အဝတ္ကို ၾကမ္းေပၚပစ္ခ်ၿပီး သူ႔ေရွ႕တြင္ တုံးလုံးရပ္ေနသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ေသာအခါ သူမမ်က္ႏွာ ကို ၾကည့္မေန။ ေပါင္ၾကားကိုသာ စူးစိုက္ေနသည္။ အလြန္အမင္း ရွက္ဖြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ လက္ႏွစ္ဖက္ ေဘးခ်ကာ ေနာက္ထပ္ ဘာခိုင္းမလဲ ေစာင့္သည္။ “လွတဲ့ အေမြးနီေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါ အထဲကို ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ႐ြဳးေပါက္သလို ၿဖဲျပစမ္း။ ေပါင္ကို ကားလိုက္။” ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ႏွစ္ေပခန္းေရာက္ေအာင္ကားလိုက္သည္။ လက္ကို အဖုတ္ေပၚတင္ၿပီး အသာပြတ္လိုက္သည္။ သူမလက္မ်ားက အေမြးႏုေလးမ်ားကို သပ္တင္ကာ အဖုတ္ႏြဳတ္ခမ္းေလးမ်ားကို အသာၿဖဲျပ သည္။

အခန္းတြင္းေလေအးေၾကာင့္ ႐ြဲစိုေနေသာ အဖုတ္အတြင္းသား ေလးမ်ား ေအးကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အဖုတ္ကို ၿဖဲျပရင္း မ်က္ႏွာသည္ ရဲတြတ္လ်က္။ သူမလက္မ်ားက သူမ၏ အလွ်ိဳ႕ဝွက္ဆုံးေနရာကို သူတပါးကို လုံးဝဖြင့္ျပ ေနရသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္” “ခ်စ္စရာေလးပဲ ေထြး၊ ပန္းေရာင္ အတြင္းသားေလးကို အနီေရာင္ ခ်ဳံပုတ္လွလွေလးနဲ႔ ဝိုင္းထားတာပဲ” ေဒးဗစ္၏ လက္မ်ားက သူ႔လီးကို ဂြင္းဆက္တိုက္ေနသည္။ “ေရခ်ိဳးကန္ထဲဝင္လိုက္ေတာ့။ ခ်ိဳးတာငါၾကည့္ခ်င္တယ္” ရွက္လြန္းေနေသာ ေထြး သည္ ေရခ်ိဳးကန္ထဲသို႔ ဝမ္းသာအားရ ႏွစ္စိမ္လိုက္သည္။ ဆပ္ျပာကို ယူကာ ေဘးခုံမွာ ထိုင္ေနေသာ ေဒးဗစ္ ကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ တကိုယ္လုံးတိုက္ေနသည္။ ေဒးဗစ္ကေတာ့ လီးကိုကိုင္ပြတ္ရင္း ေငးေနသည္။ ေရခ်ိဳးရင္း သူ႔ကို စိတ္ထဲကထုတ္ထားသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ အမိန႔္ေတြ ထပ္က်လာသည့္ အခါ သတိက ျပန္ျပန္ဝင္လာသည္။ ထၿပီး အဖုတ္ကို ေဆးျပစမ္း၊ ေနာက္လွည့္ ဖင္ၿဖဲၿပီး ႏႈိက္ေဆးစမ္း၊ စသည္ျဖင့္..။ ခိုင္းတိုင္း သူမက ခ်က္ျခင္းလုပ္ပါသည္။ ေနာက္ဆုံး ေရခ်ိဳးျခင္းအမြဳၿပီးသည္။ ေရကို ဖြင့္ ထုတ္လိုက္ကာ မတ္တတ္ ထရပ္သည္။. “ဒီကိုလာ ေထြး” ေဒးဗစ္၏ လက္မ်ား လြဳပ္ရွားလာသည္။ သဘက္ေစာင္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္ကာ သူမကို သူ႔ေျခေထာက္မ်ား ၾကား ဆြဲယူလိုကသည္။

လက္တစ္ဖက္က သူမေနာက္ေက်ာ။ ေနာက္တစ္ဖက္က ေရွ႕မွာ ထားသည္။ “ေပါင္ကားအုံး။ ဒီတစ္ခါ ပိုက်ယ္ေအာင္ကားေနာ္” သူ႔မ်က္ႏွာသည္ အဖုတ္မွ လက္မ အနည္းငယ္သာ ကြာေတာ့သည္။ ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာနံ႔ ခ်ိဳခ်ိဳကို ရသည္။ လက္တစ္ဖက္က ရင္အုံကို အုပ္ကိုင္ရင္း ႏို႔သီးေလးမ်ား ျပန္ေထာင္ လာေအာင္ ပြတ္သည္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးပြတ္ေသာအခါ သူမ ကိုယ္မွာ တုန္ရီလာသည္။ ႏို႔သီးေခါင္း ကို နီရဲလာေအာင္ ညႇစ္သည္။ အနည္းငယ္ညည္းမိသည္မွအပါ သူမ ဒီတိုင္းခံေနသည္။ ႏို႔ကို လိမ္ဆြဲလိုက္သလို ျဖစ္ညႇစ္ေသာအခါ သူမအံႀကိတ္ထားရသည္။ အရမ္းကိုနာသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ မလြဳပ္။ ညက် လွ်င္ ဒဏ္ေပးခံရအုံးမည္ျဖစ္ရာ ဒဏ္ေတြ ထပ္တိုးလို႔မျဖစ္။ “အမ္း…..” ညည္းတြားမိသည္။ လက္တစ္ဖက္က ဗိုက္သားမ်ားကို ပြတ္ဆင္းကာ နီညိဳေရာင္ေစာက္ေမြးေလးမ်ားေပၚေရာက္လာသည္။ ေမြးႏုေလးမ်ားကို ဆြဲေမြသည္။ တခ်ိဳ႕ အေမြးေတြ ႂကြတ္ထြက္သျဖင့္ သူမ နာက်င္စြာ ညည္းသံကို ၾကားရသည္။ အဖုတ္ အုံ တစ္ခုလုံးကို ေဘာလုံးလို ဆုတ္ကိုင္သည္။ သူမ တင္ပါးဆုံကို ေနာက္ဆုတ္ၿပီး လြတ္မလားႀကိဳးစား သည္။ ေနာက္လက္တစ္ေခ်ာင္းက ဖင္ၾကားမွ ေစာင့္ေနသည္။ ဖင္ထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုးဝင္လာသည္။

သူမ တုန္တုန္ရင္ ရင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေထြး သည္ သူ႔ ကိုယ္ခႏၶာကို ေဒးဗစ္ သိမ္းပိုက္လိုက္သလို ခံစားရသည္။ လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းက သူမဖင္ထဲထိုး ေနသည္။ ဖင္ကို ေလွ်ာ့ဖြင့္ထားသျဖင့္ ဆန္းျပားေသာ အေတြ႕ကိုခံစားေနရသည္။ ဖင္ဝႂကြက္သားကို လက္ေခ်ာင္းက ပြတ္ေပးေနသည္။ ေနာက္လက္တစ္ေခ်ာင္းက ေစာက္ရည္မ်ား ဖုံးလြမ္းေနသည့္ အဖုတ္ႏြဳတ္ခမ္းမ်ားကို ပြတ္ေနသည္။ သူမကိုယ္ခႏၶာက သစၥာေဖာက္ေနၿပီ။ ေနာက္လက္တစ္ေခ်ာင္းက အေစ့ကို အထက္ေအာက္ ပြတ္ေပးသည္။ အေစ့မွ သည္ အဖုတ္ၾကပ္ၾကပ္ထဲအထိ။ ေဒးဗစ္ က ေထြးကို စၿပီး လက္နဲ႔လုပ္ေနၿပီ။ ေထြးတစ္ကိုယ္လုံး ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မည္။ သူမကိုယ္က ေရွ႕တိုး ေနာက္ငင္ ျဖစ္ေနသည္ မွာ မဖုံးမဖိႏိုင္။

ဖင္ထဲက လက္ေခ်ာင္းက ပို၍ ပို၍ ဝင္သြားသည္။ အဖုတ္က စို႐ြဲေနၿပီ။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမွာ ေစာက္ရည္ေတြ လူးလို႔။ အဖုတ္နံ႔က တစ္ခန္းလုံး ေထာင္းေနသည္။ သူ႔လက္မ်ားက အပ်ိဳစင္ကိုယ္ ထဲကို ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္သည္။ မိန္းမကိုယ္၏ တုန႔္ျပန္ညႇစ္အားေၾကာင့္ ၾကပ္ၾကပ္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ ဖင္ဝက ေခ်ာဆီမပါေသာ္လည္း သူမက ေရွ႕ေပါက္ ထိုးခ်က္ကို တုန႔္ျပန္လိုက္တိုင္း ေနာက္သို႔ ဆုတ္သြားရသည္ျဖစ္ရာ ပို၍ တိုးဝင္ခံရၿပီး ႏွစ္ဖက္ညႇပ္ လက္သြင္းလိုးမြဳမွာ နာၾကင္စြာညည္းမိသည္။ ေထြး ဏွာစိတ္ အျမင့္ဆုံးထိ စတက္ေနၿပီ။ သူမကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပီးေအာင္ လက္ႏွင့္လုပ္ဘူးျခင္းႏွင့္ သိသာျခားနား သည္။

ကိုယ္တုံးလုံးခြၽတ္ကာ တစ္ကိုယ္လုံး သူမ၏ရတနာမ်ားကို ေဒးဗစ္၏ မ်က္လုံးႏွင့္ လက္မ်ားထံ ဖြင့္ေပး ထားရသည္။ ဖင္ထဲက လက္ေခ်ာင္းသည္ သူမတစ္ကိုယ္လုံးကို ဆုတ္ၿဖဲလိုက္သလိုျဖစ္ကာ မစဥ္းစားဘူးသည့္ အၾကမ္းဖက္မြဳကို ခံေနရသည္။ ဖင္ထဲကို ေႁမြတစ္ေကာင္လို တိုးဝင္လိုက္ ျပန္ထြက္လိုက္ႏွင့္ ဆက္တိုက္ပင္ လြဳံ႕ေဆာ္ ေနသည္။ နာက်င္ေသာ္လည္း သူ႔ေၾကာင့္ပင္ အဖုတ္က ပို႐ြဲရသည္။ လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းက သူမကိုယ္ကို ဆုတ္ၿဖဲ ကာ ဖင္ေခါင္းႏွင့္ ေစာက္ေခါင္းၾကားရွိ အေရျပားကို ၿဖဲခ်လိုက္သလို ခံစားမိၿပီး “အန္း……” နာက်င္မြဳႏွင့္ အရသာ ေပါင္းစပ္ကာ ညည္းတြားသည္။ ေဒးဗစ္ ေရွ႕တိုးလာၿပီး ေထြးလက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲယူကာ သူ႔လီးေပၚတင္ေပးသည္။ “နင့္ကိုၿပီးေအာင္လုပ္ေပးေနတုန္း ငါ့ကိုလည္း ထုေပးအုံး” ခိုင္းေတာ့သည္။ လက္ဖဝါးႏုႏု က သူ႔လီးႀကီးကို စုန္ဆန္ ပြတ္သတ္သည္။

လထစ္ကို အသာ ညႇစ္ရင္း လက္သည္းက လထစ္ေအာက္ပိုင္းကို ခ်စ္မိေသာအခါ လီးက တုန္တက္သြားသည္။ “အား။ ေကာင္းတယ္။ လုပ္၊ ေထြး” လက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းက သူမဖင္ထဲသို႔ ထပ္တိုး လာေသာအခါ နာက်င္မြဳျဖင့္ သူမေရွ႕ကို ႐ုတ္တရက္ တိုးလိုက္ၿပီး ေရွ႕ေပါက္က လက္က အပ်ိဳေမွးကို ေဖာက္ေတာ့မလိုပင္ျဖစ္သြားသည္။ “သတိထား ေထြး၊ ငါ နင့္ ကို အပ်ိဳရည္ မဖ်က္ခ်င္ေသးဘူး။ အဲဒါက ညက်မွ ငါ့လီးက လုပ္ေပးမွာေလ” ေရေႏြး၏ အပူေငြ႕ႏွင့္ သူမကို ႏႈိက္ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၏ ျပင္းထန္ေသာ လြဳံ႕ေဆာ္မြဳေၾကာင့္ ေထြးကိုယ္မွာ ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္မ်ားက်လာသည္။ လက္မက သူမ ေစာက္ေစ့ကို ပြတ္သည္။ သူမ တင္ပါးဆုံက ဘယ္ညာယိမ္း လာသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ား က သူမတစ္ကိုယ္လုံး ၏ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မြဳကို လြင့္ပစ္လိုက္ကာ သူမ ေျခေခ်ာင္းမ်ား က ဆန႔္တက္လာသည္။

ကားထားရ၍ နာေနေသာ ေပါင္တြင္း နာက်င္မြဳႏွင့္အတူ အဖုတ္က လိုးေနေသာ လက္ေခ်ာင္းကို ညႇစ္လိုက္ရာ ေကာ့တက္သြားၿပီး ဖင္ဝကို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးအတြက္ အစြမ္းကုန္ဖြင့္လိုက္ ရင္း “အိုး…အန္း… ဘုရား ဘုရား” ေထြး ထပ္ၿပီးသြားၿပီ။ လက္မ်ားက ဆက္လိုးေနဆဲ။ ေစာက္ေစ့ကိုလည္း လက္မျဖင့္ ပြတ္ေခ်ခံေနရဆဲ။ ေဒးဗစ္ သည္ ေထြး ၿပီး တာေတြကိုၾကည့္ရင္းၿပဳံးေနသည္။ သူမ၏ ေစာက္ရည္မ်ားသည္ သူ႔လက္တြင္ စို႐ြဲလ်က္။ သူမအေပၚ သူ႔လြမ္းမိုးႏိုင္မြဳေၾကာင့္ ပိုထန္လာသည္။ ဖင္ထဲကို နာက်င္စြာ ကလိျခင္းခံေနရသည္။ သူမလက္ကလည္း သူ႔ လီးႀကီးကို ပြတ္တိုက္ေပးေနသည္။ လက္ကလည္း ပိုၾကပ္ၾကပ္ညႇစ္ရင္း ပို၍ ပို၍ ျမန္ျမန္ ထုသည္။ ၿပီးမသြားေအာင္ ေဒးဗစ္ က သြားကို ကိုက္ထားသည္။ သူမ ၿပီး သြားသည္ႏွင့္ ပါးစပ္ထဲသို႔ လရည္ ပန္းထဲ့ရန္ ျဖစ္သည္။

သူမၿပိဳယိုင္လဲသြားသျဖင့္ သူက ထိန္းကိုင္ေပးထားရသည့္ အခ်ိန္တြင္ အနည္းဆုံး ၃ ႀကိမ္ေလာက္ ၿပီး သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ သူမ ဖင္ေပါက္ထဲက လက္မ်ားကို ညႇစ္ထားသည့္ စအိုႂကြက္သားမ်ားၾကားမွ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အဖုတ္ထဲကလက္မ်ားကေတာ့ ေစာက္ရည္မ်ားျဖင့္ ပြေနသည္။ အဖုတ္ေမြးနီနီေလးမ်ားေပၚတြင္ အရည္မ်ား နံနက္ခင္းႏွင္းပြင့္ ပမာ လက္ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ သူ ေထြးငယ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚအသာခ်လိုက္သည္။ သူမသည္ ဘာကိုမွ မျငင္းဆန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႏြမ္းလ်ေနေလၿပီ။ ဒီအခ်ိန္သည္ ေဒးဗစ္လိုသလို အျမတ္ထုတ္ ရမည့္ အခ်ိန္ပင္တည္း။ သူမေရွ႕ၾကမ္းျပင္တြင္ ေခါင္းအုံးတစ္ခု ခ်ထားသည္။ ေဒးဗစ္က ဒူးတက္ေထာက္ေစလိုက္သည။ သူ မတ္တတ္ရပ္ သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရစဥ္ သူမလက္မ်ားက သူ႔လီးႀကီးေပၚတြင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထုေပးေနဆဲျဖစ္သည္။ ေဒးဗစ္ လထိပ္ဖ်ားမွ ထြက္ေသာ အရည္ၾကည္မ်ားျဖင့္ စို႐ြဲေနသည္။ သူမမ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႔လီးႀကီး တေျပးညီျဖစ္သြားေသာအခါ ေဒးဗစ္ ဘာလုပ္ေစခ်င္သည္ကို သူမရိတ္စားမိသြားသည္။

သူ႔လီးႀကီးကို စုတ္ခိုင္းေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။ ပိုေသခ်ာ သည္က ထြက္လာေသာအရည္မ်ားကို ေသာက္မ်ိဳခိုင္းေတာ့မည္။ သူမ မျငင္းဆန္ႏိုင္မီ သူမ ႏြဳတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းမ်ား တြင္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားဝင္လာၿပီး ပါးစပ္ကို ဆြဲခ်ဲ႕ခံလိုက္ရသည္ ႏွင့္မေရွးမေႏွာင္း ေဒးဗစ္၏လီးႀကီးက တိုးဝင္လာသည္။ ပူေႏြးေသာ လီးႀကီးတြင္ ပြဲႀကိဳရည္မ်ားျဖင့္ ေပက်န္ေနသည္။ သူမလွ်ာက လထစ္ကို ရမၼက္ျဖင့္ လ်က္ယူလိုက္သည္။ ငံက်ိက်ိ အရသာ ကို ရလိုက္စဥ္ လရည္တခ်ိဳ႕ပန္းဝင္လာသည္။ သူမပါးစပ္က ႐ုတ္တရက္ ေစ့သြားမိသည္။ သြားက လထစ္ကို ကိုက္မိသြားသည္။ “အိုး” ေဒးဗစ္ နာက်င္စြာေအာ္သည္။ “ေခြးမ” လီးကို ပါးစပ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေထြး၏ ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္ဝါးျဖင့္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ႐ိုက္လိုက္သည္။ ပါးမ်ားမွာ ရဲရဲနီသြားရသည္။ ေထြးဆံပင္ကို ဆြဲစုကိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ေမာ့ေစ လိုက္သည္။ “မင္းဒီည ေတြ႕မယ္ ေထြး” သူမ မ်က္ရည္မ်ားက်လာသည္။ “နင့္သြား ကိုသိမ္းထား။ လုံးဝမထိေစနဲ႔” ပါး႐ိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ သူမ ေခါင္းမွာျပာေဝေနသည္။ ေဒးဗစ္၏ လီးႀကီး ပါးစပ္ထဲသို႔ တိုးဝင္လာျပန္သည္။

ညဖက္ ဘာ လုပ္ခံရမွာမွန္းမသိတာကို ေၾကာက္လွသျဖင့္ ပါးစပ္ကို အသာေလးဖြင့္သည္။ သူ႔လီးႀကီးက အ႐ြဳံးေပးသြားေသာ သူမပါးစပ္ထဲသို႔ တစ္ဆုံးထိုးဝင္သြားသည္။ သူမ သြားမ်ားကို ႏြဳတ္ခမ္းျဖင့္ ကာလိုက္ကာ လထစ္ကို ေခ်ာေခ်ာမြတ္ မြတ္ ဝင္ေစလိုက္ရသည္။ ေၾကာက္႐ြံ႕ျခင္းျဖင့္ သူမ တုန္ယင္ေနသည္။ လီးႀကီး၏ တိုးဝင္တိုးထြက္မြဳေၾကာင့္ ခက္ခဲစြာ အသက္႐ြဴေနရသည္။ “လထစ္ကို ဒီတိုင္းပဲထား။ လိမ္လိမ္မာမာေန။ ငါ နင့္ကို လရည္ ေကြၽးမယ္” သူ ရယ္ေနသည္။ အျပစ္ကင္းေသာ မိန္းကေလး၏ လွ်ာက သူ႔လထစ္ကို ရစ္ပတ္ေနတာကို သေဘာက်ေနသည္။ သူမမ်က္လုံးမ်ားက အနားခံေနသည္။ လရည္ေတြအားလုံး ဗိုက္ထဲေရာက္သြားရင္ေတာ့ လြတ္ေပးေပလိမ့္မည္။ “ကဲ လွ်ာနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလ်က္။ ထိပ္ဝကို ထိုးၿပီး သုတ္ ကို အရသာခံစမ္း” လက္မ်ားက သူမေခါင္းကို ထိန္းကိုင္ထားဆဲ။ “အမ္း…၊ အေတာ္ေကာင္း လာၿပီ။ ေထြး နင္က ပါရမီရွိတဲ့ လီးစုတ္မေလး ပဲ။ နည္းနည္း သင္ေပးၿပီး ဒဏ္နည္းနည္းေပးခံလိုက္ရရင္ အိုေကသြားၿပီ။ ငါ က ႏွစ္မ်ိဳးလုံး ေပးႏိုင္တယ္။ ကဲ နည္းနည္း ပို ၿမိဳလိုက္စမ္း” သူမ၏ ေခါင္းကို ဆြဲထားရင္း သူ႔ခါးကို ေရွ႕တိုးလိုက္သည္။

လီးႀကီးက စိုေနေသာ လွ်ာေပၚမွ ျဖတ္ကာ ပိုနက္ေအာင္ဝင္သြားသည္။ “လထစ္ေအာက္နားကို လွ်ာနဲ႔လ်က္စမ္း အိုး..ေရး။ ေကာင္းလိုက္တာ ေထြးရယ္” လီးႀကီးသည္ သူမ၏ ပါးစပ္တြင္းသို႔ ပိုနက္ေအာင္ တိုးဝင္လာသည္။ အာေခါင္တြင္းသို႔ေရာက္လာမည္ကို သူမ စိုးရိမ္ ေနမိသည္။ မတားႏိုင္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။ နာက်င္မြဳ မွ သက္သာေစရန္ လီးေပၚရွိ အဖုအထစ္အားလုံးေပၚသို႔ လွ်ာကို ကစားေပးေနသည္။ ငံက်ိက်ိ လရည္မ်ား စိမ့္ထြက္လာကာ လွ်ာေပၚတြင္တင္ေနသည္။ ေဒးဗစ္က ေခါင္းကို ဆြဲ တည့္ ၿပီး လည္ေခ်ာင္းကို ေျဖာင့္တန္းေအာင္ျပင္ဆင္ရင္း လီးကို သြင္းလိုက္ ထုတ္လိုက္လုပ္သည္။ လီးကို အဝင္ ၾကပ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမြဳေၾကာင့္ လွ်ာျဖင့္ တျပတ္ ျပတ္ စုတ္သံက ဆူညံေနသည္။ “နက္နက္ေလး ေထြး၊ အေတာ္ေလး နက္နက္ သြင္းရရင္ေကာင္းမယ္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ြဴစမ္း” ေဒးဗစ္ သည္ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနေသာ ေထြး၏ ေခါင္းကို ကိုင္ကာ ဆြဲခ်ဳပ္ၿပီးလိုးေနေတာ့သည္။ “အ ..အ.. အား” လထစ္ႀကီး အာေခါင္ထဲသို႔ဝင္လာေသာအခါ ေထြး ေအာ့ခ်င္လာသည္။

လယ္ေခ်ာင္းကို စစ္ေဆး မည့္ ဆရာဝန္က တုတ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ထိုးေနသလို တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ယခု တုတ္ေခ်ာင္းကား ပို၍ႀကီးမား ေသာ အသားေႏြးေႏြး လီးတံႀကီးတည္း။ ဆြဲထုတ္သြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ျပန္ဝင္လာသည္။ “ဂ……လု” လထစ္ကို မ်ိဳခိုင္းသလိုျဖစ္မြဳေၾကာင့္ ပို၍ ေအာ့ခ်င္လာၿပီ “အြမ္..” ႏွာေခါင္းမွ အသက္ႀကိဳးစား႐ြဳသည္။ လယ္ေခ်ာင္းထဲမွာ ခြၽဲ လာသည္။ လယ္ေခ်ာင္းအတြင္းသားတို႔ကို ဆြဲယူသည္။ အာသီးကို ေကာ္ျဖင့္သုတ္သည္။ ဗိုက္ထဲမွ ေလဆန္သည္။ “အဲလိုဟုတ္တယ္ ေထြး၊ ႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္ကို ရေအာင္႐ြဴ။ ၿပီးေတာ့မွာ” ေဒးဗစ္က သူမ ကိုယ္ခႏၶာ တုန္ခါလာသည္ ကိုသိသည္။ အသက္ကိုခက္ခက္ခဲခဲ႐ြဴေနသည္။ လီးႀကီးကို လထစ္ လွ်ာေပၚေရာက္သည္ထိ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး “အသက္ ကို တစ္ခ်က္ ဝဝ႐ြဴလိုက္စမ္း၊ ၿပီးရင္ မ်ိဳခ်တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရမယ္” ခါးကို ေရွ႕ျပန္တိုးလိုက္သည္။ အာသီးကို ျပင္းထန္စြာထပ္ထိသည္။ လရည္မ်ား႐ြဲေနေသာ လီးႀကီးသည္ ေခ်ာမြတ္စြာပင္ ဝင္လာသည္။ ေထြး ေအာ့ ေသာ္လည္း ယခင္ေလာက္မဆိုးေတာ့။ “ညည္းေတာ္ေတာ္ တတ္လာၿပီ” သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ကိုယ့္ လီး၏ အေျခကို ကိုယ္ကိုင္ထားသည္။

မ်က္ႏွာကို ဆက္လိုးရင္း တစ္ဖက္က ထုေနသည္။ လယ္ေခ်ာင္းထဲသို႔ ႏွစ္လက္မ ေလာက္ဝင္သြားေအာင္ ေဆာင့္သြင္းသည္။ ေထြး ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ခံရမသက္သာပါ။ ေဒး